σχέσεις, αν και στην απλότητα τους μπορεί κανείς να θαυμάσει και να απολαύσει την ομορφιά τους, τη γενναιοδωρία τους.
Οι σχέσεις μοιάζουν σαν όλα εκείνα τα πολύπλοκα πράγματα και καταστάσεις τα οποία όταν καταφέρει κανείς να τα αποδομήσει, απολαμβάνει τη χάρη τους. Μεγάλη η χάρη τους λοιπόν, των σχέσεων και των εμπλεκόμενων μερών.
Του άντρα και της γυναίκας, των γονιών και των παιδιών, των αδερφών, των φίλων, των συγγενών... Όλα είναι σχέση. Όλα, τα πάντα γύρω μας, κάθε τι που μας συνδέει με κάθε τι άλλο, έμψυχο ή άψυχο, όλα... είναι σχέση.
Γι' αυτό ας το πάρουμε απόφαση. Άν θέλουμε να ζήσουμε την ζωή μας όσο πιο λειτουργικά γίνεται πρέπει να μπορούμε να τα βγάζουμε πέρα με τις σχέσεις αυτές. Τι σημαίνει όμως αυτό; Πως μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στην πολυπλοκότητα των σχέσεων;
Ορίστε μερικά απλά tips (σε όλους μας γνωστά αλλά συχνά αγνοημένα):
A. Να μάθουμε να ακούμε, ο ένας τον άλλον. Δεν έχει σημασία η ηλικία, το φύλλο, το κύρος, ο πλούτος, η ιεραρχία: Οι σχέσεις μπορούν και πρέπει να είναι ισότιμες, ο καθένας δικαιούται να έχει την άποψή του...
Β. Να μάθουμε να υποχωρούμε, να μην έχουμε πάντα την απαίτηση να γίνεται το δικό μας – ακόμα και όταν μερικές φορές, έχουμε δίκιο! (πόσο δύσκολο...) Η ''συνάντηση'' δύο μερών προϋποθέτει συμβιβασμούς, μερικές φορές μάλιστα μεγάλους!
Γ. Να μάθουμε να ελισσόμαστε. Καμιά φορά πρέπει να πάρουμε απόφαση: Όταν δεν γίνεται με έναν τρόπο, (κάτι , οτιδήποτε) πρέπει να προσπαθήσουμε και αλλιώς. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει ήττα ή αποτυχία, στο τέλος κερδισμένος θα βγει αυτός που θα φτάσει τον στόχο του.
Δ. Τέλος, πρέπει μερικές φορές να μπορούμε να σιωπήσουμε. Να κάνουμε πίσω. Να πάμε πάσο. Να κάνουμε στην άκρη. Όλα αυτά τα δυσάρεστα που μειώνουν τον αμείωτο εγωισμό μας! Όμως ναι, είναι φορές που χρειάζεται να το κάνουμε κι αυτό ( κι ίσως όχι λίγες...)
Τελικά αξίζει τον κόπο; Τόση προσπάθεια, τόσοι συμβιβασμοί, τόσες υποχωρήσεις, τόσες απαιτήσεις και τόσα άλλα...; Ο καθένας θα απαντήσει φυσικά για τον εαυτό του, όμως ποιός θα αρνηθεί ότι οι σχέσεις είναι πολύπλοκες, πολύτιμες, υπέροχες, μοιραίες;
Ναι! θα πω εγώ, μιλώντας από το μετερίζι της υποκειμενικότητάς μου: Αξίζει να βρούμε το άλλο μας ''μισό'' που μαζί θα ξεκλειδώσουμε τα μυστικά της ενδοχώρας τους. Γιατί ''δυο'' μαζί είμαστε πιο δυνατοί, πιο ασφαλείς και τελικά πιο ολοκληρωμένοι!
Πηγή
