Τελικά αυτοί ήταν οι «πρώτη φορά αριστερά»; Αυτό που κανείς δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί και το οποίο φροντίζει σήμερα να ...
συμβαίνει αυτό που κανείς δεν φαντάζεται, καθώς εάν το φανταζόταν δεν θα συνέβαινε!
Μας είχε προϊδεάσει ο Καρλ Κράους πως «η πρόοδος φτιάχνει πορτοφόλια από ανθρώπινο δέρμα», αλλά, για πες μου, φανταζόσουν εσύ πως θα ερχόταν μια μέρα που αυτό θα αποκαλείτο προστασία του δέρματος του ανθρώπου; Αυτό βάλανε μια όμορφη, νέα κοπέλα να συμφωνήσει με το κουαρτέτο στα εργασιακά. Και αυτό θεωρείται προσωπική επιτυχία του Αλέξη Τσίπρα…
Είναι επιτυχία! Και μεταβάλλεται καθημερινά σε τεράστια επιτυχία πολιτικής νομιμοποίησης της υποκρισίας, της αποτελμάτωσης, της διαφθοράς, της ισοπέδωσης και της πολιτικής παρακμής στην Ελλάδα, στον βαθμό που ο Τύπος (: διαβάζω τον κυριακάτικο σήμερα 20 Νοεμβρίου) φροντίζει να παρουσιάζει τα πολιτικά αποπλύματα σαν ελιξίριο ζωής για την Ελλάδα.
Τα μεγάλα χρόνια στα χέρια μικρών ανθρώπων (δεξιών και αριστερών, αδιακρίτως πλέον) και σε εκείνα των μισάνθρωπων της ακροδεξιάς. Πρώτη φορά τόσο μικροί άνθρωποι αναλαμβάνουν ένα τόσο μεγάλο έργο, όπως οι ίδιοι αποκαλούν την αναμόρφωση της χώρας στο πλαίσιο ενός κράτους που αδυνατούν να επανιδρύσουν και μιας αγοράς που διαρκώς απορρυθμίζουν. Αναγνωρίζουν το οξύ κοινωνικό ζήτημα, αλλά «βλέπουν» και προπαγανδίζουν «νούμερα» προόδου! «Βλέπουν» αυτό που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, αλλά είναι βέβαιοι πλέον πως από τη στιγμή που έχουν τη δυνατότητα να το εμφανίσουν ως πραγματικότητα στον Τύπο, είναι αντικειμενικότητα για την χώρα. Αυτό με τη σειρά του μετατρέπεται σε αντικειμενικό αφήγημα για να γίνει η παραπλανητική εντύπωση αλήθεια και γεγονός.
Γιατί; Επειδή από την αρχή της κρίσης βασίλευσε ο ταρτουφισμός, ο φαρισαϊσμός και ο κυβερνητικός ιησουιτισμός στον δημόσιο λόγο από την άκρα δεξιά έως την άκρα αριστερά. Ο Σόϊμπλε κάνει αυτά που κάνει, καθώς πολύ καλά γνωρίζει με ποιους έχει να κάνει. Και δεν εννοώ φυσικά αποκλειστικά αυτούς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ξέρει την πραγματική φύση του πολιτικού μας συστήματος και την ποιότητά του. Ξέρει πως το μόνο πράγμα που διαπραγματεύονται οι έλληνες πρωθυπουργοί, ασχέτως πολιτικής αναφερόμενης ταυτότητας, είναι η μορφή πολιτικής νομιμοποίησης της διαρκούς εσωτερικής υποτίμησης στην Ελλάδα, έτσι ώστε να διατηρούν ένα αγωνιστικό, πατριωτικό και κοινωνικό προσωπείο στο εκλογικό σώμα. Και αυτό προσφέρει με μέτρο και πολύ τσιγκούνικα πλέον. Και έτσι το μέτρο της νομιμοποιητικής πολιτικώς τσιγκουνιάς του Σόϊμπλε γίνεται μέτρο της διγλωσσίας και διπλοπροσωπίας της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, αλλά και μιας απολύτως ανώριμης και τυχοδιωκτικής αριστεράς, η οποία με ταχύτητα πέρασε από την ευαισθησία της πρώιμης γνώσης για την ΕΕ, στο στάδιο της φιλολογίζουσας αναισθησίας περί ΕΕ.
Ακούς τους κυβερνητικούς εκπροσώπους και σκέπτεσαι, «δεν μπορεί να καταλαβαίνουν τι λένε»! Δεν είναι δυνατόν να καταλαβαίνουν! Δεν καταλαβαίνουν, απλώς παίζουν θέατρο. Παράσταση δίνουν οι άνθρωποι, μιμούμενοι μια γλώσσα που από «ξύλινη» έχει μεταλλαχτεί σε απολιτικό «πριονίδι». Είναι να μην έρχεται στον πρωθυπουργό να χασμουρηθεί! Αμήχανα και βαρετά αισθάνεται ο άνθρωπος, νοιώθοντας υποχρεωμένος να παίζει ένα ανιαρό πλέον «θέατρο», που καθημερινά τον αδειάζει εσωτερικά και τον εξουθενώνει ψυχικά. Αυτό κατά την άποψή μου είναι θετικό. Το μόνο θετικό! Είναι κάποιες στιγμές του πρωθυπουργού που φανερώνουν συνειδητότητα αυτού του ανιαρού ρόλο του: να υπάρχει για να νομιμοποιούνται πολιτικώς πράγματα, πρόσωπα και σχέσεις που είναι στον ίδιο μάλλον αποκρουστικά / αποκρουστικές.
Ίσως ο κύριος Τσίπρας να ωριμάζει ταχύτατα ως προσωπικότητα μέσω των παραδόξων που πολιτεύεται και αυτό πολύ φυσιολογικά να του προκαλεί δραματικές «εσωτερικές συγκρούσεις». Να τον ταλαιπωρεί αφάνταστα ψυχολογικά, ενώ γύρω του (στους γύρω του) φαίνεται να βασιλεύει η απόλυτη αναισθησία. Σήμερα μοιάζει σαν ένας άνθρωπος που νοσεί μέσα σε ένα καθεστώς απόλυτης ανοσίας στην πολιτική χυδαιότητα του κυβερνητισμού.
Στο σημείο αυτό φαντάζομαι πως δεν θα είναι λίγοι οι αναγνώστες των σημειωμάτων μου που θα αγανακτούν μ’ αυτά που γράφω: τι είναι αυτά που γράφεις, δεν βλέπεις πως όλο το παιχνίδι γίνεται για την απόλαυση των προνομίων της εξουσίας μέσα σ’ ένα ροζ συννεφάκι; Κάνεις λάθος! Δεν αποσκοπώ στο να δικαιολογήσω τον Αλέξη Τσίπρα. Απλώς πιστεύω πως καταλαβαίνω τι του συμβαίνει. Και θα συνεχίσει να του συμβαίνει στον βαθμό που η ελληνική δημοσιογραφία έχει απονευρωθεί πλέον εντελώς. Μία «μύξα» κατάντησαν όλες οι εφημερίδες χωρίς καμία εξαίρεση. Από «πλυντήρια» και μηχανισμοί σπέκουλας και παραπληροφόρησης κατέληξαν σε προωθητές πολιτικών αποπλυμάτων τα οποία εμφανίζουν ως ελιξίρια ζωής. Μέσα σε αυτή την γενική εικόνα είναι αδύνατο να φανεί η φτήνια μιας αριστεράς που ήρθε στα πράγματα ισχυριζόμενη ότι αποτελεί φορέα του λαϊκού πλούτου της Ελλάδας και των κινημάτων και της διανόησης διεθνώς.
Αν δεν συμβεί μία δραματική μεταβολή στον Ελληνικό Τύπο με ποιοτική αναβάθμιση του δημοσιογραφικού προϊόντος, δεν υπάρχει καμία πιθανότητα το ουσιαστικό, το ζωτικό, το πολιτικό, το ώριμο και το καλλιεργημένο να θέσει στο περιθώριο το θεατρινίστικο, το ανούσιο, το σοβαροφανές, το ανώριμο, το άξεστο και το επίπλαστο. Είναι η γενική μορφή του Ελληνικού Τύπου που διαφθείρει ταχύτατα αυτούς που είναι έτοιμοι να διαφθαρούν, πιστεύοντας μάλιστα πως είναι τόσο ευφυείς και ικανοί που «πείθουν». Αυτό είναι και το προσωπικό τους δράμα. Στον βαθμό που μία παράσταση αποσκοπεί να πείσει και όχι να ψυχαγωγήσει, είναι μία κακή παράσταση, ένα αντιαισθητικό έργο που συνήθως ανεβαίνει από ρολίστες που μπορεί ίσως να ζουν τον ρόλο τους και στον ρόλο τους, αλλά πέραν αυτού ουδέν. Δεν καταλαβαίνουν τα ίδια τους τα λόγια και τις σχέσεις που τα παράγουν για να μπουν στο στόμα τους. Είναι χαμένες περιπτώσεις…
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Πηγή
