Πιάνουμε το νήμα της πολύτιμης παρακαταθήκης της ταξικής πάλης για να φωτίσουμε εν πολλοίς άγνωστες στιγμές του Αντιπολεμικού κινήματος και να διεκδικήσουμε συμπεράσματα από την ηρωική δράση του παρελθόντος, τα οποία θα ενισχύσουν το Κίνημα των Φαντάρων σήμερα, που οξύνεται εκ νέου ο ελληνοτουρκικός ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός και οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις και βάσεις εμπλέκονται αποφασιστικά στους βρώμικους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Δίνουμε το λόγο στον "Καπετάν Κεμάλ", το μοναδικό Τούρκο Αντάρτη που πολέμησε στο Δημοκρατικό Στρατό. Αναφερόμαστε στον Μιχρί Μπελί που το 1946 πέρασε στην Ελλάδα, μέσω Σόφιας και εντάχθηκε στο Δημοκρατικό Στρατό παίρνοντας μέρος στον Ελληνικό Εμφύλιο και φτάνοντας μέχρι το βαθμό του αντισυνταγματάρχη εκπληρώνοντας το διεθνιστικό του καθήκον. Τραυματίστηκε δύο φορές και νοσηλεύτηκε στη Βουλγαρία και στη ΕΣΣΔ.Στο βιβλίο του λοιπόν «Καπετάν Κεμάλ, αναμνήσεις από τον ελληνικό εμφύλιο», που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Telos International ( 2009), διαβάζουμε μεταξυ άλλων:
Ο Διεθνισμός στην πράξη
Στη μικρασιατική περιπέτεια, στην οποία οδηγήθηκε η Ελλάδα από τις κυρίαρχες δυνάμεις, η ελληνική εργατική τάξη απάντησε με ένα μαζικό «όχι»! Και αυτή η άρνηση δεν έμεινε μόνο σε ειρηνικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, παρά τις διώξεις στη διάρκεια του πολέμου. Πήρε τη μορφή ενεργούς αντίστασης που, κατά καιρούς, έφτανε κι ως τις γραμμές του ελληνικού στρατού στην Ανατολία.
Έχουν μεγάλο ενδιαφέρον οι αναμνήσεις του Βασίλη σχετικά με αυτή την αντίσταση. Τον πήραν στρατιώτη την εποχή που ο πόλεμος συνεχιζόταν με όλη του την ένταση. Νεαρός τότε, ήταν ήδη μέλος του ΚΚΕ. Ύστερα από μια σύντομη εκπαίδευση, φόρτωσαν τη μονάδα του στο τρένο απ΄τη Θεσσαλονίκη. Τους έστελναν στην Ανατολία.
Διηγείται ο Βασίλης: "Όσο ήμασταν ακόμη στα έμπεδα, είχαμε οργανώσει όλη η μεραρχία. Υπήρχαν κομματικές επιτροπές ακόμα και στις διμοιρίες. Κύριο σύνθημα μας ήταν: Κάτω ο Πόλεμος!
Μας έβαλαν στα βαγόνια, στον σταθμό της Θεσσαλονίκης, για να μας στείλουν στο μέτωπο. Οι συγγενείς και οι φίλοι μας είχαν έρθει να μας ξεπροβοδίσουν. Τη στιγμή που το τρένο ξεκινούσε, απ' τα παράθυρα πρόβαλαν γροθιές υψωμένες.
"Δεν πάμε εκεί να πολεμήσουμε, πάμε να φέρουμε πίσω τους στρατιώτες μας" φωνάζαμε και βούιζε ο σταθμός της Θεσσαλονίκης από το σύνθημα "Κάτω ο Πόλεμος"!
Κάπου στην Ανατολική Θράκη, μας κατέβασαν απ΄το τρένο. Φτάσαμε πεζή στο Τεκίρνταμ. Καταυλιστήκαμε. Οι επικεφαλής δεν μπορούσαν να αποφασίσουν τι θα έκαναν με μας. "Αν στείλουμε αυτή τη μεραρχία στο μέτωπο θα διαλυθεί ο στρατός" έλεγαν. Τελικά, μας προώθησαν στην περιοχή του Αιγαίου. Εκεί έσπασαν τη μεραρχία σε τμήματα και τα προσκόλλησαν σε άλλες μεραρχίες. Έτσι μας έστειλαν στο μέτωπο.
Εγώ προσπαθούσα, όσο γινόταν, να μην πυροβολώ τους Τούρκους. Όχι πως δεν έριχνα και καθόλου. Άμα επιτίθεται ο άλλος κι έρχεται καταπάνω σου, αναγκάζεσαι να πυροβολήσεις, να αμυνθείς. Στο μέτωπο τραυματίστηκα. Με πήγαν στο Ελληνικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο της Προύσας. Ούτε εκεί κάθισα με σταυρωμένα χέρια. Έκανα προπαγάνδα, οργάνωσα τους τραυματίες. Οι επικεφαλής ήθελαν να γιατρευτώ μια ώρα αρχύτερα για να με ξαναστείλουν στο μέτωπο, ενώ εμείς ζητούσαμε να μεταφερθούμε στην Ελλάδα όλοι οι τραυματίες και οι άρρωστοι. Είχαμε διάφορες προστριβές με τη διοίκηση.
Τότε μια μέρα μας είπαν ότι έρχεται ο βασιλιάς Κωνσταντίνος να επιθεωρήσει το νοσοκομείο. Έβγαλαν στον κήπο τους τραυματίες που μπορούσαν να σταθούν στα πόδια τους. Φορούσαμε τ' αμπέχονα. Περιμέναμε τον Κωνσταντίνο μ΄ένα κονσερβοκούτι ο καθένας, κρυμμένο κάτω απ΄τ΄αμπέχονο. Το αυτοκίνητο του βασιλιά στάθηκε κάπως πιο μακριά, εκείνος κατέβηκε κι άρχισε να προχωρεί προς το μέρος μας. Εγώ στεκόμουνα πρώτος στην σειρά. Όταν πλησίασε αρκετά, φώναξα: 'Εμπρός, παιδιά" και πετάξαμε όλοι μαζί τα κονσερβοκούτια προς το βασιλιά. Μερικά έφτασαν μέχρι τα πόδια του.
Συγκέντρωση του ελληνικού στρατού στον Σαγγάριο ποταμό.Λίγο καιρό μετά απ΄αυτό, μας είπαν; " Το αίτημα σας έγινε δεκτό. Θα μεταφερθείτε στην Ελλάδα". Μας έβαλαν στο καράβι στα Μουδανιά, διασχίσαμε τα Δαρδανέλια και κατευθυνθήκαμε προς τα νότια. Ξαφνικά, όμως, είδαμε ότι μπαίναμε στον κόλπο της Σμύρνης. Αιφνιδιάσαμετους στρατιώτες που είχαν βάλει να μας φρουρούν, τους πήραμε τα όπλα. Αναγκάσαμε τον καπετάνιο ν΄αλλάξει τη ρότα και να γυρίσει προς Πειραιά. Μόλις είχαμε ανοιχτεί στο Αιγαίο ακολουθώντας την νότια πορεία μας περικύκλωσε ο ελληνικός στόλος. Ήταν και το θωρηκτό Αβέρωφ μαζί. Έστρεψαν τα κανόνια κατά πάνω μας. Ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις. Η πρόταση τους ήταν να γυρίσουμε στην Σμύρνη, να μας βάλουν εκεί στο νοσοκομείο και με την πρώτη ευκαιρία, να μας στείλουν στην Ελλάδα. Δεχτήκαμε, θέλοντας και μη. Άλλωστε κόντευε να σωθεί το κάρβουνο του καραβιού και δε θα τη βγάζαμε ως τον Πειραιά.Στρίψαμε πίσω προς την Σμύρνη. Κράτησαν τον λόγο τους. Μετά από λίγο καιρό μας έστειλαν όντως στην Ελλάδα".
Ποια είναι όμως τα συμπεράσματα για αυτή την συγκλονιστική δράση του κινήματος των φαντάρων που έφτασε ακόμη και στην Στάση προκειμένου να μην πολεμήσει; Από ποιον παράγοντα εξαρτώνται όλα αυτά;
Συνεχίζει η ανάγνωση του βιβλίου "Καπετάν Κεμάλ":
"Τέτοια πρόκληση απέναντι στην στρατιωτική πειθαρχία μπορεί να μείνει ατιμώρητη μόνο όταν η αντιπολεμική δράση έχει πάρει μαζικές διαστάσεις. Η αντίσταση της ελληνικής αριστεράς, κι όλων των φιλειρηνικών δυνάμεων, στη μικρασιατική περιπέτεια είχε κάνει αδύνατη τη διατήρηση της στρατιωτικής πειθαρχίας.
Το παγκόσμιο εργατικό επαναστατικό κίνημα αποτελούσε δύναμη στήριξης του τουρκικού εθνικοαπελευθερωτικού πολέμου. Εξάλλου, η πρώτη σοσιαλιστική χώρα όπου κυβερνούσε η εργατική τάξη, η σοβιετική Ένωση, βρισκόταν έμπρακτα στο πλευρό των κεμαλιστών. Η εναντίωση της εργατικής τάξης των δυτικών ιμπεριαλιστικών χωρών στον πόλεμο εμπόδισε τις αστικές κυβερνήσεις τους να παρέμβουν, όπως θα ήθελαν, στην επαναστατημένη Ρωσία και στην Τουρκία, αλλά και να στείλουν όσες στρατιωτικές δυνάμεις επεδίωκαν.
Η ελληνική εργατική τάξη, που συνιστούσε κομμάτι του παγκόσμιου εργατικού επαναστατικού κινήματος, καθώς και το κόμμα της, στις δεδομένες ιστορικές συνθήκες, επιτέλεσαν το διεθνιστικό καθήκον που τους αναλογούσε. Οι αντιδραστικοί κύκλοι που κατέστρωσαν τη μικρασιατική περιπέτεια δεν είχαν τα χέρια τους ελεύθερα.
Επιτακτικό καθήκον, τότε, για τους Έλληνες πατριώτες ήταν να εναντιωθούν στην κατάκτηση, χάριν των συμφερόντων του ιμπεριαλισμού, των εδαφών μιας γειτονικής χώρας και να αγωνιστούν για να πάρει τέλος το συντομότερο αυτή η περιπέτεια. Οι προδότες ήταν εκείνοι που προκάλεσαν αυτή τη συμφορά.
Η συμμετοχή της Ελλάδας στις δυνάμεις που έστειλαν τα ιμπεριαλιστικά κράτη στη χώρα των Σοβιέτ -αναφέρεται στην Ουκρανική Εκστρατεία, στην οποία έλαβε μέρος ελληνικό εκστρατευτικό σώμα το 1919 με απόφαση της κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου- για να καταστείλει την επανάσταση, ήταν μια ακόμη έκφραση της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής. Και δεν υπάρχει ποιοτική διαφορά ανάμεσα στην αντίσταση σ΄αυτήν την επέμβαση και την αντίσταση στον πόλεμο της Μικρασίας. Από ταξική σκοπιά, ότι σήμαινε η αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων εναντίον του Κόκκινου Στρατού προκειμένου να διασωθεί το καθεστώς καπιταλιστικής εκμετάλλευσης στη Ρωσία, το ίδιο σήμαινε και η επιχείρηση κατάκτησης της Τουρκίας με σκοπό την αποικιοποίηση της.
Η ελληνική αριστερά, που αντιστεκόταν στον πόλεμο, και το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα της Τουρκίας, που μαχόταν για την ανεξαρτησία, ήταν φυσικοί σύμμαχοι.
Κι αυτό ακριβώς είναι ο έμπρακτος διεθνισμός.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
