Μετά την τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι στις 13 Νοεμβρίου 2016, έγινε κατανοητό ότι ανά πάσα στιγμή και οπουδήποτε στον κόσμο...
μπορεί να συμβεί ένα τρομοκρατικό χτύπημα.
Αν και τις δεκαετίες '80 και '90 τα θύματα της τρομοκρατίας στην Ευρώπη ήταν αριθμητικά πολύ περισσότερα, οι τρομοκρατικές επιθέσεις των τελευταίων 15 χρόνων είναι πιο προβεβλημένες από τα Μέσα Ενημέρωσης, λόγω της μεγάλης ανάπτυξης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που επιτρέπουν τη μετάδοση στοιχείων από τα σημεία των επιθέσεων σε πραγματικό χρόνο.
Ωστόσο κοινός παρονομαστής της μετάδοσης των πληροφοριών είναι ο φόβος που προκαλούν τα χτυπήματα.
Η Μυρσίνη Δογάνη, υποψήφια διδάκτορας στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς, σχολίαζε στο Onalert.gr τις επιθέσεις στην Ευρώπη:
Ο φόβος είναι η φαντασίωση της συμφοράς που πλησιάζει. Η ανάδυση του φόβου είναι μια περίπλοκη ακολουθία ψυχολογικών στάσεων. Κεντρική στάση είναι η εσωτερίκευση της απειλής, η αίσθηση ότι η απειλή απευθύνεται σε έμενα ή στην ομάδα μου.
Το γεγονός ότι τα θύματα τρομοκρατικών επιθέσεων τις προηγούμενες δεκαετίες ήταν περισσότερα από σήμερα αλλά η απειλή της τρομοκρατίας παρουσιάζεται σήμερα ισχυρότερα από ποτέ, μπορεί να αποδοθεί σε μια σειρά φαινομένων που σχετίζονται με την πολιτική υπόσταση και τα κοινά χαρακτηριστικά του μορφώματος που ονομάζουμε δυτικό κόσμο. Η διεθνοποίηση της τρομοκρατίας είναι η κομβική έννοια.
Τις προηγούμενες δεκαετίες οι τρομοκρατικοί δρώντες ήταν κυρίως εγχώριοι (IRA,ΕΤΑ) και τα αιτήματα τους αφορούσαν στην σχέση τους ίδιο τους του κράτος.
Αυτή η εγχώρια τρομοκρατία δεν σχετίζονταν με μια διεθνή απειλή και άρα δεν μπορούσε να γιγαντωθεί στο φαντασιακό του δυτικού κόσμου, όπως συμβαίνει σήμερα.
Σήμερα έχουμε τον ίδιο εχθρό, μοιραζόμαστε την ίδια απειλή, πολεμάμε τον εισβολέα. Κοινός εχθρός, κοινή απειλή, κοινός εισβολέας.
Όλα αυτά τα αρνητικά κοινά είναι περισσότερα από τα κοινά θετικού πρόσημου που μοιραζόμαστε ως δυτικοευρωπαίοι. Ο φόβος της ίδιας απειλής αποτελεί τον κοινό τόπο συνεύρεσης της δυτικής Ευρώπης.
Ο κοινός φόβος εγείρει μια πολιτική κινητοποίηση προς κοινές κατευθύνσεις ασφάλειας και συγκατάθεσης απεμπόλησης προσωπικών -και κρατικών ελευθεριών- οι οποίες δεν κατάφεραν να νομιμοποιηθούν μέσα από τις ειρηνικές και δημοκρατικές διαδικασίες που ευαγγελίζεται η δυτική Ευρώπη.
Σε εποχές όπου η συνοχή της δυτικής Ευρώπης δοκιμάζεται και αμφισβητείται από μια σειρά κρίσεων (οικονομική, πολιτική, προσφυγική) ο φόβος της τρομοκρατίας λειτουργεί ως το μοναδικό ενωτικό αφήγημα.
