Ο γνωστός παρουσιαστής που στο παρελθόν υπήρξε μέσω της εκπομπής του «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» σφοδρός υπέρμαχος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ βάλλει τόσο κατά της κυβέρνησης όσο και κατά των δανειστών.
Αναλυτικά τα όσα γράφει ο Λάκης Λαζόπουλος στο altsantiri.gr:
«Η χώρα πάλι περιμένει. Τώρα έχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας στην 5η Δεκεμβρίου.
Γαντζωμένοι σε μέρες, σε ώρες, και σε λεπτά.
Θα βρούμε άκρη με το χρέος;
Αυτό το δυσβάσταχτο, τυραννικό, αβίωτο χρέος, που μας έχει βυθίσει στο σκοτάδι της ανυποληψίας.
Θα δούμε τι θα πει ο τύραννος της Ευρώπης. Το μεγάλο μας αφεντικό.
Η Ευρώπη σέρνεται αδιαμαρτύρητα στο άρμα της παράνοιας.
Ζούμε πια σε μια Ευρώπη εξαθλίωσης, τρομοκρατίας. Μια Ευρώπη διαλυμένη, ξενοφοβική και ακροδεξιά.
Η Ευρώπη γεννάει μικρούς Χίτλερ παντού. Η Γερμανία γίνεται και πάλι η μητέρα του νεοναζισμού, μόνο που ότι γεννάει το γεννάει μακριά από το δικό της σώμα.
Η ακροδεξιά ήταν και παραμένει παιδί της Γερμανίας.
Εμείς, βέβαια, στις πορείες μας καταλήγουμε πάντα στην αμερικανική πρεσβεία, αλλά όπως η ιστορία κάνει καινούργιους κύκλους, έτσι και οι διαδηλωτές σε λίγο θα αλλάξουν διαδρομές.
Εμείς εδώ λοιπόν. Περιμένουμε τις καινούργιες ημερομηνίες. Να δούμε τι άλλο θα μας κόψουν, τι άλλο θα αυξήσουν.
Οι δικοί μας εδώ, ετοιμάζονται να αυξήσουν τον καφέ κατά 50%.
Πρέπει να είναι αληθινά τρελοί οι άνθρωποι.
Ειλικρινά.
Θα μου πεις ο καφές σε πείραξε; Έχουν ανέβει όλα τον κατακόρυφο. Γίνεται της πουτάνας της αύξησης κι εσύ μου λες καφέ;
Όμως η Ελλάδα είναι καφές. Είναι συζήτηση, είναι συνάντηση είναι όσα γέλια έχουν απομείνει ακόμα.
Έχει γεμίσει η Ελλάδα στόματα γεμάτα θυμό και εκδίκηση. Τα χαμόγελα πεθάναν.
Ζούμε σε μία χώρα όπου σου επιτρέπει όταν βρεις έναν άνθρωπο στον δρόμο να πεταχτείτε να πιείτε ένα καφέ, απολαμβάνοντας την μέρα.
«Είστε ζεστός λαός», μου έλεγε ένας φίλος Γερμανός στην Πάρο.
«Είναι το κλίμα μας», του λέω. Αυτό επιβάλλει συμπεριφορές. «Σε σας εκεί βρέχει ασταμάτητα και κάνει ψοφόκρυο. Δεν μπορείς να σταθείς να πιάσεις κουβέντα. Πρέπει να πας να χωθείς κάπου».
Εμείς έχουμε υπόστεγο τον ουρανό.
Εμάς ο ήλιος μάς επιτρέπει να πιάσουμε κουβέντα στον δρόμο. Βέβαια, αυτός ο ήλιος μάς αποδιοργανώνει κιόλας.
Λες τόσο ωραία μέρα και εγώ θα κάθομαι μέσα να δουλεύω; Την κοπανάς. Πας μετά στις δημόσιες υπηρεσίες και τους ψάχνεις. Τρεις να δουλεύουν, οι άλλοι να σου δείχνουν με το δάχτυλο του Κολοκοτρώνη ποιος είναι ο αρμόδιος για την περίπτωσή σου. Και δυο τρεις απελπισμένες από τους χωρισμούς να τρώνε τυρόπιτες να ξεχαστούν.
Και αρκετοί βέβαια που έχουν πεταχτεί για έναν καφέ απέναντι.
Καφές είναι αυτός. Φίλος είναι αυτός. Να μην πεις μια κουβέντα;
Θα διαλυθεί όλη η χώρα μ’ αυτούς τους ανελέητους φόρους πού δεν έχουν τελειωμό. Χιλιάδες επιχειρήσεις με καφέ θα τιναχτούν στον αέρα. Κλείσαν τόσες επιχειρήσεις πρέπει να κλείσουν κι άλλες; Κάθε μέρα σκέφτονται έναν καινούργιο φόρο, αντί να σκέφτονται μία καινούργια ανάσα.
Όσες επιχειρήσεις δίνουν στα στελέχη τους αυτοκίνητα, κινητά, βενζίνες, άκουσον άκουσον, αυτά θα θεωρούνται σαν εισόδημα των εργαζομένων και πρέπει να φορολογούνται. Τρέλα. Καθαρή. Ατόφια.
Κι όμως είναι οι απαραίτητες συνθήκες εργασίας στο σήμερα.
Εκτός κι αν του το αγοράσεις εσύ το αυτοκίνητο για να κάνει τις δουλειές της υπηρεσίας του. Εκτός κι αν έχεις συγκοινωνίες που σε πάνε παντού. Άμα δεν τα έχεις όλα αυτά σέβεσαι την ανημποριά σου σαν κράτος και δεν τα φορτώνεις στους εργαζόμενους.
Η κυβέρνηση της Αριστεράς, η οποία δε χτύπησε τα λαθρεμπόρια – ούτε είδαμε και κανέναν να περνάει το κατώφλι των φυλακών – δεν μπορεί να φορτώνει στους εργαζόμενους όσα δεν κατάφερε η ίδια να μαζέψει.
Δεν μπορεί να αυξάνει τον καφέ 50%. Είναι ευκολίες και αποφάσεις ιστορικού αναλφαβητισμού.
Δικαιολογίες υπήρχανε και υπάρχουνε και για τους προηγούμενους και για τους καινούργιους.
Ένα μόνο επιχείρημα δεν θα δεχτώ και με προσβάλει βάναυσα.
Το να μου λένε ότι το χρέος αυτό είναι βιώσιμο. Μόνο και μόνο γιατί κάποιοι είναι το μακρύ χέρι του ακατανόμαστου τυράννου της Ευρώπης.
Αυτό μόνο αυτός το ισχυρίζεται.
Η Ελλάδα στενάζει. Πολλά χρόνια τώρα. Και όσο περνάει ο καιρός τόσο η κούραση γίνεται πιο ευδιάκριτη στα πρόσωπα.
Το χρέος μας δεν είναι βιώσιμο. Ας το καταλάβουν εκεί, στις 5 Δεκεμβρίου. Αλλά δεν θα την πληρώσει ο εργαζόμενος, δεν θα την πληρώσει ο καφές.
Κόβεις μισθούς, κόβεις συντάξεις και την ώρα που πάει στο καφενείο ο άλλος να ξεχαστεί του ανεβάζεις και τον καφέ.
Άσ’ τον ένα λεπτό να ησυχάσει ο άνθρωπος κάπου.
Γιατί καφές είναι Ελλάδα, είναι κουβέντα, είναι ήλιος, είναι ζωή, είναι παρέα, είναι αγάπες παλιές, είναι αγάπες καινούργιες, είναι η πρώτη φράση του φλερτ.
Θες να πάμε αύριο για έναν καφέ;
Ε, άσε μας να πιούμε ένα καφέ, ρε αδερφέ.
Να παραγγείλουμε έναν βαρύ πικρό;
Καφές και πάσης Ελλάδας που λένε.
Αν και ο καφές των Ελλήνων έχει πλέον το ίδιο κατακάθι.
Έτσι ξεκινούν όλες οι καφετζούδες πια.
Καλέ μεγάλη στεναχώρια βλέπω, τι είναι; Τι σε τρώει ματάκια μου; Ποιος καημός;
Και ένα ζώο βλέπω εδώ.
Γάιδαρος είναι, ο άντρας σου είναι, δεν μπορώ να ξεχωρίσω.
Και χωρίς καφέ τέτοιοι διάλογοι δεν υπάρχουν.
Μας ξηλώνουν τη ζωή. Πρέπει όμως σε κάτι να θυμίζουμε τους παλιούς μας εαυτούς.
Αυτούς που μας κράτησαν όρθιους στην ιστορία.
Η Κλεοπάτρα, έχωνε τις χρυσές τις καρφίτσες στα στήθια των σκλάβων της γιατί ήθελε να ακούει τις φωνές από τον πόνο τους.
Έτσι έχει γίνει η Ευρώπη σήμερα. Σαν Κλεοπάτρα χώνει τις χρυσές οδηγίες της βαθειά στα στήθια μας και στις ζωές μας. Στα δέρματα μας. Μας χώνουν χρυσές καρφίτσες οι Κλεοπάτρες της Κομισιόν. Χωρίς όμως να ακούνε τις φωνές μας.
Είναι το τζάμι της τηλεόρασης ενδιάμεσα που δεν τούς επιτρέπει να ακούνε τις φωνές του κόσμου.
Γι’ αυτό χαμογελούν αδίστακτα εκεί, στις συναντήσεις τους.
5 του Δεκέμβρη λοιπόν.
Θα ξαναχώσουν τις καρφίτσες τους οι βάρβαροι της γραβάτας.
Θα μας αφήσουν να πιούμε ένα καφέ ήσυχοι;
Οι βάρβαροι…»
Πηγή
