Η FITCH Ratings αναβάθμισε λέει την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας σε Β- δηλαδή πιστοληπτική ικανότητα μία θέση πάνω...
από σκουπίδι (JUNK) και πανηγυρίζουμε. Αν θυμάμαι καλά, η Ελλάδα και οι Έλληνες είναι δύο έννοιες συνυφασμένες, γιατί χωρίς το ένα δεν υπάρχει το άλλο. Η αναβάθμιση λοιπόν αυτή υποτίθεται ότι αντανακλά θετικά και στον Έλληνα.
Ας δούμε όμως σε απλά ελληνικά τη σημαίνουν οι δείκτες πιστοληπτικής αξιολόγησης από τους διάφορους οίκους. Η πιστοληπτική αξιολόγηση είναι ένα εργαλείο μέτρησης κινδύνου που απευθύνεται προς τους επενδυτές που είτε ενδιαφέρονται να επενδύσουν αγοράζοντας κρατικά ομόλογα είτε ενδιαφέρονται να επενδύσουν στην χώρα, στο χρηματιστήριο κ.λπ.
Υπάρχει επίσης η αρχή ότι μία εταιρία που βάσει των οικονομικών της στοιχείων θα μπορούσε να βαθμολογηθεί σε Α- π.χ., βαθμολογείται και πάλι με Β- ή και λιγότερο, διότι επηρεάζεται και εξαρτάται απόλυτα από την οικονομία της χώρας στην οποία είναι εγκατεστημένη.
Θα ωφελήσει λοιπόν την Ελληνική οικονομία και κατ’ επέκταση τους Έλληνες η όποια πιστοληπτική αναβάθμιση της χώρας; Η απάντηση είναι ΝΑΙ, όμως «ναι» υπό όρους και σε μεγάλο βάθος χρόνου, δηλαδή τουλάχιστον προοπτική πενταετίας, ώστε να ολοκληρωθούν τα διαρθρωτικά μέτρα και να αποδώσουν τα αναμενόμενα.
Τώρα για να φθάσουμε σε αυτήν ή την όποια άλλη πιστοληπτική αξιολόγηση, εφαρμόσαμε μέτρα που συμφωνήθηκαν στα μνημόνια, ναι; ΛΑΘΟΣ. Αυτό είναι η μισή αλήθεια. Τα μέτρα που συμφωνήθηκαν με τους θεσμούς, χωρίζονται σε δύο είδη, τα διαρθρωτικά μέτρα και τα οικονομικά μέτρα. Τα μεν διαρθρωτικά μέτρα είναι μη ευέλικτα εν αντιθέσει με τα οικονομικά που είναι ευέλικτα.
Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει, ότι όσον αφορά τα διαρθρωτικά μέτρα τα οποία είναι κυρίως νομοθετικά και τα οποία θα αλλάξουν το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας της οικονομίας, οι απαιτήσεις εφαρμογής τους από τους δανειστές μας είναι στο χιλιοστό, δηλαδή είναι τελείως άκαμπτα.
Αντιθέτως, όσον αφορά τα οικονομικά μέτρα, η συμφωνία της παρούσας κυβέρνησης και των δανειστών είναι «ευέλικτη» ως προς το πώς θα δημιουργηθούν τα οικονομικά αποτελέσματα που συμφωνήθηκαν από τις δύο πλευρές. Η συμφωνία που επετεύχθη π.χ., είναι μία συμφωνία ότι το έτος «τάδε» θα υπάρξει αντί ελλείμματος έως 3% που επιτρέπεται σε όλες τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης, πλεόνασμα 3,5%.
Για να το επιτύχει αυτό μία οικονομία μπορεί να το κάνει είτε περικόπτοντας δαπάνες, είτε αυξάνοντας τα έσοδα, είτε εφαρμόζοντας ένα συνδυασμό των δύο που είναι και το πιο λογικό. Η απόφαση λοιπόν ως προς το πώς θα επιτευχθεί το συμφωνηθέν πλεόνασμα αφέθηκε από τους δανειστές στην κυβέρνηση.
Για να μην το κάνουμε πολύ τεχνοκρατικό και δυσνόητο θα κάνω αναγκαστικά κάποιες απλουστεύσεις. Εάν δεχθούμε ότι η εθνική οικονομία είναι αντίστοιχη με την οικονομία ενός μέσου ελληνικού νοικοκυριού και έπρεπε να εφαρμόσουμε περικοπές στα έξοδα μας, από πού θα αρχίζαμε;
Η λογική λέει από τα λιγότερο οδυνηρά και απαραίτητα, δηλαδή από αγορές νέου και ακριβού ρουχισμού, αξεσουάρ, εξόδους, κομμωτήρια, καλλυντικά, είδη «ντελικατέσεν», ακριβά ποτά, πιθανή μετακόμιση σε μικρότερο σπίτι, πώληση του δεύτερου αυτοκινήτου, αλλαγή κύριου αυτοκινήτου σε κάτι φθηνότερο και οικονομικότερο στην χρήση κ.λπ.
Έκανε κάτι αντίστοιχο η ελληνική κυβέρνηση; Από τα γνωστά διαθέσιμα στοιχεία ΟΧΙ. Δηλαδή, ΔΕΝ προχώρησε στην διάλυση άχρηστων οργανισμών η στην συγχώνευσή τους, ΔΕΝ προχώρησε στην μετάταξη πλεονάζοντος προσωπικού σε υπηρεσίες ελλειμματικές και γενικώς ΔΕΝ μπήκε καν στην διαδικασία να δει ποιες είναι οι λειτουργικές ανάγκες σε προσωπικό ανά υπηρεσία και αφού κάνει αναδιανομή και αναδιάταξη του προσωπικού να δει αν υπάρχουν ελλείψεις προσωπικού η όχι.
Αντ’ αυτού προχωράει σε προσλήψεις όπου υπάρχουν επιμέρους ελλείψεις γιατί κάθε νεοπροσλαμβανόμενος ευελπιστούν στην ουσία να είναι ο αυριανός τους ψηφοφόρος. Μπορώ να συνεχίσω να γράφω σελίδες επί σελίδων για περικοπές που θα μπορούσαν να έχουν γίνει και οι οποίες υπάγονται στην γενική κατηγορία «Κακοδιαχείριση και άσκοπες Δαπάνες», δηλαδή «Σπατάλες» του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Ας πάμε στον τομέα των εσόδων. Μπορείς να αυξήσεις τα έσοδα μέσα στην κρίση και την ύφεση; Δύσκολο εγχείρημα όντως, χρειάζεται πολύ καλό σχεδιασμό και γρήγορες, αποφασιστικές κινήσεις. Τί έκανε η κυβέρνηση; Σχεδόν Τίποτε, Γιατί; Διότι το όλο εγχείρημα προσκρούει στην πολιτική της θέση ότι η όποια ανάπτυξη σε μία χώρα πρέπει να προέρχεται από το Κράτος και όχι τον Ιδιωτικό τομέα.
Τι έμενε λοιπόν για να βρεθούν τα έσοδα; Πρέπει να «αρμέξουν» με εξοντωτικούς φόρους τον ιδιωτικό τομέα, από τους μικροεπαγγελματίες και τους υπαλλήλους, μέχρι και την μεσαία αστική τάξη. Γιατί μόνο αυτούς και όχι και τους πλούσιους; Διότι είναι αδύνατον, αντικειμενικά και τεχνικά, στην κυβέρνηση να πιάσει και να φορολογήσει τον πλούτο των πλουσίων.
Μέχρι τον Δεκέμβρη η κυβέρνηση πρέπει να βρει έσοδα 26 δις ευρώ, κάτι που φαίνεται αδύνατον. Τι μέλει γενέσθαι; Ένα τμήμα θα καλυφθεί από νέους φόρους και ένα τμήμα από περικοπές συντάξεων. Το υπόλοιπο είναι άγνωστο πως θα καλυφθεί. Για να μην έχουν αμφιβολία όσοι φωνάζουν για τις περικοπές των συντάξεων, ότι είναι ζήτημα κυβερνητικής επιλογής, όχι μονόδρομος.
Το θέμα είναι, ότι όσες αναβαθμίσεις της ελληνικής οικονομίας και να γίνουν πάνω σε νούμερα και οικονομικούς δείκτες, γεγονός παραμένει ότι η Ελλάδα θα έχει παραγωγικά πεθάνει περί το 2022, πλην κάποιων επιχειρηματικών εξαιρέσεων. Η χαμηλή και η μεσαία κοινωνική τάξη, πάνω στην οποία στηρίζεται κάθε οικονομία, θα έχει αποστεωθεί και φτωχοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό που θα νεκρώσει κάθε παραγωγή πλούτου, δυνατότητα κατανάλωσης για να κινηθεί η οικονομία και άρα θα είναι αδύνατη η άντληση φόρων.
Οι ανόητοι μαθητευόμενοι μάγοι που θεωρούν ως πετυχημένο μοντέλο χώρας… την Ονδούρα (μόνο που εμείς δε προβλέπεται να έχουμε τουλάχιστον για τα επόμενα 10 χρόνια πετρέλαιο), θα καταφέρουν να εξοντώσουν τον ελληνικό λαό και την Ελλάδα πολύ σύντομα και μετά θα αναρωτιούνται… διαλογιζόμενοι τι δεν πήγε καλά.
Να γιατί οι αναβαθμίσεις που είναι στα χαρτιά και μόνο και αποκλειστικά για σήμερα, διότι αύριο μπορεί να ανατραπούν, δεν πρέπει να τις θεωρούμε ως κάτι θετικό, καταλυτικό, το οποίο θα επηρεάσει την ζωή μας.
Πηγή
