σχολείο. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθούσε να εξηγήσει σε μια ομάδα επαναστατημένων εφήβων γιατί πρέπει να είμαστε ανοιχτοί στις συμβουλές που προέρχονται από αυτούς τους ανθρώπους. Προφανώς εμείς δεν ακούγαμε αυτό, καθώς τον κατηγορούσαμε ότι μας πιέζει να αντιμετωπίσουμε ευνοϊκά και με επιείκεια ενήλικους που αμφισβητήσουμε και θεωρούσαμε καταπιεστικούς και με παλιές ιδέες. Εκείνος όμως επέμενε και δήλωνε ότι στο πέρασμα των χρόνων θα θυμόμαστε με νοσταλγία αυτούς που ξεχωρίζαμε ως καλούς και θα αναφερόμαστε στις συμβουλές τους.
Και πέρασαν τα χρόνια και γέννησα τα παιδιά μου και ήρθε η εποχή να πάνε σχολείο. Χωρίς να το καταλάβω η φράση αυτή ξανά ήρθε στο μυαλό μου και έφτασε στο στόμα μου. Ξαφνικά άκουσα τον εαυτό μου να λέει στα παιδιά μου τις ίδιες λέξεις και να τους εξηγεί όλα όσα μου έλεγε ο δικός μου καθηγητής. Γονείς, δάσκαλοι και καθηγητές είναι η συμμαχία που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
Οι βάσεις που μπαίνουν στην οικογένεια και τα θεμέλια που φτιάχνονται χάρη στην αγάπη και την εμπιστοσύνη που οφείλουμε να δείχνουμε στα παιδιά μας, χρειάζονται και τη “χρυσόσκονη” ενός καλού δασκάλου. Και λέγοντας καλός δάσκαλος, προφανώς δεν εννοώ αυτόν που δεν πιέζει τα παιδιά ή που τους χαρίζει ελεύθερες ώρες. Εννοώ αυτόν που πλάθει την προσωπικότητα τους και βοηθά στην πνευματική τους ανάπτυξη. Εννοώ το δάσκαλο που οι συμβουλές του χαράσσονται στην ψυχή και στη μνήμη των παιδιών. Εννοώ το δάσκαλο που όπως λέει ο Παπανούτσος έκανε με το έργο του τόσο ώριμο το μαθητή του, ώστε εκείνος να μη τον χρειάζεται πια. Αυτό είναι το μεγάλο κατόρθωμα, ο θρίαμβος του δασκάλου: να κάνει τον νέο άνθρωπο σε τέτοιο βαθμό αυθύπαρκτο και ανεξάρτητο — στον τρόπο πού μεθοδεύει τις παρατηρήσεις και τις σκέψεις του, πού κάνει τις εκτιμήσεις του, πού καταρτίζει το πρόγραμμα της δράσης του, πού βλέπει και σημασιολογεί τον κόσμο και τη ζωή — ώστε να μην έχει πλέον ανάγκη από τη χειραγώγηση κανενός άλλου, ούτε φυσικά τού δασκάλου του.
Τα παιδιά αυτούς τους δασκάλους τους θυμούνται και τους αγαπούν. Η τρυφερότητα με την οποία τα παιδιά μου, μιλούσαν για την πρώτη τους δασκάλα στον παιδικό σταθμό ήταν συγκινητική και αληθινή (Δείτε εδώ:Πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό). Ο τρόπος που την κοίταζαν όταν φτάναμε στο σχολείο, έκρυβε όλη την αλήθεια και τη σπουδαιότητα αυτής της σχέσης. Αλλά κι εκείνη τα αντιμετώπιζε με τόσο σεβασμό και αξιοπρέπεια που τα έκανε να νιώθουν σημαντικά. Έθετε όρια και κανόνες και απαιτούσε από τα παιδιά να τα σέβονται όπως τα σεβόταν κι εκείνη. Αλλά αυτό που την ξεχώριζε και που κατά τη γνώμη μου ξεχωρίζει κάθε άνθρωπο, ήταν ότι τα αντιμετώπιζε με συμπόνια. Πονούσε τον πόνο τους και τα παιδιά το ένιωθαν αυτό. Και το ήθελαν και το είχαν ανάγκη.
Υπήρχαν παιδιά που χρειαζόντουσαν τη συμπόνια, περισσότερο από τα δικά μου. Παιδιά που στο σπίτι τους αντιμετώπιζαν αυστηρούς γονείς ή ανθρώπους που δεν ήταν τρυφεροί ή διαζύγια και αρρώστιες. Αυτά τα παιδιά είχαν διέξοδο μόνο το σχολείο και υποστηρικτή μόνο το δάσκαλο τους. Τυχερά τα παιδιά που είχαν καλούς δασκάλους και που τους θυμούνται με αγάπη. Τυχεροί κι οι δάσκαλοι που είχαν τους γονείς δίπλα τους κι όχι απέναντι τους. Το μεγάλο θέμα που προκύπτει όμως είναι τι κάνουμε με τα παιδιά που δεν ήταν τυχερά;
Στη πολύχρονη σχολική εμπειρία των δικών μου παιδιών, μας έτυχαν και δάσκαλοι που δεν κάλυπταν τις ανάγκες τους. Δεν θα ήθελα να τους χαρακτηρίσω “κακούς” αλλά σίγουρα μπορώ να πω πως τα παιδιά μου δεν τους κοιτούσαν με δέος. Δεν θαύμαζαν την προσωπικότητά τους, ούτε σεβόντουσαν την ιδιότητά τους. Ήταν δάσκαλοι που δεν κατάφεραν να μιλήσουν στη γλώσσα των παιδιών ή να έρθουν κοντά τους για να βοηθήσουν στις δυσκολίες που κλήθηκαν εκείνη την εποχή να αντιμετωπίσουν. Και το πλήγμα ήταν μεγάλο και η πληγή έμεινε ανοιχτή.
Γονείς, δάσκαλοι, καθηγητές είναι μια συμμαχία για την οποία πρέπει να παλεύουμε και να επιμένουμε! Μην αδιαφορείτε για έναν “κακό” δάσκαλο γιατί μπορεί να αλλάξει τη ζωή του παιδιού σας!
Πηγή
