Τέτοιες στιγμές, τι μπορεί να γράψει κάποιος; Οι σκέψεις είναι τόσες πολλές…
Όλες κατάμαυρες.. Και το χειρότερο; Βασανιστικά αφόρητες και συγκεχυμένες… Τα γιατί ακόμα περισσότερα… Τόσα γιατί που δεν μπορεί να απαντήσει κανείς. Μόνο ο ΘΕΟΣ… Τουλάχιστον για εμάς που πιστεύουμε σε ΘΕΟ…
Ο εκδότης της ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ Παναγιώτης Μαυρίκος είναι νεκρός. Ο φίλος μου ο Τάκης δεν είναι εδώ… Τον δολοφόνησαν με τον πλέον φρικτό τρόπο. Με τον πλέον βρώμικο τρόπο… Για τις συστάσεις στο ευρύ κοινό και μόνο… είμαι ένας από τους πιο στενούς του φίλους. Ο δεύτερος αδερφός του…
Μεγαλώσαμε παρέα… Προσπαθήσαμε να κάνουμε τα όνειρα μας πραγματικότητα παρέα… Φάγαμε τα μούτρα μας παρέα… Ξανασηκωθήκαμε παρέα… Γλεντήσαμε παρέα… Στεναχωρηθήκαμε παρέα… Παντρευτήκαμε παρέα… Τσακωθήκαμε παρέα… Μονιάσαμε παρέα…
Δυστυχώς ο φίλος μου δεν είναι εδώ… Δεν ξέρω τι θα πουν οι αρχές… Και δεν μ’ ενδιαφέρει… Εγώ ξέρω ότι τον ΕΦΑΓΑΝ ΣΤΕΓΝΑ… Δεν ξέρω και δεν μ’ ενδιαφέρει τι θα πουν οι εμπειρογνώμονες… Εγώ ξέρω, πως πολύ πριν καεί ζωντανός, τον είχαν δολοφονήσει τόσες και τόσες φορές… Εγώ ξέρω πως από τον Φλεβάρη μέχρι σήμερα ήταν ένας ζωντανός – νεκρός…
Έβλεπε τα όνειρα του να γκρεμίζονται… Να τσαλακώνονται… Κάποιοι λίγοι σταθήκαμε – όσο αυτό ήταν δυνατόν – δίπλα του. Ήταν όμως τόσο ΔΥΝΑΤΟΣ, που δεν τα καταφέρναμε… Την πήρε πολύ ΚΑΤΑΚΑΡΔΑ όλη αυτή την υπόθεση, στην οποία τον ενέπλεξαν. Δεν θα έπρεπε… Όλοι αυτοί που σκύλεψαν πάνω του, είναι τα γνωστά τρωκτικά που λυμαίνονται την πατρίδα μας…
Επειδή δεν γνωρίζω καν τι θα γίνει από εδώ και πέρα, θα πρέπει για την ιστορία να καταγράψω ορισμένα πράγματα. Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για τον φίλο μου. Ο Τάκης Μαυρίκος ήταν ένας βαθιά συναισθηματικός και απίστευτα έξυπνος άνθρωπος. Τα παιδικά του χρόνια ήταν τα πιο δύσκολα, που θα μπορούσε να έχει ένα μικρό παιδί. Λεπτομέρειες δεν θέλω να αναφέρω, αλλά όλοι εμείς εκεί έξω, ακόμα κι αν δεν είχαμε να φάμε, σίγουρα είχαμε καλύτερα παιδικά χρόνια…
Δυστυχώς στην Ελλάδα, τη σύγχρονη Κολομβία των Βαλκανίων, δεν χωράνε αυτοδημιούργητοι άνθρωποι… Ειδικά στον βρώμικο χώρο των ΜΜΕ… Τους τρώει η μαρμάγκα. Ο Τάκης νόμιζε ότι θα τους κερδίσει… Αυταπάτες… Πριν απ’ αυτόν και κάποιοι άλλοι το προσπάθησαν και είχαν ανάλογα «ατυχήματα»…
Αυτό που εγώ θα πω για τον φίλο μου τον Τάκη, είναι πως υπήρξε πολύ καλός και δοτικός άνθρωπος. Λάτρευε την δημοσιογραφία, όσο οτιδήποτε άλλο… Κι επειδή κάποιοι ακόμα και σήμερα, την ημέρα του φρικτού θανάτου του, εξακολουθούν να σκυλεύουν στην μνήμη του… ΚΑΝΕΙΣ ΜΑ ΚΑΝΕΙΣ δεν βρισκόταν από πίσω του. Κανένα πολιτικό ή επιχειρηματικό συμφέρον δεν τον προωθούσε… Η πορεία και ο θάνατος του το ΑΠΕΔΕΙΞΑΝ. Προχωρούσε ΜΟΝΟΣ του, σαν ένας σύγχρονος ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ… Και αυτό το πλήρωσε… Στο επανιδείν αδερφέ μου…
Πηγή
