Χαμός έγινε την περασμένη βδομάδα στη Στουτγκάρδη, μετά την ανακοίνωση από τις αρχές της πόλης, για απαγόρευση της κυκλοφορίας των ντίζελ αυτοκινήτων από το 2018, τις μέρες που θα υπάρχει συναγερμός για υψηλή συγκέντρωση σωματιδίων στην ατμόσφαιρα. Σύμφωνα με το Reuters, οι ιδιοκτήτες ντίζελ της περιοχής, αντέδρασαν στο άκουσμα της είδησης καθώς βλέπουν πως η αξία των οχημάτων τους θα πέσει κατακόρυφα.
Ύστερα από τις αντιδράσεις, το υπουργείο μεταφορών της Βάδης-Βυρτεμβέργης (το ομοσπονδιακό κρατίδιο της Στουτγκάρδης), για να καθησυχάσει τους ιδιοκτήτες ντίζελ, τους πρότεινε να πουλήσουν τα οχήματά τους στις δίπλα πόλεις που δεν θα ισχύει αυτή η απαγόρευση και έγινε χαμός. Πολιτικά πρόσωπα της Γερμανίας, αντέδρασαν, με το ζήτημα να φτάνει μέχρι το γερμανικό κοινοβούλιο, ενώ πολλοί πρότειναν, τα αυτοκίνητα αυτά να εξαχθούν σε «τρίτες χώρες». Μετά από αυτό, το ότι έκαναν ρεκόρ οι εισαγωγές μεταχειρισμένων στην Ελλάδα, δεν πρέπει να κάνει σε κανέναν εντύπωση.
Που πάνε λοιπόν όλα τα παλιά αυτοκίνητα που φεύγουν από τους δρόμους της Γερμανίας; Όλα αυτά τα μεταχειρισμένα τεσσάρων, πέντε, αλλά και δέκα ετών που πλέον δεν συμφέρουν τους Γερμανούς να έχουν στους δρόμους τους και τα διώχνουν άρον άρον προς τρίτες χώρες που τα αγοράζουν μετά μανίας; Μήπως μαζεύουμε όλη τη σαβούρα που ξεφορτώνονται οι Γερμανοί;
Φυσικό είναι η ζήτηση να καθορίζει την αγορά, και όταν σε καιρό περιορισμένων δυνατοτήτων όλοι θέλουμε ένα οικονομικό ντίζελ που εδώ είναι πανάκριβο, το μεταχειρισμένο από τη μεγαλύτερη αγορά της Ευρώπης είναι λύση. Ειδικά όταν ντίζελ δεύτερο χέρι στην Ελλάδα δεν υπάρχει ακόμη, γιατί πολύ απλά η απαγόρευση των περασμένων ετών δημιούργησε έλλειψη. Και για αυτό φέρνουμε απ`έξω.
Γέμισαν έτσι οι μάντρες αυτοκίνητα, κυρίως ντίζελ, από την Ευρώπη, αλλά κυρίως από τη Γερμανία. Βλέπεις οι Γερμανοί έχουν τεράστιο αριθμό αυτοκινήτων στους δρόμους τους, είναι εξάλλου η πρώτη αγορά. Είναι επίσης μία πλούσια χώρα στην οποία οι κάτοικοί της έχουν τη δυνατότητα να αλλάζουν αυτοκίνητα κάθε δύο, τρία ή τέσσερα χρόνια.
Κάποια από τα αυτοκίνητα δεν θα ήταν απαραίτητα κακά για την Ελλάδα. Μιλάμε για όσα είναι μέχρι και τεσσάρων ετών είναι αυτοκίνητα που αγοράστηκαν πρώτο χέρι με λίζινγκ, και έτσι είχαν περιορισμό στα χιλιόμετρα, συνήθως 15.000 το χρόνο. Αυτά τα αυτοκίνητα θα ήταν λουκούμι, όμως σπανίως αυτά τα αυτοκίνητα φτάνουν στην Ελλάδα, γιατί απλά πωλούνται πανάκριβα ως μεταχειρισμένα στην δική τους αγορά.
Αυτά που φτάνουν στην Ελλάδα και κοσμούν τις μάντρες, είναι αυτοκίνητα που είναι παλιότερα, δηλαδή έχουν κάνει δύο κύκλους ζωής, μία ως λίζινγκ και μία ως μεταχειρισμένα, όπου και πέρασαν μάλλον το χειρότερο μέρος της ζωής τους. Είναι αυτοκίνητα ξεπερασμένης τεχνολογίας, κυρίως Euro5 αλλά συχνά και Euro4, φορτωμένα με χιλιόμετρα στα κοντέρ τους. Ακόμη και τα πιο καινούργια που φτάνουν στην Ελλάδα είναι εταιρικά, αυτά που έχουν οι πωλητές και το μεσαίο επίπεδο υπαλλήλων, που κάνουν 40.000 - 50.000 χλμ. το χρόνο.
Στα ακόμη πιο φτηνά, 10ετίας, είναι κάτι ντίζελ που στην εκεί αγορά πωλούνται δύο-τρία κατοστάρικα, και εδώ έρχονται ως άρτος επιούσιος και πουλάνε για δύο και τρία χιλιάρικα. Ότι ξεφορτώνονται οι Γερμανοί τα ψωνίζουμε εμείς χρυσά. Μαζεύουμε την σαβούρα τους να μην μολύνεται το δικό τους περιβάλλον, χωρίς να μας νοιάζει τι θα πάθει το δικό μας.
Και η κατάσταση, αν συνεχιστεί η καψούρα με το φθηνό ντίζελ, θα γίνει ακόμη χειρότερη. Γιατί όσο οι Γερμανοί θα περνούν στις επόμενες τεχνολογίες, τούρμπο βενζίνης, υβριδικών και ηλεκτρικών, και όσο εμείς μένουμε πίσω, κολλημένοι στα δόγματά μας και την υπανάπτυξη που φέρνει η κρίση, τόσο περισσότερο θα θέλουμε τέτοια σαβούρα που μετά χαράς θα ξεφορτώνονται οι Γερμανοί προχωρώντας στο μέλλον.
Δεν είναι λίγο κρίμα; Πως νοιώθετε εσείς να είμαστε το νεκροταφείο αυτοκινήτων της Γερμανίας; Να ξέρουμε ότι εδώ ξεφορτώνονται τα παλιά τους αυτοκίνητα; Να είμαστε εμείς αυτοί που αγοράζουμε ακριβά και με χαρά αυτά που εκείνοι δεν θέλουν να πατάνε καν στους δρόμους τους; Μήπως θα πρέπει να αλλάξουμε μοτίβο για να μην μείνουμε ακόμη πιο πίσω; Τι λέτε;
Πηγή
