Το νέο πρόσωπο της ΕΡΤ, επιτέλους σε εκλεκτική συγγένεια πλέον με το ωραίο...
(αλλά και με τις πάντα δοτές ή κομματικές νούλες, παλιές και νέες που την στοίχειωναν και θα την στοιχειώνουν…).
Ας αρχίσουμε όμως από τα καλά, τα θετικά και τα ωραία.
Αν και σε πειραματική περίοδο, κυριαρχεί μια σοβαρότητα και υπευθυνότητα με πρώτιστες επιλογές προγράμματος, θέατρο παλιό και νέο, καινοτομίες, φινέτσα ακόμα και στα πρωινάδικα και στα μεσημερινάδικα, θετικές προτάσεις κοινωνικού επιστημονικού, επετειακού και κοινωνικού χαρακτήρα. Λιγότερο ως καθόλου γκαξτεριλίκι και αίμα στις ταινίες, σωστές σειρές, ποιοτικότερη και περισσότερη διαφήμιση και γενικό συμμάζεμα των οικονομικών της, με χρήση καλών επιλογών από το πλούσιο και ακριβοπληρωμένο αρχείο της των εθνικών και καλλιτεχνικών παρακαταθηκών της.
Αντικειμενικότητα, σφαιρικότητα, δημοσιογραφική ειδησεογραφία με αξιοπρέπεια. Αν κάνει κανείς σύγκριση π.χ. με ένα δελτίο του σκαι, θα δει τι θα πει φασισμός που θα τον ζήλευε και ο Αλαφογιωργαλάς της χούντας του ’67!!
Τα ίδια και καλύτερα στα ραδιόφωνα της, με την ευγενή μεγάλη τους παράδοση που επανήλθε δίνοντας πραγματικό ρεσιτάλ ποιότητας, κυρίως στο Πρώτο πρόγραμμα! (Γιατί το Τρίτο δε θα θεραπευτεί ποτέ απ όλες τις δοτές παλαιολιθικές κολτσίδες του)
Δεν χειροκροτούμε λοιπόν ακόμα… Έχει πολύ δρόμο να διανύσει η ΕΡΤ, ένα δρόμο δύσκολο που θέλει πείσμα, θάρρος, συγκρούσεις, αντοχή και φως, περισσότερον φως…
Γιατί βέβαια την ακολουθούν πάντα οι σταμπαρισμένες πληγές και «τα άνθη του κακού» παρελθόντος και πανταχού παρόντος και καιροφυλακτούντος κομματισμού και ημετερισμού της ατέλειωτης ακολουθίας από καρπούς τής αναξιοκρατίας.
΄Εναντι όλων αυτών, ένα χελιδόνι θα ήταν ο νέος πρόεδρος, αν ήθελε ή αν τον άφηναν να φέρει και να εγκαταστήσει επιτέλους εκεί μια Άνοιξη… Εγγενείς και συγγενείς συγκρούσεις και αδυναμίες όμως διαφαίνονται και πάλι στον ορίζοντα «όσο υπάρχουν άνθρωποι». Όσο υπάρχει η κομματική νόσος και η πατροπαράδοτη «προτεραιότητα» των κάθε είδους ημετέρων που παράγει πάντα το σύστημα για να παίζει τα παιχνίδια του και να επιζεί μαζί τους…
Ας εστιάσουμε λοιπόν σε μερικές θετικές ή αρνητικές επιλογές και πρόσωπα, μήπως βοηθήσουμε τον Κάλιμπαν της ΕΡΤ να δει επιτέλους νωρίς το πρόσωπό του στον καθρέφτη…
Εν μέσω μιας επιχειρούμενης ποιοτικής αναγέννησης, τα ποδόσφαιρα πρέπει να είναι τόσα και μάλιστα αφού υπάρχει και ειδική αθλητική συχνότητα; Στον βωμό της ακροαματικότητας θα πουν κάποιοι. Ακροαματικότητας όμως ποιών; Αυτών που τα σπάνε, που σκοτώνονται στους δρόμους και στις κερκίδες. Που πετάνε μπουκάλια και κροτίδες και αναρτούν λίβελους, που είναι κατηγορούμενοι εγκληματικών πράξεων και που τελικά κάνουν συχνά το θέαμα άθλιο έως και απαγορευμένο;…
Και πρέπει καθημερινά σχεδόν να μετακινείται το δελτίο ειδήσεων για να δούμε στην ώρα του το ματς; Σεβασμός για αυτούς που δεν θέλουν να βλέπουν γήπεδο και που εμμέσως τους το επιβάλλουν, υπάρχει; (Το ΒΒC, έκοψε κάποτε λόγο του Τσώρτσιλ για να μην παραβιάσει ούτε λεπτό το πρόγραμμά του…)
Περισσότερον φως λοιπόν με ποδόσφαιρα, βιογραφικά και λεπτομέρειες καριέρας παικτών-«ηρώων», ανάλυση για στρατηγικές της μπάλας ημίθεων και γκολ «που μπήκε από τα δεξιά αντί από αριστερά» και εξάπλωση ακόμα και στην πολιτική, φρασεολογίες του στυλ «πέταξε την μπάλα στην εξέδρα»; Και με ποιο δικαίωμα δίνεται χρόνος στο δελτίο ειδήσεων μόνο για τα πολιτικά, τα ποδοσφαιρικά, τα τραγουδιστικά ντιβοδρώμενα και όχι και για άλλα αξιότερα; Με ποια λογική δίνεται χρόνος στα δελτία παρουσίασης αθλητικού δεκάλεπτου νέων αλλά όχι συγγραφικών νέων; Γιατί έχουμε στα δελτία ειδήσεων δείγματα δηλώσεις και στιγμιότυπα.. κλωτσιάς του ποδοσφαιριστή αλλά όχι συμβάντα στον χώρο των βιβλίων, ατάκες συγγραφέων, εικόνες νέων εκδόσεων; Γιατί θα θεωρηθεί διαφήμιση θα πουν… Για την προβολή των ματς δεν είναι διαφήμιση;
Και μετά λέμε γιατί ο κόσμος δεν διαβάζει και γιατί το βιβλίο πεθαίνει…
Τυχαία;…. Η ευθύνη λοιπόν για την κάθε επιλογή-αξιολόγηση τομεαρχών αρμοδίων, πηγαίνει τελικά κατ’ ευθείαν στον Πρωθυπουργό. Ας το σημειώσει αυτό.
Πάμε σαν συνέχεια και σε μερικά πρόσωπα που φωτίζουν ή σκιάζουν την όλη προσπάθεια. Στην αντίληψή της διαδικασίας προσλήψεων εκεί και στην… επικρατούσα εν τέλει ντροπιαστική ενίοτε «εκλεκτική συγγένεια».
Στην νέα ΕΡΤ τα πρόσωπα που εισήλθαν ήταν και πάλι τριών κατηγοριών. Οι διορισμένες περσόνες και περσόνοι του παλαιοκομματισμού, οι νεοεισελθόντες του νεοκομματισμού και οι τυπικά και αξιοκρατικά διορισμένοι. Μέσα σε όλους αυτούς υπάρχουν ευτυχώς και άξιοι εκτός από τους πολλους… ολίγιστους, οι οποίοι κατά τον νόμο του Πάρκισσον «προήχθησαν στον βαθμό της ανεπάρκειάς τους».. Ο δε αξέχαστος Θανάσης Κανελλόπουλος έλεγε για αυτούς: Χαίρομαι όταν κάποιος ημέτερος παίρνει μια θέση, αλλά ανησυχώ για την θέση…
Η απαίτηση του συντάγματος περί αξιοκρατίας και ίσων ευκαιριών για όλους τους ανάλογα καταρτισμένους από τον ελληνικό λαό, ισχύει;
Γίνονται οι επιλογές έτσι ώστε να μετέχει ως υποψήφιος ο κάθε ενδιαφερόμενος και να προκρίνονται τελικά μετά από αδιάβλητες εξετάσεις οι καλύτεροι;…
Ακούσατε ποτέ για προκήρυξη τέτοιων εξετάσεων και διαγωνισμών;
Αποτέλεσμα, ο χορός και πάλι των μετριοτήτων στο πλοίο των τρελλών που λέγεται δημόσια διοίκηση. Ας εστιάσουμε σαν παράδειγμα σε μια νέα εκπομπή που λέγεται «Αίθουσα σύνταξης». Κάποιος νεοσσός εκεί, έδωσε εξετάσεις πουθενά μαζί με άλλα ελληνόπουλα; Έχει έστω μια κορυφαία διαδρομή, για να αξιωθεί έτσι ξαφνικά μιας καθημερινής μάλιστα εκπομπής στον εθνικό φορέα; «Εκτός εάν, ή μήπως;…» που έλεγε και ο αείμνηστος Χορν.
Ας δούμε λοιπόν πρώτα εδώ την δημοσιογραφική και τηλεοπτική δεοντολογία που υποτίθεται ότι υπάρχει, ότι γίνεται σεβαστή και διδάσκεται και στις σχολές (και που βέβαια ξεπερνιέται από το… ραβασάκι. Από το «έχεις μέσον, είσαι μέσα»…)
Οι κανόνες αυτοί, δεοντολογικοί, αισθητικοί, μορφωτικοί, υπερασπίζονται την εικόνα, την απαίτηση του τηλεθεατή και ακροατή πολίτη, την μη ενόχλησή του, τον σεβασμό προς αυτόν και την αισθητική του. Στο να μην τον προσβάλλουν, κουράζουν και εκνευρίζουν.
Τηλεόραση θα πει εικόνα και ήχος. Η εικόνα είναι χιλιάδες λέξεις και οι λέξεις είναι εκτοξευτήρες νοημάτων. Υπάρχουν κανόνες λοιπόν. Ένας υπέρβαρος δεν είναι καλύτερα να πάει σε γραφείο συντάκτη αντί σε κουλτουριάρικη εκπομπή; Ένας ψευδός ή μια ψευδή κυρία (στα αθλητικά) δεν κρίνονται ως… πλαγίως εισελθόντες; Μια δυό κυρίες που λένε την ατάκα τους στις ειδήσεις και αμέσως σκύβουν την κεφάλα σαν ντροπαλές μαθήτριες, (Χάντζου) δεν έμαθαν ότι μετά την τελεία, κοιτάνε την κάμερά τους για άλλα 4-6 δευτερόλεπτα; Για την φροντίδα εμφάνισης και «τικ» δεν τους είπαν στην σχολή (αν πήγαν ποτέ) ότι το «περισπαστικό αίτιο» είναι ολέθριο γιατί ο θεατής αντί να παρακολουθεί τι λένε, τους κρίνει και τους σχολιάζει περιπαικτικά; Αν π.χ. παίζεις συνεχώς και πάντα με ένα στυλό και με τα δύο χέρια σου ως.. μπεγλέρι, (Δαράκης) αυτό δεν δείχνει ανοικειότητα, νευρικότητα, προσβολή και στον θεατή και στον φορέα άρα ακαταλληλότητα; Ούτε μαθητής Λυκείου που είναι αδιάβαστος, δεν το κάνει αυτό...
Ας πουν σε όλους αυτούς και σε πολλούς άλλους (αφού δεν μπορούν να τους αντικαταστήσουν…) να μιμηθούν τουλάχιστον ως σωστά πρότυπα, τον (περιέργως εκπαραθυροθέντα) Χαρίτο, την χαριτωμένη Χαϊνά, την Παρασκευοπούλου…
Αλλά ξέρετε, αυτοί που πήραν μια θέση με υπηρεσιακό σημείωμα από την κλαδική τους, αντί για ανεπαρκείς, νοιώθουν και ισχυροί μέσα στον χώρο, μετατρέποντάς τον όμως και λίγο, σε θέατρο ποικιλιών, αλλά και κριτικής και τελικής απαξίωσης και απόρριψης από τους τηλεθεατές.
Όλα αυτά.. διήλαθον της προσοχής του Προέδρου και των συμβούλων του, ή δεν τολμούν να επιβάλλουν τα στοιχειωδώς απαιτούμενα;
Γιατί είπαμε, δύσκολα ένα χελιδόνι μπορεί τελικά να φέρει την Άνοιξη και μάλιστα στην ζούγκλα προς την οποία όλο και πιο πολύ ολισθαίνουν τα τηλεοπτικά μας πράγματα…
