Άνθρωποι άρρωστοι και εξαρτημένοι από την ηρωίνη και τα χάπια, πολλοί εκ των οποίων έχουν φτάσει στο χείλος της καταστροφής, σωματικά και ψυχολογικά, γυρνούν τους δρόμους του κέντρου της πόλης για να βρουν τρόπους για να εξασφαλίσουν την δόση τους.
Αρκετοί από αυτούς πηγαίνουν σε γνωστά στέκια της Πάτρας, για να βρουν «γνωστούς» τους που θα μπορούσαν να τους βοηθήσουν για να κάνουν το «deal», ενώ άλλοι ζητιανεύουν από καφετέρια σε καφετέρια ή στους περαστικούς για να μαζέψουν τα «ψιλά» για την δόση τους.
Τα γνωστά αυτά στέκια τις περισσότερες φορές είναι κοινόχρηστοι χώροι, ενώ οι συναλλαγές, γίνονται σε δημόσια θέα. Dealers και τοξικομανείς γίνονται ένα, αφού οι ρόλοι τους εναλλάσσονται κάθε φορά, στο ίδιο όμως σκηνικό θανάτου.
Βασικό τους στέκι, είναι η πλατεία Όλγας, τα παγκάκια της οποίας τις πρωινές και μεσημεριανές ώρες γεμίζουν από τοξικομανείς. Εκεί δίνονται τα ραντεβού και από εκεί και πέρα κανονίζονται οι εξορμήσεις για το που θα μπορέσει να βρεθεί η πολυπόθητη δόση.
Από εκεί μπορεί να βρεθούν ακόμα και στην πιο απομακρυσμένη περιοχή της Πάτρας (όπως για παράδειγμα στον Ρηγανόκαμπο), διανύοντας χιλιόμετρα και χιλιόμετρα. Το παράδοξο είναι ότι η αστυνομία τόσο χρόνια γνωρίζει, όμως δεν κάνει κάτι.
Πηγή
