ακούς δε σου φαίνεται καλό. Καλύτεροι ηγέτες, εξάλλου, θεωρούνται όσοι έχουν τη φήμη του ταπεινού, του οραματιστή, αυτού που κατάφερε να συρρικνώσει το εγώ του για να αφήσει χώρο και στους άλλους ανθρώπους. Με λίγα λόγια, του ανθρώπου που έβαλε το εγώ κάτω από το εμείς.
Σε πολλές εταιρείες και οργανισμούς τα στελέχη εκπαιδεύονται ώστε να περάσουν από το «εγώ» στο «όλοι μαζί» και να αναπτύξουν μια πιο θετική και παραγωγική εργασιακή κουλτούρα. Σύμφωνα, όμως, με τον συγγραφέα του βιβλίου The Culture Engine, Chris Edmonds, αυτό απέχει πολύ από την αλήθεια και παρακάτω στο αναλύουμε σε τρία σημεία.
Το «εγώ» είναι προσόν
Το να θεωρείς ότι το εγώ σου είναι κάτι που πρέπει να αποκλειστεί από την επαγγελματική σου ζωή, όχι μόνο είναι αντιπαραγωγικό αλλά παρερμηνεύει τόσο την έννοια του, όσο και το πώς λειτουργεί. Το να το υποτιμάς, εμποδίζει την ανάπτυξή σου ως ηγέτη και κάνει πιο δύσκολη την απόκτηση μιας δημιουργικής εργασιακής κουλτούρας. Η αποδοχή, από την άλλη πλευρά, δε σε κάνει αυτόματα νάρκισσο, αλλά αντίθετα σου δίνει ένα προσωπικό πλεονέκτημα, που αν το καλλιεργήσεις κατάλληλα, μεταφράζεται σε ανταγωνιστικό προτέρημα για την εταιρεία σου.
Σύμφωνα με μια μετα-ανάλυση μελετών, που έγινε το 2014, το εγώ μας βοηθάει να προχωρήσουμε μέσα από τα ακόλουθα τέσσερα στάδια:
Εγωκεντρισμός: Τι πιστεύω ότι είναι σημαντικό.
Η ομάδα στο επίκεντρο: Πώς μπορώ να εναρμονιστώ με αυτό που η ομάδα θεωρεί σημαντικό.
Ανεξαρτησία: Είμαι ο αρχηγός της δικής μου επιθυμίας.
Ομαδική συνεργασία: Πώς μπορώ εν μέσω συνεχών αλλαγών να είμαι ανεξάρτητος και παράλληλα να δείχνω στους άλλους πώς να ακολουθήσουν τον δικό τους δρόμο.
Αυτό το τέταρτο στάδιο χαρακτηρίζεται από την έμφυτη πολυπλοκότητα των πραγματικών ανθρώπων και καταστάσεων.
Στην πράξη, το να έχεις «εγώ», απλά, σημαίνει ότι καταλαβαίνεις την κοσμοθεωρία μέσω της οποίας λειτουργείς, ικανοποιώντας τόσο τις δικές σου ανάγκες όσο και των άλλων. Και αυτό είναι ένα απ' τα προαπαιτούμενα για κάθε leader σε μια δουλειά.
Η εταιρική υπερηφάνεια ξεκινά με προσωπικά «εγώ»
Είναι δυαδικό. Από τη μία πρέπει να υπηρετείς, να υποστηρίζεις, να βοηθάς και να εμψυχώνεις. Για να το κάνεις όμως αυτό θα πρέπει να είσαι συμπονετικός και ταπεινός. Πριν απ' όλα αυτά, θα πρέπει να έχεις αναπτύξει την αυτοεκτίμησή σου. Όχι να είσαι υπερόπτης αλλά να έχεις πίστη στις ικανότητες σου. Αυτό σημαίνει ότι ανακαλύπτεις πώς μπορείς να υποστηρίξεις τόσο τον εαυτό σου όσο και άλλους ανθρώπους, να περάσουν την ίδια διαδικασία, αυτήν της αυτοπραγμάτωσης.
Η ειδικός σε θέματα ηγεσίας Deborah Rowland το θέτει ως εξής: «Η ανάπτυξη ηγετικής φυσιογνωμίας πρέπει να ξεκινήσει από το εσωτερικό παιχνίδι». Είναι πολύ δύσκολο για τους ηγέτες να έχουν εμψυχωτικές συζητήσεις μέχρι να φτάσουν στο σημείο να ξέρουν πώς να υποστηρίξουν τους εαυτούς τους κατάλληλα. Υπ' αυτή την έννοια, μπορεί κανείς να σκεφτεί ότι το εγώ δεν είναι αντίθετο με τον ηγέτη – υπηρέτη ή εχθρός μιας παραγωγικής και δημιουργικής εργασιακής κουλτούρας.
Κολλημένος με το εγώ σου; Επένδυσε σ' αυτό
Ίσως νομίζεις ότι το «εγώ» είναι ένας σχετικά νέος όρος της ψυχολογίας που αναπτύχθηκε από τον Freud ή τον Nietzsche. Έχει όμως τις ρίζες του στην αρχαιότητα. Όπως είναι λογικό, ως άνθρωπος θέλεις να καταλάβεις τόσο τους άλλους όσο και τον ίδιο σου τον εαυτό. Η αίσθηση του εαυτού σου έχει να κάνει με την αίσθηση που έχεις για τους άλλους. Όλα είναι σχετικά και το «εγώ» είναι το πλαίσιο για να κατανοήσεις αυτές τις σχέσεις. Το «εγώ» σου πάντα θα είναι εκεί. Οπότε, αποδέξου το και κάνε ότι περνά από το χέρι σου για να το αναπτύξεις. Προσπάθησε να κατανοήσεις καλά τη θέση σου στον κόσμο, στον ιδιωτικό σου βίο και στη δουλειά σου και τσέκαρε συχνά το πόσο έχεις προχωρήσει στα παραπάνω στάδια ανάπτυξής του.
Πηγή
