Σήμερα, ανήμερα της επετείου εγκαθιδρύσεως του καθεστώτος της τετάρτης
Αυγούστου 1936, θεωρώ σκόπιμη και λίαν...
επιβεβλημένη υπό των συνθηκών,
την αναφορά μου στο πρόσωπο του Ιωάννη Μεταξά. Για τους «πολλούς» της
σημερινής κατάστασης της ασυδοκρατίας, της άκρατης ελευθερίας χωρίς
συνέπειες σε οτι και αν πράττει κάποιος, της αθείας, της οικομικής
εξαθλίωσης, της οικογενειακής διάλυσης, της πολιτισμικής ένδοιας και
του εξευτελισμού της ανθρώπινης φύσης, την περίοδο τέλος της δήθεν
«Ευρωπαικής προοπτικής» που αποδίδει σε δέκα οικογένειες και ο
υπόλοιπος λαός πεινάει και έχει σταματήσει να ονειρεύεται, η
προσωπικότητα του Ιωάννου Μεταξά, έχει συνδεθεί και αυτό οχι αναίτια,
με τα «φασιστικά» κινήματα της Ευρώπης του μεσοπολέμου.
Ουδείς σχεδόν, αναφέρεται στην γενικότερη εικόνα του Ιωάννη Μεταξά,
ενός ανθρώπου ο οποίος διέθετε μιάν πολυσχιδή προσωπικότητα, ενός
στρατιωτικού ηγέτου, ενός πολιτικού ανδρός, ενός άριστου οικογενειάρχη
και ενός ανθρώπου των γραμμάτων και των τεχνών. Τούτη η παρανόησις δεν
γίνεται τυχαία. Το σημερινό μας πολιτικό κατεστήμένο απεχθάνεται ως ο
έξω απο εδώ το λιβάνι, τις αναγκαστικές συγκρίσεις με προσωπικότητες
παγκοσμίου επιππέδου ως αυτή του Εθνάρχη Μεταξά. Και τις αποφεύγει
επιμελώς, αποκρύπτωντας απο τον λαό ή ακόμη χειρότερο διαστρεβλώνοντας
την πορεία και την εξέλιξη αυτού του ανθρώπου, ο οποίος έμελε να
γράψει για ακόμη μια φορά το όνομα της Ελλάδος με χρυσά γράμματα στον
μαυροπίνακα της παγκόσμιας ιστορίας.
Η μελέτη της προσωπικότητας του Ιωάννη Μεταξά δεν είναι ζήτημα απλόν.
Για να φτάσει κανείς μέσα στην νύκτα να πεί εκείνο το ιστορικό «ΟΧΙ»
ενάντια σε δύο επί της ουσίας αυτοκρατορίες ανίκητες εώς τότε,
σημαίνει πάρα πολλά για την ποιότητα και το ήθος του ίδιου του ανδρός
και είναι απόλυτα λάθος να πιστεύσει κάποιος πως τούτο το «ΟΧΙ»
ελέχθει τυχαίως ή ελέχθει λόγω συγκεκριμένων γεωπολιτικών συνθηκών και
συννενοήσεων. Υπήρξε επί τετραετίαν σαφής ο προσανατολισμός της χώρας
προς την αναπόφευκτη πολεμική εμπλοκή και αυτός θεωρώ κατ ουσίαν πως
ήτο και ο βασικός λόγος της εγκαθίδρυσης του καθεστώτος της τετάρτης
Αυγούστου 1936, να προετοιμασθεί ο λαός εν ομοψυχία και με ηθικόν
ακμαιότατον, για οτι επρόκειτο να συμβεί και που ήτο ζήτημα χρόνου
πλέον, χρόνου όμως τον οποίον ουδείς σχεδόν εγνώριζε επακριβώς.
Πέρα όμως απο εκείνη την ιστορική στιγμή, η σημερινή μου αναφορά έχει
άλλον λόγο και χαρακτήρα. Ο Ιωάννης Μεταξάς υπήρξε ένας ευπατρίδης
πολιτικός και στρατιωτικός ανήρ , έτσι σημαντικό μέρος της
προσωπικότητας του περιέκλειε και την τάση του προς την φιλομάθειαν,
την εξαιρετικήν του αγάπη προς τις τέχνες και τα γράμματα τα οποία
εβοήθησε κατά το δυνατόν για όσο διάστημε ευρίσκετο είς τα πράγματα
της εξουσίας, αναπτύσοντας συνάμα το σώμα και το πνεύμα αλλά και το
ήθος της νεολαίας και υποστηρίζοντας την σαφή ανάγκη για έναν «τρίτο
Ελληνικόν πολιτισμόν», ήτοι τον συγκερασμό του αρχαίου και Βυζαντινού
μας παρελθόντος σε μιά «Τρίτη ευκαιρία» για την Ελλάδα. Το ιδεολόγημα
περί «Γ Ελληνικού Πολιτισμού» δεν ήταν απλώς μιά θεωρία προς στήριξη
του καθεστώτος όπως αναιδώς υποστηρίζεται απο τους εχθρούς της
Μεταξικής εθνοκοινωνικής επαναστάσεως, αλλά κάτι πολύ βαθιά ριζωμένο
εντός της διανοίας του Ι.Μ. το οποίον και προσπάθησε να μεταδόσει και
στους υπόλοιπους.
Τεράστιο επίτευγμα προς αυτήν την κατεύθυνση, υπήρξε η ίδρυση της
Εθνικής Οργανώσεως Νεολαίας είς την οποίαν και προτίθεμαι να αναφερθώ
είς το άρθρον μου της Κυριακής. Η Ε.Ο.Ν. πραγματικά αποτέλεσε τον
στηλοβάτη του έπους του 1940 έχοντας στις γραμμές τις ανθρώπους οι
οποίοι επίστευαν είς έναν μεγάλον σκοπό και είς πλειάδα απο ιδανικά με
κύριο το τρίπτυχο το σήμερα θεωρούμενο ως «παλαιομοδίτικο» του ΠΑΤΡΙΣ
– ΘΡΗΣΚΕΙΑ- ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. Μα για την Ε.Ο.Ν. θα αναφερθώ την Κυριακή ως
προανέφερα.
Άλλες προσπάθειες προς στήριξη του Πολιτισμού, των γραμμάτων και των
τεχνών καθώς και της Παιδείας γενικότερα, παρατηρεί κάποιος στα έργα
της «4ης Αυγούστου». Πιο συγκεκριμένα επί εκείνης της ιστορικής
περιόδου, ιδρύθηκε η «Στέγη των γραμμάτων και των τεχνών», οι
φοιτητικές εστίες, ο οργανισμός εκδόσεως σχολικών βιβλίων,
κατασκευάστηκαν 35 νέες εγκαταστάσεις παιδικών εξοχών, ιδρύθηκαν και
λειτούργησαν παιδικά αναρρωτήρια, εγκαινιάστηκε η πρώτη καλλιτεχνική
έκθεση στο Ζάππειον, αξιοποιήθηκαν και διαφημίστηκαν στο εξωτερικό οι
αρχαιολογικοί μας χώροι, καθορίστηκαν τουριστικές ζώνες σε είκοσι έξι
πόλεις, συνεστήθη η τουριστική αστυνομία, κατασκευάστηκαν ξενοδοχεία
κ.α.
Κλείνοντας την αναφορά μου αυτή σε αυτό το άγνωστο σχετικά κομμάτι του
καθεστώτος της «4ης Αυγούστου» και την συνεισφορά του στον Πολιτισμό,
θα αφήσω τον ίδιο τον Ιωάννη Μεταξά να ομιλήσει αντιγράφοντας αυτούσια
τα λόγια του περί των πιστεύω του για την πορεία της χώρας. Αυτό το
κομμάτι το αφιερώνω εξαιρετικώς στα σκύβαλα και τους θιασώτες της
δήθεν «Ευρωπαικής προοπτικής» που ζητιανεύουν δανεικά ολοένα
καταβυθίζοντας την χώρα προκειμένου να διάγουν βίον εξαίρετον αυτοί
και οι ημέτεροι των, ενώ ο υπόλοιπος Ελληνικός λαός πεινάει διότι «δεν
γίνεται αλλιώς, λόγω ανωτέρας βίας», ως αναιδώς υποστηρίζουν.
«Θέλομεν να κάμωμεν πολιτισμόν Ελληνικόν. Δεν θέλομεν τους ξένους
πολιτισμούς. Θέλομεν ιδικόν μας πολιτισμόν, τον οποίον να τον ωθήσωμεν
και να τον κάμωμεν ανώτερον από όλους τους πολιτισμούς, εις την άκρην
αυτήν της Ευρώπης. Θέλομεν ευημερίαν οικονομικήν. Θέλομεν αυτήν την
γήν, αυτήν την πολύτιμον γήν, θέλομεν να την κάμωμεν να παράγη, να
γίνη περιβόλι, όπως ημπορεί να γίνει μιαν ημέραν ένα πλούσιον
περιβόλι, ώστε οι άνθρωποι οι οποίοι ζούν εις τα χώματα αυτά να
αισθανθούν ότι είναι ευτυχισμένοι» – Ιωάννης Μεταξάς.
