Ο άγραφος ισλαμικός νόμος για τον «φόρο αίματος»
Του Γιώργου Θεοχάρη
Σοβαρά προβλήματα δημιούργησε το δυστύχημα που κάτω από ανεξακρίβωτες ακόμη συνθήκες έγινε χθες στο Ωραιόκαστρο, κατά το οποίο βρήκαν τραγικό θάνατο δύο πρόσφυγες, μία μητέρα 32 ετών και ο 9χρονος γιος της, ενώ τραυματίστηκε σοβαρά και η δωδεκάχρονη κόρη της.
Δεν θα σταθούμε στις ευθύνες για το τραγικό ατύχημα ούτε στην επίθεση των προσφύγων κατά του 76χρονου οδηγού του μοιραίου φορτηγού, των τραυματιοφορέων του ΕΚΑΒ και των αστυνομικών που ακολούθησε το συμβάν.
Άλλωστε ο θάνατος μιας μητέρας με το παιδάκι της, ανεξάρτητα από την προέλευση και την θρησκεία τους, είναι ένα γεγονός το οποίο δεν είναι δυνατόν παρά να προξενήσει μόνο βαθιά λύπη σε κάθε άνθρωπο.
Απλώς θέλουμε να επισημάνουμε μία διάστασή του, την οποία αγνοεί όχι μόνο ο πολύς κόσμος, αλλά και οι ιθύνοντες, και η οποία είναι αναγκαία για να κατανοηθεί η αντίδραση των προσφύγων, εφόσον φυσικά πρόκειται για μουσουλμάνους, όπως και είναι πολύ πιθανό.
Με βάση το ισλαμικό δίκαιο, το οποίο εφαρμοζόταν και στην Ελλάδα επί τουρκοκρατίας, ο θάνατος ενός μουσουλμάνου από χριστιανό, είτε φταίει ο πρώτος είτε ο δεύτερος, είναι μία μεγάλη αμαρτία, που μπορεί να ξεπληρωθεί μόνο με την εκτέλεση του χριστιανού από τους συγγενείς του μουσουλμάνου ή με την πληρωμή ενός χρηματικού ποσού από τον χριστιανό στην οικογένεια του μουσουλμάνου ή με τον εξισλαμισμό του χριστιανού. Το χρηματικό ποσό ήταν γνωστό ως «φόρος αίματος» και πολλές φορές οι μουσουλμάνοι επί τουρκοκρατίας χρησιμοποιούσαν έναν τυχαιο θάνατο ενός ομοπίστου τους για να αποσπάσουν χρήματα από χριστιανούς που δεν είχαν καμία σχέση με τον θάνατο.
Το δίκαιο αυτό εξακολουθεί να εφαρμόζεται ακόμη σε χώρες όπως η Συρία, οι οποίες είναι μεν κοσμικά κράτη, αλλά υφίσταται σε αυτές το άγραφο ισλαμικό δίκαιο.
Όταν λοιπόν εκεί ένας χριστιανός παρασύρει με αυτοκίνητο και σκοτώσει έναν μουσουλμάνο, αδιάφορο αν φταίει ο μουσουλμάνος (π.χ. εάν ήταν άνθρωπος μεγάλης ηλικίας που δεν πρόσεχε στο δρόμο), οι συγγενείς του νεκρού μπορούν επί τόπου να σκοτώσουν τον χριστιανό. Το κράτος συνήθως κάνει σε αυτές τις περιπτώσεις τα στραβά μάτια, για να μην έλθει σε σύγκρουση με τα ήθη των μεγάλων λαϊκών στρωμάτων.
Για αυτό ο χριστιανός που θα έχει την ατυχία να εμπλακεί σε ένα τέτοιο ατύχημα, ιδίως αν το άτυχος θύμα του τροχαίου είναι σουνίτης, αμέσως εγκαταλείπει το αυτοκίνητό του και φεύγει να κρυφτεί, για να γλιτώσει από τους συγγενείς των θυμάτων.
Στη συνέχεια ο οδηγός θα παραμείνει κρυμμένος μέχρις ότου ή περάσει πολύς καιρός και ξεχαστεί το περιστατικό ή κάποιοι γνωστοί του φροντίσουν να έλθουν σε επαφή με τους συγγενείς του θύματος του τροχαίου και ικανοποιήσουν τις χρηματικές απαιτήσεις τους ή διαπιστώσουν ότι αυτοί έχουν αποδεχθεί το γεγονός και δεν θέλουν να πάρουν «εκδίκηση».
Μέσα από αυτό το πρίσμα ίσως πρέπει να κατανοηθεί και η μαζική βίαιη αντίδραση των προσφύγων.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτοί οι άνθρωποι, και κυρίως οι σουνίτες μουσουλμάνοι, προέρχονται από κοινωνίες με πολύ διαφορετικά ήθη και νοοτροπίες, και αυτό είναι κάτι που πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη της η Ελληνική Πολιτεία εάν θέλει να αποφύγει την επανάληψη επεισοδίων, όπως τα χθεσινά.
Φυσικά δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε και την συσσωρευμένη οργή που υπάρχει στους πρόσφυγες για την παραμονή τους στα κάμπ, ενώ μπαίνει ο χειμώνας, παρόλο που η προοπτική αυτή δεν είναι αυτή που είχαν όταν ξεκίνησαν για να έλθουν στην Ευρώπη.
