Αν καταλάβαμε καλά, μια σύγχρονη έκφραση των αγώνων του Πολυτεχνείου είναι και η «διαπραγμάτευση» της πρώτης «πρώτη φορά ...
αριστερά» κυβέρνησης υπό τον κ. Βαρουφάκη!
Αυτά τα γελοία συμβαίνουν όταν με ιδιοτελή τρόπο θέλεις να εκμεταλλεύεσαι τα πάντα – τους αγώνες, τις θυσίες, το αίμα – με αποτέλεσμα όχι μόνο να μη τιμάς μια επέτειο και το μήνυμά της, αλλά να την ευτελίζεις αναζητώντας κάθε φορά κάποιο διαφορετικό νόημα, προσαρμοσμένο βέβαια στις προπαγανδιστικές ανάγκες της εποχής.
Χθες, ο κ. Τσίπρας έφθασε από το βήμα της Βουλής στο σημείο να ταυτίσει το νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ακόμη και με την… βαρουφάκεια διαπραγμάτευση!
Το είπε ξεκάθαρα:
«Η σκληρή μάχη της διαπραγμάτευσης της πρώτης περιόδου αποτέλεσε, εκτός των άλλων, και μια παγκόσμια κραυγή και αποκάλυψη της αγνόησης της δημοκρατίας και της λαϊκής επιλογής στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, προς χάριν των νόμων της αγοράς και των χρηματιστηρίων. Αν θέλετε, ακόμα και η επιλογή της άμεσης προσφυγής στις κάλπες τον Σεπτέμβρη του 2015, μετά τη συμφωνία, αποτέλεσε μια έμπρακτη απόδειξη εμπιστοσύνης στη λαϊκή κρίση και στη δημοκρατία».
Μας είπε δηλαδή ότι η διαπραγμάτευση της πρώτης του κυβέρνησης (που έφερε στον λαό χειρότερα δεινά από αυτά που ο ίδιος λέει ότι αποτελούν υποχώρηση της Δημοκρατίας) αποτέλεσε «κραυγή» εναντίον της αγνόησης της Δημοκρατίας.
Μας είπε επίσης ότι απόδειξη της δημοκρατικής ευαισθησίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήταν και η εσπευσμένη (από την παραλία στην κάλπη) προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία, τον Σεπτέμβριο του 2015. Μας είπε δηλαδή ότι το τρυκ των εκλογών του Σεπτεμβρίου, πριν προλάβει ο λαός να ενημερωθεί για το περιεχόμενο της Συμφωνίας του καλοκαιριού 2015, αποτελεί ύψιστη έκφραση σεβασμού στη λαϊκή κρίση! Απέφυγε, βέβαια, να αναφερθεί στο καταστροφικό δημοψήφισμα, όταν και πάλι χρησιμοποίησε τον λαό, για να μετατρέψει μετά το «Όχι» σε «Ναι».
Πρόκειται για πρωτοφανή ύβρη!
Όπως έχω επανειλημμένα υποστηρίξει, όλα όσα έχουν ειπωθεί και συνεχίζουν να λέγονται για το νόημα του Πολυτεχνείου με αναφορές σε διάφορες συγκυρίες, αποτελούν βίαιη στρέβλωση του νοήματος εκείνης της εξέγερσης.
Διότι το ζητούμενο της εποχής (και επομένως και της εξέγερσης του Πολυτεχνείου) ήταν αποκλειστικά η Δημοκρατία, η αποκατάστασή της, η αποκατάσταση του Κοινοβουλευτισμού – για τον τελευταίο λέξη δεν ακούγεται στα μηνύματα, αλλά πώς να γίνει αυτό όταν ο Κοινοβουλευτισμός καθυβρίζεται καθημερινά;
Κατά τη γνώμη μου, η επέτειος του Πολυτεχνείου έπρεπε να γιορτάζεται μόνο ως έκφραση μνήμης και τιμής σε εκείνους που αγωνίστηκαν και ως γιορτή της Δημοκρατίας.
Κάθε σύγκριση με επόμενες εποχές, αποτελεί προπαγανδιστική στρέβλωση και απαξίωση του ίδιου του αιτήματος.
Βέβαια, ο κ. Τσίπρας υποστηρίζει πως η εκδήλωση αυτή αποτελεί «μια ζωντανή, πολυφωνική, μαζική πολιτική εκδήλωση που εκφράζει τα δημοκρατικά αιτήματα της εκάστοτε περιόδου». Και ότι κάθε φορά αναζητούμε «περισσότερη και βαθύτερη δημοκρατία». Και ότι «το αίτημα για δημοκρατία δεν μπορεί να ικανοποιηθεί με μέτρα υπό περιορισμό. Η δημοκρατία ή θα υπάρχει ή δεν θα υπάρχει».
Σωστά, αλλά αν τη Δημοκρατία τη συνδέεις με μνημόνια και διάφορα άλλα προβλήματα, τότε μπορεί και να ισχυριστείς πως αρκεί να έχεις άφθονο χρήμα για να υποστηρίξεις πως ζεις και σε Δημοκρατία.
Είναι αλήθεια ότι «η Δημοκρατία ή θα υπάρχει ή δεν θα υπάρχει», αλλά αυτό δεν εξαρτάται από ευκαιριακές κρίσεις και συγκυρίες.
Πράγματι τα πρώτα είκοσι χρόνια από τη Μεταπολίτευση χρησίμευσαν στην εδραίωση και εμπέδωση της Δημοκρατίας μας.
Αλλά ο πρωθυπουργικός ισχυρισμός (ως συνέχεια των αντιμνημονιακών μηνυμάτων από την εποχή της αντιπολίτευσης) ότι σήμερα «το περιεχόμενο της δημοκρατίας αφορά την υπεράσπιση του κοινωνικού κράτους», δεν χρησιμεύει σε τίποτε άλλο από αυτό στο οποίο αναφέρθηκε αμέσως μετά ο κ. Τσίπρας:
Ότι «η δημοκρατία στην Ελλάδα των μνημονίων και της επιτροπείας, έχει πληγεί ανυπολόγιστα, έχει υποβαθμιστεί» και ότι η κυβέρνησή του «ανέλαβε την εντολή να βγάλει τη χώρα από την κρίση με την κοινωνία όρθια και να σπάσει αυτόν τον φαύλο κύκλο της άγριας λιτότητας. Επίσης, υπό μια έννοια, ανέλαβε την εντολή να αποκαταστήσει και την τραυματισμένη δημοκρατία στον τόπο μας την εποχή των μνημονίων. Αυτό το προσπάθησε και το προσπαθεί από την πρώτη στιγμή».
Οπότε, μπορούσε μια χαρά μετά να μας αραδιάσει ότι υπερασπίστηκε τη Δημοκρατία… ανοίγοντας τα σχολεία, δίνοντας ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στους ανασφάλιστους (που την είχαν ήδη!) και θεσπίζοντας το σύμφωνο συμβίωσης!
Δηλαδή ο κ. Τσίπρας μας είπε ότι οι αυτονόητες υποχρεώσεις ενός Κράτους Δικαίου αποτελούν υπεράσπιση της Δημοκρατίας!
Και επομένως, αν όλα αυτά τα προσφέρει ένας δικτάτορας, τότε… και αυτός βαφτίζεται στην κολυμπήθρα της Δημοκρατίας!
Επίσης, σύμφωνα με τον κ. Τσίπρα (αφού ενέταξε και αυτά στην περί Πολυτεχνείου ομιλία του), υπεράσπιση της Δημοκρατίας αποτελεί και η… ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης, η συνεπαγόμενη συμφωνία για την απομείωση του χρέους και η ένταξη της χώρας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας».
Οπότε και οι συζητήσεις με τους δανειστές και η δήθεν απομείωση του χρέους και οι αποφάσεις της ΕΚΤ, αποτελούν… μέρος των αγώνων για Δημοκρατία!
Τα ίδια μας είπε και πέρσι ο κ. Τσίπρας, λέγοντας ότι το τέλος της Μεταπολίτευσης ήλθε με την υπαγωγή της χώρας στο Μνημόνιο και την επιτροπεία και ότι το πρώτο επτάμηνο της διακυβέρνησής του έδωσε σκληρό και άνισο αγώνα, αλλά «για πρώτη φορά μετά από χρόνια, ο αγώνας αυτός έδωσε το δικαίωμα στον ελληνικό λαό να ελπίζει και να προσδοκά ένα καλύτερο μέλλον».
Φυσικά, τα τελευταία δύο χρόνια ο κ. Τσίπρας αποφεύγει επιμελώς να μας πει αυτά που μας έλεγε το 2014 και νωρίτερα – ότι το μήνυμα του Πολυτεχνείου είναι μήνυμα ανατροπής και κατά του μνημονίου, ότι είναι «το καθήκον που μας ορίζει να σταθούμε αποφασιστικά αντίθετοι απέναντι σε κάθε κυβερνητικό αυταρχισμό και στο μονόδρομο των μνημονίων και της λιτότητας», ότι πρέπει να αγωνιστούν για την οριστική απελευθέρωση της χώρας από την θηλιά των μνημονίων, ότι μόνη διέξοδος, για τους εργαζομένους και τη νεολαία, είναι η οργανωμένη και συλλογική δράση, η ρήξη και η συλλογική αντίσταση απέναντι στην πολιτική της εξαθλίωσης», ότι πρέπει «να διώξουμε την κυβέρνηση του μνημονίου και να αγωνιστούμε για μια κυβέρνηση που θα υπηρετεί την κοινωνία και τις ανάγκες της».
Α, να μην ξεχάσω! Το 2014 το κόμμα του κ. Καμμένου μας έλεγε πως «το Πολυτεχνείο ζει. Και μας οδηγεί σε νέους αγώνες. Και σε νέες κατακτήσεις. Ενάντια στην ξενοκρατία, στην υποτέλεια και στο ξεπούλημα που πρεσβεύουν η συγκυβέρνηση, η Τρόικα, οι ξένοι δανειστές και οι τοκογλύφοι».
Φέτος, το Πολυτεχνείο γιορτάστηκε με θριαμβολογίες για τη διαπραγμάτευση Βαρουφάκη και το δήθεν «παράλληλο πρόγραμμα».
Πάλι καλά που δεν μας είπαν ότι… η Δημοκρατία αποκαταστάθηκε με την παράδοση όλου του εθνικού πλούτου, για έναν αιώνα, μέσω του Υπερταμείου!
Πηγή
