…κατά την τελετή εγκαινίων της “Κιβωτού του Κόσμου” στο Διμήνι, κατά την διάρκεια της οποία προχώρησε και σε δεύτερη δωρέα, αυτήν της ίδιας της οικίας της οικογενείας στον Άνω Βόλο
Παρουσία πλήθους κόσμου, των τοπικών αρχών και της μπάντας του Πολεμικού Ναυτικού, πραγματοποιήθηκαν το απόγευμα της Παρασκευής τα εγκαίνια της “Κιβωτού του Κόσμου” στο Διμήνι Βόλου, την οικία δηλαδή της οικογένειας του αλευροβιομήχανου Κωνσταντίνου Λούλη που δωρίστηκε γι’ αυτόν τον σκοπό.
Ο βιομηχάνος, εμφανώς συγκινημένος και απευθύνοντας δυο κουβέντες από καρδιάς, εξέπληξε τους πάντες με την απόφαση της οικογένειας να δωρίσουν και το ίδιο τους το σπίτι στον Άνω Βόλο για τον σκοπό της “Κιβωτού του Κόσμου”.
Η μία έκπληξη όμως διαδέχθηκε την άλλη, αφού ο βιομήχανος και παρουσία του ίδιου του Μητροπολίτη Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνατίου, δεν δίστασε να του εξαπολύσει σφοδρή επίθεση, με αφορμή την κατά το παρελθόν τεράστια προσφορά του σε χρήμα (100 εκατ. δρχ.) προς την Μητρόπολη για την δημιουργία ιδρύματος χρονίων παθήσεων στην μνήμη της μητέρας του, ίδρυμα ωστόσο που δεν δημιουργήθηκε ποτέ, παρά το γεγονός ότι τα χρήματα δόθηκαν και προς τούτο είχε προχωρήσει τότε σε δημόσια καταγγελία.
Διαβάστε τί είπε ο κ. Κωνσταντίνος Λούλης:
“Αγαπητοί φίλοι της ΚΙΒΩΤΟΥ,
Υπάρχουν κάποιες κορυφαίες ημέρες στην ζωή του κάθε ανθρώπου, πέρα από την ημέρα που έρχεται στην ζωή ή που φεύγει, οι οποίες είναι πολύ λίγες αλλά πολύ σημαντικές.
Είναι ημέρες που μένουν ανεξίτηλες και δεν ξεχνιούνται ποτέ.
Είμαι ευγνώμων στο Χριστό που με αξίωσε να βιώσω αυτή την ημέρα.
Από τα παιδικά μου χρόνια συνειδητοποίησα την έννοια της ευεργεσίας, βλέποντας με θαυμασμό, στο χωριό της Μητέρας μου στην Τσαγκαράδα, τα έργα των ευεργετών Αχιλλόπουλου, Νανόπουλου και Καρτάλη.
Αρχίζοντας την επαγγελματική μου σταδιοδρομία, θεώρησα καθήκον μου να βοηθώ τους συνανθρώπους μου, αλλά προσευχόμουνα να με βοηθήσει ο Θεός να αφήσω πίσω μου, όταν μεγαλώσω πριν φύγω στους ουρανούς, ένα σημαντικό έργο αντάξιο της οικογενειακής μας ιστορίας.
Δυστυχώς το όραμά μου για την δημιουργία ενός ιδρύματος χρονίων παθήσεων στην μνήμη της Μητέρας μου, πριν από 17 χρόνια, ενώ κατέβαλα τα χρήματα στην Μητρόπολη Δημητριάδος, ο Κύριος δεν επέτρεψε να πραγματοποιηθεί για λόγους που αυτός γνωρίζει.
Μετά την πικρία και την απογοήτευση για την κονιορτοποίηση αυτού του οράματος, ο Θεός έφερε στον δρόμο μου ένα νέο σχετικά κληρικό, που μου θύμισε κάποιους Μοναχούς που γνώρισα στο πρώτο μου ταξίδι στο Άγιο Όρος, το 1975.
Η ηρεμία του, ο λόγος του, τα έργα του, το ήθος του και προπαντός η ανυποκρισία του, με εντυπωσίασαν.
Ο κληρικός αυτός είχε μόνον ένα πρόσωπο και ένα μόνο σκοπό.
Την προσφορά και την αγάπη, μέσα από μια χρηστή και έντιμη διαχείριση των δωρεών των συνανθρώπων του.
Στο ευλογημένο αυτό πρόσωπό του, ειλικρινά είδα εκείνους τους αγνούς Αγιορείτες που γνώρισα, τότε στα 20 μου χρόνια, τον Γέροντα Πορφύριο και τον Γέροντα Παϊσιο που η εκκλησία μας 40 χρόνια αργότερα τους ανακήρυξε Αγίους.
Η γνωριμία με τον Πατέρα Αντώνιο, μετά τη δοκιμασία που μου δίδαξε να προσέχω ποιους εμπιστεύομαι, με οδήγησε σε κάποιες σημαντικές αποφάσεις στη ζωή μου.
Από όλα τα κτίσματα που με αξίωσε ο Θεός να δημιουργήσω στη ζωή μου, περισσότερο αγάπησα τα δυο σπίτια που έφτιαξα στον Άνω Βόλο και στο Διμήνι.
Σ’ αυτά τα δυο αγροκτήματα, επηρεασμένος από την Αγιορείτικη φιλοσοφία της αυτάρκειας, που γνώρισα με την 2ετή εκεί παραμονή μου, δημιούργησα στο κάθε ένα μια «ΚΙΒΩΤΟ», όπως έλεγα τότε χαρακτηριστικά σε όλους τους επισκέπτες, στα τέλη της 10ετίας του ’80.
Παράλληλα, εκείνη την εποχή στη Χίο, υπήρχε ένα ευλογημένο παιδί, ο Αντώνης Παπανικολάου, που ο Θεός τον προόριζε να υλοποιήσει ένα τεράστιο κοινωνικό έργο.
Να δημιουργήσει μια κυριολεκτικά πραγματική κιβωτό αγάπης για παιδιά που η ζωή τους στέρησε την ευτυχία μέσα στα σπίτια τους.
Όταν εκείνος πήγαινε σχολείο και έκανε τα πρώτα του βήματα στην εκκλησία σαν παπαδάκι και μέσα στη γεμάτη αγάπη και καλοσύνη καρδιά του, άρχισε να γεννιέται το κύτταρο της κιβωτού, τότε εγώ στην άλλη άκρη του Αιγαίου, έκτιζα, χωρίς φυσικά να τον γνωρίζω, τις εγκαταστάσεις εκείνες που η καρδιά του πατρός Αντωνίου αργότερα θα δημιουργούσε μια ΚΙΒΩΤΟ στην κυριολεξία.
Και στις δυο περιπτώσεις στα αγροτεμάχια που αγόρασα το 1979 και το 1986, υπήρχαν μόνο βράχια. Φέραμε εκατοντάδες φορτηγά χώμα, κάναμε αναβαθμίδες, κτίσαμε κτίσματα 3.000 τετραγωνικών μέτρων, βάζοντας πάντα στις σκεπές έναν σταυρό που πολλοί αναρωτιόνταν γιατί, αλλά σήμερα παίρνουν μαζί με εμένα την απάντηση.
Κάναμε όμορφες εκκλησίες με ψηφιδωτά, παρεκκλήσια στον κήπο, μουσείο, λαχανόκηπους, στάβλους, αμπέλια, ελαιοτριβεία, πετρόμυλους, εργαστήρια, τράπεζα σπόρων, εκκολαπτήρια, προσκυνητάρια στις γωνίες του αγροκτημάτων, αξιοποιώντας και τα 25 συνολικά στρέμματα στο κάθε τους σημείο βάζοντας όλο το μεράκι και προπαντός την αγάπη μας.
Η αξία αυτών των σπιτιών δεν είναι τα χρήματα και τα μπετά που έπεσαν μέσα σ’ αυτά για να κτιστούν.
Είναι η κατάθεση ψυχής σε κάθε λεπτομέρεια, σε κάθε σημείο αυτών των δυο αγροκτημάτων, εκεί όπου υπάρχει το κάθε κτίσμα, η κάθε ταμπέλα, το κάθε δένδρο και το κάθε φυτό.
Είναι η ευλογία που μου έδωσε την έμπνευση και τη δυνατότητα να κάνω ένα αγρόκτημα με ένα σπίτι που είχε όμως τελικά έναν άλλο σκοπό.
Όλα όσα βλέπετε εδώ έγιναν περίπου όπως στο Άγιο Όρος, δηλαδή με οφθαλμοαρχιτεκτονική. Θα έλεγα «βλέποντας και κάνοντας», σε μεγάλο βαθμό, υλοποιώντας περισσότερο ένα όραμα παρά ένα ακριβές σχέδιο.
Μην αναζητήσετε αρχιτέκτονα και διακοσμητή γιατί δεν πέρασε κανείς αυτή την εξώπορτα.
Κάποιοι επισκέπτες στο σπίτι μας παρατηρούσαν με απορία το ανάγλυφο Χ-Ρ πάνω από την είσοδο του σπιτιού μας και τους μεγάλους εσωτερικούς χώρους που υπήρχαν μέσα σε αυτό.
Τελικά υπήρχε ένας άλλος προορισμός από ότι αποδεικνύεται.
Μετά την πρώτη μου επίσκεψη στην Κιβωτό στην Αθήνα συνειδητοποίησα πως κάποιος ευλογημένος, χαρισματικός ιερέας είχε κάνει κατάθεση της ψυχής του όχι για ένα οίκημα, όπως εγώ, αλλά για μια κοινωνική αποστολή.
Μια υψηλή χριστιανική αποστολή σε έναν ιδιαίτερα ευαίσθητο κοινωνικό τομέα.
Να αγκαλιάσει τα παιδάκια εκείνα που είχαν ανάγκη την αγάπη, την στοργή και την φροντίδα που στερήθηκαν.
Πραγματικά συγκλονίστηκα με όσα είδα και όσα άκουσα.
Με όσα καθημερινά προσπερνάμε χωρίς να βλέπουμε τον πόνο που βρίσκεται δίπλα μας.
Τότε κατάλαβα πως έφτασε η στιγμή να πάρω μια μεγάλη απόφαση.
Κάλεσα τον πατέρα Αντώνιο να επισκεφτεί το σπίτι μας στο Διμήνι και όταν τον άκουσα να μου λέει έκπληκτος και ανυπόκριτα συγκινημένος πως αυτή είναι μια πραγματική κιβωτός, ακριβώς όπως ήταν στο όραμα του, κυριολεκτικά συγκλονίστηκα γιατί τότε κατάλαβα τον προορισμό αυτού του αγροκτήματος που δεν ήταν φτιαγμένο για να στεγάσει μια μικρή οικογένεια, αλλά μια πολύ μεγάλη οικογένεια.
Ο πατήρ Αντώνιος ήθελε να προσφέρει στα παιδιά του μια ευτυχισμένη και ήρεμη ζωή, μέσα σε ένα σπίτι και όχι μέσα σε ένα ίδρυμα.
Ήθελε να τους δώσει την οικογενειακή ζεστή ατμόσφαιρα που είχαν στερηθεί. Ονειρευόταν τα παιδιά του να συνδεθούν με τα γεννήματα της γης και τα ζώα, κοντά στην φύση και στον καθαρό αέρα.
Να τα διδάξει να σέβονται το περιβάλλον και να καταλάβουν πως εκτός από το να γίνουν επιστήμονες μπορούν να ασχοληθούν και με τα γεωργικά επαγγέλματα της διατροφής.
Τότε αποφάσισα να χαρίσω αυτό το αγρόκτημα που το έχω αγαπήσει όσο δεν φαντάζεται κανείς. Να το προσφέρω στα χρυσά αυτά παιδιά που αρχίζω να τα αγαπώ όπως τα δικά μου.
Η αγάπη τους και η αγκαλιά τους έχουν κυριολεκτικά συμπληρώσει τη ζωή μου με απέραντη ευτυχία.
Η σύζυγός μου με συγκίνηση συμφώνησε αμέσως και έτσι πέρσι περάσαμε εδώ οικογενειακώς τα ομορφότερα Χριστούγεννα της ζωής μας μαζί με τα παιδιά της κιβωτού.
Η χαρά και η συγκίνηση μου όμως έγινε τόσο μεγάλη όταν η πρώτη μου σύζυγος με τα μεγάλα μου παιδιά βλέποντας πως το σπίτι αυτό στο Διμήνι έγινε πηγή ζωής, χαράς και ευτυχίας για τα αγοράκια της Κιβωτού, αποφάσισαν, πριν από δύο μήνες, να προσφέρουν και το σπίτι του Άνω Βόλου, το οποίο ήδη και τυπικά ανήκει πλέον στην ΚΙΒΩΤΟ, για τα κοριτσάκια αδελφάκια τους.
Έτσι φεύγοντας η οικογένεια μας από τον Βόλο και αργότερα όταν και εγώ θα βρίσκομαι στους ουρανούς, οι χαρούμενες φωνές και τα χαμόγελα των παιδιών της Κιβωτού, θα θυμίζουν το πέρασμά μας από αυτή την τόσο όμορφη πόλη που μας φιλοξένησε για 100 ολόκληρα χρόνια.
Δωρίζοντας αυτά τα δυο μεγάλα πρότυπα αγροκτήματα με τα σπίτια που μεγαλώσαμε τα παιδιά μας, κάναμε το μέγιστο των δυνατοτήτων μας.
Είμαι σίγουρος πως οι κάτοικοι αυτής της πόλεως και γενικά του νομού, θα συνειδητοποιήσουν την ευλογία για τον τόπο μας να λειτουργούν δυο τέτοιες κοινωνικές εστίες και θα εκτιμήσουν το τεράστιο έργο του πατρός Αντωνίου, το ήθος και την εντιμότητά του.
Εμείς με την καρδιά μας προσφέραμε αυτά τα δυο ακίνητα.
Ο πατήρ Αντώνιος όμως πέρα από τους φόρους και τα έξοδα ανακατασκευών πρέπει να καλύπτει καθημερινά και τα σημαντικά έξοδα λειτουργίας με βασικά κονδύλια τη μισθοδοσία και τη διατροφή.
Είναι άξιος επαίνου γιατί το έργο του δεν το έχει στηρίξει οικονομικά ούτε το κράτος, ούτε η εκκλησία, ούτε κάποιο κοινοτικό πρόγραμμα.
Ελπίζουμε η αγάπη όλων των κατοίκων να στηρίξει τις δυο αυτές κοινωνικές εστίες και να συνδράμει στα τεράστια καθημερινά τους έξοδα καθώς και με εθελοντική προσφορά.
Προσωπικά είμαι ευγνώμων στον Θεό που γνώρισα έναν άξιο και έντιμο κληρικό ικανό να διαχειρισθεί αυτή τη δωρεά, αυτές τις υπέροχες εστίες αγάπης, αλλά είμαι και ευγνώμων για την οικογένεια μου που έχει τις ίδιες ευαισθησίες στην κοινωνική προσφορά όπως οι προγονοί μας.
Όπως έμαθα από τους προγόνους μου, έτσι διδάσκω και στα παιδιά μου πως σκοπός της ζωής μας δεν ήταν μόνο να κερδίζουμε από την δουλειά μας αλλά να προσφέρουμε στο κοινωνικό σύνολο.
Το έχω βιώσει και θα το επαναλάβω πως «η χαρά της προσφοράς είναι πολύ υψηλότερη από αυτή του κέρδους».
Πηγή
