απλό. Διότι για να είναι επιτυχημένη μία μακροχρόνια σχέση, πρέπει να παραμένει εν ζωή. Επομένως οι σχέσεις που κρατάνε για πολλά χρόνια αλλά τελειώνουν, με οποιονδήποτε τρόπο και αν τελειώνουν, δεν είναι επιτυχημένες.
Όλοι έχουν μάθει να μετράνε την επιτυχία με τα χρόνια. Μία 2μηνη σχέση είναι ανεπιτυχής σε αντίθεση με μία που διήρκησε 5 χρόνια. Κατηγορηματικά διαφωνώ. Διότι και οι δύο είναι τελειωμένες. Το ότι κράτησε περισσότερο η μία δεν σημαίνει ούτε ότι είναι επιτυχημένη, ούτε ότι στέκεται επάξια υπό το όνομα «μακροχρόνια». Διότι αυτό το όνομα φέρει μαζί του πολλά. Κυρίως υποχρεώσεις. Όχι υποχρεώσεις με το νόημα του «πρέπει» να κάνει κάποιος μία σειρά πραγμάτων όσο βρίσκεται σε μία τέτοιου είδους κατάσταση, όσο ότι προκειμένου μία σχέση να είναι «μακροχρόνια» και «επιτυχημένη» δηλαδή με άλλα λόγια, διαρκής, χρειάζεται κανείς να παλέψει γι’ αυτήν. Να παλέψει και να συνεχίσει να παλεύει. Να την κρατά δηλαδή διαρκή στον χρόνο. Καμία σχέση ολοκληρωμένη δεν είναι επιτυχής.
Πολλοί θεωρούν πώς οι αναμνήσεις είναι αυτές που μετράνε. Ή αναφέρουν ότι «δεν πειράζει, κρατάω τα καλά στοιχεία και προχωρώ» ή «τελείωσε αυτό το κομμάτι της ζωής μου τώρα θα ξεκινήσω από την αρχή» και άλλα τέτοια. Ναι, αυτά είναι υπαρκτά, και αποτελούν την πλειοψηφία των αντιδράσεων σε έναν χωρισμό, έπειτα βέβαια από όλες τις ανορθολογικές σκέψεις και πράξεις που κατακλύζουν το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού. Αλλά είναι εκλογικεύσεις και δικαιολογίες προκειμένου το άγχος και η δυστυχία να εξαφανιστούν. Σε κάθε χωρισμό υπάρχουν συναισθήματα δυστυχίας, απογοήτευσης, κατεστραμμένων ονείρων (τουλάχιστον για τη μία από τις δύο πλευρές). Πώς λοιπόν μπορεί κανείς να μιλήσει για επιτυχία (κυρίως βασισμένος στα χρόνια της σχέσης) όταν ο ένας από τους δύο, ή και οι δύο σπανιότερα, προκαλεί στον άλλο τέτοια συναισθήματα; Μπορεί το ένα μισό της επονομαζόμενης επιτυχίας να καταστρέφει τον κόσμο του άλλου, και έπειτα να ονομάζει τη σχέση αυτή επιτυχημένη; Η απάντηση είναι αρνητική και θα συνεχίσει να είναι για πάντα.
Από την άλλη, όλοι φοβούνται να κολλήσουν την ταμπέλα «επιτυχημένη» στη σχέση που θα κρατήσει μέχρι τα γεράματα. Διότι τα χρόνια τους είναι πολύτιμα για το Εγώ τους. Δεν μπορούν να δεσμευθούν. Δεν μπορούν να αναλάβουν το βάρος αυτό. Ναι σίγουρα, το καταλαβαίνω. Αυτοί όμως όχι. Δεν θα μπορούσαν οι σχέσεις να παραμείνουν εκτός της εμπορευματικής κοινωνίας. Ποιο είναι εκείνο το «πράγμα» (διότι για πράγματα μιλάμε τόση ώρα, απ’ ό,τι φαίνεται) που μπορεί πλέον, εν έτει 2017, να διανοηθεί τόσο μακροπρόθεσμα; Κανένα Πράγμα. Από αυτό δεν ξεφεύγουν οι πραγμοποιημένες σχέσεις. Όταν κάτι σπάει ή χαλάει, όλοι πηγαίνουν στον ειδικό για να το αντικαταστήσουν, την αμέσως επόμενη μέρα.
Το άρθρο αυτό, αποτελεί μία ένδειξη πως όταν μιλάμε για επιτυχία σε επίπεδο σχέσης, δεν είναι δυνατό να κατασκευάζουμε «Συνταγές» επιτυχημένης μακροχρόνιας σχέσης που θα περιλαμβάνουν λίστες με «ού». Άλλωστε έχουμε δει και βιώσει την αποτυχία τέτοιων «λιστών» που θεωρείται ότι κατασκευάστηκαν πριν από πολλά πολλά χρόνια. Ήρθε, λοιπόν, η ώρα να ξεκινήσουμε να πραγματευόμαστε θέματα, αρνητικά. Αποκλείοντας, με άλλα λόγια, ό,τι δεν είναι.
Και για την ώρα, μπορούμε να πούμε μονάχα, πως οι μακροχρόνιες επιτυχημένες σχέσεις, είναι ανολοκλήρωτες.
Πηγή
