Κάπου εκεί στο 1996, πριν ακριβώς 20 χρόνια, γνώρισα τον Γιώργο Καστρινάκη όταν ήμασταν συνυποψήφιοι στο ψηφοδέλτιο της Υπερνομαρχίας Αθηνών - Πειραιώς του...
Ευάγγελου Κουλουμπή και του Δημήτρη Ευσταθιάδη ως Υποψήφιο Νομάρχη Αθηνών.
Από τότε πέρασα το νούμερο του τηλεφώνου του στο κινητό μου και έως προχθές δεν υπήρχε περίπτωση να μην απαντήσει σε κάθε μου κάλεσμα.
Ο Γιώργος, ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, πιστός στις κεντροαριστερές ιδέες του , ταγμένος στο χτίσιμο μιας ανθρώπινης κοινωνίας με ευσθαισία, πάλευε για μια καλύτερη ζωή των πολιτών και κυρίως των συμπασχόντων μαζί του στο πρόβλημα του.
Ως νεφροπαθείς ο ίδιος εδώ και πολλά χρόνια, από το 1985, μετά από επανηλειμένες απόπειρες μεταμόσχευσης κατάφερε να κερδίσει την ζωή και μάλιστα μαχόμενος στην πρώτη γραμμή της δημοσιογραφίας τα πρώτα χρόνια και στην τοπική αυτοδιοίκηση για περισσότερα από 25 χρόνια.
Ως πρόεδρος της Πανελληνίου Ένωσης Νεφροπαθών, μερίμνησε με τον μοναδικό δικό του τρόπο, τόσο για την δημιουργία πολλών μονάδων τεχνητού νεφρού σε όλη την Ελλάδα, όσο και για την βοήθεια και καθοδήγηση πολλών συμπασχόντων συνανθρώπων του ώστε να βρίσκουν λύση και ανακούφιση στο πρόβλημά τους.
Ως πολιτικός, ο Γιώργος σε όλη την 25ετή και πλέον θητεία του στην Υπερνομαρχία Αθηνών και στην Περιφέρεια, υπήρξε για εμάς σύμβολο πολιτικού, μαχητή για τις ιδέες του και υπέρμαχου πάνω από όλα για την βελτίωση της ζωής του συνανθρώπου του.
Σε κάθε υποψηφιότητα του, ο Γιώργος ένοιωθε την τιμή των πολιτών, γιατί εκλεγόταν πάντα στις πρώτες θέσεις, ενώ πιστεύω οτι έφυγε από κοντά μας με ένα παράπονο για το ότι δεν έγινε ποτέ βουλευτής, πράγμα που το άξιζε και κάποιες φορές το «έχανε» στο πάρα πέντε για λίγους μόνο σταυρούς.
Είχαμε μιλήσει τελευταία φορά μέσα στο καλοκαίρι, όταν είχε μπει για νοσηλεία στο Νοσοκομείο, όταν του ζήτησα να συμβουλεύσει έναν φίλο νεφροπαθή, πράγμα που αν και βρισκόταν σε δύσκολη κατάσταση, το έπραξε με χαρά κάνοντας με για άλλη μια φορά να νοιώσω υπερήφανος για τον Γιώργο.
Όσα και να γραφτούν για τον ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΣΤΡΙΝΑΚΗ θα είναι πολύ λίγα γι αυτό που ήταν, το σίγουρο όμως είναι ότι από χθες όσοι τον ήξεραν, και όσο περνάει ο καιρός συνειδητοποιούν, τόσο το μέγεθος του ανθρώπου όσο και την προσφορά του και η αίσθηση της απώλειας γίνεται μεγαλύτερη..!!!
Καλό σου "ταξίδι" φίλε Γιώργο..θα σε θυμόμαστε πάντα..!!!
Πηγή
