τράβηξε το βλέμμα μου, ήταν το «Ναυάγιο στο Διακόφτι». Έχω δει πολλά ναυάγια, πολλά κουφάρια να σαπίζουν εγκαταλελειμμένα σε βράχια και σε ακτές!! Όμως, τούτο εδώ, έχει μια «παράξενη» αίσθηση, διότι …. μοιάζει να στέκεται όρθιο και να σε προκαλεί να το εξερευνήσεις!! Να βρεις τις σκιές και τα φαντάσματα που το στοιχειώνουν!!
Για κάποιον που γνωρίζει, από θάλασσα και πλοία, αυτό το ναυάγιο, δείχνει πραγματικά ξεχωριστό, δείχνει μυστηριώδες και τρομακτικό!! Αυτό το πλοίο, φαίνεται ….. σαν να «στόχευσε» κατευθείαν πάνω στον βράχο (νησίδα Δραγονάρες)!! Δεν φαίνεται να έκατσε εκεί διερχόμενο, από κάποια κακή εκτίμηση της απόστασης των ακτών (εξάλλου, εκεί που να πήγαινε), από κάποιο κακό χειρισμό ή βλάβη!! Δεν φαίνεται επίσης, να το προσάραξαν ηθελημένα, διότι ενδεχομένως να κινδύνευε να βυθιστεί μεσοπέλαγα, ως μια απέλπιδα προσπάθεια, να περισωθεί ότι είναι δυνατόν, διότι τότε, αυτοί του πληρώματος, θα επέλεγαν να πάνε ακριβώς δίπλα, είτε στο λιμάνι στα 500 μέτρα, είτε ακριβώς δίπλα στη νησίδα, την αμμώδη ακτή.
Απορροφημένος στις «ναυτικές» σκέψεις μου και εγκλωβισμένος στους προβληματισμούς μου, ένοιωσα ξαφνικά μια «ντόπια» φωνή, σαν βάλσαμο να με λυτρώνει : «Πρόκειται για το Ρωσικό Φ/Γ Nordland, που τον Οκτώβριο του 2000, προσάραξε στη νησίδα Δραγονάρες –εδώ έξω από το λιμάνι στο Διακόφτι των Κυθήρων- επειδή το πλήρωμα του από Ουκρανούς, … τα είχε τσούξει. Βρίσκεται ημιβυθισμένο, με την πρύμνη του σε βάθος περίπου 30 μέτρων και με την πλώρη του στα βράχια»!!
Κούνησα συγκαταβατικά το κεφάλι μου ….. με «κατανόηση τουρίστα» και ξεκίνησα την εξερεύνηση μου, στα ενδότερα του όμορφου νησιού!! Όμως η σκέψη μου πλέον, είχε απορροφηθεί, στο να «αναπλάσει» τη σκηνή πάνω στο πλοίο, εκεί στη Γέφυρα, στις μηχανές και στα καταστρώματα του, εκείνη την κρίσιμη ώρα!!
Φαντάζομαι ….. ήταν αργά το βράδυ, μεσάνυχτα και το πλοίο, έπλεε ήρεμα Ανατολικά, με προορισμό την Πατρίδα (Μαύρη Θάλασσα). Το πλήρωμα βαριεστημένο από το μεγάλο μπάρκο, άρχισε να κάνει όνειρα, για τον κατάπλου στα σπίτια του. Κάτι οι ιστορίες των Ευρωπαϊκών λιμανιών, τα ίχνη των οποίων, τώρα θα πρέπει να καλυφθούν σχολαστικά, κάτι τα πειράγματα των ναυτο-συντρόφων, οι προκλήσεις της φαντασίας και το ξάναμμα της λαχτάρας να ξανασμίξουν με τις οικογένειες και να σφίξουν στην αγκαλιά τους τις αγαπημένες τους, κάνουν ….. τη βότκα να ρέει άφθονη και τον χρόνο να αδειάζει ορμητικά.
Όμως, το οινόπνευμα ανακατεμένο με την προσμονή και τη λαχτάρα, γίνεται ….. οι Σειρήνες που σου τραγουδούν γλυκά και η θεά Κίρκη, που σε μαγεύει, που σε τραβά στην λάγνα αγκαλιά της και σε χώνει όλο και πιο βαθιά, στην μέθη μιας ψεύτικης ευτυχίας και στην παραζάλη, μιας άλλης ανέμελης «εξω-πραγματικότητας». Ο καημός, τώρα είναι ίδιος για όλους και ο ερωτισμός που αναδύεται, από τον αιθέρα του οινοπνεύματος, δεν κάνει επιλογές και διακρίσεις …. ιεραρχίας, βαθμών και καθηκόντων. Έτσι σε λίγο, άπαντες όλοι του πληρώματος, βρίσκονται αγκαλιά, καβάλα στον λευκό Πήγασο του οινοπνεύματος και καλπάζουν στα ουράνια πελάγη, για να πάνε μια ώρα αρχύτερα …. στην αγαπημένη τους Ιθάκη!!
Την ίδια ώρα, κάποιοι «άτυχοι» Ναύτες, εγκαταλείπουν το παρεάκι και ανεβαίνουν τρικλίζοντας στη Γέφυρα, για να αναλάβουν ….. την «καταραμένη» βάρδια, ενώ οι σύντροφοι εκεί πάνω, ίσα που τους λένε ….. «άντε γεια και καλή βάρδια» και τρέχουν με λαχτάρα, να λάβουν και αυτοί, το κομμάτι τους, απ’ την ευτυχία του πληρώματος, στο Καρρέ!! Οι δύο «ευτυχισμένοι» Ναύτες που ανέλαβαν την ευθύνη της βάρδιας στη Γέφυρα, συνεχίζουν να τραγουδούν …. στα άστρα τ' ουρανού και να πίνουν τη βότκα τους, παρέα πλέον με τα κύματα.
Τώρα το πλοίο τους, είναι ουσιαστικά εγκαταλελειμμένο, ένα άψυχο κουφάρι που ταξιδεύει μόνο του, χωρίς λογική και έλεγχο, ακολουθώντας το πεπρωμένο του. Ένα πεπρωμένο όμως, για το οποίο, αυτό το έρμο, ποτέ δεν είχε τη δυνατότητα να επιλέξει και πάντοτε αγωνιούσε, γι’ αυτούς που θα ανέβαιναν κάθε φορά πάνω του, να το Κυβερνήσουν και να το οδηγήσουν, στη μοίρα του, στον προορισμό του. Αν είχε φωνή θα έλεγε ότι, φαντάζεται το τέλος της ζωής του, πολύ μακριά, φορτωμένο με ατελείωτα ταξίδια και περιπέτειες, τσακισμένο και κουρασμένο από τις φουρτούνες, να ακουμπά κάποτε κουρασμένο και ρυτιδιασμένο, σε κάποιο ταπεινό καρνάγιο, να περιμένει τη σειρά του για να το γδύσουν και να το τεμαχίσουν, για να μεταμοσχεύσουν τα κομμάτια του, που θα δώσουν έτσι ζωή, σε κάποιο νέο πλοίο, που θα κουβαλά τα γονίδια του.
Το πλήρωμα όμως, δεν συμμερίζεται καθόλου αυτά τα «αισθήματα» του πλοίου τους, δεν νοιώθει την αγωνία του, διότι πλέον, δεν βρίσκεται εκεί κοντά του!!
«Χαρασό», λένε όλοι μαζί με σιγουριά, όταν κάποιος –σε κάποια αναλαμπή του οινοπνεύματος- ρωτήσει, αν όλα βαίνουν καλώς και άντε «νασταρόβια» σύντροφε, ακόμα ένα ποτηράκι, για να πάνε κάτω τα φαρμάκια της μοναξιάς και των στερήσεων και να πατήσουμε με το καλό, το πόδι μας στην Πατρίδα!! Όλοι γελούνε αγκαλιασμένοι, τραγουδούνε και χειροκροτούν και κάθε τόσο ….. «νταβάι» να χορέψουνε, τρεκλίζοντας και στριφογυρίζοντας στριμογμένοι, εκεί στον περιορισμένο χώρο του Καρρέ, μεταξύ του πακτωμένου τραπεζιού και της δεσπέντζας.
Μέχρι ……. που ακούγεται, εκείνη η στριγκιά κραυγή της λαμαρίνας πάνω στον βράχο, ο εφιαλτικός ήχος του θανάτου. Αυτό το φοβερό άκουσμα, που στοιχειώνει κάθε ναυτικός και τον κρατά ξάγρυπνο τις νύχτες!! Όλοι πέφτουν κάτω, από το ισχυρό τράνταγμα!! Το πλοίο, με τις προπέλες να λειτουργούν ακόμα, βογκά και μάχεται …. σπαρταρά με αγωνία δεξιά αριστερά πάνω στον βράχο, προσπαθώντας, χωρίς να ελέγχει τη μοίρα του να ξεκολλήσει. Σιγά-σιγά οι μηχανές σταματούν να δουλεύουν, καθώς η σκληρή θάλασσα εισβάλλει στα εντόσθια του σκάφους και …. μαύρο σκοτάδι θανάτου, πλακώνει παντού!!
Νεκρική σιγή, ώρα για περισυλλογή, για γρήγορες αποφάσεις και ενστικτώδεις αντιδράσεις!! Το αιφνιδιασμένο πλήρωμα, τινάζει με μιας τη μέθη του οινοπνεύματος και αντιλαμβάνεται ότι βρίσκεται εγκλωβισμένο μέσα στο πλοίο του και τώρα πρέπει να σωθεί!! Προσπαθεί να νικήσει τον πανικό του και μπουσουλώντας και πασπατεύοντας τους μπουλμέδες, προσπαθεί να βρει κάποιο φακό, να βρει τον διάδρομο που θα το οδηγήσει στα καταστρώματα και στη σωτηρία του. Ο ένας ακουμπά την πλάτη του άλλου και όλοι ακολουθούν, αυτόν μπροστά τους, που νοιώθει πιο σίγουρος, πιο ψύχραιμος.
Κάποτε, φτάνουν έξω στο κατάστρωμα και από κει, πηδούν στη θάλασσα ανακουφισμένοι. Τώρα, λίγα μέτρα μακριά από το αγαπημένο σκάφος τους, το παρακολουθούν ψυχρό και σκοτεινό, βουβό και ακίνητο ….. στον «προορισμό», που οι ίδιοι το οδήγησαν!!
- Αχ καημένο πλοίο, τι σου ‘μελλε να πάθεις, σκέφτηκα αναστενάζοντας!!
- Μα τρελάθηκες, εσύ σκέφτεσαι το άψυχο πλοίο και όχι τους ναυαγούς, αυτούς τους δυστυχισμένους Ναύτες του πληρώματος, επέμβει άμεσα ….. ο «γλυκούλης» της συνείδησης μου, επιπλήττοντας με αυστηρά!!
- Μα αυτοί ήταν πλήρωμα και όχι επιβάτες!! Είχαν ευθύνες, υποχρεώσεις …. ήταν εγκληματική αμέλεια, ανευθυνότητα και έφτασαν εκεί, από δικά τους λάθη!!
- Έεεε και καλά, θα πρέπει να τους πνίξουμε τώρα!? Άνθρωποι είναι, δείξε λίγο οίκτο και κατανόηση!!
- Και δε μου λες «γλυκούλη» μου, αν μέσα στο πλοίο ήταν η οικογένεια και τα παιδιά σου και τώρα θρηνούσες τον χαμό τους, τα ίδια θα μου έλεγες!?
- Όχι βέβαια !!
Ο «γλυκούλης» όμως, είναι ο απλός, κοινός ανθρωπάκος της καθημερινότητας, αυτός με τις μεγάλες ιδέες και τον άπλετο αλτρουισμό, που συνεχώς τον επιδεικνύει στα καφενεία, αλλά ποτέ δεν τόλμησε να τον κάνει πράξη. Αυτός που απαιτεί από τους άλλους, όλα αυτά που ποτέ δεν είναι διατεθειμένος να τους προσφέρει!! Αυτός που συγχωράει την ανικανότητα, την ανοησία και τα τα λάθη όλων, για να μπορεί έτσι, να συμψηφίζει τα δικά του!! Αυτός ο «γλυκούλης», δεν είναι Ναυτικός και δεν κατανοεί το πραγματική έννοια του: «ένας για όλους και όλοι για έναν» και βέβαια δεν καταλαβαίνει καν, ότι σ’ ένα ΠΛΗΡΩΜΑ …. «η τύχη του Κυβερνήτη μέχρι και του τελευταίου Ναύτη, είναι κοινή και αλληλένδετη»!!
Ο «γλυκούλης» θεωρεί τον εαυτό του, ξεχωριστό και αποστασιοποιημένο παρατηρητή, έναν προνομιακό επιβάτη, που οφείλουν ….. οι άλλοι του πληρώματος να τον ταξιδεύουν, να τον φροντίζουν και να τον κρατούν ασφαλή, ενώ αυτός …. πότε χαριεντίζεται μαζί τους και πότε τους επιπλήττει!!
Το ότι το Ρωσικό πλοίο Nordland, είχε ένα τέτοιο καταστροφικό προορισμό, οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο πλήρωμα του. Και αυτό, σίγουρα, ΔΕΝ ΗΤΑΝ μια στιγμιαία αμέλεια, ένα τυχαίο περιστατικό, μια προσωρινή αδυναμία, μια έστω επιπολαιότητα!!
Τίποτα δεν είναι τυχαίο και εδώ και πουθενά!! Το έγκλημα του πληρώματος ήταν διαχρονικό, διότι τέτοια συμπεριφορά, δείχνει ότι …. δεν υπήρχε πειθαρχία, δεν υπήρχε έλεγχος και κανόνες, δεν υπήρχε συντονισμός και οργάνωση, αλλά πάνω απ’ όλα …. δεν υπήρχε συνέπεια και υπευθυνότητα, δεν υπήρχε αγάπη στο πλοίο τους και ενιαίο πνεύμα στις σχέσεις τους!! Και με τέτοια κατάσταση και νοοτροπία ….. «τα πλοία βουλιάζουνε, ακόμα και μέσα στα λιμάνια»!!!
Πως λοιπόν, μπορείς να ζητάς ευθύνες για το άψυχο πλοίο και έλεος, για τους υπαίτιους του πληρώματος του!?
Το ναυάγιο του πλοίου Nordland, στέκει εκεί στο Διακόφτι των Κυθήρων, ημιβυθισμένο ΟΡΘΙΟ ….. σαν Φάρος, για να μας προκαλεί και να μας διδάσκει, για να μας δείχνεις, πως βουλιάζουνε τα πλοία και τις ευθύνες του πληρώματος!!
Μα πάνω απ’ όλα, για να μας πει ότι …. τα «πλοία», δεν ταξιδεύουν μόνο στις θάλασσες, αλλά είναι παντού γύρω μας, στις οικογένειες μας, στις δουλειές μας και στις Χώρες μας, όπου ΟΛΟΙ εκεί ...... είμαστε πλήρωμα!!
Του Κωνσταντινου Βουλγαράκη
