λάθος στιγμές, παρά το ξερό σου το κεφάλι που τις αναγάγει σε λάθη». Στο «Αν ήταν λίγο διαφορετικές οι καταστάσεις, ίσως να…» σε κόβω ένα κλικ δειλό και με το γάντι σου γνέφω εριστικά, κουνώντας σου το δάχτυλο, λέγοντάς σου ορθά κοφτά πως τις καταστάσεις τις δημιουργούμε εμείς.
Ίσως καμιά φορά δεν ευνοούν τόσο, ίσως καμιά φορά δεν είναι ιδανικές, όμως κατά πόσο εύκολο είναι για εσένα και τον κάθε εσένα να παραβλέψεις τα δικά σου ιδανικά και να μείνεις με τα χέρια σταυρωμένα, ενώ έχεις όλη τη δύναμη μέσα σου να τις αλλάξεις και να τις ξαναχτίσεις από την αρχή;
Όλα αυτά τα κλισεδιάρικα που χρόνια τώρα αναμασάμε προκειμένου να κρύψουμε τη δειλία, το φόβο μας για το άγνωστο και πολλές φορές κυρίως το φόβο για τον ίδιο τον εαυτό μας, κούρασαν. Προσωπικά, περισσότερο ανήθικο θεωρώ να μην εκπληρώσω τα πιο ουσιαστικά μου θέλω, παρά να ρίξω ευθύνες σε χρόνο, καταστάσεις και ανθρώπους. Και αυτό, όχι γιατί θα αποκτήσω τα γνωστά ανά τον κόσμο απωθημένα, που στίχοι αράδες, αποφθέγματα μεγάλων ανδρών και γυναικών , ποιήματα και εγκώμια έχουν γραφτεί προς τιμήν τους, αλλά να… εσένα αγαπημένε μου άνθρωπε, δε σε χαλάει να ζεις μια ζωή στη μετριότητα;
Κάποτε, είχα διαβάσει ένα ωραίο. Μέτριο, λέει, προτιμώ να πίνω μόνο τον καφέ μου και προσωπικά βάζω μια τζούρα γάλα εντός του! Τη ζωή μας μέτρια; Και θες να μου πεις πως για όλα αυτά φταίει ένα λάθος timing; Που ανάθεμα σε αυτόν που σκέφτηκε αυτήν την τόσο πιασάρικη και τόσο ευθυνόφοβη μαζί ατάκα. Μας καλύπτει, δε λέω. Μας βγάζει από τη δύσκολη θέση και ευτυχώς μέσα σε όλα έχουμε συμμάχους. Εγώ όμως, δεν είμαι ένας από αυτούς. «Όλα είναι θέμα timing», ευχαριστώ δε θα πάρω. Βάλτε μου το πιστόλι στον κρόταφο. Ακόμα κι εκεί, σε ένα παιχνίδι εξουσίας και βασανισμού θα επιλέξω. Σκότωσέ με, ή αργά βασάνισέ με, να αισθανθώ πιο θύμα από ποτέ, να υπάρξω πραγματικά, να βιώσω την αργή και τόσο επίπονη στιγμή της απώλειάς μου, όμως να δεχτώ ένα λάθος timing; Jamais!
Σε έναν κόσμο από ένα κάρο αντιθέσεις τόσο ισχυρά φτιαγμένο, από τόσο οξύμωρο και ανήσυχο πνεύμα, με διαφορετικότητα με το τσουβάλι και ακατέργαστη μοναδικότητα μονάδας, εσύ το μόνο που βλέπεις είναι πως δεν έχεις επιλογές και πως όλα τα ορίζει ο κακός ο χρόνος; Γελάω. Μέρα νύχτα, άσπρο μαύρο, κίνηση ακινησία, αγάπη μίσος, εθισμός νηφαλιότητα και άλλα τόσα ενδιάμεσα κι εμείς επιλέγουμε μιαν αδράνεια, αντί του αντίθετού της, της ενέργειας, της πράξης και της δύναμης μόνο και μόνο γιατί ο φόβος μας νικά, η θυματοποίηση του εγώ μας, η εύκολη λύση.
Άνθρωπέ μου όμως, πρέπει να μάθεις καλά πως ΕΣΥ δε γεννήθηκες για τα εύκολα. Αντιθέτως, γεννήθηκες για τα δύσκολα, τα ωραία, τα μεγάλα. Ενεργοποίησε λοιπόν για μια φορά και μόνο τον ουσιαστικό σου εγωισμό, μιας και τόσο σε αγαπάς και κάνε σου δώρο μια ζωή που δε μοιάζει με τον μέτριο καφέ σου. Μια ζωή με επιλογές ουσιαστικές, με ρίσκα και θαύματα. Γιατί το ένα φέρνει το άλλο και ακόμα κι αν ρισκάρεις και «χάσεις», δε θα χάσεις ποτέ. Γιατί στο αγαπημένο μου «κλισέ» αναγράφεται με γράμματα χρυσά πως «Ο χρόνος είναι ο καλύτερος δάσκαλος» και σε αυτό, ναι, συμφωνώ…
Πηγή
