Η μόδα δεν είναι τίποτα παρά πάνω από ένα άνθος που περιγράφει την πορεία του αστικού δέντρου μας ή ακόμα και την...
πορεία του παντελονιού μας.
Την δεκαετία του '60 και '70 αν προσπαθούσες να βγεις έξω και να κυκλοφορήσεις με τρύπιο παντελόνι θα σε έβλεπαν πρώτα οι γονείς σου και θα σε σταματούσαν στην εξώπορτα.
-Παιδί μου, τι πράγματα είναι αυτά; Θα μας κάνεις ρεζίλι... Με τρύπιο παντελόνι κυκλοφορείς Τι θα σκεφθεί ο κόσμος για μας;
Τα μπαλώματα έμπαιναν και ράβονταν στα σπίτια των μεροκαματιάρηδων του λαού για να μπορούν να ντύσουν την ανέχεια και την αδυναμία αγοράς.
Ένα μπάλωμα έδειχνε άνθρωπο του μόχθου που δεν πέταγε το τρύπιο πανταλόνι αφού δεν είχε χρήματα να αγοράσει ένα καινούργιο. Το μπάλωμα έδινε παράταση ζωής.
Εδώ και χρόνια τα μπαλώματα δεν μπαίνουν πάνω στα παντελόνια μας. Υπάρχουν ήδη και είναι ραμμένα εξ αρχής από την μέρα που αγοράσαμε το προϊόν.
Στα χρόνια της εύπλαστης ευμάρειας των προηγούμενων δεκαετιών που διανύσαμε, όχι μόνο τα μπαλώματα αλλά ακόμα και οι τρύπες σε καινούργια παντελόνια ήταν εργοστασιακές.
Αν σκεφθούμε τον εμβαδόν του υφάσματος που αγοράσαμε ραμμένο κομμένο στα μέτρα μας θα διαπιστώσουμε πως είναι γύρω στα 3 με 4 μέτρα υφάσματος. Μια φορά κάνοντας βόλτα σε μαγαζί που πουλούσε ρούχα διαπίστωσα έκπληκτος στο τμήμα ρούχων για τη νεολαία πως υπήρχαν παντελόνια μπλου τζιν με δεκάδες τρύπες σε όλη την επιφάνεια που είχαν τα μπατζάκια. Πράγμα που σημαίνει πως στην τιμή του προϊόντος αγόραζες και τρύπιο αέρα. Φυσικά ο κατασκευαστής χρεώνει τις τρύπες - δηλαδή τον τρύπιο αέρα και δεν τον αφαιρεί από το σύνολο του υφάσματος.
«...Κύριε για να κάνουμε αυτές τις τρύπες χρειαζόμαστε χέρια και ώρες εργατικές. Δεν είναι τσάμπα, ούτε αγοράσαμε τρύπιο ύφασμα που μετά το ράβουμε.Το ίδιο δηλαδή που κάναμε πριν αρκετά χρόνια όταν τα μπλου-τζιν ήταν τριμμένα και λευκά στην επιφάνεια τους, θυμάστε. Πέρναγαν και αυτά ειδική επεξεργασία για να δείχνουν φορεμένα και τριμμένα έτσι που τα φτιάχναμε. Τα πλέναμε σε ειδικά πλυντήρια με ελαφρόπετρα».
Άρα η μόδα πέρασε πρώτα από την περίοδο ή φάση του να δείχνουμε το μπλου-τζιν της εργασίας μας φορεμένο και μετά όχι μόνο να δείχνει τριμμένο και γερασμένο, αλλά να διαθέτει και τρύπες.
Αν παραλληλισθεί και συνδυαστεί αυτό το φαινόμενο και με τις πολιτικο-κοινωνικές εξελίξεις σε ένα τόπο θα διαπιστώσουμε πως όσο περισσότερο αριστερά έδειχνε το εκλογικό σώμα - χωρίς βέβαια να είναι ποτέ του αριστερά και στην ουσία - τόσο περισσότερο οι τρύπες αυξάνονταν.
Πώς συνδέονται αυτά τα στοιχεία;
Απλά, όσο περισσότερο ζεις στην γλυκιά εύπλαστη αστική ευμάρεια με δεύτερο και τρίτο μεταφορικό μέσο, με δικό σου σπίτι, με καλοκαιρινές διακοπές αστακομακαρονάδας, με ταξιδάκια στο εξωτερικό για να τροπικάρεις εξωτικά την Πατησιακή σου ύπαρξη, ακόμα και μέσα σε διανοουμενίστικο -καλλιτεχνικής αναφοράς και ευαισθησίας- κύκλο φίλων τόσο περισσότερο έδειχνες τα σημάδια της κενότητας και του αστραφτερού νίκελ στη ζωή σου. Ακόμα και εν αγνοία σου. Τα σύμβολα του βιοτικού ψεύδους και τα συμπτώματα της πλαστικότητας του φέρω, άγω και αγοράζω, ήταν ή είναι ορατά ακόμα και δια γυμνού οφθαλμού. Ακόμα και αγοράζοντας και φορώντας πανάκριβο γαλλικό σκελετό με εξαιρετικά φτηνά γυαλιά κοινωνικής μυωπίας και οικονομικού αστιγματισμού.
Στα σημερινά χρόνια -τα σημερινά της πραγματικά σκληρής εργασίας και του ιδρωτικού μόχθου των πολλών- δεν θα δικαιολογείται όποια μόδα λανσάρεται με ακριβές τρύπες και κοπανιστό αέρα.
Στο τοπίο αγοράς και ζήτησης το παραπάνω περιγράφεται απο παλιά και ως «Ο έχων πολύ πιπέρι τίθησι καν λαχάνοις.»
Στο πραγματικό φυσικό μας τοπίο;
Τα φύκια πλέον είναι πιο ακριβά και δυσεύρετα απο τις μεταξωτές κορδέλες.
Τέλος (της εργοστασιακής τρύπας)
Πηγή
