Και από τον Κ. Ζουράρι, μαθαίνεις την αλήθεια!... «Η Ελλάδα είναι υπό κατοχή. Αισθάνομαι υπουργός σε κυβέρνηση σε μια χώρα υπό κατοχή», δήλωσε ο...
νέος υφυπουργός Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων.
Είναι η τραγική αλήθεια, την οποία οι κυβερνώντες, σαγηνευμένοι από τα κάλλη της εξουσίας, έχουν επιμελώς φροντίσει να κρύψουν κάτω από το χαλί των «σκληρών διαπραγματεύσεων» με τους επικυρίαρχους.
Αλλά, «πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα». Η γενική κατάσταση της χώρας, πολιτική, οικονομική και κοινωνική, είναι τραγική. Το χρέος δεν βγαίνει. Η οικονομία αργοπεθαίνει. Η κοινωνία αποσυντίθεται.
Το μνημόνιο δεν αφήνει περιθώριο για διαφορετική πολιτική κι ο διεθνής οικονομικός έλεγχος περιορίζει την εθνική αυτονομία.
Όμως μια κυβέρνηση, που θέλει να λέγεται «κυβέρνηση της Αριστεράς», έχει τη δυνατότητα να προωθήσει προοδευτικές μεταρρυθμίσεις, που δεν εμποδίζονται από τους δημοσιονομικούς καταναγκασμούς.
Θα μπορούσε να βελτιωθεί η καθημερινότητα των πολιτών με παρεμβάσεις εύκολες και ανέξοδες αν υπήρχαν διαχειριστική επάρκεια και εμπειρία ή απλώς όραμα και ισχυρή βούληση, αλλά κάτι τέτοιο έως τώρα δεν συνέβη.
Το καθεστώς της κλεπτοκρατίας, που τροφοδότησε τη διαφθορά, τον παρασιτισμό και οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία, παραμένει, επί της ουσίας, σώο και αβλαβές.
Η κόπρος του Αυγείου παραμένει ακόμα εκεί. Περιμένει τον Ηρακλή της.
Αραγε, πόσο δύσκολο είναι να εκπονηθεί ένα σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας;
Τα συμφέροντα είναι ισχυρά ή άβουλοι και αδέξιοι οι κυβερνώντες, που εξακολουθεί να παραμένει όνειρο θερινής νυκτός η πάταξη της μεγάλης φοροδιαφυγής;
Σήμερα, κατά την ταπεινή μας άποψη, Αριστερή πολιτική είναι η πολιτική του αυτονόητου.
Και τ΄ αυτονόητα εξακολουθούν να παραμένουν ζητούμενα. Όπως και η Αριστερά!
Υ.Γ. Το νέο κυβερνητικό σχήμα θα μπορούσε να είναι πληρέστερο εάν περιελάμβανε έστω κι έναν ιερωμένο...
