Οι εξαγγελίες, του Αλ. Τσίπρα, για τους συνταξιούχους που έχασαν το ΕΚΑΣ, για την...
υγεία, την κοινωνική ασφάλιση, την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, την προστασία της εργασίας, την αντιμετώπιση της ανεργίας, τη στεγαστική πολιτική, την παιδεία, ασφαλώς δεν συνιστούν τους πυλώνες για την ανασυγκρότηση του κοινωνικού κράτους, όπως παραδέχτηκε κι ο ίδιος. Είναι, όμως, μια ελάχιστη ζώνη προστασίας για να μην πάμε πιο κάτω από εκεί που έχουμε φτάσει ως χώρα, ως κοινωνία, ως λαός.
Τίποτε το πρωτοφανές, τίποτε το παράξενο, να αντιδρούν οι φτωχοποιημένοι πολίτες, τα θύματα της μνημονιακής βαρβαρότητας, γιατί η κυβέρνηση δεν εξαντλεί όποιες δυνατότητες έχει για να ανακουφίσει τα λαϊκά στρώματα τα οποία πληρώνουν βαρύτατο τίμημα εξαιτίας της κρίσης.
Αλλά δεν δικαιούνται να ομιλούν οι δυνάμεις του παλιού πολιτικού κατεστημένου, οι δυνάμεις που για χρόνια κυβέρνησαν το τόπο, που επί των ημερών τους εκτράφηκε και ανδρώθηκε το κλεπτοκρατικό σύστημα, που μετέτρεψαν τη χώρα σε αποικία χρέους.
Ομιλούν αυτοί που εκλιπαρούσαν πέρσι το καλοκαίρι την κυβέρνηση να φέρει ένα Μνημόνιο κι ό,τι νάναι!...
Δεν έχει προηγούμενο η θρασύτητα των εγχώριων πολιτικών εκφραστών της εξαθλίωσης του λαού και της χρεοκοπίας της χώρας.
Το συντηρητικό τόξο ΝΔ, Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ, ενθαρρυμένο από την μετάλλαξη της κυβέρνησης, που ενώ δηλώνει αριστερή είναι αναγκασμένη να εφαρμόσει μια πολιτική που δεν είναι δική της, επενδύει, πλέον, ανοιχτά στο μέτωπο του «όχι σε όλα» και υιοθετώντας γκεμπελικές μεθόδους προπαγάνδας, απεργάζεται ευθέως την κατάρρευση της κυβέρνησης Τσίπρα.
Ο Τσίπρας, έχει μόνο μια εναλλακτική. Να αντιπαραβάλει την πραγματικά διαφορετική πρόταση διακυβέρνησης. Κυρίως απαλλαγμένης από τον «ιό» της εξουσιολαγνείας...
