κυριαρχικών δικαιωμάτων μας».
Μόνο λοιπόν στη θάλασσα μπορούμε να επεκταθούμε… «θα επεκταθούμε στα Διεθνή Ύδατα υπερασπίζοντας τα δικαιώματα μας»! Με αυτό τον τρόπο περιγράφτηκε ο επεκτατισμός του ελληνικού αστικού κόσμου 69 χρόνια μετά την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου (1947).
Η τοποθέτηση του Χρήστου Τσιαχρή, έδωσε ιδιαίτερο τόνο στις διαδικασίες του Τρίτου Συνεδρίου «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΥΨΗΛΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ: Η ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΔΙΑΣΤΑΣΗ» που πραγματοποιήθηκε το διήμερο 20-21 Μαΐου 2016, στην αίθουσα Εκδηλώσεων Λέσχης Αξιωματικών Ενόπλων Δυνάμεων (ΛΑΕΔ), από το Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων (ΙΔΙΣ), υπό την αιγίδα της Σχολής Εθνικής Αμύνης.
Στην ομιλία του, αφού τόνισε ότι ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα συμπίπτουν, αναφέρθηκε στο πως η επιβολή του ναυτικού δικαίου είναι εργαλείο για την εξυπηρέτηση συμφερόντων, ενώ οι Ένοπλες Δυνάμεις καλούνται να συμπράξουν με το Λιμενικό και την Ακτοφυλακή.Αποκαλύπτοντας επομένως τη συνέχεια της αστικής πολιτικής εντός και εκτός συνόρων, την συνέπεια και αλληλεπίδραση των δογμάτων άμυνας-ασφάλειας στην εξυπηρέτηση των σχεδιασμών του αστικού κόσμου. «Για να επεκταθούμε πρέπει να αντιμετωπίσουμε απειλές», ξεκαθάρισε ο ομιλητής: «τρομοκρατία, λαθρομετανάστευση, ατυχήματα κλπ». Χρειάζεται επομένως επέκταση της δράσης του Πολεμικού Ναυτικού για την επιβολή του Νόμου και της Τάξης των αστικών συμφερόντων, προβολή της στα ΜΜΕ!
Ο ομιλητής αποκαλύπτοντας ότι ο πόλεμος κατά των μεταναστών είναι οργανικό στοιχείο στην προοπτική αναβάθμισης του ρόλου της ελληνικής άρχουσας τάξης ευθυγραμμίστηκε πλήρως με τις εξαγγελίες και τους χειρισμούς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που από την πρώτη στιγμή δια στόματος του πρωθυπουργού Τσίπρα, των Υπουργών Καμμένου-Κοτζιά τόνισαν την πρόθεση τους να διαπραγματευτούν τη γεωστρατηγική θέση της χώρας είτε στο πλαίσιο της Ε.Ε., είτε με τις υπόλοιπες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, επαναφέροντας στο προσκήνιο τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Ένα παράδειγμα του τι σημαίνουν αυτές οι απόψεις μας δίνει η διεθνής άσκηση που πραγματοποιείται μεταξύ των στρατιωτικών δυνάμεων Κύπρου-ΗΠΑ-Μ.Βρετανίας-Ελλάδας-Γαλλίας-Ισραήλ-Ιταλίας-Ουγγαρίας το διάστημα 30-31/5/2016 στην ΑΟΖ και το FIR της Μεγαλονήσου. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη άσκηση που έχει γίνει στην περιοχή με σενάριο την υποδοχή αμάχων από συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή και τη διεξαγωγή επιχειρήσεων έρευνας-διάσωσης.
Προηγουμένως ο Π.Λιάκουρας είχε επισημάνει ότι η κήρυξη ΑΟΖ δεν σημαίνει θέσπιση δικαιωμάτων. Χρειάζεται οριοθέτηση και κυρίως απαιτείται συμφωνία. Που είναι απαραίτητη στην περίπτωση επικάλυψης όπως στο Αιγαίο. Σε περίπτωση έλλειψης συμφωνίας προβλέπεται «μέση γραμμή». Σύμφωνα με τη «Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας» (άρθρα 55 – 75), με την οποία και θεσμοθετήθηκε για πρώτη φορά η ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΖΩΝΗ (Α.Ο.Ζ) αυτή περιλαμβάνει το θαλάσσιο βυθό και το υπέδαφός του, που εκτείνεται πέραν των χωρικών υδάτων μέχρι, δυνητικά, την απόσταση των 200 ναυτικών μιλίων.
Κλειδί λοιπόν των εξελίξεων είναι οι οριοθετήσεις. Η Ελλάδα έχει κάνει συμφωνία μόνο με την Ιταλία (1977). Η απόπειρα υπογραφής συμφωνίας με την Αλβανία (2000) μπλοκαρίστηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο της γειτονικής χώρας, ενώ το ελληνικό κράτος δε μπορεί να έρθει σε συμφωνία με κανένα κράτος με το οποίο διαπραγματεύεται (επιπλέον την Τουρκία, Αίγυπτο, Λιβύη) για τον ίδιο ακριβώς λόγο: το επιχείρημα της Ελλάδας ως νησιωτική χώρα ότι τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα, αμφισβητείται από τις υπόλοιπες κατά βάσει ηπειρωτικές με την αντίληψη ότι τα νησιά έχουν μειωμένη αξία στον καθορισμό ΑΟΖ!
Η «Θεωρία της μειωμένης επήρειας» των νησιών προβάλλεται από όλους. Η Τουρκία, μετά την τελική διαμόρφωση των διατάξεων της «Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας 1982 - United Nations Convention on the Law of the Sea – UNCLOS 1982», η οποία από τον ΟΗΕ τέθηκε σε ισχύ στις 16-11-1994, από την Ελλάδα στις 23-6-1995 (Ν. 2321/1995) και από την Ε.Ε στις 10-12-1998 (Επίσημη Εφημερίδα αριθ. L 179 /1998 ) και μη έχοντας επικυρώσει τη Σύμβαση, κατά καιρούς προβάλλει τη «Θεωρία της μειωμένης επήρειας». Επίσης η Λιβύη, με την οποία οι συνομιλίες που άρχισαν το 2005 προσέκρουσαν στη μειωμένη επήρεια της Γαύδου.
Έτσι λοιπόν είτε είναι το Καστελόριζο, είτε η Κέρκυρα και η Γαύδος, όλα τα γειτονικά κράτη μιλούν για ευθυδικία και αντιμετωπίζουν με ιδιαίτερη καχυποψία τη προσπάθεια του ελληνικού κράτους να εκμεταλλευτεί την όποια συμφωνία (π.χ. με Αλβανία) ως προηγούμενο για να επιτύχει ευνοϊκότερη συμφωνία με την Τουρκία-Αίγυπτο-Λιβύη. Άρα, οι όποιες κρατικές συγκλίσεις π.χ. προσέγγιση Τουρκίας-Αλβανίας δεν έχουν ως βάση τη μουσουλμανική θρησκεία, αλλά τα συμφέροντα. Τόσο απλά.
Στο Συνέδριο επισημαίνεται ότι οι διαφορές με την Τουρκία είναι αποτέλεσμα ανταγωνισμού όπου ο καθένας προβάλλει τις διεκδικήσεις του και όχι εκδήλωση μονομερούς επιθετικότητας. Το τουρκικό κράτος, εκφράζει την επιθετικότητα του με τις γκρίζες ζώνες, επιθυμεί ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο χωρίς να συμπεριλαμβάνει το Καστελόριζο στη μοιρασιά και καθεστώς ανοικτής θάλασσας στο Αιγαίο. Ομιλητής ανέφερε χαρακτηριστικά:
Η Ελλάδα μέχρι τα μέσα της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα έθετε ζήτημα υφαλοκρηπίδας. Όμως μετά τις εξελίξεις στην Κύπρο, από το 2005 άνοιξε τη βεντάλια εντάσσοντας στα ζητήματα των διαφόρων γύρων διαβουλεύσεων μεταξύ άλλων το Καστελόριζο και το καθεστώς της Ανατολικής Μεσογείου.
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η «ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ» ΤΟΥ ΑΞΟΝΑ ΕΛΛΑΔΑΣ-ΚΥΠΡΟΥ-ΙΣΡΑΗΛ-ΑΙΓΥΠΤΟΥ
Η ελληνική άρχουσα τάξη έχοντας ως γνώμονα την ισχύ και τους όρους του ανταγωνισμού της με την αντίστοιχη τουρκική, στρέφεται στο Πολεμικό Ναυτικό –το κατεξοχήν ιμπεριαλιστικό όπλο- για να ορίσει τους όρους της παρουσίας της από την Τύνιδα έως τις ακτές του Ισραήλ και του Λιβάνου. Αυτό στέλνει στην Σομαλία, στην Λιβύη, στον Λίβανο, στις αποστολές του ΝΑΤΟ και του ΕΥΡΩΣΤΟΛΟΥ. Για να ορίσει και επιβάλλει τους ιμπεριαλιστικούς στόχους στην Ανατολική Μεσόγειο, σε μια περιοχή που αναβαθμίζεται γεωστρατηγικά και προσελκύει το ενδιαφέρον μεγάλων και μεσαίων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Αυτός ο στρατηγικός στόχος του ελληνικού αστικού κόσμου έχει καταγραφεί είτε «ως Ελλάδα των τριών ηπείρων και των πέντε θαλασσών» με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα για τους λαούς της περιοχής το 1922, με την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου το 1947 που πρόσφερε τον έλεγχο ολόκληρου του Αιγαίου, την προσπάθεια Ένωσης ή Διχοτόμησης της Κύπρου που σημαδεύτηκε από τα δραματικά γεγονότα του 1974. Σε νέα φάση αυτή η επεκτατική πολιτική του ελληνικού κράτους, το οποίο πλέον ανταγωνίζεται το αντίστοιχο τουρκικό, μπαίνει το 1993 με το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα και Χώρο του Γ.Αρσένη, ΥΕΘΑ της τότε κυβέρνησης του Α.Παπανδρέου, ενώ νέα προοπτική επιχειρεί να δώσει ο Γ.Παπανδρέου το 2010, εξαγγέλλοντας ταυτόχρονα από το Καστελόριζο, με ένα εξαιρετικής σημασίας συμβολικό τρόπο, την εποχή των Μνημονίων και των διεκδικήσεων του ελληνικού αστικού κόσμου στην Ανατολική Μεσόγειο.
Και επειδή ακριβώς η Ελλάδα δε μπορεί να το κάνει μόνη της αναζητά συμμαχίες, εκτιμώντας ότι αναβαθμίζεται γεωστρατηγικά η θέση της στη ζώνη μεγάλου ιμπεριαλιστικού ενδιαφέροντος μεταξύ Καυκάσου-Μεσογείου-Σουεζ. Προβάλλοντας την πλήρη ταύτιση της με τους ευρύτερους ιμπεριαλιστικούς στόχους των ΗΠΑ-Ε.Ε., σε Μέση Ανατολή-Αφρική, δίνοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στο ενεργειακό ζήτημα. Δηλαδή, στην επιχείρηση ενεργειακής απεξάρτησης της Ε.Ε. και των χωρών της ρωσικής γειτονιάς από τη χώρα του Πούτιν.
Όμως οι όποιοι κρατικοί σχεδιασμοί και επιδιώξεις προσκρούουν είτε σε ισχυρά ανταγωνιστικά συμφέροντα, είτε στις αντιθέσεις μεταξύ χωρών που επιχειρούν να συγκροτήσουν συμμαχικούς Άξονες με παρανομαστή την αντίληψη «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» ή κυρίως στις Ανατροπές που προκαλεί η λαϊκή παρέμβαση, με χαρακτηριστικά τα νέα δεδομένα που προκάλεσε η Αραβική Άνοιξη! Ο Νεοοθωμανισμός του Ερντογάν προς το παρόν παραμένει κενό γράμμα καθώς αφενός συγκρούστηκε με το Ισραηλινό κράτος και δε μπορεί να συμβιβαστεί με τους Αμερικανικούς σχεδιασμούς για τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, αφετέρου ανατράπηκαν οι προσβάσεις του στην Αίγυπτο και την Λιβύη. Από την άλλη μεριά, ο τετραμερής Άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου-Ισραήλ ήδη έχει διασπαστεί σε δύο επιμέρους τριμερείς άξονες, συνέπειας της αντίθεσης Ισραήλ-Αιγύπτου. Ενώ ο ρωσικός παράγοντας διεκδικεί ρόλο τόσο στην Μέση Ανατολή όσο και στη Βόρεια Αφρική επιδιώκοντας να καμουφλάρει την ιμπεριαλιστική του πολιτική με την πάλη εναντίον της μουσουλμανικής τρομοκρατίας, καταγράφεται μια συντονισμένη –ανεπιτυχής προς το παρόν- προσπάθεια προσέγγισης μεταξύ Ισραήλ-Τουρκίας, αλλά και μια απομάκρυνση μεταξύ Κύπρου-Ελλάδας.
Επισημαίνουμε λοιπόν δύο πολύ σημαντικές εξελίξεις. Σε άρθρο του στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» με τίτλο «Τι σημαίνει η ανακάλυψη του αερίου στην Αίγυπτο» (06.09.2015), ο Κώστας Καρκαγιάννης τονίζει:
«Η ανακάλυψη την περασμένη εβδομάδα του γιγαντιαίου κοιτάσματος φυσικού αερίου «Ζορ» λίγο έξω από τις αιγυπτιακές ακτές αλλάζει εν μια νυκτί τις ενεργειακές και γεωστρατηγικές ισορροπίες στην περιοχή. Μεγάλη κερδισμένη είναι, φυσικά, η Αίγυπτος, η οποία μπορεί να φιλοδοξεί βασίμως ότι η ανακάλυψη του μεγαλύτερου κοιτάσματος που έχει ανακαλυφθεί ποτέ στη Μεσόγειο θα της επιτρέψει να λύσει το μεγάλο ενεργειακό της πρόβλημα. Το κοίτασμα «Ζορ» εκτιμάται ότι θα καλύψει σχεδόν πλήρως τις ενεργειακές ανάγκες της Αιγύπτου για τουλάχιστον τα επόμενα πενήντα χρόνια. Μεγάλοι χαμένοι είναι το Ισραήλ και η Κύπρος, που τα τελευταία χρόνια επίσης ανακάλυψαν σημαντικά κοιτάσματα φυσικού αερίου στα χωρικά τους ύδατα και φιλοδοξούν να τα εξάγουν σε γειτονικές χώρες, κυρίως στην Αίγυπτο, αλλά και η Ρωσία. Το κοίτασμα «Ζορ» που ανακάλυψε η ιταλική πολυεθνική πετρελαϊκή εταιρεία Eni είναι το 20ό μεγαλύτερο στον κόσμο, περιέχει περίπου 30 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου (αντιστοιχούν σε 5,5 δισ. βαρέλια πετρελαίου) και καλύπτει μια περιοχή περίπου 100 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Το γεγονός ότι το κοίτασμα βρίσκεται σχετικά κοντά στις μεσογειακές ακτές της Αιγύπτου, περίπου 150 χιλιόμετρα, ότι η ποιότητα του φυσικού αερίου είναι πολύ καλή και ότι στην περιοχή υπάρχει ήδη η υποδομή για την επεξεργασία και μεταφορά του φυσικού αερίου μειώνει το κόστος παραγωγής καθιστώντας το κοίτασμα «Ζορ» ακόμη πιο επικερδές για την Αίγυπτο και την Eni. «Αυτή η ιστορική ανακάλυψη είναι ικανή να μεταμορφώσει το ενεργειακό σενάριο της Αιγύπτου», δήλωσε στις αρχές της εβδομάδας ο διευθύνων σύμβουλος της Eni, Κλάουντιο Ντεσκάλτσι, προσθέτοντας ότι η εταιρεία σκοπεύει να επισπεύσει τις εργασίες παραγωγής ανοίγοντας τα πρώτα πηγάδια άντλησης το 2016. Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος του κοιτάσματος «Ζορ», το κοίτασμα «Λεβιάθαν», που είχε ανακαλυφθεί το 2010 στα χωρικά ύδατα του Ισραήλ και ήταν μέχρι την προηγούμενη Κυριακή το μεγαλύτερο της Μεσογείου, έχει μέγεθος 17 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου».Όμως για να επιστρέψουμε στο Συνέδριο του «ΙΔΙΣ», σκοπεύοντας να παρακολουθήσουμε μερικές σημαντικές διαπιστώσεις στην παρέμβαση του διεθνολόγου Κ.Φίλη. Εκεί επεσήμανε ότι «οι τουρκικές προκλήσεις» έχουν σήμερα άλλη ποιότητα. Προηγουμένως γινόταν λόγος για «Γκρίζες Ζώνες», ενώ τώρα οι Τουρκικές δυνάμεις απαιτούν «οι Έλληνες ψαράδες ή το Λιμενικό να αποχωρήσει από τα τουρκικά χωρικά ύδατα»!
Από την άλλη μεριά, το έτσι και αλλιώς ελαχίστων πιθανοτήτων σχέδιο του κοστοβόρουυποθαλάσσιου αγωγού μεταφοράς κοιτασμάτων φυσικού αερίου από το Ισραήλ και την Κύπρο στην Κρήτη (κοίτασμα Λεβιάθαν) και από εκεί στην Ευρώπη, με δυναμικότητα το πολύ 10 δισ. κυβικών μέτρων ετησίως (όσο και ο TAP), προσκρούει σε δύο ανταγωνιστικές προτάσεις που ενδεχομένως να προκαλέσουν εξελίξεις μεγάλης γεωστρατηγικής σημασίας.
Καταρχήν, όπως ανέφερε σε μελέτη του και η ENI (2013), η δημιουργία του νέου ενεργειακού διαδρόμου της Ανατολικής Μεσογείου με τη διασύνδεση των κοιτασμάτων Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ μέσω αγωγού θα είχε νόημα μόνο εφόσον ανακαλυφθούν πράγματι μεγάλα κοιτάσματα στην περιοχή. Με βάση τις εκτιμήσεις που αναφέρονται στην έκθεση, για να υλοποιηθεί το σχέδιο υποθαλάσσιας διασύνδεσης της Κύπρου με την Κρήτη θα απαιτούνταν επενδύσεις 20 δισεκατομμυρίων δολαρίων προκειμένου να κατασκευαστεί ένας αγωγός μεταφοράς 28 δισ. κ.μ. αερίου ετησίως, σε βάθη περίπου… 2.000 μέτρων. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, η ENI εκτιμούσε ότι σε πρώτη φάση ο ενεργειακός διάδρομος της Ανατολικής Μεσογείου θα σχηματοποιηθεί μέσω λιγότερο δαπανηρών λύσεων, όπως η δημιουργία ευέλικτων εξαγωγικών εγκαταστάσεων υγροποιημένου φυσικού αερίου.Τέλος, ο Κ.Φίλης στο Συνέδριο του «ΙΔΙΣ» επισημαίνοντας ότι το φ.α. από το κοίτασμα Λεβιάθαν που σχεδιάζεται να καταλήξει στην Τουρκία, ουσιαστικά θα αντικαταστήσει την προμήθεια αντίστοιχων ποσοτήτων τις οποίες προέβλεπε συμφωνία Ρωσίας-Τουρκίας. Η σύγκρουση όμως Πούτιν-Ερντογάν όχι μόνο μπλόκαρε την εν λόγω προμήθεια, αλλά ωθεί σε σύγκλιση συμφερόντων μεταξύ Τουρκίας-Ισραήλ-Κύπρου, με το διεθνολόγο να καταλήγει ότι οι εξελίξεις αυτές επηρεάζουν και τις συνομιλίες για το Κυπριακό, που ακριβώς και για αυτό το λόγο επιταχύνονται.
Άρα οι θεωρίες περί ελληνισμού και δύο ελληνικών κρατών στην Ανατολική Μεσόγειο, με αμοιβαία συμφέροντα, αναλλοίωτα στο χρόνο, αποδεικνύονται έωλες!
Με αυτούς τους όρους καθορίζεται το στρατηγικό διακύβευμα για τον ελληνικό αστικό κόσμο στην Ανατολική Μεσόγειο: ενεργειακοί και εμπορικοί δρόμοι, θαλάσσιοι αγωγοί ή αυτοί που διέρχονται της Βόρειας Ελλάδας, ανοικοδόμηση χωρών Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής που κατέστρεψαν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, εκμετάλλευση του εμπόλεμου σε σειρά ανταγωνιστικών αγορών από την ελληνική τουριστική βιομηχανία. Στο πλαίσιο αυτό αναζητάτε η αναβάθμιση του γεωστρατηγικού ρόλου. Για αυτό αγοράζονται από τις ΗΠΑ τα συγκεκριμένα οπλικά συστήματα (ανθυποβρυχιακά αεροσκάφη ORION, μεταφορικά ελικόπτερα CHINOOK)-δίνεται έμφαση στα υποβρύχια και τις πυραυλακάτους. Αναδιοργανώνονται και ενισχύονται οι Ειδικές Δυνάμεις, γίνονται οι συγκεκριμένες ασκήσεις του συνόλου των πιο βασικών μονάδων και οπλικών συστημάτων των Ε. Δ. με σενάρια την Ασφάλεια στη Μεσόγειο και τις μάχες στην έρημο ή την προστασία ενεργειακών εγκαταστάσεων!
Αξίζει επομένως να επιστρέψουμε στο 2015 και να θυμηθούμε το περιεχόμενο των συνομιλιών ελληνικής και αιγυπτιακής πραξικοπηματικής κυβέρνησης, όταν ο πρωθυπουργός Τσίπρας και ο δικτάτορας Σίσι επικεντρώθηκαν αφενός στην πολύπλευρη οικονομική συνεργασία, την ενέργεια, την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών, τη διαλιμενική σύνδεση, τις θαλάσσιες και αεροπορικές μεταφορές, τον κατασκευαστικό τομέα και τις υποδομές, όταν υπογράφτηκαν δύο συμφωνίες που αφορούν στη συνεργασία των λιμένων της Καβάλας και της Αλεξανδρούπολης με τους λιμένες της Αλεξάνδρειας και της Διαμιέτης. Αφετέρου, στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας και στην ανάγκη εύρεσης λύσης των θεμάτων της Συρίας και της Λιβύης.
Βασικό ζήτημα όλων ήταν η Ασφάλεια: δηλαδή να καταφέρουν να επιβάλλουν είτε στο εσωτερικό των χωρών τους, είτε συνολικά σε Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική τις συγκεκριμένες επιλογές του αστικού κόσμου, να κάνουν πράξη τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς διεκδικώντας το μερίδιο της λείας που τους αναλογεί, να εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη κίνηση των εμπορικών και ενεργειακών ροών. Αναφερόμενος στον τομέα της ασφάλειας ο κ. Τσίπρας είπε ότι «έχει αποφασιστεί ο καλύτερος μόνιμος και διαρκής συντονισμός στους τομείς άμυνας και της προστασίας του πολίτη.
Πως μεταφράζονται όλα αυτά σε επιχειρησιακό επίπεδο;
Απάντηση μας δίνουν τα σενάρια των διεθνών ασκήσεων που διεξάγονται παράλληλα και ταυτόχρονα με τις κλιμακούμενες πολεμικές προετοιμασίες νέας ιμπεριαλιστικής επέμβασης στην Λιβύη και τα ατελείωτα επεισόδια του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού. Μετά την τεράστια άσκηση «ΗΝΙΟΧΟΣ 2016» μεταξύ των στρατιωτικών δυνάμεων Ελλάδας-ΗΠΑ-Ισραήλ, το διάστημα 11-12 Μαίου πραγματοποιήθηκε η κοινή αεροναυτική άσκηση Ελλάδας – Αιγύπτου με την επωνυμία «ΜΕΔΟΥΣΑ 2016». Στέλνοντας ταυτόχρονα πολλαπλά και βροντερά μηνύματα. Η άσκηση διεξήχθη στην θαλάσσια περιοχή Νοτίου/Νοτιοανατολικού Αιγαίου, Κρητικού και Λιβυκού πελάγους με τη συμμετοχή μονάδων Πολεμικού Ναυτικού και Πολεμικής Αεροπορίας των δύο χωρών. Στην άσκηση συμμετείχαν οι ελληνικές ΕΔ με 2 Φ/Γ, 1 ΤΠΚ, 12 εξόδους F-16 και 2 εξόδους Ε/Π SUPER PUMA και οι Αιγυπτιακές ΕΔ με 1 Φ/Γ, 2 ΤΠΚ και 18 εξόδους F-16. Τα βασικά αντικείμενα συνεργασίας/συνεκπαίδευσης περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων:τεχνικές ασκήσεις, ασκήσεις πυρών, ασκήσεις αεράμυνας και προσβολής στόχων επιφανείας,ασκήσεις θαλάσσιας αποτροπής (Maritime Ιnterdiction Operations-MIO), ασκήσεις ηλεκτρονικού πολέμου και επικοινωνιών, ασκήσεις έρευνας-διάσωσης (SAR) με συμμετοχή πολεμικών πλοίων και Ε/Π (SUPER PUMA της ΠΑ) και παροχή στοχευμένης εκπαίδευσης επί του αντικειμένου σε προσωπικό της αιγυπτιακής ΠΑ.Δεν υπάρχει για μας κανένα εθνικό συμφέρον. Να γίνουμε εμείς ο κίνδυνος της ανατροπής τους.
Δεν υπάρχει για μας κανένα εθνικό συμφέρον. Τίποτα «εθνικό» να υπηρετήσουμε και για αυτό να θυσιαστούμε. Είναι αστικές, ταξικές πολιτικές που αφορούν την επιδίωξη κερδών για τον ελληνικό αστικό κόσμο που προπαγανδίζονται ως «εθνικές ιδέες», για να επιβάλλουν «εθνική ενότητα», δηλαδή την υποταγή των εργαζομένων είτε με την προπαγάνδα είτε με την κρατική τρομοκρατία.Πολιτικές επιλογές άμεσα συνδεδεμένες με το νέο μοντέλο αστικής ανάπτυξης που απαιτεί τη δουλοποίηση των εργαζομένων, απαιτούν τεράστιες θυσίες για αγορές όπλων και νέους μισθοφόρους, εμπλέκουν τον λαό μας ακόμη πιο ενεργά στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και στο ξαναναμοίρασμα της περιοχής, χαράσσοντας ξανά τα σύνορα με το αίμα των λαών.
Καταδικάζουμε τις συμμαχίες με το κράτος τρομοκράτη Ισραήλ και τους δικτάτορες της Αιγύπτου. Το παρόν και μέλλον μας ως εργαζόμενοι είναι άμεσα συνδεδεμένο με τον Τούρκο και Κούρδο εργάτη, τον εξεγερμένο του Παρισίου, της Ροζάβα και της Αραβικής Άνοιξης, το μετανάστη-πρόσφυγα από την Συρία, την Αφρική και την Ασία.
Παλεύουμε για: Έξοδο από ΝΑΤΟ-ΕΕ-Ευρωστρατό-Frontex με στόχο να διαλυθούν οι ιμπεριαλιστικοί αυτοί πολεμικοί-κατασταλτικοί μηχανισμοί. Να γκρεμιστεί ο φράχτης του Έβρου και να κλείσουν τα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης. Απρόσκοπτη είσοδος-έξοδος των μεταναστών από τα σύνορα. Νομιμοποίηση και αναγνώριση όλων των δικαιωμάτων σε όλους μετανάστες.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
