συμπτώματα της μεγάλης εθνικής μιζέριας, ένας «απλός» πολίτης μπορεί να βγάλει τα εξής συμπεράσματα:
Σύσσωμη η πολιτική ηγεσία του τόπου, απαλλαγμένη σε αμιγώς προσωπικό επίπεδο από τα προβλήματα διαβίωσης, επιδίδεται σε αγώνα διεκδίκησης της εξουσίας, πρωτίστως ορμώμενη από ιδιοτελή συμφέροντα. Αδιαφορεί για τις οικονομικές σφαγές των μεσαίων και κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων και χύνει δάκρυα όταν έχει ανάγκη της ψήφου.
Είναι σαφής η βαθιά σήψη θεσμών και αξιών που εν τέλει ευθύνονται για την οικονομική καταστροφή και όχι το αντίθετο.
Το τεράστιο έλλειμμα, φωτισμένων ηγετών και προσωπικοτήτων που θέλουν και μπορούν να οδηγήσουν την Ελλάδα μακριά από το σκοτάδι, δημιουργεί πολιτειακές ανωμαλίες και επιτρέπει την εμφάνιση καθεστωτικών νοοτροπιών από τους εκάστοτε κυβερνήτες.
Η εξουσία στην Ελλάδα της παρατεταμένης κρίσης, αποτελεί αυτοσκοπό και όχι μέσο επίλυσης προβλημάτων από τις κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες. Γι αυτό και η δουλική εξυπηρέτηση του ξενόφερτου μνημονίου, καταλήγει μονόδρομος της δικής τους επιβίωσης και όχι του συνόλου.
Οράματα και ηγέτες λείπουν από την Ελλάδα του 2016. Κανείς δεν διατυπώνει ένα αφήγημα για την Ελλάδα, πλην αυτού της εικονικής εξόδου από κάποιο μνημόνιο. Εκείνοι οι συγκεκριμένοι που μίλησαν για εθνική ενότητα και ομοψυχία για να ξεπεραστεί η κρίση, πολεμήθηκαν και απομονώθηκαν. Η Ελλάδα καταδικασμένη, «ζει» διχασμένη και υποτελής.
Είναι ημέρες που θυμόμαστε το έπος του 1940 και παίρνουμε δύναμη (μόνο) από το ΦΩΣ των προγόνων μας.
Ελπίδα υπάρχει, μόνο αν η στάση των εθνικά υπεύθυνων, που αποδεδειγμένα έχουν εμπνεύσει στο παρελθόν, αγνοήσει τις μικροκομματικές ισορροπίες και σπάσει το απόστημα και το φαύλο κύκλο της πολιτικής διαστροφής.
Ξέρουμε τι λέμε…
«Ο Κεντροδεξιός»
Πηγή
