προκύπτει από τους ανθρώπους του: τα μέλη του προσωπικού, τους χιλιάδες επιβάτες, τις προσωπικότητες της πρώτης θέσης και τους μετανάστες της τρίτης, πολλοί από τους οποίους ήλπιζαν να ξεκινήσουν μια νέα, καλύτερη ζωή στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Ο μάγειρας Τσαρλς Τζάφιν που με τις τεράστιες ποσότητες αλκοόλ που κατανάλωσε κατάφερε να κρατηθεί ζεστός –και ζωντανός- παρά το κρύο, η Άιντα Στράους, σύζυγος του συνιδιοκτήτη των Macy’s, Ίσιντορ που αρνήθηκε να εγκαταλείψει τον επί 40 χρόνια σύζυγό της και πέθανε μαζί του, η οικογένεια Άντερσον (γονείς και πέντε παιδιά) που χάθηκε όλη στο ναυάγιο αποτελούν μερικά από τα πρόσωπα της γνωστής τραγωδίας.
Η ιστορική σκαλιστή σκάλα του Τιτανικού
Το παζλ του μοιραίου ταξιδιού συνθέτουν τα πρόσωπα που χάθηκαν στα παγωμένα νερά και εκείνα που έζησαν για να διηγηθούν τις σκηνές που εκτυλίχθηκαν εκείνο το βράδυ της 14ης Απριλίου.
Μερικές ιστορίες είναι παράξενες, κάποιες μάλλον απίστευτες, άλλες απλά συγκλονιστικές. Όπως για παράδειγμα η ιστορία αγάπης δύο ανθρώπων που γνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν λίγες μόλις ώρες μετά το τραγικό ναυάγιο του θρυλικού κρουαζιερόπλοιου.
Μια ιστορία αγάπης
Ο Ρόμπερτ Ντάνιελ και η Λούσιεν Σμιθ γνωρίστηκαν στο Carpathia. Εκείνη είχε μόλις χάσει τον σύζυγό της στην καταστροφή. Εκείνος δεν μπορούσε να ξεχάσει ούτε μια στιγμή από το ναυάγιο. Η τραγωδία τούς ένωσε και παντρεύτηκαν στη Νέα Υόρκη το 1914.
«Μέχρι τα τελευταία πέντε λεπτά δεν είχε έρθει η φοβερή συνειδητοποίηση ότι το τέλος ήταν κοντά. Τα φώτα χαμήλωσαν και στη συνέχεια έσβησαν, αλλά μπορούσαμε να δούμε» είχε πει ο Ρόμπερτ Ντάνιελ.
Ένα από τα σαλόνια της πρώτης θέσης
«Σιγά-σιγά, πολύ αργά, η επιφάνεια του νερού φαινόταν να έρχεται προς το μέρος μας. Γινόταν τόσο αργά, ώστε ακόμα και όταν προσάρμοσα το σωσίβιο στο σώμα μου, η βύθιση φαίνονταν σαν όνειρο». Ωστόσο, η πραγματικότητα ήταν σκληρή: «Το ένα κατάστρωμα μετά το άλλο βυθιζόταν».
«Ήμουν σε ένα από τα πάνω καταστρώματα όταν πήδηξα. Γύρω μου, στο νερό, ήταν και άλλοι. Το μπουρνούζι που φορούσα έφυγε και έκανε παγωνιά. Γύρισα το κεφάλι μου, και στην πρώτη ματιά είδα ανθρώπους να συγκεντρώνονται σαν σμήνη στο κατάστρωμα του Τιτανικού. Εκατοντάδες στέκονταν εκεί ανήμποροι να αποκρούσουν τον επικείμενο θάνατο. Είδα τον καπετάνιο Σμιθ στη γέφυρα. Τα μάτια μου ήταν προσκολλημένα σε αυτόν. Η γέφυρα από την οποία είχα πηδήξει ήταν βυθισμένη στο νερό. Το νερό είχε ανέβει αργά, και τώρα ήταν στο πάτωμα της γέφυρας. Εκείνη τη στιγμή έφτανε ως τη μέση του καπετάνιου Σμιθ. Δεν τον ξαναείδα. Πέθανε ήρωας» είχε πει ο Ρόμπερτ Ντάνιελ.
«Τα τόξα του πλοίου ήταν πολύ κάτω από την επιφάνεια, και σε μένα ήταν πλέον ορατά μόνο τα τέσσερα τερατώδη φουγάρα και τα δύο κατάρτια. Όλα τελείωσαν σε μια στιγμή. Η πρύμνη του Τιτανικού βγήκε εντελώς έξω από το νερό και σηκώθηκε 30, 40, 60 πόδια στον αέρα. Στη συνέχεια, με το σώμα του λοξό σε γωνία 45 μοιρών, ο Τιτανικός χάθηκε σιγά-σιγά από τα μάτια μας».
Ο Ρόμπερτ Ντάνιελ πέθανε τον Δεκέμβριο του 1940 σε ηλικία 56 ετών. Η σύζυγός του είχε πεθάνει λίγους μήνες νωρίτερα.
Η αυτοθυσία δύο σημαντικών ανθρώπων
Αυτή όμως δεν είναι η μόνη γνωστή σε εμάς ιστορία αγάπης που διαδραματίστηκε πάνω στο κατάστρωμα ή στις καμπίνες του Τιτανικού.
Τρομερά συγκινητική παραμένει η ιστορία ενός παντρεμένου ζευγαριού, του πλούσιου επιχειρηματία Ισιντόρ Στράους, ο οποίος ήταν συνιδιοκτήτης του διάσημου πολυκαταστήματος Macy's της Νέας Υόρκης και της συζύγου του. Το ζευγάρι ήταν μαζί για πάνω από 41 χρόνια και ταξίδευε μαζί με άλλους πλούσιους και σημαντικούς επιβάτες στην πρώτη θέση και φυσικά ήταν στην πλεονεκτική θέση να μπει από τους πρώτους στις λιγοστές σωστίριες λέμβους του πλοίου. Όταν όμως ο Ισιντόρ, με τεράστια γενναιότητα και αυτοθυσία, αρνήθηκε να ανέβει στη λέμβο με τη γυναίκα του, τονίζοντας ότι πρέπει να σωθούν τα γυναικόπαιδα. Η σύζυγος του τότε βγήκε από τη λέμβο και γύρισε μαζί του στο πλοίο που βυθιζόταν. Μαρτυρίες λένε ότι βυθίστηκαν μαζί με το πλοίο κρατώντας ο ένας τα χέρια του άλλου.
Η αίθουσα όπου έπαιζαν χαρτιά είχε θέα στον Ωκεανό
Το συγκεκριμένο στόρυ αποτέλεσε έμπνευση και για τον σκηνοθέτη Τζέιμς Κάμερον, ο οποίος στις σκηνές βύθισης του πλοίο, στην περίφημη ταινία «Τιτανικός» του 1997, παρουσιάζει ένα πλούσιο ζευγάρι αγκαλιασμένο στο κρεβάτι μιας πολυτελούς καμπίνας να περιμένει με θάρρος το θάνατο του.
Ένα βίντεο που παρουσιάζει τους εντυπωσιακούς εσωτερικούς χώρους του πλοίου.
Τα ορφανά του Τιτανικού
Ο Μάικλ και ο Έντμοντ Ναβρατίλ επιβιβάστηκαν στην τελευταία σωστική λέμβο που θα τους οδηγούσε στην ασφάλεια. Ο Μάικλ ήταν μόλις τεσσάρων ετών και ο Έντμοντ δύο, όταν επιβιβάστηκαν στον Τιτανικό μαζί με τον πατέρα τους, ο οποίος είχε εγκαταλείψει κρυφά τη Γαλλία και τη σύζυγό του, αφήνοντας πίσω έναν αποτυχημένο γάμο.
Όταν το παγόβουνο χτύπησε το πλοίο, ο πατέρας των δύο αγοριών –επιβάτης της δεύτερης θέσης- αναζητούσε τρόπο να σωθούν. Αυτό που κατάφερε ήταν να τα δώσει σε κάποιους ξένους, γνωρίζοντας ότι για τον ίδιο δεν υπήρχε σωτηρία.
Ο Μάικλ είπε αργότερα ότι τα τελευταία λόγια του πατέρα του προς εκείνον ήταν: «Παιδί μου, όταν η μητέρα σου έρθει να σας βρει –πράγμα που σίγουρα θα κάνει-, πες της ότι την αγαπούσα πολύ και ακόμα την αγαπώ. Πες της ότι πίστευα ότι θα μας ακολουθούσε, έτσι ώστε να ζήσουμε όλοι μαζί ειρηνικά και ελεύθερα στον Νέο Κόσμο».
Δεν θυμόταν τις σκηνές πανικού που επικράτησαν, αλλά την πολυτέλεια του πλοίου. «Θυμάμαι να κοιτάζω το μήκος του σκάφους. Το πλοίο φαινόταν υπέροχο. Ο αδελφός μου κι εγώ παίζαμε στο μπροστινό κατάστρωμα και ήμασταν ενθουσιασμένοι που βρισκόμασταν εκεί. Ένα πρωί ο πατέρας μου, ο αδελφός μου και εγώ τρώγαμε αυγά στην τραπεζαρία της δεύτερης θέσης. Η θάλασσα ήταν υπέροχη. Το αίσθημα που είχα ήταν αυτό της ολοκληρωτικής και απόλυτης ευτυχίας. Δεν θυμάμαι να φοβάμαι, θυμάμαι την ευχαρίστηση του να μπαίνω κατευθείαν στην σωστική λέμβο. Κάτσαμε δίπλα στην κόρη ενός Αμερικανού τραπεζίτη που κατάφερε να σώσει το σκυλάκι της. Κανείς δεν έφερε αντίρρηση» είχε πει κάποτε ο Μάικλ.
Το πλοίο είχε ακόμα και εσωτερική πισίνα για τους επιβάτες τις πρώτης θέσης
Τα παιδιά ήταν τα μόνα που κατάφεραν να σωθούν χωρίς τη συνοδεία κάποιου γονιού ή προστάτη. Ήταν ανάμεσα στους 700 επιβάτες που περισυνελέγησαν από το πλοίο Carpathia. Τα δυο αγόρια έγιναν γνωστά ως «Τα ορφανά του Τιτανικού» ή ως «Λούις και Λόλα».
Ένα πρωί ο πατέρας μου, ο αδελφός μου και εγώ τρώγαμε αυγά στην τραπεζαρία της δεύτερης θέσης. Η θάλασσα ήταν υπέροχη. Το αίσθημα που είχα ήταν αυτό της ολοκληρωτικής και απόλυτης ευτυχίας
Τα δύο αγόρια δεν μιλούσαν Αγγλικά και δεν μπορούσαν να εξηγήσουν ποιοι ήταν οι γονείς τους. Την φροντίδα τους ανέλαβε προσωρινά μια επιβάτιδα του Τιτανικού που μιλούσε γαλλικά.
Τα δυο αδέλφια αναγνωρίστηκαν τελικά από τη μητέρα τους, Μαρσέλ, η οποία διάβασε ένα άρθρο σε γαλλικές εφημερίδες για την κατάσταση τους. Η Μαρσέλ ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη για να συναντήσει τα παιδιά της στις 16 Μαΐου 1912 –έναν μήνα και μία ημέρα μετά το ναυάγιο.
Το National Geographic πρόσφατα έφτιαξε μία τελευταίας τεχνολογίας ψηφιακή αναπαράσταση του ναυαγίου του Τιτανικού, δείχνοντας με ακρίβεια την πρόσκρουση στο παγόβουνο και την σταδιακή κατέρρευση όλων των επιπέδων του τεράστιου κρουαζιερόπλοιου.
Η «κατάρα» του Τιτανικού
Η Μπερθ Λερόι ταξίδεψε ως σύντροφος ταξιδιού της Μαχάλα Ντάγκλας, η οποία μαζί με τον μεγαλοβιομήχανο σύζυγο της (συνιδρυτή της εταιρείας Quaker) ταξίδεψε με τον Τιτανικό. Στο λιμάνι του Χερβούργου, όπου περίμεναν για να επιβιβαστούν συνέβη κάτι παράξενο. Σύμφωνα με την Μαχάλα Ντάγκλας, ένας άνδρας που μιλούσε σπαστά αγγλικά της είπε ότι ο Τιτανικός ήταν καταραμένος, ότι έπρεπε να αποβιβαστεί στην Ιρλανδία. Εκείνη δεν ένιωσε καλά και έστειλε την Μπερθ Λερόι να βρει τον άνδρα της, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Όταν διηγήθηκε το περιστατικό στον σύζυγο της, εκείνος γέλασε και της είπε ότι το πλοίο είναι αβύθιστο.
Το ναυάγιου του Τιτανικού στον πάτο του Ατλαντικού. Σύμφωνα με τους ειδικούς και τους Ωκεανογράφους τα απομηνάρια του πλοίου θα εξαφανιστούν εντελώς σε 50 με 60 χρόνια από σήμερα, εξαιτίας της φυσικής φθοράς
Την ώρα που το πλοίο χτύπησε το παγόβουνο, η Μπερθ μισοκοιμόταν στην καμπίνα της και νόμισε ότι επρόκειτο για καταιγίδα. Αρχικά δεν ανησύχησε και δεν απάντησε στις εκκλήσεις να βγει στο κατάστρωμα. Ο καμαρωτός της χτυπούσε επίμονα την πόρτα, αλλά εκείνη πίστεψε ότι ήταν φάρσα από κάποιον νεαρό που νόμιζε ότι την φλέρταρε και δεν απάντησε.
Όταν διαπίστωσε κλίση του πλοίου, κατάλαβε ότι κάτι συνέβαινε. Σηκώθηκε, φόρεσε ένα σωσίβιο που βρήκε σε μια ντουλάπα. Η Μπερθ είχε πει ότι θυμόταν τους διαδρόμους σχεδόν άδειους. Τα φώτα ήταν σβηστά και εκείνη δυσκολεύτηκε να ανέβει στο πάνω κατάστρωμα, όπου έψαξε να βρει τους εργοδότες της. Κατάφερε να ανέβει στην προτελευταία σωστική λέμβο που έφυγε από τον Τιτανικό και μέσα στην ταραχή δεν είδε ότι η Μ.Ντάγκλας βρισκόταν στην ίδια βάρκα. Ο σύζυγός της δεύτερης έχασε τη ζωή του στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού.
