Όταν ένας άνθρωπος λέει "το ξέρω πως όλα από μένα εξαρτώνται" συνήθως σπεύδει να σιγάσει τη σκέψη δισπιστίας στο μυαλό του άλλου...
Εσείς όμως δε γνωρίζετε τι σκέφτομαι. Απλά υποθέτετε. Με κάποιο τρόπο νιώθω πως συνομιλείτε με το "πρέπει" μέσα σας, που δισπιστεί. Ό,τι κι αν σας συμβουλεύει εσείς νιώθετε πως δε σας οδηγεί στο δρόμο που ζητάτε. Προσωπικά έχω να σας πω πως δεν εξαρτώνται όλα από σας. Είναι μεγάλο το δίκιο σας στο "να σας πάρει κάποιος απ' το χέρι" αν έχει συμβεί στο παρελθόν και έχετε διαπιστώσει πως αποδίδει, πως έτσι "παίρνετε μπρος".
Η αγάπη έχει άλλωστε διάφορες μορφές: Είναι η αγάπη που μας βοηθά να αναπτυχθούμε (η γονική αγάπη), η αγάπη που μας βοηθά να μη νιώθουμε μόνοι (φιλική αγάπη) και η αγάπη που μας βοηθά να δημιουργήσουμε κάτι (ερωτική αγάπη). Σε όλα αυτά τα είδη αγάπης υπάρχει ένα χέρι που παίρνει πρωτοβουλία με μας γιατί βλέπει κάτι σε μας. Μοιάζει να νιώθετε δηλαδή την ανάγκη να δει κάποιος κάτι σε σας που θα σας ελευθερώσει από αυτό που σας στεναχωρεί. Συνήθως αυτό που προκαλεί την ανάγκη για μοναξιά, δηλαδή τη στεναχώρια, είναι η σύγκριση με τον άλλο που μας κάνει να νιώθουμε ηττημένοι. Ένα "πρέπει" μιλάει μέσα μας και λέει δυνατά: "Για κοίτα την τάδε που πρόκοψε και τελείωσε τη σχολή της και έκανε αυτό και τώρα βγάζει τόσα χρήματα και μπλαμπλαμπλα..." Το "πρέπει" που θέλει πραγματικά να μας βοηθήσει, δε μιλάει. Απλά μας παρακινεί. Μας δίνει το χέρι και μας πάει στο μέρος που οι ανάγκες και οι επιθυμίες συνδυάζονται όσο το δυνατόν καλύτερα για να νιώθουμε καλά ή τουλάχιστον το λιγότερο δυνατό πόνο. Το "πρέπει" που μας συγκρίνει με "τους καλύτερους" δε φαίνεται να μας αγαπά πραγματικά. Μήπως υποφέρετε από ένα τέτοιο "πρέπει"; Αυτό είναι μια κουβέντα που δε μπορεί να μείνει μόνο μέσα σας. Μιλήστε σε κάποιον που νιώθετε πως θα σας ακούσει. Κάποιον που θα σας ακούσει καλά.
