Η κοινωνική αλήθεια είναι διαφορετική από την πολιτική εκμετάλλευση ασχέτως αν η δημαγωγική πολιτική καπηλεύεται πάντα την...
κοινωνική πραγματικότητα. Την ανέχεια, την ανεργία, το «μη παρέκει» ενός λαού.
Το BREXIT είναι αναμφισβήτητα η αρχή του τέλους της αυτόματης πλοήγησης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Για πρώτη φορά μετά από περίπου μία 10ετία -ίσως και παραπάνω- όταν οι Γάλλοι επί Σιράκ έλεγαν ΟΧΙ στο Ευρωσύνταγμα, η Ευρώπη καλείται να βρει έναν «οδηγό». Εκείνο το ΟΧΙ των Γάλλων και μετέπειτα των Ολλανδών και των Ισπανών ήταν βέβαια κατά έναν τρόπο και η ταφόπλακα της συνεκτικής Ευρώπης, της Ευρώπης όχι απλά ως μιας αγοράς αλλά της ενοποιημένης Ευρώπης με νόμους και κανόνες για την αγορά και την οικονομία.
Και για να λέμε την ιστορική αλήθεια, κανείς Γάλλος την εποχή εκείνη δεν διάβασε το 191 σελίδων κείμενο για το τι τον περίμενε με το Ευρωσύνταγμα αλλά πήγε και καταδίκασε την πολιτική του Σιράκ τον οποίο διαδέχθηκε μετά από λίγα χρόνια ο Νικολά Σαρκοζί.
Ό,τι έγινε δηλαδή πριν μέρες στην Μεγάλη Βρετανία και ό,τι έγινε (αν και το δίλημμα του δημοψηφίσματος δεν ήταν ίδιο) στην Ελλάδα πριν μερικούς μήνες.
Το οτι η επιχειρηματολογία για κάθε μία εκδοχή του διλήμματος των παραπάνω δύο δημοψηφισμάτων ήταν πολλές φορές ανακριβής, αναληθής και στρεβλωτική δεν αναιρεί το γεγονός πως η καθημερινότητα του Έλληνα, του Βρετανού, του Γάλλου δεν είναι αυτή που θα έπρεπε να είναι.
Περιπτώσεις Καμμένου, Φάρατζ και Λε Πεν μόνο σε καταστάσεις δυσαρέσκειας ευδοκιμούν. Δεν είναι χαζοί οι λαοί, απελπισμένοι είναι. Όσο κι αν για μερικούς (όπως και του γράφοντος) φαντάζει αδιανόητο να φτάσουν ως την κάλπη και να ρίξουν Καμμένο, Μιχαλολιάκο και Λεβέντη δεν είναι όμως για άλλους αυτονόητο πως δεν θα το κάνουν.
Όταν οι εναλλακτικές σου έχουν «πεθάνει» δημιουργείς μερικές και τις κάνεις να λειτουργήσουν -έστω και σε δημαγωγικό επίπεδο- για να συνεχίζεις να ελπίζεις.
Χρόνια τώρα γράφονται άρθρα και αναλύσεις για την σημασία της Ευρώπης. Ποιας Ευρώπης όμως; Της Ευρώπης των λαών; Μιας άλλου τύπου ΕΟΚ; Τελικά είμαστε περισσότερο ευρωπαίοι απ' ό,τι Έλληνες, Ισπανοί και Γάλλοι ή το αντίθετο;
Κράτη-«ισότιμα» μέλη με εξαρτημένες κυβερνήσεις και διχασμένους λαούς, ποια ένωση πρεσβεύουν; Έδιναν προγράμματα που οι κυβερνήσεις μοίρασαν στους ημέτερους που δεν τα αξιοποιούσαν αλλά τα 'βαζαν τεχνηέντως στην τσέπη, μετά τα κράτη έπαιρναν δάνεια γιατί τα προγράμματα δεν απορροφήθηκαν όπως περίμεναν και πήγαινε λέγοντας η... φούσκα.
Έρχονται δύσκολες μέρες όμως και τι μέρες ζούσαμε! Νοιαζόμαστε για τους Έλληνες που εργάζονται στην Μ. Βρετανία όμως δεν μελετάμε τι τους έστειλε εκεί. Λυπούμαστε για τους Έλληνες φοιτητές που σπουδάζουν σε πανεπιστήμια της Αγγλίας πληρώνοντας υψηλά δίδακτρα μόνο και μόνο για να αποφύγουν την (σε αρκετές περιπτώσεις) φαυλότητα των ελληνικών πανεπιστημίων, της εγχώριας εκπαίδευσης και της αγοράς εργασίας.
Όσο το διευθυντήριο (που λέγανε παλιά) παραμένει το ίδιο θα ήμασταν ανάμεσα στο «ή στενάζουμε ή βουλιάζουμε». Δεν πήγαινε άλλο όλο αυτό. Τα ψέμματα περίσσεψαν για τους λαούς, το θέμα είναι να τελειώσουν και για τους πολιτικούς. Κι ως φαίνεται και γι'αυτούς τελειώνουν...
Πηγή
