Περίεργα συναισθήματα από χτες το βράδυ. «Τι εννοείς, αυτοκτόνησε;». Χρειάζεσαι πάντα χρόνο για να χωνέψεις το απροσδόκητο. Κι ο θάνατος του Chester Bennington, του frontman των Linkin Park που με την τραχιά φωνή του ταυτίστηκε μεγάλο μέρος της γενιάς μας (30 συν-πλην κάτι), ήταν απροσδόκητος.
Απροσδόκητος για όλους εμάς τουλάχιστον, τους απ' έξω. Οι οικείοι του ενδεχομένως και να ψυχανεμίζονταν το κακό, καθώς τα ζόρια και οι προσωπικοί του δαίμονες ήταν παρόντες στην καθημερινότητά του εδώ και χρόνια. Αλλά και πάλι, διάολε: δυσκολεύεσαι να ξαναπατήσεις το play για να απολαύσεις το Hybrid Theory και τα Meteora έχοντας κατά νου πως η φωνή αυτή έχει ταξιδέψει μια για πάντα.
Το ίδιο σε παραξενεύει και η τελευταία φωτογραφία που βλέπεις στον επίσημο λογαριασμό των Linkin Park στο Instagram. Αυτή τη φωτογραφία:
Ανέβηκε πριν έξι μόλις μέρες. Και κάθεσαι σκαλωμένος μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή να αναρωτιέσαι πώς γίνεται μέσα σε 250 ώρες το χαμόγελο, το οποιοδήποτε χαμόγελο, πηγαίο ή μη, να μετατρέπεται σε θηλιά που πνίγει λαιμούς και αναμνήσεις.
