Η συμφωνία δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από μια ωμή κρατική παρέμβαση, με τεράστιες και άμεσες επιπτώσεις στη λειτουργία της αγοράς. Πρόκειται για τον ορισμό της λειτουργίας του γνωστού τριγώνου της διαπλοκής: κράτος - επιχειρήσεις - τράπεζες.
Το σχέδιο προβλέπει τη δημιουργία μια νέας εταιρείας από τον Σκλαβενίτη, η οποία θα αναλάβει τις υποχρεώσεις του Μαρινόπουλου, μετά από την απομείωσή τους, δηλαδή:
Διαγραφή οφειλών κατά 50% σε προμηθευτές. Πρόκειται για ένα κούρεμα (οριζόντιο όπως όλα δείχνουν), το οποίο θα επιφέρει τεράστιο πλήγμα στους προμηθευτές, πολλοί εκ των οποίων είχαν μεγάλο βαθμό εξάρτησης από τον Μαρινόπουλο.
Διαγραφή οφειλών κατά 50% προς ΔΕΗ, ΟΤΑ και οργανισμούς κοινής ωφέλειας. Δηλαδή, νέες τρύπες σε ήδη προβληματικούς οργανισμούς, οι οποίες θα καλυφθούν από τα συνήθη… θύματα, δηλαδή όλους εμάς.
Διαγραφή προστίμων και προσαυξήσεων των οφειλών προς το Δημόσιο και ασφαλιστικά ταμεία. Οι δε ληξιπρόθεσμες οφειλές θα καταβληθούν σε μηνιαίες, άτοκες δόσεις σε βάθος… 20ετίας.
Ας περάσουμε τώρα από την κορυφή στη βάση του παγόβουνου. Η νέα εταιρεία θα λάβει συνολική χρηματοδότηση, ύψους 485 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων τα 125 εκατ. ευρώ θα αντληθούν από κεφάλαια του Σκλαβενίτη και τα υπόλοιπα 360 εκατ. ευρώ από τις πιστώτριες τράπεζες. Τα προνομιακά τεχνητά επιτόκιά των δανείων θα είναι μόλις 1,5%, την ίδια στιγμή που άλλες ελληνικές επιχειρήσεις δανείζονται από τις ίδιες, ανακεφαλαιοποιημένες τράπεζες με επιτόκια ύψους 10%. Τα εν λόγω νέα δάνεια θα είναι τύπου balloon 10ετούς διάρκειας, δηλαδή το μεγαλύτερο μέρος θα εξοφληθεί στη λήξη τους.
Πρόκειται στην πραγματικότητα για επιδοτούμενα δάνεια, τα οποία καμία τράπεζα δεν θα χορηγούσε χωρίς «πολιτική» κάλυψη. Δάνεια τα οποία θα πέσουν σε ένα βαρέλι, του οποίου ο πάτος ακόμη δεν έχει βρεθεί. Το κράτος για ακόμη μια φορά παρεμβαίνει, με το πρόσχημα ότι διασφαλίζει 12.500 θέσεις εργασίας. Ο πραγματικός στόχος όμως δεν είναι αυτός. Η κυβέρνηση, σε αντίθεση με τα όσα ευαγγελιζόταν, δεν πολεμά το σύστημα της διαπλεκόμενης, κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας. Αλλάζει τους «παίκτες» και στήνει το δικό της. Μόνο που στην συγκεκριμένη περίπτωση κάνει ένα ολέθριο λάθος. «Ποντάρει» σε ένα σχέδιο το οποίο δεν είναι καν βιώσιμο. Σε ένα σχήμα που δημιουργεί τεράστιες στρεβλώσεις στην αγορά και πλήττει τον ανταγωνισμό.
Πέραν όλων των παραπάνω που κάνουν τη «συμφωνία διάσωσης» να μοιάζει περισσότερο με ένα ακόμη «συμβόλαιο θανάτου» για την πραγματική οικονομία, τίθεται ένα ακόμη ζήτημα, την μεγάλη απάτη της στήριξης των θέσεων εργασίας. Δυστυχώς ακόμη και σήμερα ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας αποδέχεται να πληρώνει τους τραπεζικούς τυχοδιωκτισμούς. Στην συγκεκριμένη περίπτωση μάλιστα δείχνει να επικροτεί ένα σχέδιο επειδή θα «διασφαλίσει 12.500 θέσεις εργασίας». Ας μην έχουμε αυταπάτες. Εκτός από το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμία διασφάλιση για αυτές τις θέσεις, τείνουμε ως κοινωνία να επιβραβεύουμε την κακή επιχειρηματικότητα και να αδιαφορούμε για την τιμωρία των επιχειρήσεων που βάζουν λουκέτο γιατί είτε δεν μπορούν να δανειστούν, είτε αναγκάζονται να δανείζονται με τεράστια επιτόκια. Αλήθεια, αυτές οι θέσεις εργασίας που χάνονται καθημερινά έχουν μικρότερη αξία;
Του Αντώνη Κορρέ
