Το έχει θέσει πολύ σοφά ο Quentin Crisp: «Ο πόλεμος ανάμεσα στα δύο φύλα είναι ο μόνος πόλεμος που τα αντίπαλα μέρη κοιμούνται...
μαζί». Κακά τα ψέματα κοιμάσαι με τον εχθρό σου, αλλά το χειρότερο δεν είναι ότι κοιμάσαι, το χειρότερο είναι ότι ζεις με τον εχθρό σου.
Μοιράζεστε τον ίδιο χώρο, το ίδιο μπάνιο, το ίδιο τηλεκοντρόλ. Κι αυτός αρνείται πεισματικά να υπακούσει στους νόμους της οικιακής τάξης, επαναλαμβάνοντας τις ίδιες εκνευριστικές καθημερινές του συνήθειες, μολονότι του έχεις κάνει παρατήρηση κάτι σαν διακόσια εκατομμύρια φορές στο τετράγωνο.
Αλλά όχι, εκείνος θα συνεχίσει να τις κάνει σα να μη συμβαίνει τίποτα μέχρι να παγώσει η κόλαση, να πεθάνει ο Χαιλάντερ, να απολυθεί η Μενεγάκη, μέχρι να έρθει η ανάπτυξη στην Ελλάδα (για 2η φορά).
Ιδού, λοιπόν, οι 6 συνήθειες που σίγουρα δεν έγιναν λατρεία:
1. Το λεγόμενο «μετά – περπάτημα με τα παπούτσια»: είναι αυτό που ενώ έχει φορέσει τα παπούτσια του, θα διασχίσει όλο το σπίτι ξανά απ’ άκρη σ’ άκρη για να πάρει κινητό, κλειδιά, πορτοφόλι.
Αυτή η πράξη εναντιώνεται σε όλους τους νόμους της λογικής και της φυσικής ή ακόμα και της λογικής φυσικής. Η κανονική σειρά είναι- παίρνω κινητό, κλειδιά, πορτοφόλι και μετά φοράω παπούτσια.
Απ’ ό,τι φαίνεται, η πολυθρύλητη τετράγωνη λογική των ανδρών πήγε περίπατο φορώντας, προφανώς, τα λερωμένα τους παπούτσια.
2. Το λεγόμενο «Μια πετσέτα για όλα και όλα για μια πετσέτα»: είναι αυτή η μικρή πετσετούλα που κρέμεται στην κουζίνα και υπάρχει εκεί για να σκουπίζεις τις πορσελάνινες κούπες. ΜΟΝΟ τις πορσελάνινες όμως.
Αυτός, από την άλλη, τη χρησιμοποιεί για να καθαρίσει το πάγκο της κουζίνας, το πάτωμα, τα χέρια του, το πρόσωπο και για πετσέτα θαλάσσης.
3. Το λεγόμενο «Σακούλα βγαίνει, σακούλα δεν μπαίνει»: έστω πως μια δεύτερη πανσέληνο που η Αφροδίτη ήταν στον Κριό φιλοτιμήθηκε να βγάλει από τον κάδο την σακούλα σκουπιδιών.
Αυτό που δε θα γίνει όμως ποτέ είναι η λογική συνέχεια- να βάλει δηλαδή μέσα καινούργια, άδεια σακούλα.
Ίσως βαθιά μέσα του το ξέρει ότι αυτό είναι στο σωστό, αλλά δε θα το κάνει ΠΟΤΕ.
4. Το λεγόμενο «Ωχ μη με ζαλίζεις, είμαι από τη δουλειά»: αυτή η φράση είναι σαν την 5η Τροπολογία της Αμερικής. Την επικαλείσαι και σου συγχωρούνται όλα, χωρίς να δώσεις περαιτέρω εξηγήσεις.
Και, ταυτόχρονα, σου δίνει το δικαίωμα να κάτσεις με το τζιν πάνω στο κρεβάτι, να βάλεις τα πόδια με τα παπούτσια στο τραπεζάκι και να είσαι ανυπέρβλητα μουντρούχος.
5. Το λεγόμενο «Παγάκια δεν έχουμε;»: και πώς να έχουμε εφόσον ο τελευταίος που τα χρησιμοποίησε και δεν τα ξαναγέμισε ήσουν εσύ που ρωτάς, όταν όλη νύχτα έπινες coca cola και έπαιζες video games;
Εγώ ξύπνησα πριν δέκα λεπτά. Στην ίδια κατηγορία με τα παγάκια που δεν τα ξαναγεμίζει – μάλλον από κάποια άποψη- εμπίπτει και η κανάτα του νερού.
Γενικά, τα έχει κάνει μούσκεμα. Ή και το αντίθετο.
6. Το λεγόμενο «Θα παραγγείλουμε με τα παιδιά»: μάλλον εννοεί τα παιδιά της Ρόζμαρι, αν κρίνεις από τη γαστρονμική Γκουέρνικα που βρίσκεις το πρωί. Πίτσες μέσα σε κάλτσες, αιώνια συνοδευόμενο από τη φράση «Έλα μωρέ, μαζευτήκαμε εκεί να πιούμε δυο μπύρες και να δούμε την αρρώστια! Πως κάνεις έτσι;»
Η μόνη αρρώστια, φυσικά, είναι αυτή που παθαίνεις εσύ.
Πηγή
