Πάσχισαν πολύ οι κυβερνητικοί για να «χτίσουν» τον νέο μπαμπούλα των «παραιτηθείτε»...
Ήταν τόσο καλά οργανωμένη και σχεδιασμένη η επιχείρηση, που η παρουσία του κατά παραγγελία «εχθρού», στην πλατεία Συντάγματος, στέρησε τη χαρά στο παρδαλό κατσίκι να γελάει ακόμη...
Το Σύνταγμα χτες δεν πνίγηκε σε μια λαοθάλασσα οργής, παρά τις άοκνες προσπάθειες. Και όσους συμμετείχαν, θεσμικά επικίνδυνους δεν τους λες, αγανακτισμένους δεν τους λες, κάτι σαν υπερασπιστές της τιμής των δύο πρώτων -αγνών και φιλελεύθερων- μνημονίων κόντρα στο αριστερό τρίτο, έμοιαζαν περισσότερο.
Όμως το να διεκδικούν «παραίτηση» οι δυνάμεις που δοκιμάστηκαν και ταυτίστηκαν με την άνευ όρων παράδοση της κοινωνίας, της οικονομίας και της χώρας στην αχαλίνωτη αγορά των κερδοσκόπων, μόνο οι ακραία νεοφιλελεύθεροι και οι συνεργαζόμενες δυνάμεις τους θα είχαν το θράσος να διεκδικήσουν και να προβάλουν.
Είναι προφανές ότι, το αίτημα δεν είναι να παραιτηθεί η κυβέρνηση, ελλείψει, μάλιστα, εναλλακτικής πρότασης, αλλά να ανασκουμπωθούν οι κυβερνώντες, αφού προηγουμένως πάρουν την άγουσα για τα αποδυτήρια όσοι συνεχίζουν να προκαλούν με την ανικανότητά τους.
Δεν παραβλέπουμε το γεγονός ότι η κυβέρνηση έχει βάλει φαρδιά πλατιά -έστω εκβιαζόμενη- την υπογραφή της στο τρίτο Μνημόνιο. Ωστόσο, θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα αν, λόγου χάρη, απέναντι στο κλεπτοκρατικό σύστημα που οδήγησε τη χώρα στην καταστροφή διέτασσε «μπαζούκας» κι όχι «λιανοτούφεκα». Αν στα ταμεία του κράτους είχαν, ήδη, αρχίσει να εισρέουν κατά παλέτες τα κλεμμένα. Αν δεν υπήρχαν «δυσκολίες» στην άντληση ισοδύναμων, πέραν εκείνων που καταλήγουν πάντα στην ίδια καμπούρα (του μισθωτού, του συνταξιούχου, του άνεργου, του βιοπαλαιστή). Αν είχαν τεθεί οι βάσεις για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Αν... αν... αν...
