Το θέμα του διαχωρισμού κράτους εκκλησίας, υφίσταται ως επίσημη προγραμματική εξαγγελία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ως δέσμευση του νυν
υπουργού Παιδείας, ως δέσμευση του νυν υπουργού Πολιτισμού και ως...
διατυπωμένη με σαφή τρόπο δέσμευση στο πρόγραμμα του Σύριζα. Στο πρόγραμμα του Σύριζα προβλέπεται η διασφάλιση της θρησκευτικής ουδετερότητας της χώρας, με παράλληλη εξίσωση όλων των θρησκευτικών
δογμάτων, την εξάλειψη κάθε είδους διακρίσεων ανάμεσα στους πολίτες με βάση τις θρησκευτικές τους δοξασίες και την ελέυθερη άσκηση κάθε
θρησκευτικής πίστης, την καθιέρωση του πολιτικού όρκου, την αναγνώριση του δικαιώματος κάυσης των νεκρών.
Πλήρης διαχωρισμός κράτους εκκλησίας σημαίνει ότι το ελληνικό δημόσιο θα
σταματήσει να μισθοδοτεί και να ασφαλίζει τους κληρικούς. Θα
καταργηθεί η προσευχή και ο εκκλησιασμός στα σχολεία. Θα
αντικατασταθεί η ορθόδοξη κατήχηση (θρησκευτικά) από ένα μάθημα
θρησκειολογίας. Θα απομακρυνθούν θρησκευτικά σύμβολα από δημόσια
κτίρια. Θα καταργηθεί ο αγιασμός στο βουλευτήριο και θα αλλάξει ο
τρόπος ορκομωσίας των αρχών. Η εκκλησία, οι μητροπόλεις και οι ιερές
μονές θα απωλέσουν τον χαρακτήρα του νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου
και δεν θα απολαμβάνουν των προνομίων που έχουν τα κρατικά ν.π.δ.δ..
Δεν θα διορίζονται με προεδρικό διάταγμα οι επίσκοποι ούτε με ΑΣΕΠ οι
εκκλησιαστικοί υπάλληλοι. Θα καταργηθούν όλες οι διοικητικές
αρμοδιότητες της εκκλησίας , πλην της ονοματοδοσίας και του γάμου.
Έτσι η εκκλησία θα καταστεί νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου και θα
χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τις εισφορές των πιστών της, οι
οποίες θα φορολογούνται με τις διατάξεις περί φόρου δωρεάς.
Η συζήτηση για τον διαχωρισμό κράτους εκκλησίας προυποθέτει βαθιά γνώση
της ιστορικής προσφοράς της εκκλησίας στο έθνος (κρυφά σχολειά,
επανάσταση 1821, ανεκτίμητη πολιτιστική κληρονομιά κ.α.) , των νομικών
και εκκλησιολογικών δεδομένων τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς. Η
επιρροή της εκκλησίας επί της πολιτείας, δεν έχει να κάνει τόσο με το
θεσμικό πλαίσιο όσο με την πολιτική δύναμη της εκκλησίας(τον έλεγχο
ψήφων).
Δεν είναι απαραίτητη η αναθεώρηση του άρθρου 3 παρ 1
του Συντάγματος, ώστε να αναπροσδιοριστούν οι σχέσεις πολιτείας και
εκκλησίας. Αλλά αρκεί η ψήφιση σχετικού νομοσχεδίου από την βουλή.
Διότι στην Ελλάδα διασφαλίζεται Συνταγματικά όχι μόνο η ανεξιθρησκεία,
αλλά και η θρησκευτική ελευθερία. Το κράτος δηλαδή υποχρεούται να
προστατέυει την θρησκευτική συνείδηση. Επικρατούσα θρησκεία σημαίνει
όχι επίσημη ή κρατική θρησκεία, αλλά θρησκεία της μεγάλης πλειοψηφίας
του λαού. Ο μη ορθόδοξος πολίτης, συνταγματικά είναι ίσος πολίτης με
τον ορθόδοξο και το αντίστροφο. Είναι άλλο πράγμα η πλήρης εφαρμογή
της θρησκευτικής ελευθερίας και άλλο ο χωρισμός κράτους εκκλησίας,
δηλαδή ο πολιτικός γάμος, η ονοματοδοσία χωρίς βάπτιση, η κηδεία χωρίς
θρησκευτική ακολουθία, η κατάργηση του όρκου. Πρόκειται για ζητήματα
θρησκευτικής ελευθερίας και δεν ανάγονται στον χωρισμό κράτους
εκκλησίας. Η μισθοδοσία του κλήρου δεν θεμελιώνεται στο άρθρο 3 του
Συντάγματος, αλλά στην συμφωνία κράτους και εκκλησίας του 1952 περί
εκκλησιαστικής περιουσίας. Η διδασκαλία των θρησκευτικών στα σχολεία,
στο πλαίσιο του άρθρου 16 παρ 2 θα πρέπει να γίνεται έτσι, ώστε να μην
παραβιάζει την θρησκευτική ελευθερία κανενός. Το Σύνταγμα κατοχυρώνει
την ανεξιθρησκεία και το απαραβίαστο της ελευθερίας της θρησκευτικής
συνείδησης. Η απόλαυση των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων δεν
εξαρτάται από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις καθενός. Η προσωπική
ελευθερία είναι απαραβίαστη. Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει
ελέυθερα την προσωπικοτητά του.
Άρα η ψήφιση σχετικού νομοσχεδίου, αρκεί για τον
ουσιαστικό διαχωρισμό κράτους εκκλησίας και δεν απαιτείται
συνταγματική αναθεώρηση, όπως εσφαλμένα υποστηρίζεται. Σε κάθε
περίπτωση όμως, προέχει ο σεβασμός και η αναγνώριση της διαχρονικής
προσφοράς της εκκλησίας στην πατρίδα μας, με ταυτόχρονη εφαρμογή του
Συντάγματος, ως προς την ανεξιθρησκεία και την θρησκευτική ελευθερία.
