Αν κάτι έχουμε λησμονήσει οικτρά έως τώρα στις κοινωνικές μας σχέσεις είναι να φερόμαστε ανθρώπινα, ειλικρινά, έντιμα και με...
ανιδιοτέλεια.
Το απαράμιλλα όμορφο σώμα του ανθρωπισμού φωνάσκει και φωτίζει με τόση λαμπρότητα τις αξίες, τα ινδάλματα και τα ιδανικά του, που οποιοσδήποτε και αν το αντίκριζε από μακρινή απόσταση θα εντυπωσιαζόταν και θα θαρρούσε πως πρόκειται για μία σπάνια θεότητα και για μια τόσο συγκινητική αξία η οποία δυστυχώς έχει επισκιαστεί απ’ την δίνη του ερέβους των ημερών μας, ένα έρεβος που έχει επιφέρει την μισαλλοδοξία, τον φθόνο, έναν «ανθρωπισμό» ο οποίος είναι απογοητευτικά κενός και πληγωμένος, σχεδόν δηλητηριασμένος.
«Αγάπα τον άνθρωπο διότι είσαι εσύ» είχε πει ο μεγάλος περιπατητής του πνεύματος Ν. Καζαντζάκης. Πλέον στην σημερινή κοινωνία κατέχουμε έναν διπλό ρόλο. Απ’ την μία είμαστε θεατές στον ρόλο του ανθρωπισμού και απ’ την άλλη συμμέτοχοι μέσω της βάναυσης συμπεριφοράς μας απέναντί του. Και οι δύο συμπεριφορές μας δημιουργούν ένα κατακριτέο και απεχθές αποτέλεσμα, καθώς η αδράνεια μας απ’ την μια να αντιμετωπίσουμε τις ανείπωτες λαβωματιές που πληγώνουν τον ανθρωπισμό, αλλά και η αποκρουστική μας δράση απέναντι στον συνάνθρωπο τον οποίο αψηφούμε, παραγκωνίζουμε, ευτελίζουμε και τον θεωρούμε ως μια υποχείρια οντότητα και ως ένα μέσο εκπλήρωσης των βουλιμιών μας, εκκολάπτουν μια νοσηρή κατάσταση. Και η νοσηρή αυτή κατάσταση φανερώνει το πώς ο άνθρωπος μπορεί να καταστεί θηρίο αδάμαστο, αγρίμι ανεξέλεγκτο απέναντι στον συνοδοιπόρο του, με τον οποίο έχει την ευχέρεια να κατακτήσουν αλλά και να νοηματοδοτήσουν τον κόσμο.
Ο «ακαταγώνιστος» υλικός πλούτος, τα φθαρμένα όνειρα, η ποσοτική αξιολόγηση των πραγμάτων και η τόσο απατηλή ασημαντότητα σβήνουν την ασύγκριτη γοητεία της φλόγας του ανθρωπισμού και δημιουργούν κοινωνικές σχέσεις νοθευμένες και ακρωτηριασμένες. Αν κάτι επιθυμεί ο άνθρωπος στο ταξίδι της ζωής του είναι να αγγίξει με «τις ρόγες των δαχτύλων του» το τέλειο, το άρτιο και το σπουδαίο, και σαφώς κάτι τέτοιο δύναται να επιτευχθεί εάν έχει στο πλάι του έναν αγέρωχο και θαρραλέο συνάνθρωπο, όπου ο ένας θα βοηθά τον άλλον και οι δύο μαζί θα κατακτούν την κορυφή. Αυτό είναι το ευγενές και το ανόθευτο πνεύμα του ανθρωπισμού. Πρόκειται για πνεύμα που ξεπερνά τις αβύσσους ασημότητας των ημερών μας, συνιστά δε ύψιστο ιδανικό, θελκτική αξία και τρόπο ζωής.
Πλέον, βιώνουμε τις ημέρες όπου αγγίζουμε αυτή την φλόγα του ανθρωπισμού αλλά δεν την αισθανόμαστε, μας μιλά με τόσο ηχηρό και σαγηνευτικό τρόπο, αλλά το αγκάθι δεν μας βοηθά να την αντιληφθούμε, μας κοιτά θλιμμένη ευελπιστώντας να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα της, ωστόσο το βλέμμα μας είναι στραμμένο αλλού. Ξεχάσαμε την ασυνήθιστη ομορφιά που έχει το σώμα του ανθρωπισμού, μα είναι βέβαιο πως θα μας ξανακατακτήσει, για να λυτρωθεί και να λυτρωθούμε.
Πηγή
