Αναρωτιέστε πως πέρασαν τα χρόνια, διαπιστώνοντας πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός. Τα συναισθήματα ανάμεικτα καθώς νιώθετε πως η φωλιά σας θα αδειάσει και θα μείνετε μόνοι οι δύο σύντροφοι, χωρίς τα τιτιβίσματα των μικρών σας!
Ναι, μιλάμε για το «Σύνδρομο της Άδειας Φωλιάς». Μπορεί να σας επηρεάσει ψυχολογικά; Τι πρέπει να κάνετε για να γίνει η μετάβαση στη νέα κατάσταση όπου μένετε μόνοι στο σπίτι; Πως θα το περάσετε όσο πιο ανώδυνα γίνεται; Το βιώνουν όλοι οι γονείς όταν φεύγουν τα παιδιά τους από το σπίτι;
Ας ξεκινήσουμε λέγοντας, πως πρώτα από όλα δεν πρόκειται για μία κλινική διάγνωση, αλλά για μία κατάσταση όπου οι γονείς βιώνουν συναισθήματα θλίψης και απώλειας, όταν φεύγει το τελευταίο παιδί από το σπίτι. Μία κατάσταση όπου νιώθουν ότι είναι σαν να χάνεται η ζωή, η ζωντάνια, σαν να ερημώνει το σπίτι ξαφνικά και μία σιωπή απλώνεται, μελαγχολική και δύσκολη, όταν δεν υπάρχουν τα παιδιά. Τα παιδιά τους, που τους κάνουν να νιώθουν ότι υπάρχουν και είναι χρήσιμοι, μέσα από τη φροντίδα και την ανησυχία τους γι αυτά.
Αρκετοί γονείς είναι εκείνοι που βιώνουν τη συγκεκριμένη εμπειρία με οδυνηρό τρόπο καθώς νιώθουν:
Μόνοι
Ότι δεν είναι τόσο χρήσιμοι πια
Ότι δεν παρακολουθούν τη ζωή των παιδιών τους
Ότι χάνουν συνέχειες από τη ζωή των παιδιών τους
Ότι τους παραγκωνίζουν
Ότι δεν τους έχουν ανάγκη
Ότι δεν τους θέλουν
Ότι χάνουν τη παρεούλα τους, τη συντροφιά τους
Ανησυχούν για την ασφάλεια των παιδιών τους
Ανησυχούν για το αν θα είναι ικανά να φροντίσουν τον εαυτό τους
Αναρωτιούνται πως θα είναι η ζωή τους τώρα (και των παιδιών αλλά και των ίδιων), δεδομένου της ρεαλιστικής πραγματικότητας του “Εγώ και Εσύ, μόνοι μέσα στο σπίτι”. Αυτή η αλήθεια τρομάζει σχεδόν όλους τους γονείς, ειδικά τη περίοδο του φθινοπώρου που τα παιδιά τους ξεκινούν το μεγάλο ταξίδι των σπουδών και της αυτονομίας τους.
Έτσι, βλέπουμε αντί να χαίρονται οι γονείς που το παιδί τους θα ανεξαρτητοποιηθεί, θα μάθει να πατάει στα δικά του πόδια δοκιμάζοντας τις δικές του ικανότητες, να στενοχωριούνται και να καταθλίβονται. Ο χρόνος που απαιτεί την απογαλάκτιση του παιδιού που μεγαλώνει και ζητάει να ζήσει μόνο του, απειλεί το γονιό που σκέφτεται όλο και πιο πολύ την ημέρα που το παιδί του θα του πει “Αποφάσισα να ζήσω μόνος/η μου”. Βέβαια, η οικονομική κρίση και η ανεργία, έχουν ακυρώσει σε μεγάλο βαθμό την πρωτοβουλία αυτή, προκαλώντας στο παιδί ένα συνεχές βούλιαγμα και άφεμα μέσα στο βόλεμα της οικογενειακής παροχής και προσφοράς, που σε πολλές περιπτώσεις όσο μεγαλώνει το παιδί, τόσο μεγαλώνουν και τα δεδομένα αυτά. Η εξαγορά της ελευθερίας είναι το αντίτιμο της έλλειψης διάθεσης του παιδιού να ανοίξει τα δικά του φτερά και φυσικά το δικό του σπίτι. Δεν είναι και τόσο λίγοι μάλιστα οι γονείς που καταφεύγουν σε συναισθηματικούς εκβιασμούς προς το παιδί τους για να μην φύγει από το σπίτι και τους αφήσει: «Δεν μας αγαπάς, …θέλεις να μας σκοτώσεις, …ποιος σε ξεμυάλισε, …τι σου έχουμε κάνει και δεν μας θέλεις στη ζωή σου, …» Δεν μπορούν εύκολα – κυρίως όταν πρόκειται και για μοναχοπαίδι – να δεχτούν πως η ζωή προχωρά και ήρθε η ώρα του αποχωρισμού από το παιδί τους…
Βιώνουν την απώλεια της οικογένειας, του «Μαζί», του «Είμαι σημαντικός/ή στη ζωή σου» μπαίνοντας στη θλίψη. Όταν μάλιστα ο γονιός έχει «χτίσει» τη ζωή του γύρω από το παιδί του και έχει μάθει να ζει μέσα από αυτό, γεμίζοντας πιθανά κενά μίας συγκρουσιακής σχέσης με τον άλλον σύντροφο, είναι πιο εύκολο να καταφύγει στον αλκοολισμό, να μπει σε κατάθλιψη, να βιώσει κρίση ταυτότητας αλλά και να κάνει ακόμα πιο έντονες τις συζυγικές διαμάχες, όπως έχουν δείξει αρκετές έρευνες παλαιότερα. Η εικόνα του πένθους ταυτίζεται με την απώλεια του παιδιού και οι γονείς μέσα σε έναν φαύλο κύκλο κινούνται σπασμωδικά και με συνεχείς προσπάθειες να ακυρώσουν οποιεσδήποτε πρωτοβουλίες παίρνονται και δεν χάνουν την ευκαιρία να του θυμίζουν πόσο καλά περνούσε όταν ήταν ακόμη στο γονικό σπίτι, υπερθεματίζοντας τις δυσκολίες που συναντάει στις προσπάθειες αυτονομίας του.
Σύμφωνα με νεότερες μελέτες, φαίνεται πως τελικά όταν φεύγουν τα παιδιά από το σπίτι, με την πάροδο του χρόνου οι γονείς δείχνουν να προσαρμόζονται στην καινούργια αυτή κατάσταση και να ξεπερνούν τους φόβους τους, μάλιστα η σχέση τους ως σύντροφοι δείχνει να ανθίζει όταν η επικοινωνία και η συναισθηματική αμοιβαιότητα λειτουργεί διαχρονικά, σταθερά και ποιοτικά. Διαφορετικά, η απομάκρυνση των παιδιών μπορεί να δείξει την γύμνια των συντρόφων και πιθανά την κατάρρευση μιας σχέσης ανύπαρκτης που κρυβόταν πίσω από την γονική απαίτηση και οριοθέτηση. Ένα ακόμη θετικό βήμα που αναβαθμίζει την ποιότητα της συντροφικότητας είναι η οικονομία που δείχνει να ανακουφίζεται, εφόσον τα βάρη συντήρησης των παιδιών μειώνονται σημαντικά και τα χρήματα που πήγαιναν στις απαιτήσεις τους, χρησιμοποιούνται ως καλύτερη στάθμη ζωής στην καθημερινότητα του ζευγαριού.
Πώς μπορώ να αντιμετωπίσω το «Σύνδρομο της Άδειας Φωλιάς»;
Αποδέχομαι πως το παιδί μου είναι ξεχωριστή οντότητα από εμένα: Είναι σημαντικό για το γονιό να καταλάβει πως το παιδί του μεγάλωσε, δεν είναι πια μικρό και πως έχει δικαίωμα να φτιάξει τη δική του ζωή.
Δεν συγκρίνω τον εαυτό μου με το παιδί μου: Μπορεί να είχατε άλλα σχέδια και πλάνα για το παιδί σας, σύμφωνα με αυτά που εσείς θα θέλατε να κάνετε ή να μην κάνετε. Είναι δικό του θέμα όμως το τι και πως θα αποφασίσει να ζήσει, όσο σκληρό και αν ακούγεται.
Το βοηθάω να ορθοποδήσει μόνο του: Σίγουρα θέλετε το καλό του, ενισχύστε το λοιπόν, και βοηθήστε το να «τα καταφέρει»
Διατηρώ την καλή μας σχέση: Δεν κρατάτε μούτρα, ίσα ίσα μάλιστα το αντίθετο. Συνεχίζετε να βρίσκεστε κοντά στα παιδιά σας ακόμα και όταν ζουν μακριά από εσάς. Σήμερα μάλιστα που η τεχνολογία μας δίνει τη δυνατότητα να εκμηδενίζουμε τις αποστάσεις, μπορείτε μέσα από βιντεοκλήσεις να έχετε και την εικόνα του, μπορείτε να το επισκέπτεστε – όχι βέβαια απροειδοποίητα για να δείτε τι κάνει!
Είμαι θετικός/ή στη νέα του ζωή: Δεν το βομβαρδίζετε με τις φοβίες και τις ανησυχίες σας, ούτε και του περνάτε άμεσα ή και έμμεσα ότι δεν θα τα καταφέρει μόνο του. Αντίθετα, το ενισχύεται και το «αφήνετε να κολυμπήσει» στα άγνωστα γι αυτό νερά…
Είμαι θετικός/ή με τη νέα μου ζωή: Μάθετε πως μπορείτε να διαχειριστείτε τον ελεύθερο χρόνο σας, βρείτε ενδιαφέροντα, κάντε νέους φίλους, κοινωνικοποιηθείτε περισσότερο, πηγαίνετε ταξίδια, γενικότερα ψάξτε για νέες ευκαιρίες στην προσωπική και επαγγελματική σας ζωή. κάντε πράγματα που δεν κάνατε, αναδιοργανωθείτε και αναμορφώστε τη ζωή σας. Τώρα πια δεν έχετε καμία δικαιολογία του στυλ «Δεν προλαβαίνω, …με χρειάζονται!» Σκεφτείτε λοιπόν πως μπορείτε να αξιοποιήσετε τον επιπλέον χρόνο σας, δώστε ενέργεια στη σχέση του γάμου σας ή στη σχέση σας γενικότερα αν έχετε καινούργιο σύντροφο, αφεθείτε στο να προσαρμοστείτε στη μεγάλη αυτή αλλαγή στη ζωή σας.
Ζητήστε υποστήριξη και βοήθεια: Αν παρόλα αυτά, σας φαίνεται πολύ δύσκολο να δεχτείτε τη νέα πραγματικότητα, αναζητήστε τη βοήθεια φίλων που έχουν ανάλογες εμπειρίες και συζητήστε μαζί τους για τη δική τους προσαρμογή, τι τους βοήθησε. Μοιραστείτε μαζί τους τα συναισθήματά σας.
Ζητήστε βοήθεια ειδικού: Αν νιώθετε κατάθλιψη ή ψυχική δυσφορία γενικότερα, συμβουλευτείτε ειδικό σε θέματα ψυχικής υγείας. Δεν είναι ντροπή το να ζητήσετε βοήθεια, το αντίθετο μάλιστα θέλει δύναμη!
Η “άδεια φωλιά” γεμίζει από εμάς τους δύο που αρχίζει ένας πραγματικός κύκλος ζωής, γεμάτος έρωτα, σεξ, διασκέδαση και κοινωνική επιβεβαίωση. Την επόμενη Κυριακή θα σας ξετυλίξουμε τα μυστικά που δύο άνθρωποι μπορούν να χρησιμοποιήσουν όταν “απαλλαγούν” από τα γονικά βάρη και αναζητήσουν πραγματικά το δικό τους ταξίδι που κρύβει πολλές χαρές και απολαύσεις…
Πηγή
