Πλησιάζει ο καιρός που θα «γιορτάσουμε» τα εφτά χρόνια Μνημονίων...
Εφτά χρόνια Ελληνικού Κράτους χωρίς Ελληνική Δημοκρατία. Δεν χρειάζεται εδώ να επιχειρηματολογήσω για τούτη τη διαπίστωση, και θα αφήσω σε κάθε έναν που διαφωνεί μ’ αυτή, να μας πληροφορήσει πού την βλέπει την Δημοκρατία, ώστε να πάμε να την αναζητήσουμε κι όλοι εμείς που την έχουμε για χαμένη. Ειδικά γι’ αυτό το θέμα, όμως, θα επανέλθω σε άλλο άρθρο μου, διότι πρέπει να ειπωθούν και πράγματα, που εδώ δεν αρμόζουν σε ένα επετειακό κείμενο.
Μιας λοιπόν και είναι επετειακό το κλίμα των προεορτίων, (λίγη υπομονή για την «κυρίως γιορτή», όπου εκεί θα ακούσουμε πολύ περισσότερα), ας μείνουμε στη «καρδιά» αυτού που αποτελεί και τον μνημονιακό raison d'être.
Τον χαμένο πάτο του μνημονιακού βαρελιού.
Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε σε επίπεδο ελληνικού Κράτους και του ίδιου του ελληνικού λαού, μεγαλύτερη αγωνία για το πού μπορεί να βρίσκεται ο πάτος του βαρελιού μέσα στο οποίο περιδινίζεται σε ελεύθερη θανατηφόρο πτώση το Κράτος και ο λαός συνολικά, και ποτέ άλλοτε ένας ολόκληρος λαός και η πολιτική του ηγεσία δεν μετείχαν σε ένα τέτοιο ιδιόμορφο κυνήγι : το Κυνήγι του Χαμένου Πάτου του Βαρελιού (της «σωτηρίας»).
Της «σωτηρίας»!
Θυμηθείτε τη λέξη-κλειδί όλων των Μνημονίων.
Γιατί υπάρχουν;
Για να μας «σώσουν»!
Αυτό το θυμόμαστε όλοι καλά, όμως, ο Διάβολος κρύβεται συχνά στις λεπτομέρειες.
Πίσω από όλα τα Μνημόνια και τους εφαρμοστικούς τους νόμου, πίσω από το PSI και πίσω από τα «μεσομακροπρόθεσμα» μνημονιακά προγράμματα, με τις τόσες χιλιάδες σελίδες που ευπειθείς κοινοβουλευτικοί άντρες και γυναίκες συντηρούν με τη ψήφο τους στη ζωή τις «σωτήριες» μνημονιακές επιταγές, μια ψήφος που κατά πως λένε και οι ίδιοι δηλαδή, δόθηκε και δίνεται χωρίς ενίοτε να γνωρίζουν καν τι ψηφίζουν, (το μαθαίνουν αργότερα), τι κρύβεται;
Μια «λεπτομέρεια».
Και ποια είναι η «λεπτομέρεια» εδώ;
Είναι μια λεξούλα που υπάρχει σε μια «αθώα» προτασούλα, από την αρχή που επιβλήθηκαν τα Μνημόνια και έκτοτε επαναλαμβάνεται αδιάκοπα, που γίνεται «διευκρινιστικά» -άλλοτε ψιθυριστά και άλλοτε ηχηρά (για τους βαρήκοους)-, μια προτασούλα που λαμβάνει σιβυλλικό χαρακτήρα και περιεχόμενο : «από την άτακτη χρεοκοπία». Κι επειδή όλοι θέλουν να μη ονοματίζουν αυτό που φοβούνται, κανείς δεν εστιάζει στην «άτακτη» και μένουν στο «από την χρεοκοπία».
Όμως, η λεξούλα που παραλείπεται, είναι η «άτακτη».
Δεν είπαν ΠΟΤΕ ότι θα μας «σώσουν» από την χρεοκοπία.
Είπαν πως θα μας σώσουν από την «άτακτη» χρεοκοπία.
Δηλαδή, θα μας χρεοκοπήσουν «συντεταγμένως».
Τα Μνημόνια, ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΑΝΩ Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗ «ΛΕΞΟΥΛΑ» έχουν «χτιστεί».
Το περιεχόμενό τους, το λέει ξεκάθαρα : Σας οδηγούμε σε «συντεταγμένη χρεοκοπία», έως ότου, φτάσετε σ’ εκείνο το βάθος του βαρελιού, όταν θα απέχετε τόσο από εκεί που βρισκόσασταν προ κρίσης, που θα κριθεί «σωτήριο» για σας.
Αυτό το «συντεταγμένη» είναι απολύτως απαραίτητο για τα συμφέροντά όχι τόσο των δανειστών μας, όσο, κυρίως, για την ίδια την «υγεία» του ευρώ και την τόσο απαραίτητη «νομισματική» νηνεμία της ευρωζώνης. Είναι τόσο ωφέλιμη γι’ αυτούς η «συντεταγμένη χρεοκοπία» μας, όσο «ωφέλιμη» είναι και η «ευθανασία» της ελληνικής οικονομίας για τη χώρα μας, αν και, ούτε κι αυτό μας προσφέρουν. Διότι η «συντεταγμένη χρεοκοπία», είναι όσο πιο επώδυνη γίνεται, λες και έχουμε πέσει πάνω σε μαζοχιστές «γιατρούς», που αρέσκονται να χειρουργούν χωρίς αναισθητικό, απολαμβάνοντας τις κραυγές των κατά τα λοιπά διασωζόμενων «ασθενών» τους.
Όσοι το αντιλαμβανόμαστε αυτό, το αντιλαμβανόμαστε. Όσοι δεν το έχουν ακόμα αντιληφθεί μετά εφτά χρόνια λεηλασίας, μάλλον δεν θα το αντιληφθούν ποτέ.
Αν αυτή τη λεξούλα δεν την ξεχνάγαμε, δεν θα μας ξίνιζαν και οι κάθε τόσο και λιγάκι δηλώσεις του Σόϊμπλε και του ΔΝΤ, που ζητώντας συνεχώς αυτό που αποτελεί και τον συχνό τίτλο των ελληνικών εφημερίδων, «περισσότερο αίμα», αντίθετα, θα έπρεπε όλοι να αντιληφθούν πως στο «βάθος του τούνελ», για το ΔΝΤ και τον Σόϊμπλε, βρίσκεται μια «σωτηρία», της οποίας το περιεχόμενο και η μορφή, θα είναι τούτη : ένας σωρός ερειπίων, που μεθοδικά και επιστημονικά δημιουργήθηκε από την κατεδάφιση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, του ελληνικού Κράτους και της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Και τι θα ονομαστεί «σωτηρία»;
Το «δικαίωμα» του ελληνικού λαού, είτε να δουλέψει μόνος του χρησιμοποιώντας όλο αυτό το σωρό ερειπίων για να ξαναχτίσει από την αρχή και «πιο σωστά» τη ζωή του και το Κράτος του, είτε να δουλέψει ως φτηνό εργατικό δυναμικό, άλλων, που θα έρθουν να χτίσουν πάνω σ’ αυτά τα ερείπια. Και φυσικά, θα πανηγυρίζουμε και τους «θεαματικούς δείκτες ανάπτυξης», που δεν θα χρειάζεται κανείς κόπος για να δημιουργηθούν. Επειδή τα ερείπια αυτά, αντιπροσωπεύουν τον πάτο του «προγράμματος διάσωσης», δηλαδή, το «έτος βάσης» από το οποίο θα αρχίσουν να μετράνε τα πάντα, είναι φανερό, πως κάθε τούβλο που θα αναλαμβάνεται από τα ερείπια για να χτιστεί μ’ αυτό ο,τιδήποτε, θα έχει είτε το θέλει είτε όχι «θετικό πρόσημο» σε οποιοδήποτε δείκτη κι αν χρησιμοποιείται (παραγωγής, κατανάλωσης, επενδύσεων κ.λπ.), το ίδιο δε, και οποιοδήποτε νέο τούβλο εισάγεται από το εξωτερικό που πλέον θα έχει λαμπρές προοπτικές ώστε να «επενδυθεί» στη χώρα μας, (πάντα τα ερείπια προσφέρουν λαμπρές προοπτικές, αρκεί να μην είναι τα δικά σου), και εκείθεν να χαιρετισθούν με κανονιοβολισμούς από τον Λυκαβηττό, η άφιξη, επιτέλους, των «ξένων επενδυτών»!
Όμως, απευθύνομαι ιδίως προς τους Μνημονιακούς συμπολίτες μου, και ιδίως εκείνους που δεν θέλουν τα Μνημόνια αλλά ψηφίζουν τις μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις του τόπου : θα χρειαστείτε μεγάλη ακόμα υπομονή, μαζί με σας και εμείς, διότι ο «σωτήριος πάτος» του μνημονιακού βαρελιού δεν προσεγγίστηκε καν. Για την ακρίβεια, είναι ακόμα τόσο βαθιά μέσα στο βαρέλι, που ούτε καν το διανοείστε. Για όσους δεν εννοούν να «κόβουν» τις λέξεις που φοβούνται από τις προτάσεις των «γιατρών» που ήρθαν να μας «σώσουν», όπως τη λεξούλα «άτακτη» στη φράση «άτακτη χρεοκοπία», ας το κατανοήσουν πως δεν πρόκειται να σωθούν από εκείνο που φοβούνται, απλά εξορκίζοντας λέξεις και όχι παίρνοντας τη τύχη στα χέρια τους (και τα χέρια μας). Διότι η διαδικασία «χρεοκοπίας», («συντεταγμένης χρεοκοπίας», θέλετε; «συντεταγμένης»… είμαστε σοβαροί άνθρωποι και κρατάμε τον λόγο μας) όχι μόνο δεν πλησιάζει στο τέλος, αλλά μας δείχνουν και τα χρονικά ορόσημα «ολοκλήρωσης» της «θεραπευτικής αγωγής» : μιλάνε για το 2040, το 2050, το 2060, και μερικοί λένε, μας λένε μετά εκατό χρόνια, τότε δηλαδή που θα λήξει και η θητεία του υπερταμείου «αξιοποίησης» της ελληνικής δημόσιας περιουσίας!
Υπομονή λοιπόν!
Και μέχρι τότε ας παρηγορούμαστε στις Εκκλησίες των Μνημονίων με τα κηρύγματα των ιερέων της Θρησκείας του Μονοδρόμου, που θα μας υποδεικνύουν «εγκράτεια», «αποφυγή των εγκοσμίων προσπαθειών» για ανατροπή της Μοιραίας Πορείας (αυτό δεν σημαίνει «Μονόδρομος»), που θα μας καλούν να «κλείνουμε τα αυτιά μας στις Σειρήνες που διαδίδουν την αίρεση «ας πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας», διότι καμία αμαρτία δεν είναι μεγαλύτερη από το να παίρνεις κάτι που ανήκει στο Πεπρωμένο, και θα πρέπει να ευλογούμε και να λαμβάνουμε με ταπεινοφροσύνη και ευγνωμοσύνη το αντίδωρο που μοιράζεται στο τέλος της λειτουργίας, αλλά και τα αντίδωρα, τα κουλούρια και τα κουλουράκια που μοιράζουν οι φιλάνθρωποι έχοντες και κατέχοντες, αυτοί που δεν τους αγγίζει καμία κρίση, διότι αυτή είναι η ανταμοιβή της εντιμότητάς τους από την Ανώτατη Δύναμη που ίδρυσε και τη Θρησκεία του Μονοδρόμου.
Αμήν, αδελφοί μου!
