μια μικρή λίμνη, η Καράτσεϊ. Η πανέμορφη υδάτινη έκταση, ξεπροβάλει μέσα από το ορεινό τοπίο, για να σαγηνεύει καθώς το γαλάζιο χρώμα των νερών ενώνεται με το πράσινο δάσος. Όμως, η ομορφιά αυτή κρύβει ένα θανατηφόρο μυστικό.
Σαν μια... Σειρήνα της φύσης, προσελκύει με το κάλος της τον κάθε Οδυσσέα, που αν κάνει το λάθος και υποκύψει στη γοητεία της, κινδυνεύει με βέβαιο θάνατο! green14Ο λόγος είναι απλός, αν και αθέατος: Πρόκειται γι το πιο μολυσμένο μέρος σε ολόκληρο τον πλανήτη Γη, λόγω των υψηλών επιπέδων ραδιενέργειας. Σύμφωνα μάλιστα με τους υπολογισμούς μία ώρα παραμονής στην περιοχή ισοδυναμεί με βέβαιο θάνατο! Δικαιολογημένη λοιπόν η παρομοίωση με τις αρχαιοελληνικές Σειρήνες, τις γυναικείες αυτές θεότητες που σχετίζονταν με το νερό και το θάνατο και οι οποίες προσέλκυαν με το τραγούδι τους, τους ναύτες για να τους οδηγήσουν στην καταστροφή.
Σε αντίθεση όμως με τις Σειρήνες, πίσω από το θανατηφόρο μυστικό της Καράτσεϊ, κρύβεται ο άνθρωπος, αφού ήταν αυτός που τη μόλυνε σε τέτοιο βαθμό, ώστε σήμερα να μην μπορεί ούτε ο ίδιος να πλησιάσει. Η ιστορία της μόλυνσης της Καράτσεϊ δεν έχει φυσικά τίποτα το ποιητικό... Πίσω από την καταστροφή κρύβεται ο Ψυχρός Πόλεμος, η ανάπτυξη της πυρηνικής τεχνολογίας, και φυσικά τραγικά λάθη, παραλείψεις και συγκάλυψη. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή...
Η δημιουργία ενός εργοστασίου πλουτωνίου για την πυρηνική βιομηχανία
Σοβιετική Ένωση, τέλη του 1945: Δεκάδες στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας στέλνουν 70.000 κρατουμένους στις όχθες του ποταμού Techa, με αποστολή να χτίσουν μια μυστική πόλη. Λίγους μήνες νωρίτερα, οι ΗΠΑ είχαν δείξει σε όλον τον κόσμο τη δύναμη της πυρηνικής βόμβας, με τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Η Σοβιετική Ένωση δεν επρόκειτο να δεχτεί να μην διαθέτει οπλοστάσιο αντίστοιχης ισχύος κι έτσι διατάσσεται η άμεση δημιουργία ενός εργοστασίου παραγωγής πλουτωνίου στα νότια Ουράλια Όρη.
Η μυστική στρατιωτική βιομηχανία θα διευθύνονταν από τη Κοινοπραξία Χημικών Μαγιά και θα γινόταν γνωστή ως Τσελιάμπινσκ-40. Μέσα σε λίγα χρόνια, οι ολοκαίνουριοι πυρηνικοί αντιδραστήρες θα παρήγαγαν όλο το απαραίτητο πλουτώνιο για να τροφοδοτήσουν το πρώτο ατομικό όπλο της Σοβιετικής Ένωσης.
Όπως ήταν φυσικό, η μονάδα Τσελιάμπινσκ-40 απουσίαζε από κάθε επίσημο χάρτη και θα έπρεπε να περάσουν 40 χρόνια μέχρι η σοβιετική ηγεσία να παραδεχτεί την ύπαρξή της.
Λίμνη Καράτσεϊ, 10 χρόνια αργότερα: Το 1967, μια περίοδος έντονης ξηρασίας είχε σαν αποτέλεσμα, η στάθμη των νερών να μειωθεί πολύ και να τραβηχτεί από τις ακτές, αποκαλύπτοντας το ραδιενεργό ίζημα το οποίο ο αέρας σήκωσε, «ραίνοντας» τις γύρω περιοχές με Στρόντιο-90 και Καίσιο-137. Για άλλη μια φορά μισό εκατομμύριο κάτοικοι μολύνθηκαν με ραδιενέργεια, πολλοί από τους οποίους για δεύτερη φορά μετά την έκρηξη του 1957.
Οι σοβιετικοί μηχανικοί για άλλη μια φορά βρέθηκαν να προσπαθούν να διαχειριστούν την καταστροφή αντί να την προλάβουν. Τα χρόνια που ακολούθησαν, βράχοι, χώμα και μεγάλα κομμάτια τσιμέντου ρίχτηκαν στη λίμνη για να αποτραπεί η διαρροή του ιζήματος. Τελικά η διοίκηση του εργοστασίου παραδέχτηκε ότι η λίμνη ήταν ένα ανεπαρκές σύστημα μακροχρόνιας αποθήκευσης των αποβλήτων και διέταξε να ξεκινήσει το σταδιακό σφράγισμα της Καράτσεϊ με τσιμέντο.
Η παραδοχή που ήρθε δεκαετίες μετά
Έπρεπε να περάσουν 4 δεκαετίες μέχρι τελικά η Σοβιετική Ένωση, λίγο πριν την οριστική της κατάρρευση, το 1990, να παραδεχτεί επίσημα την ύπαρξη της μυστικής πόλης Τσελιάμπινσκ-40 και τη ραδιενεργή καταστροφή που συντελέστηκε εκεί. Μέχρι όμως κι εκείνη τη στιγμή, η λίμνη Καράτσεϊ παρέμεινε ως ο βασικός χώρος απόθεσης των αποβλήτων του εργοστασίου πλουτώνιου, με την προσπάθεια για το σφράγισμά της να έχει αφήσει μόλις τη μισή της επιφάνεια ακάλυπτη.
Οι αποθέσεις 39 χρόνων είχαν γεμίσει τη λίμνη επικίνδυνα ισότοπα, συμπεριλαμβανομένης μιας ακτινοβολίας 120 MCi (μεγακιουρί), την ώρα που το Τσέρνομπιλ είχε απελευθερώσει στην ατμόσφαιρα ραδιενέργεια 100 Mci και μόλις 3 Mci Στρόντιου-90 και Καίσιου-137. Μια ειδική αποστολή που βρέθηκε στη λίμνη το 1990 υπολόγισε την ακτινοβολία στο σημείο που τα λύματα αποθέτονταν στα 600 Ρέντγκεν ανά ώρα, δηλαδή αρκετή για να σκοτώσει έναν άνθρωπο μετά από μία ώρα.
Μια αναφορά του 1991, σημείωνε ότι τα ποσοστά λευχαιμίας στην περιοχή αυξήθηκαν κατά 41% μετά την έναρξη δραστηριότητας του εργοστασίου και πως τη δεκαετία του ’80, οι καρκίνοι αυξήθηκαν κατά 21% και οι διαταραχές του κυκλοφορικού κατά 31%. Τα ποσοστά είναι εντυπωσιακά, ειδικά αν σκεφτεί κανείς τη διαταγή απόκρυψης της πραγματικής ασθενείας των πολιτών.
Στο χωριό Muslyumovo, τα αρχεία ενός γιατρού έδειχναν το μέσο όρο ζωής των αντρών να κυμαίνεται στα 45 χρόνια, σε αντίθεση με τα 69 έτη για την υπόλοιπη χώρα. Δραματική αύξηση παρουσίασαν και οι γενετικές ανωμαλίες, η στειρότητα και οι χρόνιες ασθένειες. Συνολικά, πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι αντιμετώπισαν τις επιπτώσεις της ραδιενέργειας, μεταξύ των οποίων και 28.000 κατηγοριοποιούμενοι ως «σοβαρά ακτινοβολούμενοι».
Η κατάσταση σήμερα
Περιφέρεια Τσελιάμπινσκ, σήμερα: Σχεδόν 70 χρόνια αφότου το εργοστάσιο πλουτωνίου ξεκίνησε τη λειτουργία, τεράστιες εκτάσεις στην περιοχή παραμένουν ακατοίκητες. Το μεγαλύτερο τμήμα της επιφάνειας της λίμνης είναι πλέον καλυμμένο απ τσιμέντο.
Πρόσφατες μελέτες ανίχνευσαν ακτινοβολία Γ σε παρακείμενους ποταμούς, κάτι που υποδεικνύει ότι επικίνδυνα ισότοπα έχουν διαρρεύσει στον υδροφόρο ορίζοντα. Υπολογισμοί θέλουν τα υπόγεια ύδατα να έχουν μολυνθεί με ραδιονουκλίδια 5 MCi (μεγακιουρί). Ιδιαίτερα αμήχανοι εμφανίζονται οι Νορβηγοί, καθώς φοβούνται πως μολυσμένα ύδατα ενδέχεται να καταλήξουν στον Αρκτικό Ωκεανό κι από εκεί στις βόρειες ακτές τους.
Όλα τα παραπάνω έχουν οδηγήσει το Worldwatch Institute το οποίο εδρεύει στην Ουάσιγκτον να αποδώσει στην Κοινοπραξία Χημικών Μαγιάκ τον διόλου ζηλευτό τίτλο του δημιουργού της «πιο μολυσμένης τοποθεσίας» σε όλον τον πλανήτη Γη!
