Να τα διαγράψω όλα. Θα τα άλλαζα όλα και πόσο όμορφα θα ήταν τότε…».
Στις 22 Ιουνίου, λίγες ημέρες πριν το τραγικό τέλος, η Νανά Καραγιάννη παραχώρησε την τελευταία της συνέντευξη στο «Πρώτο Θέμα», όπου μίλησε για τη ζωή της και την πολύχρονη μάχη με τη νευρική ανορεξία.
Αναφερόμενη στο περασμένο καλοκαίρι, όταν έφτασε ένα βήμα πριν τον θάνατο, όπως έλεγε η ίδια, σημείωσε: «Έκτοτε στοιχημάτισα να σπάσω το όριο της ζωής και για πρώτη φορά ασχολήθηκα με το θέμα μου ουσιαστικά και σοβαρά.
Όχι, δεν θέλω να λέω άλλα ψέματα ούτε στον εαυτό μου αλλά ούτε και στους άλλους. Μέχρι εκείνη τη στιγμή έλεγα ψέματα. Όταν βγήκα από την Εντατική, πέρσι τέτοια εποχή, είπα μέσα μου: «Νανά, δεν έχεις άλλα περιθώρια. Πρέπει να ζήσεις!».
Τότε ξεκίνησα να συμμετέχω σε αυτά που μου έλεγαν οι γιατροί, να παίρνω τα φάρμακά μου, να τρέφομαι σωστά και σιγά-σιγά να ανταποκρίνομαι στις θεραπείες. Όχι, δεν έχω βάλει κανένα στοίχημα με τον εαυτό μου. Δεν μου αρέσουν τα στοιχήματα. Τώρα πια το μόνο που κοιτάζω είναι να βγει η μέρα».
Ως προς την εικόνα της, η ίδια είχε δήλωνε: «Τα πρώτα χρόνια, ναι, μου άρεσε. Μου έλεγαν «μα πώς αδυνάτισες έτσι!» και αντί να ανησυχήσω, κολακευόμουν κιόλας!
Και μόνο η λέξη «αδυνάτισες» με έπνιγε σε κύματα ευφορίας. Μετά, σταμάτησα να χαίρομαι, αλλά δεν άλλαξε μέσα μου κάτι ουσιαστικό. Απλώς ήθελα να μη μου το λένε. Δεν μπορούσα να πάρω την απόφαση να το αλλάξω και την ιατρική βοήθεια που μου δόθηκε στην αρχή δεν κάθισα να την πάρω στα σοβαρά.
Για να το κάνω έπρεπε να πιάσω πάτο… Από κει και ύστερα θέλω να πω κάτι: Η ανορεξία, πέρα από τραγικές στιγμές, μου έφερε και κάποια καλά πράγματα: ανθρώπους που δεν θα είχα γνωρίσει και που σήμερα είναι πάρα πολύ καλοί μου φίλοι».
«Πώς την παλεύεις ακόμα;» τη ρώτησε η δημοσιογράφος και εκείνη απάντησε: «Οριακά βγαίνει ο μήνας στους λογαριασμούς, οριακά προλαβαίνω να κάνω τις δουλειές μου, οριακά κρατιούνται τα νεύρα μου με όλα αυτά που βλέπω να συμβαίνουν γύρω μου».
«Όσο γραφικό κι αν σου φαίνεται, όταν ήμουν σε κώμα τα είδα όλα: και τα τούνελ και τα φώτα και όλη αυτή την κρυστάλλινη αίσθηση. Ένιωθα ότι προσπαθούσα να πάω προς τη λάμψη.
Ένιωθα ηρεμία, αγαλλίαση, ανακούφιση. Οπωσδήποτε υπάρχει κάτι μετά. Κοινωνώ, εκκλησιάζομαι, εξομολογούμαι, πηγαίνω στα μοναστήρια και έχω τον πνευματικό μου, ο οποίος με έχει βοηθήσει πολύ», απάντησε στην ερώτηση «Γιατί πιστεύεις;».
