Μερικές σκόρπιες σκέψεις πάνω στο ζήτημα της πολυπολιτισμικότητας, στο περιεχόμενό της και ως προσπάθεια βίαιης πολιτικής επιβολής...
Για το ζήτημα της πολυπολιτισμικότητας, έχω ασχοληθεί και σε προηγούμενα άρθρα μου, με διάφορες αφορμές τη κάθε φορά.
Αφορμή για το παρόν άρθρο, στάθηκε η συζήτηση στη χώρα μας, τελευταία, για το περιεχόμενο της πολυπολιτισμικής εκπαίδευσης, μια συζήτηση που προκλήθηκε περισσότερο από τον άγαρμπο τρόπο με τον οποίο προβλήθηκε και επιχειρείται να προωθηθεί από τη κυβέρνηση η πολιτική της στο θέμα αυτό, παρά από το περιεχόμενο, διότι περιεχόμενο όχι «εκπαιδευτικό» αλλά σε επίπεδο «Παιδείας» δεν υπάρχει. Όχι διότι η κυβέρνηση δεν έδωσε ένα τέτοιο περιεχόμενο στον «πολυπολιτισμό» που επιχειρεί να περάσει, μα διότι, μιας και το σχετικό «φρούτο» είναι καθαρά εισαγόμενο, απλά, δεν έχει κάποιο σαφές περιεχόμενο. Αυτό ούτε τυχαίο είναι, ούτε σε αμέλεια οφείλεται.
Εδώ υπάρχουν τα εξής σημαντικά ζητήματα, που πολύ απέχουν από το να είναι «αμιγώς» μια ακόμα ελληνική ιδιαιτερότητα. Μιλάμε για μια παγκόσμια διαδικασία εγκαθίδρυσης ενός νέου πολιτισμικού μοντέλου, και ως τέτοιο πρέπει να το προσεγγίσουμε.
Αν και θα ξεκινήσουμε με κάποια ερωτήματα που ανάγονται στην εκπαιδευτική συμβολή στη γενικότερη αυτή προσπάθεια, εν τούτοις γρήγορα θα εγκαταλείψουμε αυτή τη προσέγγιση για κάποιες πιο γενικές σκέψεις, διότι το πολυπολιτισμικό εγχείρημα, υπερβαίνει το ζήτημα της εκπαίδευσης ως διαύλου ιδεολογικής διάχυσης στη κοινωνία και προπαγάνδας του εγχειρήματος αυτού.
Έτσι, αναφορικά με την πολυπολιτισμική εκπαίδευση, υπάρχουν τα παρακάτω ερωτήματα :
Πρώτον, ποιοι οι στόχοι και το περιεχόμενο της παρεχόμενης πολυπολιτισμικής εκπαίδευσης σε (αδιάφορα ποιο) εθνικό επίπεδο, σε σχέση στο παγκόσμιο και εθνικό πολυπολιτισμικό γίγνεσθαι;
Δεύτερον, ποια είναι η θέση, οι στόχοι και οι σχέσεις της πολυπολιτισμικότητας σε σχέση με την παγκοσμιοποίηση, ώστε να διαγνωσθεί αν η «πολυπολιτισμική» εκπαίδευση επιχειρεί μονάχα μια συγκριτική (και αξιολογική;) προσέγγιση διαφόρων πολιτισμικών προτύπων, και όχι μια έμμεση πλην σαφή προώθηση της κυρίαρχης (νεοφιλελεύθερης) ιδεολογίας, που προωθεί την παγκοσμιοποίηση (με ποιο περιεχόμενο; με ποιο σκοπό; με ποια εξυπηρετούμενα συμφέροντα; με ποια προβαλλόμενη και προπαγανδιζόμενη κυρίαρχη ιδεολογία);
Τρίτον : Είναι η παγκοσμιοποίηση που καθορίζει το περιεχόμενο της πολυπολιτισμικότητας ή το αντίστροφο, ή αλληλοεπηρεάζονται αμοιβαίως και ισοτίμως ή καθόλου;
Τέταρτον, η πολυπολιτισμικότητα και άρα η πολυπολιτισμική εκπαίδευση, ποιο ακριβώς πολυπολιτισμικό προϊόν προωθούν, ως προς το περιεχόμενό του; Περιέχει αυτό το προϊόν την επιδίωξη τουλάχιστον ενός πολυπολιτισμικού πυρήνα σε αντικατάσταση των λεγομένων σκληρών εθνικών πολιτισμικών αξιών του κάθε έθνους, ή δεν πρόκειται να θίξει αυτούς τους πυρήνες, οπότε, τίθεται το ερώτημα, τι πρόκειται να συνθέσει και πώς; Από την άλλη, ή ευρωπαϊκή πολυπολιτισμική άποψη, πόσο πολυπολιτισμική είναι όταν εξαντλείται σχεδόν στις σχέσεις της με το ισλάμ; Είναι αυτή μια πολυπολιτισμική προσέγγισή ή αποκλειστικά μια προσέγγιση της (χριστιανικής) Ευρώπης με τον ισλαμικό περίγυρό της;
Δεν θα προχωρήσω στις απαντήσεις των παραπάνω ερωτημάτων, θεωρώντας τες ως αυτονόητες.
Είναι όμως ανάγκη, ήδη απ’ αυτό το σημείο, και πριν πούμε ο,τιδήποτε άλλο, να διευκρινίσω κάτι, που αν και είναι διευκρινισμένο σε όλους σχεδόν, εν τούτοις, ας το ξαναδιευκρινίσω χάριν αυτών των λίγων που επιβάλλουν αυτό το «σχεδόν» παραπάνω : Πολυπολιτισμική κοινωνία και πολυπολιτισμικό κράτος δεν είναι αναγκαίως και αμοιβαίως προαπαιτούμενα το ένα για την ύπαρξη του άλλου. Ένα μη πολυεθνικό κράτος (και ταυτόχρονα μη πολυπολιτισμικό ως προς την εθνολογική σύνθεσή του), μπορεί να είναι πολύ πιο πολυπολιτισμικό από άποψη κουλτούρας του από ένα πολυεθνικό (και ταυτόχρονα πολυπολιτισμικό κατά τα ανωτέρω) κράτος. Πρόκειται για μια σύγχυση τόσο θεμελιώδη, ώστε να θεωρούνται τόσο ανταγωνιστικές αυτές οι δύο καταστάσεις, που να επιβάλλεται η καταστροφή της μιας, αν πρόκειται να επιβιώσει η άλλη. Σε μεγάλο βαθμό, όπως εγώ τουλάχιστον το ερμηνεύω, όλη η συζήτηση περί του «τέλους του εθνικού» κράτους, (ουσιαστικά : ο αγώνας για το τέλος του «εθνικού κράτους»), αναγγέλλεται και προπαγανδίζεται, διότι η ύπαρξή του είναι ασύμβατη με την νεοφιλελεύθερης αντίληψη παγκοσμιοποίηση, κι εδώ η πολυπολιτισμικότητα, έχει να κάνει πολλή και σοβαρή δουλειά.
Η πολυπολιτισμική εκπαίδευση και η πολυπολιτισμική παιδεία αφορά κάθε κοινωνία και όχι αποκλειστικά πολυεθνικές κοινωνίες και κράτη. Μονάχα που επιτελεί πολύ διαφορετικούς σκοπούς και έχει πολύ διαφορετικό περιεχόμενο, από εκείνη την «πολυπολιτισμική εκπαίδευση» που αποτελεί τον ιδεολογικό βραχίονα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης στο πολιτισμικό επίπεδο.
Αυτή η πολυπολιτισμική εκπαίδευση για την οποία ακούω να γίνεται λόγος στην Ελλάδα, είναι ένας ιδεολογικός μετεωρισμός μεταφερμένος στην εκπαιδευτική διαδικασία, έξω και πέρα από κάθε γνωστό εκπαιδευτικό και πολύ περισσότερο και κρισιμότερο παιδευτικό γίγνεσθαι πλην εκείνου του ιδεολογικώς ανερμάτιστα αυτοσχεδιάζειν.
Αναπάντητο μένει και το μεγάλο ερώτημα σ' αυτό το ας πούμε για την ανάγκη της συνέχειας της κουβέντας «πολυπολιτισμικό γίγνεσθαι», πού βρίσκεται παγκόσμια αλλά και στη κάθε χώρα ξεχωριστά ο λαϊκός παράγων, ποιες οι απόψεις του για το μέγα αυτό θέμα, αν έχει κάποιο λόγο σ' αυτό το γίγνεσθαι ή αν υποχρεούται να ακολουθεί αυτό το γίγνεσθαι παθητικά και υποχρεωτικά, και το πιο επικίνδυνο για τις μελλοντικές εξελίξεις, ενδεχομένως δε και εναντίον των όσων πιστεύει και επιθυμεί, αν δεν ομιλούμε ότι αυτό το «εναντίον» μπορεί να εκφράζει και την (συντριπτική;) πλειοψηφία των λαών.
Το ερώτημα ποιοι βρίσκονται πίσω απ' την πολυπολιτισμική ιδεολογία και την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης, είναι πολύ πιο σημαντικό απ' την περιγραφή του ίδιου του (επί του παρόντος ανύπαρκτου) περιεχομένου της, που τρεχόντος δεν αφορά παρά κακής επιλογής και σύνθεσης δήθεν πολιτιστικά συμπιλήματα, και υπερβαίνει τις απαντήσεις-υπεκφυγές που παραπέμπουν στο σκοτεινό βασίλειο διαφόρων δυνάμεων και νόμων που οι δυνάμεις αυτές θεσπίζουν, δυνάμεις και νόμοι των αγορών, της ιστορίας και άλλων τέτοιων υπερφυσικών άσαρκων οντοτήτων. Το ερώτημα «ποιοι βρίσκονται πίσω από την πολυπολιτισμικότητα», δεν αναφέρεται σε ξωτικά και υπερβατικά όντα, αλλά, ποια πολύ γήινα όντα, είναι αυτά που σχεδιάζουν και προωθούν σε πλανητική κλίμακα τέτοιες παγκόσμιας εμβέλειας στόχους, εκτός κι αν ισχυριστούμε, ότι όλες αυτές οι συγκλίνουσες προς συγκεκριμένους στόχους παγκόσμιες στρατηγικές και πολιτικές, που ω! της τυχαιοτάτης τύχης, είναι όλοι οι στόχοι του νεοφιλελευθερισμού, όπως αυτοί εξειδικεύονται από δύο τρία πολύ συγκεκριμένα κέντρα, όπως Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου και Παγκόσμια Τράπεζα, δεν αποτελούν παρά συμπτώσεις, και ότι η «πολυπολιτισμικότητα» και η «παγκοσμιοποίηση» ως «ιδέες» και ως παγκόσμιες πολιτικές, τυχαίως αναπτύχθηκαν κι άρχισαν να εγκαθιδρύονται σε διάφορα κράτη, χωρίς το ένα να γνωρίζει πώς και γιατί ξεπήδησαν αυτές οι ιδέες και πολιτικές στο διπλανό του κράτος, και ότι στη πορεία, όταν γεμάτοι έκπληξη είδαν ότι όλοι είχαν τις ίδιες ιδέες, απλά, συνέχισαν την πορεία τους, αφού προηγούμενα διαπίστωσαν πώς «εκ τύχης» σ΄ όλο τον κόσμο, όλοι οι λαοί, μια ωραία πρωία, ξυπνώντας, διαπίστωσαν πόσο πολύ τους λείπει μια παγκοσμιοποίηση και πόσο πολύ η κουλτούρα τους πρέπει πια να «αναβαθμισθεί» μέσω της παγκόσμιας ενοποίησης των αντιθέτων, και πόσο τέλος πάντων, τα κράτη θα ήταν πολύ καλύτερο να καταργηθούν και να υποκατασταθούν από ένα παγκόσμιο χωριό, που αντί για διακόσιες κυβερνήσεις, να υπάρχει ένας μονάχα παγκόσμιος δήμαρχος, που θα συνεπικουρείται στο έργο του από έναν παγκόσμιο σερίφη, από έναν παγκόσμιο ταμία, μια τεράστια δηλαδή εξοικονόμηση πόρων! Κάπως έτσι υποθέτω ότι ξεκίνησε το σχετικό story.
Για να επανέλθω όμως στο δικό μου story, το «συνωμοσιολογικό», που ψάχνει να βρει ανθρώπινα όντα (αυτή είναι η δική μου συνωμοσιολογία) εκεί που υπάρχουν μονάχα «δυνάμεις» (αυτή είναι η αντίθετη της δικής μου πραγματικότητα), πρέπει να πω, πως όταν αντικαθιστάς κάτι με κάτι άλλο, δεν αρκεί να διαπιστώσεις με βάση τα κριτήρια που θέτεις υποκειμενικά ή τα κριτήρια που με βάση την υποκειμενικότητά σου θεωρείς ότι σου θέτει αντικειμενικά ο πραγματικός κόσμος, αλλά, θα πρέπει να αποδείξεις, να πείσεις τον κόσμο, πως αυτό που πρόκειται να αντικαταστήσει το αντικαταστέο, θα προσθέσει μια χρησιμότητα και μια αξία που το αντικαταστέο στερούνταν ή είχε κάποτε αλλά τώρα δεν έχει, ή έχει μεν, ου μην αλλά όχι στο βαθμό που έχει το νέο. Έτσι π.χ., στον Έλληνα, στον Ούγγρο, στον Φιλανδό, στον Ρώσο, στον Ελβετό, πρέπει να του εξηγήσεις τι πάει στραβά με την «παραδοσιακή» του μη πολυπολιτισμική πραγματικότητα, και τι είναι αυτό που επιβάλλει την μετατροπή αυτής της πραγματικότητας σε πολυπολιτισμική, τι είναι αυτό που μπορεί να δικαιολογήσει ακόμα και την κοινωνικά βίαιη προσαρμογή όσων μη αρκούντως πολυπολιτισμικών κοινωνιών αποδεικνύονται ανίκανες να αντιληφθούν τα αδιαμφισβήτητα πολιτισμικά οφέλη, και παρεμπιπτόντως και τα οικονομικά οφέλη (θα κάνει κάποιος να τα αναφέρει και αναλύσει;) που υπόσχεται τούτη η εξέλιξη των πραγμάτων.
Αν θέλουμε να διαγνώσουμε που στοχεύει το πολυπολιτισμικό μοντέλο, δεν θα ακούσω τις καλές προθέσεις των ιδεολόγων που το στηρίζουν και το προπαγανδίζουν, μα θα πρέπει να δούμε στη πράξη τι προπαγανδίζει ως πολιτιστικά πρότυπα ο κυρίαρχος νεοφιλελευθερισμός που από την στιγμή της παγκόσμιας κυριαρχίας του και μετά άρχισε να ανθεί και η δίδυμη ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης. Προσέξατε πόσο προπαγανδίζει στους Δυτικούς ως παραδείσους χώρες στις οποίες οι εγκαθιδρυμένες τους κουλτούρες εστιάζουν αρκετά ως πολύ λίγο σε ό,τι στη Δύση θεωρείται ως «κεκτημένο», όπως, π.χ., τα ανθρώπινα δικαιώματα, κοινωνικό κράτος, δημοκρατικό κεκτημένο, ενώ εκθειάζονται στις χώρες εκείνες τέτοιες αρετές, όπως το «φιλικό» στις επενδύσεις και στις αγορές περιβάλλον, όπου αυτή η «φιλικότητα» ανάγεται στην απουσία κάθε «Δυτικού» τύπου κοινωνικού και εργασιακού κεκτημένου, χώρες των οποίων τα πολιτισμικά τους πρότυπα ευνοούν χαμηλά επίπεδα προσδοκιών για «Δυτικού» τύπου βιοτικά επίπεδα, κουλτούρες οι οποίες επίσης δεν βρίσκονται ακόμα σ' εκείνο το επίπεδο εξέλιξης που να θέσουν σε δευτερεύουσα σημασία τον σεβασμό προς την δύναμη της κάθε εξουσίας σύμφωνα με τα Δυτικά πολιτισμικά κριτήρια δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ούτε έχουν τις ίδιες αντιλήψεις με τις αντίστοιχες Δυτικές για τέτοια ζητήματα όπως τον ρόλο της θρησκείας στην πολιτική, τον ρόλο της οικογένειας, τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία και το σπίτι κ.λπ. Όμως, δεν είδα με την ίδια ζέση να προπαγανδίζεται σ’ εκείνες τις χώρες ως παράδεισος η Δυτική κουλτούρα και να τίθεται ως στόχος η προς τα πάνω σύγκλιση των βιοτικών επιπέδων παγκοσμίως, όχι στο επίπεδο των πολιτικών διακηρύξεων, διότι στο επίπεδο αυτό στόχευση υπάρχει, αλλά στο επίπεδο της κυρίαρχης παγκόσμιας νεοφιλελεύθερης λαίλαπας, διότι ασφαλώς στο πολύ πρακτικό αυτό επίπεδο, τέτοια στόχευση δεν υπάρχει. Αντιθέτως η νεοφιλελεύθερη στόχευση είναι οι «κακομαθημένοι» και «μαλθακοί» Δυτικοί λαοί, να επαναπροσδιορίσουν τις πολιτισμικές τους αξίες, ακόμα και να απαλλαγούν από τα «βαρίδια» των διαφόρων κοινωνικών και δημοκρατικών «κεκτημένων», που τόσο «κακό» κάνουν στη «φιλικότητα» προς τις «επενδύσεις» και τις «αγορές».
Δεν χρειάζεται να κουραστούμε πολύ για να διαπιστώσουμε τη διεύθυνση και τη φορά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και του πολυπολιτισμικού της στρατηγικού παρακολουθήματος. Η πολυπολιτισμικότητα, είτε το αντιλαμβάνονται κάποιοι είτε όχι, είναι το όχημα που έχει ως προορισμό τούς πιο σκοτεινούς αιώνες της ανθρωπότητας. Η πολιτισμική πρόοδος δεν θα είχε ποτέ την εξέλιξη που είχε, αν ήταν ομογενοποιημένη σε ένα παγκόσμιο πολυπολιτισμικό πρότυπο. Αυτό ακριβώς επιχειρείται σήμερα, με τον κυρίαρχο νεοφιλελευθερισμό να αποτελεί τη πραγματικότητα που καθορίζει το περιεχόμενο κάθε άλλη πραγματικότητας, της πολιτισμικής περιλαμβανομένης.
Όμως, τα πράγματα, στο επίπεδο της εφαρμογής στη πράξη, μέσω κυβερνητικών πλέον πολιτικών που υποστηρίζουν είτε εκούσια είτε ακούσια το πολυπολιτισμικό πρότυπο, είτε μέσω της εκπαίδευσης είτε μέσω άλλων διαύλων, θα λάβουν, αυτό είναι βέβαιο, είτε μιλάμε για την Ελλάδα είτε για οποιοδήποτε άλλο κράτος, μπορεί να οδηγήσουν σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις, και θα πρέπει να επισημάνουμε, όχι τον κίνδυνο, μα την εύλογα αναμενόμενη πραγματικότητα της δημιουργίας ξενοφοβικών καταστάσεων, που πλέον, δεν θα οφείλονται στην αφύπνιση ξενοφοβικών συνδρόμων, αλλά, στην ίδια την πολυπολιτισμικότητα, όχι για το περιεχόμενό της, μα ακριβώς για το αντίθετο : για την έλλειψη περιεχομένου, ενώ η προσπάθεια βίαιης επιβολής της, όπως κάθε βίαιη επιλογή, χωρίς να έχει εξασφαλιστεί η κοινωνική συναίνεση, αυτές ακριβώς οι πραγματικότητες είναι που ενισχύουν τα ξενοφοβικά σύνδρομα, που τόσο επιπόλαια χρεώνονται σε λαούς, και στον ελληνικό λαό, οι οποίοι «αδυνατούν» να αντιληφθούν πράγματα τα οποία δικαιούνται πλήρως τον τίτλο του «ακατανόητου» ως προς το περιεχόμενό τους, όπως είναι η πολυπολιτισμικότητα που εδώ μας απασχολεί.
Για την αποτελεσματικότητα των βίαιων επιβολών, υπάρχουν πολλά παραδείγματα που πείθουν όσους αρνούνται το δίδαγμα του αυτονόητου. Ειδικώς στο ζήτημα της βίαιης πολιτισμικής παρέμβασης, μπορώ να επικαλεστώ τα αποτελέσματα που φάνηκαν γενιές αργότερα, στις χώρες του πάλαι ποτέ υπαρκτού σοσιαλισμού, (βεβαίως δεν παρέχουν τα μόνα σημαντικά ιστορικά παραδείγματα αυτές οι χώρες), όπου δεκαετίες επίμονης και μονομερούς διδασκαλίας και προπαγάνδας του μαρξισμού και του λενινισμού και άλλες τόσες δεκαετίες απαγόρευσης της θρησκευτικής εκπαίδευσης, ουσιαστικά δε και της λατρείας, πέτυχαν ακριβώς τα αντίθετα, σε βαθμό αγιοποίησης του τελευταίου τσάρου.
Οι γνήσιες πολιτισμικές ανταλλαγές, δεν είναι νοητές παρά υπό συνθήκες αβίαστου πνευματικού διαλόγου και απουσίας κρατικού καταναγκασμού.
Την ίδια στιγμή όλες αυτές οι επιδιώξεις, όπως η πολυπολιτισμικότητα και η παγκοσμιοποίηση, όχι ασφαλώς από ουσιώδη αμέλεια, αλλά από ουσιώδεις λόγους προφύλαξης των αληθινών στοχεύσεων, δεν μιλούν σχεδόν ποτέ για το μεγάλο ερώτημα που είναι τελικώς ποια κοινωνία δομείται αργά αλλά σταθερά στη θέση των υπό συστηματική κατάρρευση Δυτικών κοινωνικών θεσμών και κοινωνιών εν τέλει;
Η απάντηση είναι ότι για την Υπερνεοφιλελεύθερη Νέα Τάξη Πραγμάτων, η κοινωνία όπως τη γνωρίζαμε, όπως τη γνωρίζει η Ανθρωπότητα εδώ και χιλιάδες χρόνια είναι κάτι που δεν υπάρχει, είναι ένα θεσμός ανύπαρκτος, που οφείλει να καταστεί ανύπαρκτος. Όλη αυτή η προπαγάνδα για το τέλος του «εθνικού» κράτους και για την πολυπολιτισμικότητα, ακριβώς αυτό το στόχο υποστηρίζει. Οι Αγορές δεν πρέπει να έχουν σύνορα, ούτε για το κεφάλαιο, (για λόγους προφανείς), ούτε για την εργασία, (για λόγους ακόμα πιο προφανείς). Τότε τι υπάρχει ή μάλλον τι πρέπει να υπάρξει στη θέση της; Εδώ η απάντηση αποκρύπτεται και στη θέση της αποκάλυψης του τελικού σκοπού προβάλλονται ενδιάμεσοι σκοποί όπως παγκοσμιοποίηση και πολυπολιτισμός με το πιο ακαθόριστο περιεχόμενο. Στο ερώτημα παγκοσμιοποίηση τίνος πράγματος (της δημοκρατίας ίσως; των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ίσως; της ευημερίας ίσως;), απλώς παραπέμπουν σε κάποιες γενικόλογες διακηρύξεις περί οικονομικής ανάπτυξης και άλλα παρόμοια, χωρίς όμως να εστιάζουν σε κανένα από τα «ίσως» που παραπάνω ενδεικτικά αναφέραμε. Που και που μονάχα, ακούς τη μαγική λέξη που με τη σειρά της ακούει στο όνομα «παγκόσμια διακυβέρνηση», ως το καταστάλαγμα όλης αυτής της στρατηγικής της παγκοσμιοποίησης και της πολυπολιτισμικότητας, χωρίς ούτε μια κουβέντα που να απαντά σε τέτοια ερωτήματα, όπως, αυτή η παγκόσμια κυβέρνηση, ασφαλώς κυβέρνηση μιας παγκόσμιας κοινωνίας (όχι όμως και κράτους όπως η έννοια είναι γνωστή ίσαμε σήμερα, αφού υποτίθεται πως όλα τα κράτη θα αυτοκαταργηθούν δίνοντας τη θέση τους σε μια παγκόσμια κυβέρνηση, και η έννοια κράτος δεν θα σημαίνει παρά την ισχύ και τη δύναμη που έχει ένα όργανο παγκόσμιας διοίκησης). Ποιο το περιεχόμενο αυτής της κοινωνίας; Ποιοι οι κοινωνικοί θεσμοί, αν θα υπάρχουν; Πως θα εκλέγεται και κυρίως πως θα λογοδοτεί και σε ποιους αυτή η παγκόσμια κυβέρνηση;
«Επίσημες» απαντήσεις (άλλωστε σε ποιον «επίσημο» μπορείτε να απευθυνθείτε για έγκυρες απαντήσεις;) στα ερωτήματα αυτά δεν υπάρχουν. Επίσημες όμως πολιτικές που να καταλύουν ό,τι αποτελεί εμπόδιο στην παγκοσμιοποιημένη νεοφιλελεύθερη πολιτική υπάρχουν κι αυτό αποτελεί μια φαινομενική αντίθεση, διότι «επίσημο» περιεχόμενο της ιδεολογίας του νεοφιλελευθερισμού υπάρχει, όμως, είναι αρκούντως εμπιστευτικό : στη θέση του, έχουμε τα νεφελώματα που ακούνε στα ονόματα «παγκοσμιοποίηση» και «πολυπολιτισμός», και με πρώτη ύλη αυτά, πλάθονται, ψήνονται και σερβίρονται οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Έτσι ο πολυπολιτισμός δεν διαθέτει εκείνη την εσωτερική ενότητα που καθιστά τους πολιτισμούς μια βάση ή που εν πάση περιπτώσει οι ιδιαίτερες ιστορικά διαμορφωμένες κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές αντιλήψεις αλλά και ψυχοσυνθέσεις μεγάλων ομάδων λαών παγκοσμίως καθιστούν στέρεη ή αρκετά στέρεη αυτή τη βάση, που γίνεται ακόμα πιο στέρεη όταν προστίθενται στις μεγάλες παγκόσμιες υπερεθνικές πολιτισμικές κατηγοριοποιήσεις (π.χ., ισλαμισμός, βουδισμός, χριστιανισμός ή ευρύτερα Δυτικός πολιτισμός κ.λπ.) από τον κάθε λαό δικά του εθνικά χαρακτηριστικά, ενώ ασφαλώς μπορούν να εντοπιστούν και περαιτέρω πολιτισμικές κατηγορίες υποεθνικού χαρακτήρα, σε διάφορες γεωγραφικά συνήθως διάφορες πληθυσμιακές ομάδες. Ο πολυπολιτισμός για να το πω όσο πιο παραστατικά γίνεται δεν αποτελεί παρά μια πολυπολιτισμική σούπα με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει.
Έτσι, ουσιαστικά, οι ιερείς της Νέας Τάξης Πραγμάτων, βιάστηκαν και βιάζονται, όχι από αμέλεια, να εκδώσουν πιστοποιητικό θανάτου των παλιών πολιτισμικών πραγματικοτήτων, χωρίς εν τούτοις να έχει γεννηθεί το νέο, απλά κυοφορείται, και μάλιστα η κύηση φαίνεται να είναι αρκούντως προχωρημένη. Το χρέος της Πολιτείας του Ανθρώπου, είναι αυτή η κύηση της Ολοκληρωμένης και Ολοκληρωτικής όσο και Παγκοσμιοποιημένης Νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας, να μην ολοκληρωθεί ποτέ. Ό,τιδήποτε αποτελεί έρεισμα αυτής της Βαρβαρότητας, πρέπει να απορριφθεί και καταπολεμηθεί. Η πολυπολιτισμική σούπα, είναι ένα απ’ αυτά τα ερείσματα.
Ο πολυπολιτισμός δεν μηδενίζει απλώς τις υπάρχουσες πολιτισμικές ταυτότητες, στην ουσία, δεν έχει πρόταση για κανενός είδους άλλη ταυτότητα.
Η πολυπολιτισμικότητα δεν προκύπτει ως μια φυσιολογική διαδοχή πολιτισμικών επαφών ανάμεσα σε διαφορετικές κουλτούρες, οι οποίες ανταλλάσσουν, αποδέχονται ή απορρίπτουν αξίες που δεν υπάρχουν στο δικό τους πολιτισμό ή έχουν ένα σημαντικά διαφορετικό περιεχόμενο, και που ευαγγελίζονται νέους ενδιαφέροντες τρόπους ζωής και οργάνωσής της, σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο. Ο πολυπολιτισμός μας προέκυψε ως αίτημα επιτακτικό μίαν ωραία πρωία, εκείνη την πρωία που η νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα βγήκε από τη σπηλιά του, ευθύς ως διαπίστωσε ότι τα τείχη στη Πολιτεία του Ανθρώπου ήταν αφύλακτα.
Ειδικώς δε, και μ’ αυτό κλείνω το παρόν άρθρο, όταν η πολυπολιτισμικότητα υποστηρίζεται από την Αριστερά, κι αυτό συμβαίνει είτε λέγεται ρητά είτε υπόρρητα, είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα, θεωρώντας ότι η πολυπολιτισμικότητα αποτελεί ένα σωσίβιο του χαμένου της κλασικού μαρξιστικού διεθνισμού, σ΄ αυτή τη περίπτωση δεν μπορώ να μη διακρίνω ένα ακόμα τραγικό λάθος της, στο επίπεδο της ανάγνωσης της πραγματικότητας αλλά και στο επίπεδο της αναγκαίας συγκρότησης και ανασυγκρότησης του ιδεολογικού της περιεχομένου και προσανατολισμού. Όταν αυτή η σύγχυση είναι παρούσα, τότε ο Αριστερός διεθνισμός, κι αφού προηγούμενα κακοποιηθεί και αλλοτριωθεί αρκούντως, μπορεί να βρει κάποιους καλούς λόγους υποστήριξης του πολυπολιτισμικού μορφώματος, οπωσδήποτε με την πρόταξη των πιο ανθρωπιστικών αιτημάτων, όχι υποκριτικά, αλλά που καταλήγουν στην υπεράσπιση μιας υποκρισίας, υποστηρίζοντας τις όποιες δήθεν ανθρωπιστικές αξίες αυτού του νεοταξίτικου πολυπολιτισμικού μορφώματος στην υπηρεσία της πιο ολοκληρωτικής αγοραίας νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, ή πράγμα ακόμα χειρότερα, να υποστηρίζει την πολυπολιτισμικότητα αλλά όχι και τον νεοφιλελευθερισμό, ή να υποστηρίζει την πολυπολιτισμικότητα αλλά όχι και το «εθνικό κράτος» (εξόν από ένα παγκόσμιο αταξικό προλεταριακό κράτος, επί του παρόντος, τι είδους «κράτος» έχει υπόψη της η Αριστερά που θα αντικαταστήσει το «εθνικό» κράτος;), να υποστηρίζει την πολυπολιτισμικότητα αλλά όχι και την παγκοσμιοποίηση. Όμως, Νεοφιλελευθρσιμός και στις μέρες μας : Παγκοσμιοποίηση και Πολυπολιτισμικότητα, είναι τόσο άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους ουσιώδη «συστατικά» του ίδιου «σώματος», όσο άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους είναι τα όργανα ενός ενιαίου ανθρώπινου σώματος, και δεν μπορείς να ξεριζώσεις κανένα «ουσιώδες» όργανο χωρίς να επιφέρεις βλάβη ή και τον θάνατο στο «ενιαίο» ανθρώπινο σώμα. Κι αν η τεχνική και τεχνολογία στον τομέα της ιατρικής έχει κάνει τεράστιες προόδους, ώστε να υποκαθιστάς ένα φυσιολογικό όργανο με ένα τεχνικό, στις κοινωνίες, η κοινωνική τεχνική και η κοινωνική τεχνολογία, ακόμα δεν μπορούν -ευτυχώς- να πετύχουν τέτοια «θαύματα», όπως π.χ., αν δεν σου κάνει ένας λαός, με ευκολία να μπορείς να «μεταμοσχεύεις» στη θέση του κάποιον άλλον, αν και, κι εδώ, υπάρχουν άλλες επιστημονικές εξελίξεις, όπως στη γενετική και στη βιολογία, αλλά ακόμα και στη ψυχολογία και τη ψυχανάλυση, που υπόσχονται ότι είναι δυνατό να τιθασευτεί ο ανθρώπινος νους, ένα όμως ζήτημα, για το οποίο έχω τοποθετηθεί σε παλιότερα άρθρα μου, αλλά που ξεφεύγει του παρόντος, παρά το γεγονός, ότι υπάρχουν ενδείξεις έως και αποδείξεις (πολύ λίγες φυσικά), εφαρμογής των επιστημονικών επιτεύξεων της επιστήμης στον έλεγχο του ανθρώπινου νου και της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Καλό είναι κάποιοι, να συμπεριλάβουν στο προβληματισμό τους, σε ό,τι σημειώσαμε στο παρόν άρθρο, και την παράμετρο αυτή. Π.χ., το δόγμα του «σοκ και δέος» που εφαρμόζουν Διεθνείς Οργανισμοί που πρακτορεύουν παγκοσμίως την Νεοφιλελεύθερη Νέα Τάξη Πραγμάτων, ασφαλώς και αντλεί πολύτιμα συμπεράσματα από τις παραπάνω επιστημονικές εξελίξεις, όταν καταστρώνουν τις στρατηγικές τους, που δεν κρύβουν καθόλου τη χρήση «σοκ και δέους», και άρα, πώς θα τις εφαρμόσουν πιο αποτελεσματικά.
