ΟΧΙ: Όπως είδα στα λεξικά, το νεοελληνικό «όχι» προέρχεται από το αρχαίο «οὐκ» όταν μονιμοποιήθηκε η δασυνόμενη μορφή...
«οὐχ(ί)» - πχ: " οὐκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος" = "δεν μπορείς να πάρεις από αυτόν που δεν έχει", είπε ο κυνικός φιλόσοφος Μένιππος στο Χάροντα, επειδή δεν είχε να δώσει τον οβολό του για να περάσει τον Αχέροντα ποταμό, (βλ. Νεκρικούς διαλόγους Λουκιανού ).
Επομένως το οὐκ/οὐχ(ί)/όχι είναι ένα εμφατικό ΔΕΝ , π.χ: Δεν έχει άλλο ;) τέλος !!!!
ΝΑΙ: πρόκειται για επίρρημα, με αβέβαιη ετυμολογία, παρότι απαντάται και στα λατινικά ως nae. Ομοίως το συναντάμε στον Όμηρο ( π.χ Ιλιάδα Α, 286 ), σε εκφράσεις όπως : " ναί δη ταύτά γε πάντα", ή σε όρκους: " ναί μα τόδε σκήπρον " ( Ιλ. Α 254 ). Αργότερα στην Αττική διάλεκτο απαντάται μεμονωμένα ως επί αποκρίσεων ( π.χ: Αισχ. Πέρσ.738 ) έχοντας την έννοια της συγκατάβασης / συμφωνίας, αλλά με όρους, όχι πλήρους παραδόσεως!!
* Σε κάθε περίπτωση, με αφορμή την σημερινή ιστορική ημέρα μνήμης της 28ης Οκτ. 1940, όπως προκύπτει από τις πηγές ( έγγραφα/ημερολόγια ), το καθεστώς Ι. Μεταξά, ήρθε σε προγενέστερες επαφές με τις δυνάμεις της τότε “Νέας Τάξης”, λόγω ιδεολογικής συγγένειας, στα πλαίσια ουδετερότητας, ή μικρών παραχωρήσεων υπέρ τους και αποφυγή καταστροφής της Ελλάδας.
- Του ζητήθηκαν όμως παραχωρήσεις για τις οποίες ο Ι.Μ, στο ημερολόγιό του ( εκδ. Ίκαρος 1960 ), παραδέχεται ότι “η παμψηφία της κοινής γνώμης του Έθνους, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΑΠΟΔΕΧΕΤΟ, τους όρους του άξονα”.
βλ. και εδώ: http://www.kalavrytanews.com/2014/10/Alors-cest-la-guerre-to-oxi-toy-metaxa.html
- Το “Alors, c’est la guerre = επομένως πόλεμος στα γαλλικά, που οι εφημερίδες το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940 αποτύπωσαν δημοσιογραφικά ως ΟΧΙ ( δηλ. ΔΕΝ θα περάσετε ) ” στις δυνάμεις της “Νέας Τάξης", δεν ήταν παρά ένας μονόδρομος, ο οποίος είχε προ-αποφασιστεί από τον Ελληνικό λαό και που ο Ι.Μεταξάς ( έστω και εκών άκων αν θέλετε ), ως οξυδερκής, είχε αντιληφθεί και γι’ αυτό διατύπωσε με την παραπάνω φράση στα διπλωματικά γαλλικά, τη θέση του έθνους προς τον Γκράτσι.
Στην πορεία αυτή , - ουσιαστικά μονόδρομο - , ήταν απλά θέμα χρόνου η είσοδος και η μάχη, που σε κάθε περίπτωση υλοποίησε ο Ελληνικός λαός.
( Μην ξεχνάμε πως ο Ι.Μ απεβίωσε την 29.1.1941 και δεν θα μπορούσε να επηρεάσει την κοινή γνώμη που την συγκεκριμένη στιγμή, είχε ορμή, αλλά και ενότητα , για την περαιτέρω πορεία του αγώνα ).
* Κλείνοντας, το κατ΄εμέ σύγχρονο ηθικό δίδαγμα:
Οι παλαιοί είχαν πολλές παθογένειες, διχόνοιες, και δοσιλογισμούς , αλλά όπως έλεγε ο Γιάννης Μακρυγιάννης, πάντα υπήρχε μαγιά με "κάκαλα" που έσωζε την τιμή και την ζωή των πολλών.
- Οι σημερινοί, έχουμε όλες τις παθογένειες των παλαιών, αλλά φαίνεται να μας λείπουν τα "κάκαλα" και το σθένος.
Ερωτάται λοιπόν :
- Σθένος ν' αδράξουμε ο καθένας μας και όλοι μαζί τη ζωή που μας αξίζει και μας στερούν φαινόμενα νεοΕιδωλολατρίας ανθρώπων , ολοκληρωτισμών και θέσφατων οικονομικών αξιακών κωδίκων, που στ' όνομα της ευδαιμονίας, φέρνουν μόνον δυστυχία , έχουμε ;
Δεν ξέρω για άλλους, αλλά εγώ έλεγα και λέω ΟΧΙ και Πάντα ΟΧΙ στα ολοκληρωτικά, απαξιωτικά, νεοΕιδωλολατρικά φαινόμενα , απ' όπου και εάν προέρχονται .
Αυτό το ΟΧΙ τιμήστε σήμερα και να τιμάτε πάντα !!!
Παρότι θα'ρθει μιά στιγμή που στη ζωή μας θα πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στο μεγάλο ΝΑΙ , ή το μεγάλο ΟΧΙ, όπως γράφει ο Κ.Καβάφης:
"Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του"
* Παίρνοντας αφορμή και αξιοποιώντας το συγκεκριμένο στίχο του Δάντη: " che fece per vilta il gran rifiuto (= που, από δειλία, έκανε τη μεγάλη άρνηση), ο Κ.Καβάφης, αφού «αποκρύβει» με τελείες ........., το «per vilta» (=από δειλία), φαίνεται πως αναπλάθει το περιεχόμενο του στίχου, δίνοντας δικές του προεκτάσεις, αποπνέοντας τη θλίψη ενός ανθρώπου που νιώθει να "συγκρούεται" με τη συμβατική ζωή, συνειδητοποιώντας τη δειλία του , όπου για να συγκρουστεί μ΄αυτήν , πρέπει ν' απεξαρτηθεί από την καταπίεσή της, δημιουργώντας έτσι άλλον έναν γρίφο αυτογνωσίας , με αναζήτηση επίλυσης, τόσο για εκείνον, όσο και για όλους εμάς τους διαχρονικούς αναγνώστες.
