Τι συμβαίνει μετά το θάνατο; Οι επιστήμονες έχουν μελετήσει μέχρι και περίπτωση ατόμου που είχε διαγνωσθεί κλινικά νεκρός, αλλά παρόλα αυτά ο εγκέφαλος του συνέχισε να λειτουργεί. Πέντε άνθρωποι κατάφεραν να περιγράψουν το θάνατό τους. Πέντε συναρπαστικές διηγήσεις για το πως είναι να βρίσκεσαι στου Χάρου τα δόντια.
Ο διάσημος λογοτέχνης και δημοσιογράφος George Orwell βρίσκονταν στην Ισπανία το 1937, ως μαχητής απέναντι στους φασίστες στον εμφύλιο πόλεμο. Σε μια μάχη, δεδομένου ότι ήταν ψηλός και το κεφάλι του προεξείχε από το χαράκωμα, μια σφαίρα διαπέρασε το λαιμό του. Ξυστά από την καρωτίδα, τόσο ξυστά ώστε την... καυτηρίασε. «Η όλη εμπειρία να σε διαπερνά μια σφαίρα είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα... και νομίζω αξίζει να περιγραφεί λεπτομερώς» έγραψε μετέπειτα ο Όργουελ στο βιβλίο του Πεθαίνοντας στην Καταλωνία (1938) όπου αποτύπωσε μοναδικά τις εμπειρίες και τη δράση του.
«Χοντρικά, ήταν η αίσθηση πως είσαι στο κέντρο μιας έκρηξης. Έμοιαζε σαν να ακούστηκε ένα τεράστιο μπαμ και ένα εκτυφλωτικό φως τριγύρω μου, και ένιωσα ένα τρομακτικό σοκ —καθόλου πόνο, μόνο ένα βίαιο σοκ, όπως αυτό που λαμβάνεις από κάποιο ηλεκτρόδιο. Και μαζί, μια αίσθηση απόλυτης αδυναμίας, ένα αίσθημα πως χτυπήθηκες και συρρικνώθηκες μέχρις εκμηδένισης». Δεν ήξερε πόσο άσχημα είχε λαβωθεί μέχρι που προσπάθησε να κουνήσει το χέρι του. Δεν ανταποκρίθηκε. Προσπάθησε να μιλήσει, φωνή μηδέν.
Και μετά άκουσε τους στρατιώτες να λένε πως μια σφαίρα διαπέρασε το λαιμό του. Ο Όργουελ κατάλαβε πως θα πέθαινε. «Η πρώτη μου σκέψη, εντελώς συμβατικά, ήταν η γυναίκα μου» έγραψε. «Η δεύτερη μια βίαιη άρνηση να εγκαταλείψω αυτόν τον κόσμο». Τον τσάντιζε που πέθαινε από μια ηλίθια σύμπτωση: Πόσο ανόητο (“The meaninglessness of it!”) σκέφτηκε. Δεν μπορούσε να κάνει τον εαυτό του όμως να θυμώσει με τον άνθρωπο που τον πυροβόλησε. «Αν τον έπιαναν αιχμάλωτο και τον έφερναν μπροστά μου, αυτή τη στιγμή απλά θα τον συνέχαιρα για το καλό σημάδι» καταλήγει ο Όργουελ.
(AP Photo)
Karl Patterson Schmidt: Αφέθηκε να πεθάνει από δηλητήριο φιδιού για χάρη της επιστήμης
Το 1957, ο εξειδικευμένος στα φίδια επιστήμονας Karl Patterson Schmidt προσπαθούσε να αναγνωρίσει ένα φίδι κι εκείνο τον δάγκωσε. Τις επόμενες 24 ώρες, ο ερευνητής είχε την ψυχραιμία να καταγράψει τα πάντα καθώς το δηλητήριο του έπαιρνε τη ζωή. Το αφρικανικής καταγωγής φίδι ήταν ένα Boomslang, που σημαίνει φίδι του δέντρου. Το δηλητήριο του, μεταξύ άλλων, προκαλεί μικρούς θρόμβους στο αίμα με αποτέλεσμα να προκαλείται εσωτερική και εξωτερική αιμορραγία. Όταν προσέφεραν ιατρική βοήθεια στον Schmidt, εκείνος αρνήθηκε γιατί κάτι τέτοιο θα διέκοπτε τα συμπτώματα που προσπαθούσε να καταγράψει... «4:30–5:30 μ.μ» έγραψε μόλις επέστρεψε σπίτι του.
«Έντονη ναυτία αλλά χωρίς εμετούς στη διάρκεια του ταξιδιού στο Homewood με τον προαστιακό». Μια ώρα αργότερα, «κρύωνα έντονα και έτρεμα, και έπειτα πυρετός 38.7, ο οποίος δεν επέμεινε. Η αιμορραγία των μαλακών μορίων στο στόμα άρχισε περίπου στις 5:30, κυρίως μάλλον από τα ούλα.» Κατάφερε να ξεκλέψει καμια-δυο ώρες ύπνο αλλά ξύπνησε τα μεσάνυχτα. «Ούρηση στις 12:20 π.μ,» σημείωσε. «Κυρίως αίμα, αλλά μικρή ποσότητα». Ξύπνησε λίγο αργότερα από ένα βίαιο εμετό.
Παραδόξως λίγες ώρες αργότερα νιώθει ιδιαίτερα καλά και έχει ενέργεια: μάλιστα τηλεφωνεί στο Μουσείο για να τους πει πως θα επιστρέψει στη δουλειά την επόμενη ημέρα. Η τελευταία του καταγραφή ήταν στις 6:30 τα ξημερώματα. «Ελαφριά αιμορραγία πάει τώρα στα εντόσθια, με συχνή ενόχληση στον πρωκτό. Γλώσσα και μύτη συνεχίζουν να αιμορραγούν, αλλά όχι υπερβολικά». Το μεσημέρι, τηλεφωνεί στη γυναίκα του πανικόβλητος. Όταν τον βρήκαν οι γιατροί ήταν κάθιδρος, και αδυνατούσε να απαντήσει σε οποιαδήποτε ερώτηση. Στις τρεις το απόγευμα ήταν νεκρός.
