περισσότερες από είκοσι ώρες προκειμένου να γεννήσει φυσιολογικά.
«Επέμενα να γεννήσω φυσιολογικά, γιατί έχει πολλά πλεονεκτήματα και για τη μητέρα και για το παιδί, και δεν φοβήθηκα στιγμή, γιατί δεν υπήρχε κίνδυνος για καμία από τις δυο μας. Πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος που έρχεται σε αυτήν τη ζωή ξέρει πώς να έρθει και πότε να έρθει και σ’ το λέει με τον τρόπο του. Όπως κάλεσα αυτή την ψυχή να έρθει μέσα μου και να τη γεννήσω, έτσι ένιωσα ότι έπρεπε να της αφήσω το χώρο να αποφασίσει πότε και πώς θα ήθελε να βγει στον κόσμο, όσο περίεργο κι αν ακούγεται αυτό. Το ότι συμπλήρωσα τις σαράντα εβδομάδες και πήρα ακόμα μία εβδομάδα, επειδή το παιδί δεν ήταν έτοιμο να γεννηθεί, ήταν ένα σημάδι πως έπρεπε να περιμένω, αφού ούτε με έπιασαν οι πόνοι ούτε έσπασαν τα νερά. Όμως στον τοκετό πραγματικά κουράστηκα πολύ, γιατί ήταν πολλές ώρες, δεν είχα πρόοδο. Κάποια στιγμή είπα πως έκανα ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό, ένιωθα εξαντλημένη. Και τότε ήταν που άφησα το μυαλό μου ελεύθερο και σε μία ώρα ήμουν έτοιμη να γεννήσω. Σαν να έγινε κάτι μαγικό. Είμαι ένας πολύ πρακτικός άνθρωπος, πατάω γερά στη γη, αλλά μεγαλώνοντας καταλαβαίνω ότι πολλά από αυτά που ζούμε, αν όχι όλα, γίνονται επειδή έτσι είναι να γίνουν», αναφέρει.
Πηγή
