Γοητευτικός και cool, ο 47χρονος Gerard Butler μιλάει στο ελληνικό People με αφορμή τον καινούριο χαρακτήρα που υποδύεται –εντελώς...
κόντρα στους σκληροτράχηλους ήρωες που ενσαρκώνει συνήθως–, αναλύει την υπερβολική αγάπη στη μητέρα του και πώς αντιμετωπίζει τις προκλήσεις στην καριέρα του.
A ν βρεθείς σε πρεμιέρα ταινίας του πίσω από το κιγκλίδωμα του κόκκινου χαλιού (που διαχωρίζει την ήρα από το στάρι), θα αισθανθείς τυχερός. O Gerard Butler πασχίζει για να φωτογραφηθεί με τους περισσότερους θαυμαστές του, χαρίζοντας στιγμιότυπα ευχάριστα, για κάποιους ίσως και αλησμόνητα. Σπάνια θα τον δεις κατσουφιασμένο – «φοράει» πάντα ένα μεγάλο χαμόγελο σε επιτυχίες και αποτυχίες. Γνωρίζει ότι είναι γοητευτικός και αγαπάει τη συγκεκριμένη πλευρά της εικόνας του, χωρίς όμως να προσδιορίζεται από αυτήν. Αν και υποδύθηκε κινηματογραφικά με επιτυχία το Φάντασμα της Όπερας, δεν του αρέσει πια να τραγουδάει δημόσια – παράξενο, αφού στα εφηβικά του χρόνια είχε δική του μπάντα.
Ο Gerard Butler είναι ο Dane Jensen στην ταινία Ο Σύμβουλος, πατέρας του νεαρού Ryan που πάσχει από λευχαιμία σε προχωρημένο στάδιο. Οι υψηλές επαγγελματικές του βλέψεις τον κάνουν μονομανή με την καριέρα του, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα την οικογένειά του. Αυτά συμβαίνουν όταν είσαι «κυνηγός κεφαλών» (αυτός ήταν ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας, πριν αντικατασταθεί με το Family Man, που αποδόθηκε στα ελληνικά ως Ο Σύμβουλος). Μόνο όταν συνειδητοποιεί πως ο γιος του κινδυνεύει –και ίσως τα πράγματα δεν είναι αναστρέψιμα–, οι προτεραιότητές του αλλάζουν.
«Αυτές οι ταινίες μάς θεραπεύουν από τον εγωισμό» λέει ο Butler ξεκινώντας την κουβέντα μας. Αντίθετα με διάσημους συναδέλφους του, ο 47χρονος σταρ δεν ορίζεται από την ανάγκη του για πρωτιά στον ανταγωνιστικό χώρο της σοουμπίζ. Έχει στο παλμαρέ του μόλις 4 βραβεία στα είκοσι χρόνια καριέρας, αλλά η επιβράβευση δεν είναι αυτοσκοπός. «Δουλεύω σκληρά για να είμαι καλός στη δουλειά μου, αλλά η δουλειά μου δεν είναι η ζωή μου. Δυσκολεύτηκα να κάνω αυτόν το διαχωρισμό και είμαι χαρούμενος που δεν με ορίζει η επιτυχία ή η αποτυχία μιας ταινίας, όπως συμβαίνει στο χαρακτήρα που υποδύομαι. Είναι στενάχωρο το ότι για κάποιους ανθρώπους το αποτέλεσμα είναι το ζητούμενο, χωρίς να παρεμβαίνει η ηθική. Ευτυχώς οι χαρακτήρες έχουν χιούμορ, κάτι που δεν συναντάς σε μεγαλοστελέχη πολυεθνικών ή χρηματιστηριακών εταιρειών» επισημαίνει.
Παρ’ όλα αυτά, δεν δυσκολεύεται να βρει ομοιότητες με το χαρακτήρα του: «Αν μοιάζω σε κάτι με τον ήρωά μου είναι ότι δεν το βάζω κάτω. Προσπαθώ, ό,τι κι αν κάνω, να μου δίνει ευτυχία. Μου αρέσει η δουλειά, μου αρέσει η δημιουργία, αλλά επίσης θέλω να ξέρω ότι, αν υπάρξει ανάγκη να σταματήσω, θα έχω το χρόνο για να ξεκουραστώ. Θέλω να έχω την άνεση να κάνω πράγματα, να ξεφεύγω, να απολαμβάνω χρόνο μακριά από τη ρουτίνα, να ζω με περιπετειώδη τρόπο κάποιες στιγμές της ζωής μου».
Όταν η καθημερινότητά του είναι εκτός γυρισμάτων, τότε η ζωή του γίνεται απλή, χωρίς τίποτε το εξεζητημένο. «Πολλά πράγματα στη ζωή είναι θέμα συνήθειας. Ευτυχώς για μένα όλα κρίνονται μόλις τελειώσει η δουλειά μου. Τότε ξέρω ποιος πραγματικά είμαι, όταν βγαίνω, συναντώ φίλους, συζητάμε πίνοντας ένα ποτό και χαλαρώνουμε. Οι πραγματικά δελεαστικές στιγμές, όμως, είναι όταν ολοκληρώνεις μια ταινία» λέει.
Ο γοητευτικός ηθοποιός πρέπει –σχεδόν– ανά εξάμηνο να επαναπροσδιορίζει τον εαυτό του. «Σε γενικές γραμμές είναι περισσότερες οι προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπίσω όταν τελειώνω μια ταινία. Όταν κάνουμε ραπ (σ.σ. όρος που υποδηλώνει ότι τελείωσε το γύρισμα), μαζί τελειώνει και ένα προσδιορισμένο μέρος της ζωής μας. Τα γυρίσματα είναι μια μεγάλη χρονική περίοδος που την περνάς με άλλους ανθρώπους, με τους οποίους έχετε έναν κοινό σκοπό. Τότε αυτό σταματάει και πρέπει να γεμίσεις τη μέρα σου με κάτι. Λες “αντίο” σε άτομα με τα οποία ήσουν κοντά αλλά και στο χαρακτήρα που υποδυόσουν. Όλα αλλάζουν και αυτή η αλλαγή γίνεται δύο φορές το χρόνο περίπου. Όσο κι αν προετοιμάζομαι για αυτή τη στιγμή, πάντα αισθάνομαι περίεργα όταν πάω σε μια ταινία, γιατί σημαίνει ότι αποχαιρετώ όλα αυτά που περιέγραψα».
Ο Σκοτσέζος με την ιρλανδική καταγωγή επιστρέφει πάντα σε εκείνα που τον ορίζουν, που δεν είναι άλλα από τα αγαπημένα του πρόσωπα. «Επιλέγω να περνώ το χρόνο μου με τους φίλους και την οικογένειά μου από το να ξεκουράζομαι μόνος. Μερικές φορές, μάλιστα, το παρακάνω».
Μεγάλωσε με τη μητέρα του, αφού σε ηλικία μόλις 2 ετών ο πατέρας του τους εγκατέλειψε. Η σχέση τους αποκαταστάθηκε όταν έγινε 16 ετών και ολοκληρώθηκε στα 20 του χρόνια με το θάνατο του πατέρα του, εν τω μέσω των σπουδών του στη νομική. «Τα όνειρά μου; Όταν ήμουν νεότερος, είχα όνειρα που μου προκαλούσαν άγχος. Έβλεπα ότι έχανα τη μητέρα μου. Βρισκόμασταν σε μια παραλία, εγώ ήμουν από τη μία μεριά και εκείνη από την άλλη. Φώναζε το όνομά μου, με έψαχνε. Εγώ την έβλεπα, ήμουν σε μια βάρκα, τα πόδια μου είχαν παραλύσει και δεν είχα τρόπο να φτάσω κοντά της. Με την ευκαιρία θα σου πω ότι αγαπάω πολύ τη μητέρα μου. Ο πατέρας μου ποτέ δεν βρισκόταν κοντά μου, οπότε η μητέρα μου ήταν τα πάντα για εμένα. Ευτυχώς, όταν ξυπνούσα από τον επαναλαμβανόμενο εφιάλτη, συνειδητοποιούσα ότι δεν είμαι στη θάλασσα και εκείνη βρισκόταν στο διπλανό δωμάτιο».
Αυτή η σκοτεινή σελίδα στη ζωή του όμως δεν τον μεταμόρφωσε σε απόμακρο άνθρωπο. Ο νεαρός συμπρωταγωνιστής του Max Jenkins σκιαγράφησε την πατρική φιγούρα του Butler: «Είχε πλάκα και έγινε από τους καλύτερους φίλους μου. Με πήγε στο Μουσείο Επιστημών και περάσαμε τέλεια μαθαίνοντας. Κάναμε πλάκες στα παρασκήνια και τρώγαμε παϊδάκια». Αγαπάει τα παιδιά και δεν είναι τυχαία η συμμετοχή του σε ταινίες κινουμένων σχεδίων, με πιο γνωστή την τριλογία Πώς να Εκπαιδεύσετε το Δράκο Σας.
Στα χρόνια που ταξιδεύω σε φεστιβάλ τον έχω συναντήσει πάνω από έξι φορές, ποτέ όμως δεν είχα δει τόσο ξεκάθαρα τη μοναξιά που νιώθει κάποιος, όταν η ζωή του τον προκαλεί να υποδύεται χαρακτήρες που ο ίδιος δεν είναι: «Ο χαρακτήρας σου είναι ένας φίλος που έχεις δέσμευση να τον ακολουθείς για προσδιορισμένο χρονικό διάστημα, για αυτό και πρέπει να γίνει φίλος σου. Κάθε φορά που τελειώνω μια ταινία, πρέπει να κάνω παρέα στον εαυτό μου, κι αυτό δεν μου αρέσει πάντα. (γέλια) Όταν στήνω ένα χαρακτήρα, θέλω να τον κάνω συμπαθητικό, για να μπορώ να περνώ μαζί του άνετα το χρόνο μου. Μετά από κάθε ταινία, όμως, μένω μόνος και στην καθημερινότητά μου δεν είμαι ο Λεωνίδας για να ηγηθώ με τόση σιγουριά» λέει ο Butler.
Σίγουρα στις αναγνώστριες έχει μείνει ως απορία η άποψη του γοητευτικού εργένη για τις μακροχρόνιες σχέσεις. Μου απάντησε με υπεκφυγές, αλλά την πληροφορία τη δίνει: «Μου αρέσουν οι μακροχρόνιες σχέσεις. Ο μάνατζέρ μου συνεργάζεται μαζί μου επί δεκαεννέα χρόνια κι αυτό επειδή με εμπιστεύτηκε. Από την πρώτη στιγμή που με είδε, μου είπε ότι αξίζω και ότι θέλει να με εκπροσωπήσει».
Με δύο ταινίες συνδεδεμένες με την Ελλάδα, τους 300 και το Lara Croft 2 –για τις ανάγκες των γυρισμάτων της επισκέφτηκε και τη Σαντορίνη–, η χώρα μας έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά του. «Ο Λεωνίδας ήταν ένας πολύ προσδιορισμένος ρόλος. Μέχρι σήμερα είναι ο αγαπημένος μου για όσα αντιπροσωπεύει για μένα».
