Η Βουλή των Ελλήνων, εξέδωσε το 2014, ένα επετειακό τόμο, αφιερωμένο στη πτώση της ελληνικής χούντας της 21ης Απριλίου 1967, με...
τον τίτλο «η δημοκρατία δικαίω ουδέποτε κατελύθη».
Είναι πλήρως αντιληπτό γιατί η παρούσα Βουλή δεν εκδίδει ένα παρόμοιο επετειακό τόμο, για να στηλιτεύσει τη νέα κατάλυση της Δημοκρατίας που συντελέστηκε το 2010 και έκτοτε διαρκεί, πράγμα που είναι πολύ πιο επίκαιρο.
Ασφαλώς, αυτό θα γίνει κάποια στιγμή, από μια Βουλή πού θα λειτουργεί στα πλαίσια μιας πλήρους και όχι σακατεμένης Δημοκρατίας και ενός κυρίαρχου και ανεξάρτητου Κράτους, από μια Βουλή, οι κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες της οποίας θα αποτινάξουν τα δεσμά της υποτέλειας που προηγούμενες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίας επέβαλαν στη χώρα, στο λαό και τη Δημοκρατία.
Διότι, η θλιβερή αλήθεια είναι ακριβώς αυτό που λίγες μέρες πριν διατύπωσα σε ένα άρθρο μου : Στη Μνημονιακή Ελλάδα, έχουμε μεν Ελληνικό Κράτος, όμως, δεν έχουμε Ελληνική Δημοκρατία. Έχουμε ένα κέλυφος που αντί να προστατεύει τη Δημοκρατία, μεταβλήθηκε σε τάφο της Δημοκρατίας.
Συμπληρώνονται σε λίγο καιρό επτά χρόνια, από τότε που η χώρα μας βιώνει μια επταετία από τότε που οδηγήθηκε στα Μνημόνια.
Είναι τα γενέθλια μιας διπλής Αθλιότητας.
Η μια έχει να κάνει με την εισβολή και κατοχή της χώρας από μια πολυεθνική Ξένη Κατοχική Δύναμη της οποίας την αρχιστρατηγία και γενικό πρόσταγμα έχει το Βερολίνο (με «τεχνικό σύμβουλο» αλλά και «εν όπλοις» σύμμαχό του, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο). Και φυσικά, όπως σχεδόν σε κάθε περίπτωση, από το τέλος των μεγάλων νομαδικών αυτοκρατοριών, και πάντως από το τέλος του Μεσαίωνα και δώθε, κανείς Ξένος Κατακτητής δεν κατέκτησε κάτι παρά εν ονόματι ενός Υψηλού Σκοπού, έτσι κι εδώ, αυτοί ήρθαν εν ονόματι του ιεραποστολικού τους καθήκοντος να «σώσουν» μια βαθειά ασθενούσα ελληνική οικονομία.
Η άλλη έχει να κάνει, πως, σε αντίθεση με κάθε άλλη περίπτωση εισβολής που είχαμε ως χώρα, είναι η πρώτη φορά, που ένα πολιτικό σύστημα εξουσίας βρέθηκε εξ αρχής ή προστέθηκε στη πορεία με την πλευρά των κατακτητών και εναντίον του λαού, υιοθετώντας τα επιχειρήματα των «Σωτήρων» μας.
Όμως, τι έπραξαν οι «Σωτήρες», ώστε κάποιοι, μάλλον πολλοί, να είναι τόσο εναντίον τους, πέρα από το γεγονός πως θα ήταν τραγικό ένας λαός να ήταν με το μέρος του Κατακτητή του; Ποια είναι η σταθερή «θεραπευτική αγωγή» που εφαρμόζουν;
Είναι συνδυασμός δύο πραγμάτων :
Το πρώτο είναι πως απαραίτητη προϋπόθεση για να σωθεί μια οικονομία (η οποιαδήποτε οικονομία), είναι να εκτελεστεί η Δημοκρατία της. Είναι η διεθνώς πατενταρισμένη «τεχνογνωσία» (η μόνη «τεχνογνωσία») του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Το Βερολίνο, ακριβώς γι’ αυτό το λόγο το έβαλε από τη πρώτη στιγμή στο ελληνικό «πρόγραμμα διάσωσης», διότι ήταν ακριβώς ό,τι ήθελε να κάνει το ίδιο, αλλά, είχε σοβαρά προβλήματα με το διαολοευρωπαϊκό «κεκτημένο» το οποίο με κάποιο τρόπο έπρεπε να παρακαμφθεί. Εξ ου και η θλιβερή όσο και ερασιτεχνική θεατρική παράσταση που παίζεται επτά τώρα χρόνια, του «καλού και κακού μπάτσου», και των μεταξύ ΔΝΤ και Βερολίνου (τα άλλα ευρωπαϊκά Κράτη -πλην Βρετανίας που πλέον ευφυώς πράττων ο γηραιός και παμπόνηρος βρετανικός λέων την κοπάνησε από τον λάκκο των υαινών), με τις σικέ διαφωνίες τους, που ως τέτοιες πιστοποιούνται πως «τελικά» όχι μόνο τα βρίσκουν, μα, επειδή όλη η αντίρρηση βρίσκεται στη παρουσία του ΔΝΤ στην Ευρώπη, το Βερολίνο θέτει και προϋπόθεση την παρουσία του Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα (και άρα στην ενεργή παρουσία του στην Ευρώπη), αν και, η όλως αναπάντεχη εξέλιξη στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές, μπορεί να σημάνει εντελώς διαφορετικές εξελίξεις από τις επιθυμητές, αν όντως ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ θεωρήσει πως το ΔΝΤ δεν έχει κανένα λόγο παρουσίας στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, οπότε και οι «τεχνοκράτες» του, που ίσαμε τώρα με τις προσεκτικά διατυπωμένες εκθέσεις τους έδιναν το «πράσινο φως» για την δυνατότητα και αναγκαιότητα εμπλοκής του Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα «διάσωσης», με μια εξίσου προσεκτικά διατυπωμένη έκθεση, να ισχυριστούν το ακριβώς αντίθετο.
Το δεύτερο πράγμα, είναι η εφαρμογή ενός προγράμματος, όχι μόνο κλασικά νεοφιλελεύθερου, όπως το εφαρμόζει το ΔΝΤ εδώ και δεκαετίες σε άλλες χώρες-θύματά του, δηλαδή, εξαφάνιση κοινωνικού κράτους, φτωχοποίηση και επιβολή της εξουσίας των αγοραίων νόμων, που παράγουν «λαμπρούς δείκτες ανάπτυξης» (που όμως στηρίζονται στην πλατιά φτωχοποίηση από τη μια, και από την άλλη, στο ξεπούλημα της κρατικής και δημόσιας περιουσίας, στην ακραία λιτότητα, και στη συγκέντρωση του πλούτου και του εισοδήματος σε μια ελίτ μεγαλοσυμφερόντων, όχι κατ΄ ανάγκη της χώρας), μα το ελληνικό πρόγραμμα, γι’ αυτό και θεωρήθηκε και ένα πείραμα παγκοσμίου ενδιαφέροντος, είχε και μερικά ακόμα κρίσιμα χαρακτηριστικά, όπως : Είναι κυρίως τιμωρητικού χαρακτήρα, επομένως δεν έχει καμία οικονομική λογική. Οι ίδιοι οι τιθέμενοι στόχοι αλληλογρονθοκοπούνται και αλληλοαναιρούνται, ώστε η μη επιτυχία του προγράμματος να είναι εξασφαλισμένη. Εν προκειμένω, ο στόχος της δημοσιονομικής εξυγίανσης, όσο επιτυγχάνεται, τόσο βαθαίνει η ύφεση, από την άλλη, όσο προσπαθείς να αντιμετωπίσεις την ύφεση τόσο εξοκείλεις δημοσιονομικά, ενώ παράλληλα, το αίτημα της ανάπτυξης που τίθεται επίσης ως στόχος, προσκρούει στη δημοσιονομική λιτότητα, όλα δε αυτά, διασφαλίζουν πως ο λαός βρίσκεται σταθερά σε μια θανάσιμη πτωτική περιδίνηση που τον εξαθλιώνει όλο και περισσότερο, με αποτέλεσμα να επιτυγχάνεται ο τελικός και ομολογημένος στόχος του προγράμματος, πώς η Ελλάδα, υπήρξε ένα «λάθος», όχι μονάχα ως παρουσία στην Ευρωζώνη και στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, μα και ως μια χώρα που είχε φτάσει να φιγουράρει μέσα στις πρώτες 25-30 πιο αναπτυγμένες χώρες του πλανήτη, και επομένως, αυτές οι πολλαπλές στρεβλώσεις έπρεπε, πρέπει να διορθωθούν, και η Ελλάδα να αποβληθεί από την «πρώτη επαγγελματική κατηγορία» και να πάει να παίξει το παιχνίδι της εκεί που ανήκει, στο ερασιτεχνικό τοπικό νοτιοβαλκανικό πρωτάθλημα. Τα Μνημόνια ως προς αυτό το τελευταίο είναι τόσο σαφή, όσο μεγάλη είναι η υποκρισία όλων εκείνων που τα υποστηρίζουν εν ονόματι της δήθεν διάσωσης της χώρας μας, με εξαίρεση εκείνους που τα υποστηρίζουν παό ιδεολογία, η οποία είναι βεβαίως σεβαστή, όσο είναι γνήσια, κι αυτό ανεξάρτητα αν κάποιος διαφωνεί μαζί τους, όπως εγώ παραδείγματος χάριν. Και βεβαίως, για να εξασφαλίσουν πως τα δεσμά είναι «α΄ ποιότητας», έγιναν και άλλες παράλληλες άθλιες ενέργειες ώστε να είναι ακόμα δυσκολότερο για τον ελληνικό λαό να αποτινάξει τα δεσμά του, όπως π.χ., η μετατροπή ιδιωτικού χρέους σε διακρατικό κ.λπ..
Όμως οι «εταίροι» και δανειστές, κάποιος θα υπέθετε, τουλάχιστον στην αρχή όταν ακόμα κάποιοι δεν είχαν κατανοήσει τι σήμαινε η παρουσία του ΔΝΤ, ότι έρχονταν να μας βοηθήσουν όχι ως παράνομοι τοκογλύφοι ή θέτοντας παράνομες αξιώσεις, και παράνομους όρους και προϋποθέσεις, πολύ δε περισσότερο ότι θα αξίωναν την εκτέλεση της ίδιας της Δημοκρατίας ως αντάλλαγμα της «βοήθειάς» τους για τη «σωτηρία» μας.
Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία όταν ο δανειστής έχει το status της δημοκρατικής κρατικής οντότητας ή ενός διεθνούς οργανισμού που υπάγεται στο νομικό, δικαιακό, δημοκρατικό και κοινωνικού κεκτημένου, όπως αυτό των Ηνωμένων Εθνών και αναφέρομαι ασφαλώς στο ΔΝΤ.
Τούτοι εδώ οι δανειστές, με αυτά τα χαρακτηριστικά, τα χαρακτηριστικά πολιτισμικών, νομικών και πολιτικών κεκτημένων ενός πολιτισμού, (του Δυτικού), που τους επιτρέπει να υπερηφανεύονται ότι εμφορούνται από αυτά τα κεκτημένα, τι επέβαλαν στην Ελλάδα και επομένως και στο ευρωπαϊκό τουλάχιστον κεκτημένο;
Ουσιαστικά την κατάργησή του.
Πώς;
Υιοθετώντας στη πράξη τη αρχή πως το ευρωπαϊκό κεκτημένο ισχύει μονάχα για όσες χώρες δεν αντιμετωπίζουν την ανάγκη οικονομικής βοήθειας από άλλες.
Συνεπώς υπάρχει ένα αγοραίο αξίωμα που εγκαθιδρύεται ως υπερκεκτημένο στο οποίο υπάγονται όλα τα άλλα.
Ποιος το επέβαλε αυτό;
Το Βερολίνο!
Και τα άλλα Κράτη μέλη τι έκαναν;
Άλλα με μικρότερη κι άλλα με μεγαλύτερη αίσθηση δυσαρέσκειας, τελικώς όμως όλα ΠΛΗΝ Βρετανίας, τελικώς δώσανε τον όρκο υποτέλειας στο Βερολίνο!
Μάλιστα τα Μνημονιακά συμβόλαια, δεν έχουν ούτε την ακεραιότητα αλλά και την όποια ηθική ενός φεουδαρχικού συμβολαίου μεταξύ ενός βασσάλου και του αυθέντου του. Διότι εκεί, ο «αυθέντης», όφειλε έναντι του όρκου υποταγής του βασσάλου του, να του εγγυάται την περιουσία του, να του παρέχει δικαστική προστασία και πάνω από όλα πραγματικά βοήθεια, διότι πάνω σ’ αυτή την «εντιμότητα» του συμβολαίου υποταγής χτίζονταν και η ισχύς του «αυθέντη». Εδώ, ούτε καν αυτές οι στοιχειώδεις υποχρεώσεις δεν αναλήφθηκαν από τον νέο μας Αυθέντη -όπως πάντα, αναφέρομαι στο Βερολίνο, θεωρώντας, στη τρέχουσα ιστορική συγκυρία, όλες τις άλλες χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως δορυφόρους του Βερολίνου.
Για τι πράγμα μιλάμε λοιπόν;
Μιλάμε για δημοκρατική εκτροπή.
Από πού άντλησαν την νομιμοποίηση για την εγκαθίδρυση αυτής της Νέας Τάξης Πραγμάτων, που εγκαθιδρύει το αγοραίο υπερκεκημένο;
Από πουθενά!
Αυτή η Νέα Τάξη Πραγμάτων, στο μέτρο και το βαθμό που καταργεί στη πράξη τις πιο θεμελιώδεις συνταγματικές πρόνοιες, τις σχετικές με τα ανθρώπινα, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα και την εθνική κυριαρχία, ανεξαρτησία και κυριαρχία, είναι παρανόμη.
Ουσιαστικά διαπράττει εγκλήματα του κοινού ιδιωτικού και διεθνούς Δικαίου.
Για παράδειγμα, πολλοί μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου, καταδικάστηκαν σε θάνατο για εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας, εγκλήματα που στον πυρήνα τους βρίσκεται στο ότι η αξία της ζωής και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας καταπατήθηκε εν ονόματι άλλων συμφερόντων και η αμείλικτη απόφανση της Δικαιοσύνης ήταν πως τίποτα, κανένα «άλλο» συμφέρον δεν μπορεί να υπερισχύσει της Αξιοπρέπειας του Ανθρώπου, πόσο μάλλον ενός Λαού.
Στην Ελλάδα το Σύνταγμα καταργήθηκε πλήρως σε ό,τι αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα και την εθνική κυριαρχία.
Αυτό στη δική μου αντίληψη και ερμηνεία των πραγμάτων συνιστά έγκλημα, στον ίδιο βαθμό που για άλλους συνιστά «παράπλευρη απώλεια» εν ονόματι του μεγαλύτερου συμφέροντος της οικονομικής διάσωσης της χώρας, την οποία, αφού δεν μπορούν να τη διαγνώσουν διαφορετικά, την επιχειρηματολογούν ως «αποφυγή άτακτης χρεοκοπίας». Αλλά, και πάλι, δεν γνωρίζω καμία Διεθνή Σύμβαση και Συνθήκη και κανένα άρθρο του Συντάγματός μας, στο οποίο να επιτρέπονται οι θεμελιώδεις τους πρόνοιες για τα ανθρώπινα δικαιώματα και της εθνικής ανεξαρτησίας, εν ονόματι της οποιασδήποτε οικονομικής σωτηρίας.
Όσοι διέπραξαν το έγκλημα της κατάργησης, ή της συμμετοχής τους στη κατάργηση, ή της ανοχής τους στη κατάργηση της Δημοκρατίας, είναι ό,τι η πράξη τους δηλώνει.
Η αποσιώπηση είναι διπλό έγκλημα.
Η ατιμωρησία δεν υπόσχεται παρά την επανάληψη του εγκλήματος.
Η Ελλάδα θα ήταν ευτυχής αν μονάχα αυτού του είδους τα εγκλήματα θα είχε να αντιμετωπίσει, όμως, υπάρχουν κι ακόμα δύο εγκλήματα που καθόλου δεν υπολείπονται σε σοβαρότητα.
Το ένα είναι η άρνηση του ελέγχου της νομιμότητας του χρέους και το άλλο είναι η άρνηση ελέγχου του ύψους του χρέους.
Ποιοι αρνούνται τον διπλό έλεγχο;
Όσοι φοβούνται το πόρισμά του, και ασφαλώς σε αυτούς τους «όσους» δε περιλαμβάνεται και ο ελληνικός λαός.
Γιατί τον αρνούνται αν είναι βέβαιοι πως όλα είναι σύννομα;
Απλά διότι δεν είναι καθόλου βέβαιοι πως είναι όλα σύννομα.
Ποιο το μέγεθος του εγκλήματος αν εκτός των άλλων αποδειχτεί πως πληρώναμε και ένα χρέος που στη πραγματικότητα ήταν μικρότερο και κυρίως παράνομο σε κάποιο βαθμό ή, το χειρότερο, στο σύνολο ή στη συντριπτική του πλειοψηφία παράνομο, δηλαδή καταστραφήκαμε ως οικονομία, ως κοινωνία και ως χώρα εν ονόματος μιας παράνομης αξίωσης;
Ας το προσδιορίσει και χαρακτηρίσει ο καθένας με βάση τη προσωπική του ερμηνεία και αξιολόγηση των πραγμάτων. Προσωπικά, αισθάνομαι προδομένος από την πολιτική ηγεσία της χώρας μου. Δεν ξέρω πόσο υπερβολική είναι η άποψή μου, αλλά, αυτή είναι. Άλλωστε, η κοινή περί του Δικαίου αντίληψη και αίσθηση, δεν διαμορφώνεται με βάση τις λεπτομερείς διατυπώσεις της δικονομίας, αλλά, με βάση την γενική αίσθηση που ο κοινός νους διαμορφώνει από το καθημερινό κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό γίγνεσθαι και με βάση την πληροφόρηση που έχει και την αξία που της προσδίδει.
Και τέλος το έγκλημα εδώ είναι ορατό από το γεγονός, ότι σχεδόν όλοι αναγνωρίζουν πως τα Μνημόνια έχουν έντονο το στοιχείο της τιμωρίας και όχι της επίλυσης του ελληνικού προβλήματος.
Ποιον όμως τιμωρούν;
Τις υπεύθυνες ηγεσίες και εκείνες τις διαπλεκόμενες με την εξουσία ελίτ, ή τον απλό λαό και μάλιστα τις πιο αδύνατες από κάθε άποψη κοινωνικές τάξεις;
Ασφαλώς είναι ακριβώς οι τελευταίοι που πλήρωσαν τον λογαριασμό.
Οι πραγματικοί αίτιοι διαφυλάχθηκαν από τους δανειστές ως εάν να είχαν λόγους να τους προστατέψουν.
Το ότι προστατεύθηκαν είναι φανερό και από την απλή διαπίστωση πως με άκρα επιμέλεια αποφεύχθηκε μια σε βάθος έρευνα για τη διερεύνηση των πραγματικών αιτίων που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία.
Παραμένει συνεπώς το αμείλικτο ερώτημα : Εν ονόματι ποιας αρχής Δικαίου, εθνικού ή διεθνούς, επιβάλλουν κάποιοι, τιμωρία σε ένα ολόκληρο λαό, τιμωρία που να ισοδυναμεί με την εκτέλεση θεμελιωδών ατομικών και κρατικών δικαιωμάτων, σαν αυτά που ήδη αναφέραμε, το μέγεθος της οποίας δεν έχει προηγούμενο ακόμη και για τιμωρητικες πολιτικές που επιβλήθηκαν σε χώρες που αιματοκύλισαν τον κόσμο κατ' επανάληψη, και το κυριότερο, τιμωρίες που επιβληθήκαν όχι απλά στα πλαίσια μιας κακής δίκης, αλλά χωρίς δίκη, χωρίς το δικαίωμα απολογίας του «κατηγορούμενου»;
Τιμωρητικές πολιτικές που πέραν της επιβληθείσης ουσιαστικής κατάσχεσης των εισοδημάτων και της περιουσίας του λαού και του Κράτους, εν ονόματι αυτής της τιμωρητικής πολιτικής, οδήγησαν και στη φυσική εξόντωση χιλιάδων Ελλήνων που στη στατιστική ονοματίζονται ως αυτόχειρες, ουσιαστικά όμως πρόκειται για ανθρώπους που δολοφονήθηκαν από τις Μνημονιακές πολιτικές.
Το αίμα αυτών των αθώων και τα επίσης δολοφονημένα Ανθρώπινα Δικαιώματα και η δολοφονημένη Ελληνική Δημοκρατία, ζητούν τη δικαίωσή τους.
Ζητούν Λογοδοσία, Δίκαιες Δίκες και Τιμωρία των εγκλημάτων και των εγκληματιών.
Κανένα έντιμο και λαμπρό μέλλον δεν είναι δυνατό όταν χτίζεται πάνω δολοφονίες και το αίμα αθώων, πάνω σε ένα παρελθόν που δεν έχει αποκαθαρθεί από τα εγκλήματά του, δηλαδή, να χτίζεται πάνω σε ένα έδαφος με το έγκλημα του παρελθόντος να περιφέρεται ζωντανό και να αποτελεί από πάνω και υλικό για το χτίσιμο του νέου και αποκαθαρμένου μέλλοντος. Πρόκειται για κοροϊδία.
Η Μνημονιακή δικαιοσύνη ενώ επέβαλε ποινή και την εκτέλεση άμεσα, χωρίς να προηγηθεί δίκη, ή μάλλον διεξήγαγε τη δίκη μέσω των παντοίων κολαούζων της Μνημονιακής Αθλιότητας, κυρίως μέσω των συστημικών ΜΜΕ, και είπαμε ποιοι υπήρξαν οι ένοχοι του διαχρονικού εγκλήματος που οδήγησε στην αποκορύφωση του δράματος, βασικά οι μισθωτοί και συνταξιούχοι και ακολούθως (εξ αντανακλάσεως μέσω της υφέσεως) η λοιπή μικρομεσαία επιχειρηματική τάξη, την ίδια στιγμή, αυτό σήμαινε και την ταυτόχρονη αθώωση κάθε άλλου προσώπου ή τάξης που δεν ανήκει στις παραπάνω εγκληματικές τάξεις. Ήταν τόσο φανερή η ευθύνη τους, ώστε δεν χρειάζονταν καμία άλλη διερεύνηση για το «έγκλημα». Λαμβάνοντας τώρα υπόψη πως η ποινή που επέβαλαν τα Μνημόνια δεν αφορούν μόνο οικονομικά εγκλήματα που διέπραξαν οι «εθνοπροδοτικές» τάξεις των μισθωτών και συνταξιούχων, αλλά η ποινή αφορά και τα εγκλήματά τους εναντίον της ίδιας της Δημοκρατίας, αφού το περιεχόμενο των οικονομικών τους εγκλημάτων δεν είναι παρά η οικονομική αποτύπωση της καταστρατήγησης εκ μέρους τους των τόσο απλόχερα χορηγηθέντων σ' αυτές τις τάξεις δικαιωμάτων, ανταποδίδοντας τόσο άθλια τις ευεργεσίες που δέχτηκαν από ένα πολιτικό σύστημα που τόσο πολλά θυσίασαν σε προσωπικό επίπεδο οι εκπρόσωποί του, ιδίως εκείνοι που άσκησαν κυβερνητική εξουσία αν και όχι μόνο.
Διότι μισθωτοί και συνταξιούχοι βρέθηκαν στα payroll διάφορων μεγαλοεπιχειρηματιών, διότι μισθωτοί και συνταξιούχοι εισέπρατταν μηνιάτικα από τα γνωστά μυστικά κονδύλια που υπήρχαν σε διάφορα υπουργεία, διότι οι μισθωτοί και συνταξιούχοι είναι που απόκρυβαν το μισθό και της σύνταξής τους επιδιδόμενοι σε όργιο φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής στέλνοντας έτσι το λογαριασμό στα δύστυχα Συνήθη Υποζύγια, στους εργοδότες τους, που και να ήθελαν δεν μπορούν ούτε ένα ευρώ να κρύψουν από την εφορία.
Κανένα έλεος στα εγκλήματά τους!
Όχι!
Δεν τα φάγαμε όλοι μαζί!
Μόνοι τους τα έφαγαν!
Να πληρώσουν!
Να τι αδικίες αποκαθιστούν τα Μνημόνια, τις οποίες τούτες οι άθλιες τάξεις, μισθωτοί, συνταξιούχοι και μικρομεσαίο επιχειρείν αγωνίζονται τώρα να μην αρθούν.
Και τι κάνουν για να θολώνουν τα νερά, τούτες οι άθλιες τάξεις;
Που και που, «βγάζουν στη σέντρα» κάποιες κομπίνες τους και άλλες παρανομίες τους, που αφορούν μερικές χιλιάδες περιπτώσεων, σταγόνα στον ωκεανό μπρος στα εκατομμύρια που εκπροσωπούν αυτές οι δυο τάξεις, και που αφορούν κάτι ψωροχιλιάρικα ή και όντως πολύ σοβαρά ποσά κατά περίπτωση, για να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο από τα εκατοντάδες χιλιάδες, τα εκατομμύρια και δισεκατομμύρια που αν όχι ο καθένας τους, οπωσδήποτε η συντριπτική τους πλειοψηφία έχει τσεπώσει μέσα από τη φοροδιαφυγή, την εισφοροδιαφυγή, τις μίζες, τις αποικιακού τύπου συμβάσεις εργασίας τους, τις υποτιμολογήσεις των αμοιβών και τις υπερκοστολογήσεις των υπηρεσιών τους, και ένα σωρό άλλες κομπίνες, στις οποίες επιδίδονται διαχρονικά τούτες οι άθλιες τάξεις.
Ποιοι διοικούσαν τις ιδιωτικές επιχειρήσεις και απέτυχαν να τις κάνουν ανταγωνιστικές όχι μόνο στις εξωτερικές αγορές μα και στην εσωτερική αγορά; Ασφαλέστατα οι υπάλληλοί τους και ασφαλέστατα όχι οι επιχειρηματίες και οι διοικήσεις των εταιρειών.
Ποιοι ευθύνονται για τη διαχρονική λεηλασία των Ασφαλιστικών Ταμείων; Ασφαλώς οι ίδιοι οι συνταξιούχοι και όχι οι διοικήσεις των Ταμείων και οικονομικά κυβερνήσεις!
Ποιοι ευθύνονται για την κακοδιοίκηση του κρατικού και δημόσιου μηχανισμού; Μη τάχα ευθύνονται οι πρωθυπουργοί, οι υπουργοί, οι αναπληρωτές υπουργοί, οι υφυπουργοί, οι γενικοί γραμματείς, οι ειδικοί γραμματείς, οι σύμβουλοι των πρωθυπουργών, υπουργών και πάει λέγοντας; Ασφαλέστατα όχι, διότι αυτοί δεν αποφάσιζαν. Ποιοι αποφάσιζαν; Οι κλητήρες και οι απλοί υπάλληλοι ως φαίνεται!
Αυτή είναι η αλήθεια που δικαιολογεί γιατί τα μέτρα, επιτέλους είναι εξόν από σκληρά και δίκαια, διότι χτυπά τη μεγάλη διαφθορά, τη μεγάλη διαπλοκή, τη μεγάλη κομπίνα. Όλα αυτά έχουν ιδιοκτήτες από κοινού, σα να λέμε εξ αδιαιρέτου, τη τάξη των μισθωτών και τη τάξη των συνταξιούχων!
Και είναι χωρίς αμφιβολία οι μισθωτοί που απασχολούν αδήλωτους επιχειρηματίες και όχι το αντίστροφο. Η Επιθεώρηση Εργασίας προφανώς για την προστασία των τελευταίων ιδρύθηκε. Η μαύρη εργασία είναι μύθος.
Το Δίκαιο βοά!
Οι ένοχοι, δηλαδή οι παραπάνω, να πληρώσουν και να επιστρέψουν τα κλοπιμαία στους κατόχους τους. Το κράτος και τον υπόλοιπο λαό, έξω δηλαδή οι δύο εγκληματικές τάξεις που παραπάνω αναφέρονται.
Όμως, μετά από αυτή την «υψηλή πτήση», ας προσγειωθούμε.
Υπάρχει πολιτειακού χαρακτήρα μεταβολή στη χώρα μας μέσω των Μνημονίων;
Η απάντηση είναι ναι!
Διότι τα Μνημόνια, δεν επέβαλαν «απλά» οικονομικές πολιτικές, ούτε και κατέστησαν νεκρό γράμμα του ελληνικό Σύνταγμα αλλά και τις Διεθνείς Συμβάσεις και Συνθήκες που αναφέραμε ήδη παραπάνω, «κατ΄ εξαίρεση».
Όταν ένα Σύνταγμα μιας χώρας, καταργείται σε βαθμό ώστε σχεδόν να μην ισχύει, τουλάχιστον στις θεμελιώδεις του πρόνοιες που αφορούν όχι μονάχα τα ατομικά δικαιώματα και την εθνική ανεξαρτησία μα και την ίδια τη λειτουργία της Δημοκρατίας, σε όλους τους πυλώνες της εξουσίας, εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική, που κατεξευτελίστηκαν ως προς τον τρόπο που τις επιβλήθηκε να λειτουργούν, (σε ό, τι αφορά τη δικαστική εξουσία η απαξίωση επέρχεται και από το να πετάγονται χωρίς καμία συνέπεια στο κάλαθο των αχρήστων αποφάσεις της όταν αυτές ανατρέπουν μνημονιακούς νόμους), τότε, για ποιο πολίτευμα μιλάμε; Τι σχέση έχει το εγκαθιδρυόμενο με το Σύνταγμά μας Πολίτευμα με αυτό το πράγμα που έχει εγκαθιδρυθεί με βάση τα Μνημόνια;
Το Μνημονιακό Ελληνικό Κράτος, δεν είναι παρά ένα πολιτειακό μόρφωμα, ένα καθεστώς που έχει παχυνθεί καταβροχθίζοντας όλες τις θεμελιώδεις πρόνοιες του Συντάγματος και των Διεθνών Συμβάσεων και Συνθηκών των σχετικών με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα μα και Δικαιώματα των Κρατών στην εθνική τους ανεξαρτησία και κυριαρχία, όπου και καθορίζονται τα όρια των όποιων οικονομικών και αγοραίων συμφερόντων πάνω σ΄ αυτά, που διακηρύσσει πως αυτό το πράττει εν ονόματι του εθνικού συμφέροντος.
Όμως δεν γνωρίζω ιστορικό προηγούμενο που ένα οποιοδήποτε εθνικό συμφέρον υπηρετήθηκε και διασώθηκε μέσα από την υποδούλωση και την καταπάτηση των πλέον θεμελιωδών προνοιών ενός δημοκρατικού Συντάγματος, εκείνων που αφορούν τον σεβασμό του Δικαίου, τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία. Τέτοιου είδους διασώσεις προσωπικά μου φέρνουν στο νου την ιστορία των πλέον περιώνυμων ολοκληρωτικών καθεστώτων.
