Του Αλέξανδρου Ελευθεριάδη
Υπάρχει αρκετός κόσμος που είναι υπέρ της δραχμής. Δεν μιλώ για εκείνους που ελπίζουν ότι έτσι θα θρέψουν τον κομματικό τους στρατό βάζοντας τα κορόιδα να πληρώνουν φόρους. Δεν αναφέρομαι επίσης σε όσους κάνουν προπαγάνδα μέσω τηλεοπτικού… άμβονος έχοντας βγάλει τα λεφτά τους στο εξωτερικό. Ούτε για τους έμμισθους υπαλλήλους διαφόρων λόμπι που ανυπομονούν να ορμήξουν στη χώρα μας. Πέρα από τους απατεώνες που ονειρεύονται την δραχμή, υπάρχει και αρκετός τίμιος κόσμος που πιστεύει ότι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα θα είναι λύση.
Άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, κουρασμένοι, ταλαιπωρημένοι, εξαντλημένοι ψυχικά και οικονομικά. Άνθρωποι που δεν γνωρίζουν τι είναι τα επιτόκια δανεισμού, η υποτίμηση του νομίσματος, η άμεση ανάγκη εισαγωγών βασικών αγαθών όπως καύσιμα και φάρμακα. Αυτούς τους ανθρώπους τους καταλαβαίνω. Θυμούνται τις παλιές, καλές (;) μέρες της χώρας μας και πιστεύουν ότι με 5000 δραχμές θα βγάζουν την εβδομάδα. Δεν είναι υποχρεωμένοι άλλωστε να αντιλαμβάνονται ότι στις εποχές που αναπολούν μπορεί το νόμισμα να ήταν εθνικό, τα λεφτά όμως έρχονταν απ’ έξω με δάνεια. Αυτοί οι άνθρωποι μάλιστα, επειδή είναι και οι πιο αδύναμοι, είναι ταυτοχρόνως και ο λόγος που προκαλούν μεγαλύτερη οργή δηλώσεις όπως η σημερινή του Νίκου Ξυδάκη.
Τι είπε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ; Ότι το εθνικό νόμισμα δεν είναι ταμπού. Στη συνέχεια βέβαια προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, η ουσία όμως δεν αλλάζει. Το ζήτημα όμως είναι το γιατί το είπε.
Να του ξέφυγε, αποκλείεται. Διότι μετά την… περήφανη 17ωρη διαπραγμάτευση του Αλέξη Τσίπρα, τον Ιούλιο του 2015, άπαντες στον ΣΥΡΙΖΑ έγιναν τρομερά προσεκτικοί στο θέμα δραχμή. Οι… απρόσεκτοι άλλωστε τράβηξαν για αλλού με την πλεύση ελευθερίας τους να τους βγάζει προς… νομισματοκοπείο πλευρά. Γιατί λοιπόν ξαφνικά ο κύριος Ξυδάκης δεν κατάφερε να συγκρατήσει τα λόγια του;
Προσεκτικά… απρόσεκτοι
Οι ερμηνείες είναι πολλές. Μία από αυτές λέει ότι πριν υπογράψουν όλα τα μέτρα που προωθούνται από ΔΝΤ και Ευρωπαϊκή Ένωση, προκειμένου να παραμείνουν λίγο ακόμα στην εξουσία (και στους μισθούς σε ευρώ) θέλουν να τρομάξουν τον κόσμο. Μία άλλη λέει ότι πραγματικά το πιστεύουν. Με τις δημοσκοπήσεις να μαρτυρούν το τέλος, η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα είναι η μοναδική τους ελπίδα. Με αυτό θα μπορούσαν να συντηρούν τον κομματικό τους στρατό εις βάρος όσων δεν ανήκουν στους εκλεκτούς τους. Υπάρχει και ένα άλλο σενάριο, της εκδίκησης, αλλά αυτό θα ξεπερνά και την πιο νοσηρή φαντασία.
Σε κάθε περίπτωσή όμως, και όποιο κι αν είναι το κίνητρο όσων εκστομίζουν τέτοιες εκφράσεις, η ζημιά που κάνουν είναι ανυπολόγιστη. Η χώρα μας μαστίζεται από ανεργία, οι νέοι άνθρωποι μεταναστεύουν για να σωθούν, οι επενδύσεις έρχονται με το… ψαροντούφεκο, και η κυβέρνηση της χώρας δεν ξέρει τι νόμισμα θα έχουμε αύριο. Μια… τρομερή ιδέα που σίγουρα θα προσελκύσει ξένα κεφάλαια και θα ανοίξει θέσεις εργασίας. Εκτός αν επιστρέψαμε στο ότι δεν θέλουμε ξένες επενδύσεις, ούτε εγχώριες (βλέπε Ελληνικό) προκειμένου ο κόσμος να δουλεύει στο Δημόσιο και να μας έχει ανάγκη.
Η χώρα μας μετά από 1,5 χρόνο φαινομενικής ηρεμίας επιστρέφει πάλι σε μια κατάσταση αβεβαιότητας. Ο χρόνος πιέζει, τα περιθώρια στενεύουν και κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι θα φέρει το αύριο. Όπως φαίνεται όμως, το πλοίο που λέγεται Ελλάδα, ο καπετάνιος θα το εγκαταλείψει τελευταίος, αφού πρώτα το έχει ρίξει με μανία στο παγόβουνο. Όχι από αυτοθυσία αλλά από άρνηση να αφήσει το τιμόνι.
