Επειδή πολύς λόγος γίνεται τελευταία για ρύθμιση, απομείωση, ακόμη και διαγραφή (αν ακούσουμε τις δηλώσεις του κ. Καμμένου) του χρέους και επειδή είναι γνωστό πως για να...
συμβεί οτιδήποτε με το χρέος μας αυτό πρέπει να αποφασιστεί από τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια, άρα από τους ευρωπαϊκούς λαούς, θα αναφερθώ και πάλι στην περίπτωση του Βελγίου, όπου οι πολίτες διαδηλώνουν επί μήνες, τουλάχιστον από τον περασμένο Μάιο.
Πριν από δέκα περίπου μέρες, χιλιάδες στρατιωτικοί και στελέχη των σωμάτων ασφαλείας διαδήλωσαν στους δρόμους των Βρυξελλών, διαμαρτυρόμενοι για την απόφαση της βελγικής κυβέρνησης να αυξήσει τα όρια ηλικίας για την αποστρατεία τους.
Με βάση την απόφαση της κυβέρνησης, η ηλικία συνταξιοδότησης θα αυξηθεί σταδιακά από τα 56 χρόνια που είναι σήμερα στα 63.
Και μάλιστα, καθώς οι στρατιωτικοί απαγορεύεται να απεργούν και να διαδηλώνουν, παρά μόνο αν βρίσκονται σε άδεια, η διαδήλωση οργανώθηκε στις 15 Νοεμβρίου, ημέρα αργίας για το Βέλγιο, καθώς ήταν η ημέρα της Γιορτής του Βασιλιά.
Έγιναν επεισόδια και όταν οι διαδηλωτές έφτασαν στο ύψος του δρόμου όπου βρίσκεται το υπουργείο Άμυνας, ορισμένοι από αυτούς εκτόξευσαν διάφορα αντικείμενα εναντίον των δυνάμεων ασφαλείας. Οι αστυνομικοί απάντησαν με δακρυγόνα και νερό υπό πίεση για να διαλύσουν τη συγκέντρωση.
Σημειώστε ότι οι συγκεντρωμένοι εκτόξευαν και λεμόνια. Τα λεμόνια είναι το σύμβολο των διαδηλώσεων των στρατιωτικών στο Βέλγιο, παραπέμποντας στη στυμμένη λεμονόκουπα με την οποία παραλληλίζουν τον στρατιωτικό που, όπως λένε, «τον στύβουν για να βγάλουν και την τελευταία σταγόνα».
Διαδηλώσεις οργανώνονται και στη Γαλλία με αφορμή το νόμο για τις εργασιακές σχέσεις. Μάλιστα, τον περασμένο Μάιο είχαν αποκλειστεί ακόμη και οι πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της χώρας, με έξι από τα οκτώ διυλιστήρια της χώρας να βρίσκονται εκτός λειτουργίας ή να υπολειτουργούν.
Τα συνδικάτα διαφωνούν με το νόμο που επιτρέπει στις επιχειρήσεις να διαπραγματεύονται απευθείας με τους εργαζομένους τους όρους εργασίας, αντικαθιστώντας έτσι τις συλλογικές κλαδικές διαπραγματεύσεις – ενώ στην Αθήνα ακούμε πάλι για «κόκκινες γραμμές» επί του θέματος.
Δηλαδή οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θεωρούν ότι δεν θα γίνει στην Ελλάδα αυτό για το οποίο διαμαρτύρονται στη Γαλλία και μετά θα πάνε από πάνω να ζητήσουν και διαγραφή του χρέους!
Και φαντάζονται ότι το ίδιο θα κάνουν και με τη Φινλανδία, όπου η κυβέρνηση έχει δηλώσει έτοιμη να προχωρήσει σε μειώσεις φόρων ύψους 315 ως 515 εκατομμυρίων ευρώ το 2017 εάν υπάρξει συμφωνία ανάμεσα στα συνδικάτα και τις εργοδοτικές ενώσεις για τις αμφιλεγόμενες μεταρρυθμίσεις του πλαισίου των εργασιακών σχέσεων.
Οι μεταρρυθμίσεις προβλέπουν την αύξηση των ωρών εργασίας, τη μείωση της αποζημίωσης για την εργασία σε ημέρες αργιών, το πάγωμα των μισθών για έναν χρόνο, την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων και τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών. Προωθούνται επίσης οι επιχειρησιακές συμβάσεις εργασίας, έναντι των κλαδικών.
Για να μην μιλήσουμε για την Ιταλία με τα μύρια όσα προβλήματα…
Και διερωτάται ο οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος: Ποιοι πολιτικοί των παραπάνω χωρών (και άλλων τόσων) θα τολμούσαν να απασχολήσουν τα κοινοβούλιά τους σ’ αυτή τη συγκυρία;
Ποιοι από αυτούς θα τολμούσαν ακόμη και να προφέρουν τη λέξη «Ελλάδα» στα κοινοβούλιά τους;
Πηγή
