Η Corey Maison γεννήθηκε με ανδρική ανατομία, αλλά με θηλυκή ταυτότητα φύλου...Πριν λίγους μήνες είχαμε ασχοληθεί ξανά με το 14χρονο κορίτσι καθώς είχε δεχτεί να φωτογραφηθεί από την Meg Bitton με σκοπό να διαμαρτυρηθούν για την νομοθεσία στη Βόρεια Καρολίνα που αναγκάζει τα μέλη της transexual κοινότητας να χρησιμοποιούν τις τουαλέτες που αντιστοιχούν στο φύλο που είναι γραμμένο στα πιστοποιητικά γέννησης τους.
Αυτή τη φορά, πρωταγωνιστεί σ' ένα 5λεπτο βίντεο που περιγράφει το bullying που έχει δεχτεί όλο αυτό το καιρό, αλλά και την ικανοποίησή της που τελικά βρήκε τον εαυτό της. Η ίδια αναφέρει: «Μπορεί να φαίνομαι χαρούμενη τώρα, αλλά δεν ήμουν πάντα έτσι», «Σχεδόν κάθε μέρα, επέστρεφα από το σχολείο στο σπίτι κλαίγοντας», «Οι συμμαθητές μου έλεγαν ψέματα για μένα, προσπαθώντας να με βάλουν σε μπελάδες», «Ένα παιδί μού είπε ότι έπρεπε να αυτοκτονήσω, γιατί, ούτως ή άλλως, κανείς δεν με συμπαθούσε», «Μου είπε ότι δεν θα έλειπα σε κανέναν αν πέθαινα», «Ήθελα μόνο να πεθάνω», «Προς όλα τα παιδιά εκεί έξω... Δεν πρέπει να δέχονται ποτέ το bullying».
Πάμε να δούμε και την ιστορία της Άννα Κουρούπου που δεν γεννήθηκε γυναίκα. Έγινε όμως, έπειτα από ένα ταξίδι αυτογνωσίας στην Λεωφόρο Συγγρού και σε κακόφημα λημέρια.
Γεννήθηκε σε ένα χωριό έξω από την Κατερίνη. Τρίτο παιδί στη σειρά. Είχαν προηγηθεί δύο αγόρια, ακολούθησε ένα κορίτσι. Στα 8 της, η οικογένεια μετακόμισε στην Αθήνα και την Ακαδημία Πλάτωνος. Όλοι έβλεπαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτό το παιδί. Προσποιούνταν γυναικείες φωνές, βαφόταν με το κραγιόν της μαμάς, έκανε δουλειές στο σπίτι, άλλαζε τη διαρρύθμιση των επίπλων. «Μέχρι τα 10-11 η θηλυπρέπεια ήταν εμφανής.Τότε ήταν που άρχισα κι εγώ να εξερευνώ τη σεξουαλικότητά μου» θυμάται βολεμένη αναπαυτικά στον καναπέ. «Θεωρούσαν πως είναι κάτι που θα μου περνούσε. Στη γειτονιά, όμως, άρχισαν να μουρμουρίζουν. Όταν περπατούσα στα στενάκια της Ακαδημίας Πλάτωνος, με φώναζαν “κυρα-Βάσω”. Με μπέρδευαν με τη μητέρα μου, που ήταν μικροκαμωμένη, είχαμε το ίδιο κοντό σγουρό μαλλί και η κίνησή μας έμοιαζε. Ήμουν αυτό που λένε “γυναικωτός”. Ρωτούσα κι εγώ τη μητέρα μου: “Γιατί, ρε μαμά, όλοι στο δρόμο με περνούν για σένα;”. Τι να απαντήσει η γυναίκα; Δεν ήξερε; Δεν έβλεπε;».
Πώς να επιβιώσει ένα παιδί διαφορετικό στην εφηβική ζούγκλα ενός Γυμνασίου; «Στο μεταξύ και το σώμα μου ήταν πλέον τελείως γυναικείο. Είχα πολύ στενή μέση και ανοιχτούς γοφούς. Γυναικείους, που τόνιζα με μια ζώνη που φορούσα σφιχτά. Τότε πέφτει στα χέρια μου ένα περιοδικό, ο Θησαυρός, με φωτογραφία στο εξώφυλλο τα Καλλιστεία Τραβεστί, και τον πηχυαίο τίτλο “Ήρθαν τα UFO στη γη”. Μαγεύτηκα. Σκεφτόμουν “είναι δυνατόν αυτοί να είναι άντρες; Και τα γένια πού είναι; Αποκλείεται”. Τότε κατάλαβα πως ήθελα να γίνω κι εγώ έτσι».
Εγκατέλειψε το σχολείο και έπιασε δουλειά σε ένα κατάστημα με υφάσματα στην Ερμού. Οι κινήσεις θηλυπρεπείς. Οι πελάτισσες τη φώναζαν «δεσποινίς». Ο ιδιοκτήτης ενοχλούνταν και την έδιωξε. Το ίδιο κι ο επόμενος. Τα βράδια έβγαινε στην Πλάκα, που τέλη του ’70 ήταν ό,τι σήμερα το Γκάζι, μια πολύ gay friendly περιοχή. Μαθαίνει τα μαγαζιά που πήγαιναν οι τρανς, το Mousses και το Tammy’s. «Τότε γνώρισα την Τσόξι και δύο άλλες τρανσέξουαλ. Άρχισα να πηγαίνω σπίτι τους και ντυνόμουν με τα ρούχα τους, βαφόμουν με τα καλλυντικά τους κι εκείνες γελούσαν. Ρωτούσα “πώς μάκρυναν τα μαλλιά σας;”, “πώς γίνεται να έχετε στήθος;”, “γιατί εγώ δεν έχω;”». Κι ενώ της φανέρωσαν έναν κόσμο στον οποίο ήθελε και εκείνη να ανήκει, της σύστησαν και τα ναρκωτικά.
Το γκλίτερ, όμως, μπορεί να περιμένει. «Ένα βράδυ, πρέπει να ήταν 2.00 μετά τα μεσάνυχτα, τελειώνοντας από την Πλάκα, γνωρίζω έναν όμορφο νεαρό που μου προτείνει να περπατήσουμε μαζί μέχρι το σπίτι μου. Συναντά και ένα φίλο με φορτηγάκι και προσφέρεται να μας πάει εκείνος. Καταλήγουμε Ασπρόπυργο σε ένα χωράφι, όπου μαζί με άλλους πέντε με βίασαν. Όμως τώρα δεν θέλω να επεκταθώ σε αυτή την ιστορία… Τα γράφω όλα στο βιβλίο μου (σ.σ.Γιατί δεν Έχω σαν το Δικό σου, Μαμά;,Εκδόσεις Ποταμός). Ήμουν 15 ετών. Δεν είπε τίποτα σε κανέναν. Η μητέρα της το έμαθε διαβάζοντας το βιβλίο. «Ίσως δεν έπρεπε να το διαβάσει ποτέ. Γιατί εκεί ανακάλυψε και για τα ναρκωτικά. Που αν και δεν έκανα ποτέ χρήση ηρωίνης, πέρασα από πολλά στάδια ανά διαστήματα, που μου έκαναν πολύ κακό στη ζωή μου και δεν ήθελα να τα μάθει. Ήμουν, όμως, τόσο περήφανη που ένας τόσο σοβαρός εκδοτικός οίκος, όπως ο Ποταμός, θέλησε να δημοσιεύσει το βιβλίο μιας τρανς γυναίκας και με τον Σταύρο Θεοδωράκη να το προλογίζει.Όταν το διάβασε η μάνα μου, με πήρε τηλέφωνο και μου ζητούσε να πάω αμέσως στην Κατερίνη, όπου μένουν πλέον μόνιμα οι γονείς μου, να με αγκαλιάσει.Έκλαιγε και φώναζε “Πού ήμουν εγώ; Πού είναι αυτοί, να τους σκοτώσω;”».
Είναι 18 ετών όταν βγαίνει στη Συγγρού. Τότε αρχίζει και τα πειράματα με τις ορμόνες, χωρίς συνταγή γιατρού, ακούγοντας ό,τι λέει η μία και ο άλλος. Μένει ακόμη σπίτι με τους δικούς της.
Λέει πως δουλεύει σε μπαρ. Η Συγγρού ήταν η μόνη διέξοδος; «Έχεις δει πολλές τρανς να δουλεύουν στο δημόσιο, σε κάποιο γραφείο, κάπου; Όχι. Ε, για πήγαινε και τριάντα χρόνια πίσω και θα καταλάβεις πως η Συγγρού ήταν ο μόνος δρόμος για εμένα. Και σήμερα αυτός είναι ο δρόμος. Πέραν ελαχίστων, όπως ένα παιδί που έρχεται στο σωματείο (ΣΥΔ, Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών), που επιθυμεί να κάνει τη μετάβαση κι έχει τους γονείς του να του πληρώσουν τα πάντα: Την επέμβαση, τους ψυχολόγους... Το ζηλεύω αυτό το παιδί. Το ζηλεύω και το θαυμάζω».
Φεύγει από το σπίτι και μένει σε διάφορους φίλους. Η Συγγρού την κάνει να νιώθει όμορφη, αποδεκτή, επιθυμητή. «Συναντώ τη μάνα μου έξι μήνες μετά. Οι ορμόνες με είχαν αλλάξει. Η
πρώτη κουβέντα της κυρα-Βάσως, μετά την αγκαλιά, ήταν «Μην ξαναβάλεις παντελόνι, έχεις πολύ ωραία πόδια για να τα κρύβεις». Την ίδια περίοδο περίπου η Αλόμα σχεδόν της επιβάλλει να πάρει μέρος στα καλλιστεία. Στην πρώτη σειρά των καθισμάτων, η μάνα της, βουρκωμένη που πήρε το στέμμα και την κορδέλα «Μις Τραβεστί 1984»
Πέντε χρόνια αργότερα, σε ηλικία 25 ετών, αποφασίζει το μεγάλο βήμα: Να κάνει τη μετάβαση. «Ένα εκατομμύριο δραχμές στοίχισε τότε η επέμβαση, ο γιατρός, τα εισιτήρια. Στην επιστροφή,
στο αεροδρόμιο με περίμενε η μάνα μου με μια ανθοδέσμη αγκαλιά. Ο πατέρας μου στο τηλέφωνο πρώτη φορά με αποκάλεσε “κορίτσι μου”, μέχρι εκείνη την ημέρα με έλεγε “παιδί μου”. Δίχως όνομα. Πλέον το “Άννα” είναι μέλι στα χείλη του».
Ύστερα από ένα μήνα, γύρισε στη δουλειά. «Μια πόρνη-παρθένα», όπως συνηθίζει να λέει γελώντας. Είναι γυναίκα πλέον; «Δεν γεννήθηκα, αλλά έγινα. Δεν έχω κάνει ποτέ ενεργητικό σεξ στη ζωή μου. Το αντρικό μου μόριο δεν το χρησιμοποίησα ποτέ. Όταν μου ζητάνε τη συμβουλή μου, δεν απαντώ. Όταν ξυπνήσεις ένα πρωί και αισθανθείς πως αυτό το πράγμα ανάμεσα στα πόδια σου δεν το αντέχεις άλλο πια, θα έχεις την απάντηση που ψάχνεις».
Μετά τη μετάβαση, οι σχέσεις με το άλλο φύλο, το αντρικό πλέον, είναι πιο εύκολες; Η Άννα, για άλλη μία φορά, εκπλήσσει: «Πάντα είχα σχέσεις στη ζωή μου. Και όχι με αλήτες. Με άντρες
κανονικούς, τρυφερούς. Η μάνα μου συνηθίζει να λέει στην αδελφή μου, την Αθηνά: “Μα να μην έχεις την τύχη της Άννας;”. Ήμουν τυχερή στις σχέσεις μου. Έχω πάρει πολλή αγάπη και έχω δώσει πολλή αγάπη. Ποιο είναι το μυστικό μου; Η αγάπη φυσικά. Τους έπειθα πως το πεζοδρόμιο και ο οίκος ανοχής είναι δουλειά. Απλά δουλειά».
Μετά από 25 χρόνια πορνείας, στην Αθήνα και την επαρχία, έρωτες που εκείνη εγκατέλειψε και μια κακή επένδυση, πριν τέσσερα χρόνια σταμάτησε να εκδίδεται. «Αισθάνθηκα πως αν ερχόταν ένας άντρας ακόμα και μου έδινε χρήματα για να κάνουμε σεξ θα γκρεμιζόμουν». Και η Άννα έχει παλέψει πολύ για να αφήσει το μέσα της καθαρό. Μόνη, δίχως χρήματα, με αντικαταθλιπτικά χάπια, βρέθηκε να παλεύει με τους δαίμονές της. Ένας άντρας και η αγάπη του, αλλά κυρίως εκείνος ο αντρίκειος τσαμπουκάς που διαθέτει –ίσως το μόνο αντρικό στοιχείο πάνω της– τη σήκωσαν ξανά στα πόδια της και ξεκίνησε να γράφει, όπως έκανε πάντα όταν δεν αισθανόταν καλά. Οι δύο σελίδες έγιναν δέκα και οι δέκα βιβλίο. Ένα βιβλίο χωρίς συναισθηματικούς λυρισμούς, περιπετειώδες, βίαιο και ταυτόχρονα τρυφερό.
Η ιστορία των πρώτων τρανσέξουαλ. Η πρώτη εγχείρηση αλλαγής φύλου έγινε τον 1779
Μία μέρα το 1779, ένα 7χρονο κορίτσι χτύπησε την πόρτα του νοσοκομείου απόρων στο Σόχο του Λονδίνου. Το κορίτσι συνόδευαν οι γονείς της, οι οποίοι παρακολουθούσαν ανήσυχοι, καθώς ο γιατρός εξέταζε την κόρη τους. Μέσα σε λίγα λεπτά, ήρθε η διάγνωση: «Έχει κήλη», τους είπε και «ένιψε τας χείρας του». Ευτυχώς για τους γονείς, η μικρή εξετάστηκε κι από έναν δεύτερο γιατρό, που κατέληξε σε ένα πολύ διαφορετικό συμπέρασμα. «Δεν θα προβληματίσω τον αναγνώστη, περιγράφοντας την έκπληξη που διαγράφηκε στο πρόσωπο των γονέων, όταν τους είπα ότι το παιδί τους δεν ήταν κορίτσι, όπως πίστευαν μέχρι τότε, αλλά αγόρι», έγραψε στις σημειώσεις του ο χειρουργός Τόμας Μπραντ, που εξέτασε το παιδί.
Σύμφωνα με τον Μπραντ, τα γεννητικά όργανα του 7χρονου έμοιαζαν με τη labia pudenda των γυναικών, αλλά στην πραγματικότητα περιείχε το πέος και τους όρχεις. Ο χειρουργός «απελευθέρωσε» τα όργανα από το δέρμα και το παιδί «μπορούσε πια να ουρήσει όρθιο, να φορά παντελόνια και να απολαμβάνει όλα τα προνόμια που προσφέρονται στο αντρικό φύλο». Το 1787 κυκλοφόρησε η μελέτη του Μπραντ πάνω στην υπόθεση, η οποία είχε τον περιγραφικότατο τίτλο: «Η περίπτωση του αγοριού που πίστευαν ότι ήταν κορίτσι».
Η καθηγήτρια και συγγραφέας Elizabeth Reis συμπεριέλαβε την εγχείρηση του Μπραντ στο βιβλίο της, «Bodies in Doubt: An American History of Intersex», ως μία από τις πρώτες εγχειρήσεις αλλαγής φύλου. Όμως άλλοι μελετητές διαφωνούν. Ο Μπραντ πίστευε ότι θεράπευσε ένα πρόβλημα στον οργανισμό του παιδιού και όχι ότι άλλαξε το φύλο του. Μάλιστα τονίζουν ότι ο χειρουργός δεν δεχόταν καν ότι υπήρχαν περιπτώσεις ερμαφροδιτισμού στον άνθρωπο. Σύμφωνα με την καθηγήτρια Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κάνσας, Κάρολ Γουόρεν, τον 18ο και 19ο αιώνα κανείς γιατρός δεν αντιμετώπιζε το γενετικό φύλο ως επιλογή. Ο Μπραντ, όπως και όλοι οι υπόλοιποι γιατροί της εποχής, πίστευαν ότι το φύλο ορίζεται από τα γεννητικά όργανα και δεν έδιναν καμία σημασία στις προσωπικές επιλογές του ασθενή.
Το 7χρονο παιδί που χειρούργησε ο Μπραντ δεν ρωτήθηκε ποτέ αν ήθελε να ζήσει ως άντρας ή γυναίκα. Η πρώτη εγχείρηση αλλαγής φύλου Τον Ιούνιο του 1931, ο πρώτος άνθρωπος που υπεβλήθη σε εγχείρησης αλλαγής φύλου ήταν ένας Γερμανός ονόματι Ρούντολφ Ρ. Το όνομά που χρησιμοποιούσε μετά την εγχείρηση ήταν Ντόρα. Πολλά χρόνια πριν αρχίσει η διαδικασία αλλαγής φύλου, το 1922, ο Ρούντολφ είχε ευνουχιστεί. Το 1931 ο χειρουργούς Έρβιν Γκόρμπαντ ανέλαβε να ολοκληρώσει την επέμβαση, που βρισκόταν σε πολύ πειραματικό στάδιο και ήταν εξαιρετικά επικίνδυνη.
Λίλι Έλμπε Η δεύτερη τρανσέξουαλ στον κόσμο ήταν η Δανή ζωγράφος Λίλι Έλμπε. Πριν από την επέμβαση, ονομαζόταν Έιναρ Βέγκενερ και σπούδασε στην Καλών Τεχνών, όπου γνώρισε τη σύζυγό του, Γκέρντα Γκότλιμπ. Ο Βέγκενερ φόρεσε γυναικεία ρούχα για πρώτη φορά, όταν η γυναίκα του του ζήτησε να ποζάρει για ένα πίνακα, επειδή απουσίαζε το μοντέλο της. Στην αρχή ντυνόταν σαν γυναίκα και κυκλοφορούσε στους δρόμους του Παρισίου, όπου δεν γνώριζε κανέναν.
Αργότερα, άρχισε να συστήνεται ως «Λίλι Έλμπε» και παρίστανε την αδελφή της συζύγου του. Το 1930 ταξίδεψε μέχρι τη Γερμανία, για να υποβληθεί σε εγχείρηση αλλαγής φύλου. Χρειάστηκε να κάνει πέντε διαφορετικές εγχειρήσεις, γιατί ο οργανισμός απέρριπτε τις μεταμοσχευμένες ωοθήκες.
Πριν ακόμα ολοκληρωθεί η επέμβαση, η Λίλι είχε ήδη αλλάξει το όνομά της, είχε βγάλει διαβατήριο ως γυναίκα και ο βασιλιάς της Δανίας είχε διαλύσει τον γάμο με την Γκόντλιμπ. Ωστόσο, πέθανε τον Σεπτέμβριο του 1931, ύστερα από περιπλοκές στις μεταμοσχεύσεις. Η περίπτωση της Λίλι Έλμπε είχε απασχολήσει τον Τύπο και πλήθος βιβλίων βασίστηκαν στην ιστορία της.
Τον Ιούνιο του 2014, το περιοδικό «TIME» φιλοξένησε για πρώτη φορά στο εξώφυλλό του μία τρανσέξουαλ γυναίκα.
Η ιστορία της τρανσέξουαλ Μπέττυ, με δικά της λόγια (Όπως τα διηγήθηκε στον Χρήστο Παρίδη, στη LifO το 2011)
Ξεκίνησε από ένα χωριό του ακριτικού Έβρου. Παράτησε το σπίτι της στα δεκατέσσερα. Πρώτος σταθμός, Θεσσαλονίκη. Κι από ’κει ακολουθεί μια ατέρμονη περιπλάνηση τόπων, συλλογή εμπειριών, αγώνας επιβίωσης. Αθήνα, Ομόνοια, οι πιάτσες των ομοφυλόφιλων της εποχής, οι πολιτικές ζυμώσεις του ’60, αναμορφωτήριο, καράβια, η Αμερική, η Νέα Υόρκη, η σκληρή δουλειά, η σεξουαλική απελευθέρωση, η επιστροφή. Οριστική ρήξη με την οικογένεια, Συγγρού, τραβεστιλίκι, τα κυνηγητά της αστυνομίας, το Α.Κ.Ο.Ε., οι θρυλικοί καυγάδες με τον Ταχτσή, ο Ζαν Ζενέ. Μια ταινία μικρού μήκους και δύο βιβλία: «Μπέτυ» και «Πόσο Πάει;», θόρυβος, θρίαμβος.
Συμπρωταγωνίστρια με την Ντίνα Κώνστα στο θέατρο, αλλαγή φύλου, οίκοι ανοχής, Χανιά. Ένα μυθιστόρημα δεν θα είχε τόσα κεφάλαια, και μια ζωή σπανίως είναι τόσο μυθιστορηματική, γεμάτη περιπέτειες, συγκρούσεις, εναλλαγές, πολλή δυστυχία αλλά και πολλή ευτυχία. Η Μπέτυ, η πρώτη ίσως τραβεστί που έκανε γνωστό στο ευρύτερο κοινό τον όρο, η πρώτη τραβεστί-ομοφυλόφιλος που βγήκε δημόσια να υπερασπιστεί το δικαίωμα στην ιδιαιτερότητα, είναι εδώ και είκοσι χρόνια γυναίκα –τρανσέξουαλ– και επιστρέφει στην επικαιρότητα με την επανέκδοση των βιβλίων της.
– Μπέτυ, ποιοι λόγοι συντρέχουν για την επανέκδοση των βιβλίων σου σήμερα;
ΜΠΕΤΥ: Μέχρι το 2000 ζούσα στην περιφέρεια. Από τότε που εγκαταστάθηκα στην Αθήνα άρχισε να μου δημιουργείται η ανάγκη να ξαναδώ τα βιβλία μου στις προθήκες. Πολλοί άνθρωποι όλα αυτά τα χρόνια με ρωτούσαν πού θα μπορούσαν να τα βρουν και δεν υπήρχαν πουθενά. Μετά από την καταδίκη μου για το πρώτο και μετά την έκδοση του δεύτερου έφυγα, δεν ξανασχολήθηκα. Τώρα θα ήθελα να μπορεί να τα βρει κανείς σε κάποια βιβλιοπωλεία, κι ας μην πουλήσουν πολύ. Αλλά να υπάρχουν.
– Ήταν ακόμα τόσο άγρια τα πράγματα το 1981; Είχε οδηγηθεί στα δικαστήρια η αυτοβιογραφία σου;
ΜΠΕΤΥ: Είχε μηνυθεί από την αστυνομία ως «άσεμνη» και, παρ’ όλη την αυθόρμητη προσέλευση σημαντικών ανθρώπων του πνεύματος και της τέχνης να το υπερασπιστούν –και με δικηγόρους τον Νίκο Κωνσταντόπουλο και τον Νίκο Καραμανλή–, τελικά τόσο εγώ όσο και ο εκδοτικός οίκος, ο Εξάντας, καταδικαστήκαμε.
– Είναι το ίδιο ακριβώς βιβλίο στο οποίο βασίστηκε και το φίλμ «Μπέτυ» του Δημήτρη Σταύρακα, το οποίο βραβεύτηκε στη Δράμα και στη Θεσσαλονίκη από την Ένωση Κριτικών;
ΜΠΕΤΥ: Ακριβώς. Συγκεκριμένα, ο Σταύρακας είχε διαβάσει τα χειρόγραφα προτού δημοσιευτούν και είχε πάρει την απόφασή του να το γυρίσει από την πρώτη στιγμή.
– Αναπολείς ποτέ τη ζωή σου; Μπορείς να τη δεις σε απόσταση ασφαλείας;
ΜΠΕΤΥ: Δεν μπορώ να αποστασιοποιηθώ, όχι! Τόσο έντονες ήταν οι καταστάσεις που έζησα. Αναπολώ τη ζωή μου συχνά, αλλά όχι με ευχάριστα συναισθήματα.
– Γεννήθηκες στον Έβρο
ΜΠΕΤΥ: Σε ένα χωριό λίγο έξω από την Αλεξανδρούπολη. Το πέμπτο στη σειρά αγόρι μιας αγροτικής οικογένειας.
–Από πόσο νωρίς συναισθάνθηκες τη διαφορετικότητα της σεξουαλικότητάς σου;
ΜΠΕΤΥ: Ένιωσα ρίγος για το αντρικό σώμα από την ηλικία των πέντε ετών. Από τότε άρχισα να κοιτάζω κάπως διαφορετικά τα αγόρια. Περίπου στην ηλικία των δέκα ξεκίνησα να «παίζω» με κάποιους από τους συμμαθητές μου, ενώ λίγο αργότερα άρχισα να κάνω παρέα και με τον «πούστη του χωριού». Αυτός με σύστησε και σε έναν Αθηναίο κύριο, ο οποίος δούλευε σε μια εταιρεία και μας έδινε κάποιο χαρτζιλίκι για να «παίζουμε» μαζί του. Πάντως, ολοκληρωμένο έρωτα στο χωριό δεν έκανα, αλλά τα «παιχνίδια» μεταξύ φίλων έπαιρναν κι έδιναν.
– Πώς έφτασες στα δεκατέσσερά σου –παιδάκι ακόμα– να φύγεις, να το σκάσεις;
ΜΠΕΤΥ: Είχα βάλει κάποιους συμμαθητές μου να κλέψουν κάποια μαγαζιά, κι όταν αποκαλύφθηκε έφαγα μια εικοσαήμερη αποβολή από το σχολείο, στο οποίο, παρεμπιπτόντως, αρίστευα. Αυτό για την οικογένειά μου ήταν το αποκορύφωμα μιας σειράς εξευτελισμών που είχαν υποστεί εξαιτίας μου. Ήδη ξεπόρτιζα πολύ συχνά, διάφορα έφταναν στ’ αυτιά τους, είχαν αρχίσει να αντιλαμβάνονται τις ομοφυλοφιλικές μου τάσεις, με αποτέλεσμα να τρώω πάρα πολύ ξύλο τόσο από τον πατέρα μου, όσο και από κάποια από τα αδέλφια μου. Η ζωή μου μέσα στο σπίτι είχε γίνει αβάσταχτη, δεν γινόταν να ζήσω άλλο πια εκεί μέσα. Έπρεπε να φύγω. Στην αρχή με πήρε ο τρίτος μου αδελφός μαζί του στην Αλεξανδρούπολη, όπου δούλευε, και μάλιστα μου εξασφάλισε και μένα μια δουλειά. Προσπαθώντας να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου, επέστρεφε συνεχώς στο μυαλό μου η φράση του Αθηναίου κυρίου ότι, όποτε κατέβω στην Αθήνα, θα μπορούσα να πάω να τον βρω κι ότι θα με στηρίξει. Έτσι, αφού πήρα κάποια δεδουλευμένα –και μετά από ένα σύντομο διάστημα παραμονής στη Θεσσαλονίκη–, έφτασα στην Αθήνα. Καλοκαίρι του 1965, στο αποκορύφωμα των Ιουλιανών.
– Ήταν λοιπόν χάρη σ’ αυτόν τον άνθρωπο που μπόρεσες να επιβιώσεις στην άγνωστη πόλη; ΜΠΕΤΥ: Το πρώτο που έκανα ήταν να μείνω σε ένα ξενοδοχείο κοντά στην Ομόνοια. Ύστερα, να ψάξω στις εφημερίδες για δουλειά. Ήξερα ότι για να επιβιώσω έπρεπε να δουλέψω. Βρήκα σύντομα, στο γαλακτοζαχαροπλαστείο «Ελβετικόν», επί της Αγ. Κωνσταντίνου. Κάποτε πήγα να βρω τον κύριο που σου έλεγα, αλλά δεν τον βρήκα. Τον πέτυχα λίγο καιρό αργότερα να ψωνίζεται στην Ομόνοια, και φυσικά απέφυγε να αναλάβει οποιαδήποτε ευθύνη.
– Πώς ήταν η Ομόνοια εκείνα τα χρόνια;
ΜΠΕΤΥ: Ένα απέραντο ψωνιστήρι! Ο παράδεισος του συνταξιούχου. Με μια μεγάλη ευκολία και ένα μικρό χαρτζιλίκι ακολουθούσε ο κάθε φαντάρος ή ναύτης. Εκεί απέκτησα τις πρώτες μου ολοκληρωμένες ερωτικές εμπειρίες, κι εκεί γνώρισα τους πρώτους γκέι. Από εκείνους έμαθα την άλλη μεγάλη πιάτσα, το Ζάππειο, αλλά σύντομα γνώρισα και την ταβέρνα του Κωτσέα, ένα υπόγειο σε μια πάροδο της Αχαρνών όπου σύχναζαν τραβεστί και ομοφυλόφιλοι, αλλά και άντρες οι οποίοι μας συντηρούσαν. Κι όταν δεν υπήρχε άντρας, μας συντηρούσε ο ίδιος ο Κωτσέας. Ένας κόσμος μαγικός!
– Η οικογένεια όλο αυτό το διάστημα δεν έψαξε να σε βρει; Ήσουν ένα ανήλικο παιδί...
ΜΠΕΤΥ: Αλληλογραφούσα με τη μάνα μου, δεν ήθελα να αποκοπώ, κι ένα πρωί –16 Φεβρουαρίου του ’65– με ξυπνάει ο τρίτος μου αδελφός (που πάντα έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή μου), με εξουσιοδότηση από τον πατέρα μου να με κλείσει σε αναμορφωτήριο. Ήρθε περιπολικό, με πήγαν στον εισαγγελέα ανηλίκων, με κούρεψαν γουλί –γουλί βέβαια με κούρευαν και στο χωριό– και, καθοδόν προς τη Ζήνωνος για να πάρουμε το λεωφορείο για τον Κορυδαλλό, θυμάμαι πλήθη κόσμου να πηγαίνουν στην ομιλία του Γέρου Παπανδρέου. Ο αδελφός μου με παρέδωσε αφού πρώτα μού έριξε δύο χαστούκια – δεν τον ξαναείδα ποτέ.
– Πόσο έμεινες εκεί μέσα; Θα πρέπει να έζησες αλλόκοτες καταστάσεις.
ΜΠΕΤΥ: Έμεινα συνολικά τρεισήμισι χρόνια και έζησα φρικτές σκηνές. Να βάζουν τα παιδιά στην απομόνωση, να τα δέρνουν αλύπητα, σκηνές με υπαλλήλους να κλέβουν τρόφιμα – σε μερικούς τα πήγαινα εγώ στο σπίτι τους, καθώς έμεναν πολύ κοντά κι με εμπιστεύονταν. Πολύ σύντομα ξεχώρισα και μου έδιναν τρίωρες άδειες. Περιφερόμουν στην Αθήνα χωρίς να ξέρω κανέναν. Εξασφάλισα και χαρτζιλίκι από έναν αξιωματικό του στρατού που είχα γνωρίσει και συναντούσα.
– Μα, συνήθως σε κλειστά συστήματα, όπως της φυλακής, παρατηρείται επίσης έντονη σεξουαλική δραστηριότητα. Δεν συνέβαιναν ανάλογα εκεί;
ΜΠΕΤΥ: Βέβαια, υπήρχε σεξουαλική δραστηριότητα. Στα ντους, στις τουαλέτες, στα κρεβάτια, αλλά εγώ και τότε –όπως και στην ενήλικη ζωή μου– ήμουν μετρημένη στο σεξ. Πάντως, κάποια από τα παιδιά από ’κεί μέσα τα συνάντησα αργότερα στη Συγγρού, επίσης τραβεστί.
– Πώς ένας άνθρωπος τόσο ασυμβίβαστος δεν προσπάθησε να το σκάσει από εκεί; Είχες και την εμπειρία και τον τρόπο…
ΜΠΕΤΥ: Δεν είχα πού να πάω. Εξάλλου, το μόνο που πραγματικά ήθελα ήταν να σπουδάσω. Έτσι, έπεισα τη διεύθυνση να μ’ αφήσει να πάω γυμνάσιο. Και το πέτυχα. Βέβαια, την πρώτη χρονιά πήγαινα με τη στολή του αναμορφωτηρίου και καταλαβαίνεις πόσο άσχημα αισθανόμουν σε σχέση με τα άλλα παιδιά. Απολυτήριο τελικά δεν κατάφερα να πάρω γιατί με έκοψε ο μαθηματικός, ο οποίος αρνιόταν πεισματικά να με προβιβάσει. Χρόνια αργότερα τον είδα να περιφέρεται στις τουαλέτες της Ομόνοιας.
– Τότε είναι που μπάρκαρες στα καράβια;
ΜΠΕΤΥ: Είχαμε πια χούντα, ο χουντικός διευθυντής ήθελε να μας ξεφορτωθεί και μας έδιωχνε με το που φτάναμε τα δεκαεννιά. Δεν είχα άλλη επιλογή από το να μπαρκάρω. Έτσι, έκανα τα χαρτιά μου –χρειάστηκε μάλιστα να ανέβω μια τελευταία φορά στο χωριό και να δω για τελευταία φορά τους γονείς μου– και βρέθηκα στη Γλασκόβη, κι από εκεί στο Αμπιτζάν της Ακτής του Ελεφαντοστού. Ένας γέρος ναυτικός που με συμπάθησε με έπεισε με το που θα πιάναμε Αμερική να το σκάσω και να πάω να βρω το γιό του, που δούλευε εκεί σερβιτόρος. Έτσι και έγινε. Πιάσαμε Νέα Ορλεάνη και με τη βοήθεια μιας τραβεστί και μιας πόρνης μπήκα στο αεροπλάνο για Νέα Υόρκη.
– Τι θυμάσαι από τη Νέα Υόρκη της εποχής; Πόσο έμεινες εκεί;
ΜΠΕΤΥ: Έμεινα δύο χρόνια και πέρασα υπέροχα. Δούλεψα βέβαια σαν το σκυλί, στη λάντζα αρχικά αλλά και σαν σερβιτόρος, αλλά ήταν μοναδικά. Απόλαυσα πράγματα, είδα εκπληκτικά θεάματα, και φυσικά έζησα τον παράδεισο που ήταν οι τουαλέτες του μετρό της Νέας Υόρκης εκείνα τα χρόνια. Εκεί είδα και τον μεγαλύτερο πούτσο που έχω δει στη ζωή μου! Κι αν δεν έχω δει, χιλιάδες…
– Κι επιστρέφεις στην Ελλάδα;
ΜΠΕΤΥ: Επέστρεψα το 1972, πέρασα στρατοδικείο γιατί ήμουν ανυπότακτος, και εντέλει μου έδωσαν απολυτήριο.
– Κάπου εκεί επιλέγεις το πεζοδρόμιο. Τι είναι αυτό που οδηγεί στον τραβεστισμό; Το σεξ;
ΜΠΕΤΥ: Ποτέ δεν υπήρξε πρωταρχικός λόγος το σεξ. Ήταν η λύση για την επιβίωση. Δεν ήταν η λύσσα για το σεξ που με χαρακτήριζε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Είχα πλύνει εκατομμύρια πιάτα στην Αμερική, στα καράβια δεν ήθελα να γυρίσω, τέχνη δεν ήξερα, να σπουδάσω δεν γινόταν, είπα να δοκιμάσω.
