Τη συζήτηση περί Συνταγματικής Αναθεώρησης μάλλον την πήρα...
πιο σοβαρά απ’ όσο την έχει πάρει ο ίδιος ο Τσίπρας. Η θεσμική ανασυγκρότηση και αναδιοργάνωση της ελληνικής πολιτείας είναι ένα επιτακτικό αίτημα των καιρών αλλά, όπως έδειξε η χθεσινή παρουσίαση των σχετικών προτάσεων του πρωθυπουργού, αντιμετωπίζεται με όρους εντυπώσεων και μόνον.
Το περιεχόμενο των προτάσεων που ανακοίνωσε χθες βράδυ ο Τσίπρας απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί ως μια συνεκτική και ολοκληρωμένη πολιτική πρωτοβουλία, με αρχή, μέση και τέλος. Με στόχους. Με πολιτικά διακυβεύματα που να αντανακλούν προβληματισμούς, ανάγκες και προσδοκίες της κοινωνίας. Για μια ακόμη φορά κυριάρχησαν τα εύκολα συνθήματα για να χαθεί η πολιτική ουσία.
Τότε προς τι όλη αυτή η φασαρία; Ο Τσίπρας ξέρει πως έρχεται ένα δύσκολο φθινόπωρο που εν μέσω φοροκαταιγίδων και με την αγορά να μετράει «κανόνια», θα δοκιμάσει την αντοχή της κυβέρνησής του και τη συνοχή της κοινοβουλευτικής πλειοψηφία που τη στηρίζει. Άνοιξε όπως – όπως μια συζήτηση για τα «μεγάλα» και τα «οραματικά», προκειμένου να βρει χώρο να ξεφύγει από την πιεστική καθημερινότητα.
Χωρίς, όμως, να υπάρχουν επεξεργασμένες θέσεις και χωρίς να γίνεται ταυτόχρονα η αναγκαία προσπάθεια σύγκλισης και συναίνεσης όλων των πολιτικών δυνάμεων γύρω από κάποια βασικά στρατηγικά ζητούμενα. Είναι χαρακτηριστικό πως μόνον ο κ. Λεβέντης ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση του πρωθυπουργού και πήγε να ακούσει την «έκθεση ιδεών» του.
Έτσι, η Συνταγματική Αναθεώρηση, αντί για μια μείζονα πρωτοβουλία με στόχο τη φυγή της χώρας προς τα εμπρός, κινδυνεύει να εξελιχθεί σ’ ένα παιχνίδι που μοιάζει με τη μοδάτη τρέλα που κυριαρχεί στους δρόμους: το κυνήγι των pokemon! Ένα θέμα από δω, ένα ζήτημα από κει, ατάκτως ερριμμένες σκέψεις και ό,τι κάτσει!
Ποια είναι ας πούμε η πολιτική και κοινωνική χρησιμότητα του να εκλέγεται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας απευθείας από το εκλογικό σώμα, όταν η βουλή δεν καταφέρνει να εκλέξει Πρόεδρο;
Ποια προβλήματα θα λύσει η σύσταση ενός γνωμοδοτικού οργάνου που θα απαρτίζεται από δικαστικούς και θα αποφαίνεται (γνωμοδοτικά πάντα και όχι δεσμευτικά) για τη συνταγματικότητα των νομοσχεδίων; Και γιατί δεν υπήρξε η τόλμη της πρότασης να θεσπιστεί Συνταγματικό Δικαστήριο;
Τί θα γίνει με την ιδιωτική πανεπιστημιακή εκπαίδευση; Θα «μετράνε» τα πλαστά πτυχία των δημοσίων υπαλλήλων αλλά όχι τα πτυχία από ιδιωτικά πανεπιστήμια;
Γιατί απουσιάζει μια συνολική συνταγματική ρύθμιση για το ρόλο και τη λειτουργία των Ανεξάρτητων Αρχών;
Πόσο ρεαλιστικό είναι να εγγυάται κανείς το ρεύμα και το νερό ως δημόσια αγαθά, όταν ο ίδιος έχει βάλει την υπογραφή του στο Υπερταμείο που βγάζει προς πώληση όλο τον εθνικό πλούτο της χώρας;
Θα μπορούσαμε να γεμίζουμε σελίδες επί σελίδων με αναπάντητα ερωτήματα. Αλλά είναι ανώφελο, καθώς, όπως όλα δείχνουν, το ζητούμενο δεν είναι οι μεγάλες θεσμικές τομές που θα αλλάξουν την εικόνα του κράτους και της διοίκησης, αλλά η δημιουργία ενός κλίματος «συζήτηση να γίνεται» που θα συνοδευτεί το πολύ πολύ και μ’ ένα δημοψήφισμα πολλαπλών επιλογών για να υπάρχει και η επίφαση της συμμετοχής του πολίτη στο νέο σύνταγμα, αν καταλήξουμε πράγματι σε νέο σύνταγμα. Διότι αυτή η τακτική μάλλον μαρτυράει ένα πολύ πιο απλό και πεζό στόχο: να καταφέρει η κυβέρνηση Τσίπρα κυνηγώντας… pokemon, να βγάλει το πρώτο τρίμηνο του 2017. Ε, και μετά… βλέπουμε!
ΥΓ: Ο πρώτος που θα ζητήσει δημόσια συγγνώμη, αν το ενδιαφέρον του Τσίπρα για τη Συνταγματική Αναθεώρηση αποδειχθεί παραγωγικό και ειλικρινές, θα είμαι εγώ.
Πηγή
