Τη σχολική καριέρα μου
σήμερα μνημονεύω...
και τους καθηγητάδες μας
κομψώς κοροϊδεύω.
Με σεβασμό εστάθηκα,
στη βέσπα του δασκάλου,
που μόλις την ακούγαμε,
φωτιά του αστραγάλου.
Τρέχαμε και κρυβόμασταν
μην και μας συναντήσει
και εις αύριο το μάθημα
να πούμε μας ζητήσει.
Με τις δενδροφυτεύσεις μας
πρασίνισε ο τόπος,
καταλαβαίνεις έπειτα
πως άξιζε ο κόπος.
Και μας εδίδαξε πολλά,
είχε αρχές και ήθος,
εις τη συνείδηση όλων μας
θα παραμείνει μύθος.
Έπειτα μεγαλώσαμε,
αλλάξαμε σχολείο,
ήρθαν τα πρώτα κρούσματα
απ’ το σκασιαρχείο.
Νέο πάλι ξεκίνημα,
η πρώτη εφηβεία,
μα θέλει διαχείριση,
δεν φτάνουν τα πτυχία.
Έτσι άρχισε να χάνεται
ο σεβασμός στους τύπους,
είναι και αυτό το σύστημα
που σε διδάσκει ρύπους.
Νομίζω λίγοι στάθηκαν
στο ύψος των πραγμάτων,
να επιτελούν λειτούργημα
στη στάνη των προβάτων.
Καθηγητής στην έκθεση,
άλλος για τη χημεία,
άλλος να κάνει άλγεβρα
και άλλος γεωμετρία.
Κάθε χρονιά αλλάζαμε
τρόπο διδασκαλίας,
μα οι περισσότεροι ήτανε
«μετρ» της παπαγαλίας.
Αδυνατώ μια σύνοψη
να σας εκαταθέσω,
είναι βλέπεις που πολλούς
δεν θέλω να εκθέσω.
Πολλά τα ιδιαίτερα
στις τελευταίες τάξεις,
μαρούλι με τη σέσουλα
φτάνει για δυο συντάξεις.
Εις το πανεπιστήμιον
αν θέλεις να περάσεις,
δεν επαρκεί το σχολικό
οφείλεις να τα σκάσεις.
Παράλληλα κατάλαβα
με πόση υποκρισία,
λύνονται κάποια θέματα
στα Ελληνικά σχολεία.
Έτσι και εγώ αποφάσισα
ως τελευταία πράξη,
να κάμω επανάσταση
δεν ένιωθα εντάξει.
Έφαγα μια τριήμερη,
βούτηξα και άλλες δύο,
το κατ’ ευχαριστήθηκα,
ήταν πολύ γελοίο.
Εν τέλει μου’ μοιαζε ορθό
να μη το συνεχίσω,
ήθελα βλέπεις με βαθμό
εγώ να αποφοιτήσω.
Έδωσα Πανελλήνιες,
επήγα στην Αθήνα
και σε σχολή επιλογής,
όλα μου μοιάζαν φίνα.
Είχα αρκετούς καθηγητές
που δείχναν ενδιαφέρον
και έτσι μου μάθαν πράγματα
που είναι προς συμφέρον.
Περνούσα τα μαθήματα,
δεν κόπηκα ούτε σε ένα,
μα πάντα έχει το σύστημα
μια Αχίλλειο πτέρνα.
Ήταν αυτές οι άθλιες
κομματικές ενώσεις,
που αν θέλεις να ανελιχθείς,
ψήφο πρέπει να δώσεις.
Έλεγχαν τους καθηγητές,
τα θέματα γνωρίζαν,
αλισβερίσι βρώμικο,
οι πιο πολλοί τους βρίζαν.
Δεν γούσταρα να υποταχτώ
σε αυτή την αλητεία,
να πάρω μεταπτυχιακό
τρανού γλυψιματία.
Έτσι εξετάσεις έδωσα
παρέα με τους άλλους,
με όλους τους μπλε και πράσινους
άξεστους παπαγάλους.
Επέρασαν μισά μισά
κομματικά στελέχη,
η πίτα εμοιράστηκε,
και τώρα πέρα βρέχει.
Τάχθηκα εις το στράτευμα,
δοκίμασα Αγγλία,
και κάπου εδώ τελείωσα
με επαίνους και πτυχία.
Σε όλη την πορεία μου,
οσοι είχανε αξία ,
τέσσερις πέντε δάσκαλοι,
που γράψαν ιστορία.
Και να τους πω ευχαριστώ
που Άνθρωποι ήταν πρώτα
γι’ αυτό και στάθηκαν ορθά
στης διδαχής τη ρότα.
από την υπό έκδοση συλλογή Ωρολόγιον το σκωπτικό
Πηγή
