Καλά , όχι το νόμιμο, απλά τον τίτλο. Είσαι στη φάση που στις ζωές των άλλων γίνεσαι ψυχολόγος ενώ στη δικιά σου τα κάνεις σκατά και μάλλον μοιάζεις με ψυχασθενή.
Κάθεσαι και σκέφτεσαι τι πάει στραβά μαζί σου. Γιατί πάντα στη ζωή των άλλων να δίνεις τις καλύτερες συμβουλές ενώ στη δικιά σου να μη βρίσκεις ποτέ λύσεις ; Σαφώς, υπάρχουν πολλές θεωρίες γι’ αυτό, αλλά καμία δε μας πείθει.
Το ξερό σου κεφάλι φταίει γι’ όσα συμβαίνουν. Αρχίζεις τις φιλοσοφίες περί έρωτα στους προβληματικούς φίλους σου. Όλα κομπλέ. Τους λύνεις το πρόβλημα. Όλα καλά. Έχεις ψάξει ποτέ, όμως, γιατί γίνεται αυτό ; Γιατί για τους άλλους να έχεις μια έτοιμη λύση σε όλα, ενώ σε εσένα ποτέ ;
Ίσως επειδή εσύ φοβάσαι να κάνεις αυτά που ο ίδιος συμβουλεύεις. Είναι καλύτερο να τα λες στους άλλους παρά να τα κάνεις εσύ πράξη. Είναι γιατί τα προβλήματα των άλλων φαντάζουν πάντα αρκετά εύκολα σε σχέση με τα δικά σου.
Έχεις την τάση να υπέρ-αναλύεις όλα όσα σου συμβαίνουν και γι’ αυτό δε βρίσκεις μια ισορροπία. Ενώ όταν είσαι έξω απ’ τον κύκλο του προβλήματος κι είσαι απλά θεατής, τότε ναι, βρίσκεις την απάντηση σε όλα. Αυτό γίνεται γιατί δεν είναι δικό σου το θέμα και δεν εμπλέκεσαι συναισθηματικά.
Μην ακούς βλακείες όμως. Σε κάθε συμβουλή που δίνεις κρύβεται και μια κάβα συναισθημάτων κι ας προσπαθείς να μην το δείχνεις. Καμία συμβουλή δε χτίστηκε χωρίς κάποια εμπειρία. Όλο και κάτι θα στάθηκε η αφορμή.
Για πάμε τώρα σε εσένα όμως. Εσύ, ναι, εσύ που το βλέπεις τώρα αυτό, γιατί δεν προσπαθείς να βρεις και μια λύση για τα δικά σου προβλήματα; Δε λέω, καλή η βοήθεια που δίνεις, αλλά με εσένα τι γίνεται; Ναι, είναι ωραίο που είσαι στήριγμα για όλους, που είσαι ο ψυχολόγος για όλους, που πάντα έχεις δίκιο, εσένα όμως ποιο είναι το στήριγμά σου; Μην το παίξεις μαγκάκι και πεις «είμαι μια χαρά».
Ένα μάτσο σκατά είσαι από μέσα σου κι ας μην το ξέρει κανείς. Σκέφτεσαι πώς τα κάνεις τόσο χάλια με τα προσωπικά σου και γελάς δυνατά λέγοντας πως μέχρι και το ψυχιατρείο θα σε έδιωχνε με τόσες μαλακίες που κάνεις. Είναι καιρός αυτά που λες στους άλλους, να τα κάνεις κι εσύ. Το καημένο σου το μαξιλάρι, έχει βαρεθεί να σε ακούει να κλαις τις νύχτες και να το χτυπάς. Το έχεις βγάλει ήδη νοκ-άουτ, άσε το.
Άρπαξε μία-μία τις συμβουλές που έχεις δώσει και πες πόσες από αυτές ταιριάζουν στην όποια κατάσταση βρίσκεσαι. Σε προκαλώ να τολμήσεις να το κάνεις αυτό. Το κεφάλι θα σκύψεις, και το ξέρεις καλά. Θα το σκύψεις γιατί φοβάσαι να σκεφτείς πως η συμβουλή που έχεις δώσει σε κάποιον άλλον, ταιριάζει πιο πολύ σε εσένα κι απλά δε θέλεις να το ακούσεις. Τρέμεις στη σκέψη αυτή.
Είναι κι αυτό που σου λένε, μωρέ, πως οι περισσότεροι δεν ψάχνουν συμβουλές, αλλά επιβεβαίωση. Κι αυτό εσένα σε μπερδεύει κατά πολύ. Θεωρείς πως αν ζητήσεις συμβουλή, έστω και απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό, σημαίνει πως πρόκειται να ζητήσεις απάντηση από κάτι που σε βασανίζει.
Αυτό το κάτι που σε τρελαίνει, αυτό που δε σε αφήνει να κοιμάσαι τα βράδια. Αυτό που σε αναστατώνει, αυτό που σε θυμώνει. Αυτό που σε κάνει να καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που δεν μπορείς να ακολουθήσεις μια συμβουλή. Έστω κι απ’ τις δικές σου, κι ας πάει στο διάολο.
Σε έχω μπερδέψει ε ; Ε μα κι εγώ ψυχασθενής είμαι, γι’ αυτό. Περαστικά μας λοιπόν και πάμε να εξετάσουμε το επόμενο θέμα μας που χρειάζεται χείρα βοηθείας από εμάς. Κι ας κλείσουμε επιτέλους ένα ραντεβού εμείς με τις γαμάτες συμβουλές μας, για να δούμε τι θα κάνουμε με τα δικά μας χάλια, μπας και πάρουμε και κανένα ντοκτορά.
Συντάκτης: Μαρία Τσίβικου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Πηγη
